Fálkinn - 13.12.1940, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
fc.
r
á telpurnar mínar. Jeg hefi trúað yð-
ur fyrir því dýrmætasta sem jeg á.
Og jeg liefi verið svikin grimmilega.
En nú er nóg komið. Þjer verðið að
vera við því búin að fara hjeðan á
morgun.
Nú grætur ungfrúin. Nei, hún
hljóðar.
Og börnin eru svo altekin af hug-
arvíli hennar, að þau taka varla eftir,
að móðirin hefir staðið upp og fer
út að dyrunum. En þær bjarga sjer
samt telpurnar á síðustu stundu inn
í barnaherbergið. Ósjeðar.
Fölar og ruglaðar og í dýpstu ör-
væntingu setjast þær aftur á rúm-
stokkinn hjá litlu sys'.ur.
— Iiversvegna sagði mainma svona
hræðilega ljótt við ungfrúna? Hvað
hún var liörð og köld. Það var fyrir
sig ef það hefði verið Ottó-------en
ungfrúin?
í fyrsla sinni finna þær til beinn-
ar óvildar til móður sinnar. Raun-
veran hefir bært strengi í þeim.
Dyrnar að hinum eitraða heimi hinna
fullorðnu hafa opnast fveimur sak-
lausum sálum.
— Mamma er vond, stundi stóra
systir og krepti hnefana. — Hugsa
sjer að fara svona með ungfrúna.
segja henni að fara. HeyrirðU það?
Litla systir hnipraði sig enn meir
saman. Henni finst svo óttalegl, að
stóra systir skuli tala svona um
mömmu, að hún reynir ósjálfrátt að
bera í bætifláka fyrir liana.
— Yið vitum ekki hvað ungfrúin
liefir gert, segir liún aumingjaleg.
— Hún hefir að minsta kosti ekki
gert neitt Ijótt. Því að ungfrúin er
ekki svoleiðis. Mamma þekkir hana
ekki.
— Heyrðir þú hvernig húu grjet?
Jeg varð svo skelfing hrædd.
— Já, það var ungfrúin líka. En
mamma hugsaði ekkert um það. Og
það var lubbalegt, finst mjer.
Hún stappaði i gólfið og tárin
hrundu af hvörmunum. Litla systir
tekur báðum höndum fyrir andlitið.
Aumingja ungfrúin! kveinar hún.
— Aumimija ungfrúin.
TJm kvöldið, skömmu eftir að þær
eru liáttaðar, kemur ungfrúin inn og
býður þeim góða nótt. Hún þrýstir
þeim fast að sjer og kyssir þær, fyrst
stóru systur og svo litlu syslur. Þær
hágráta i faðminum á henni. Þær
langar svo til að segja eitthvað við
hana. Að mamma liafi rangt fyrir
sjer. Að þær vilji enga aðra ungfrú.
En tilfinningarnar bera þær ofurliði.
Þær skilja, að þetta er skilnaðar-
stundin.
Loks liættir gráturinn og stóra
systir ígrundar hvort litla systir muni
vera sofnuð. — Hevrðu — ertu sofn-
uð?
— Nei.
— Jeg var að liugsa um nókkuð.
Við verðum að gera eitthvað fyrir
ungrúna áður en hún fer, svo að
hún sjái, að við höldum ekki með
mömmu.
— Hvað eigum við að gera?
— Þú veist, að henni þykir svo
gaman að hvítum rósum. Við getum
farið snemma á fætur í fyrramálið
og tínt mikið af rósum handa lienni í
garðinum, og setl inn í herbergið
hennar.
— Eigum við ekki lieldur að fara
í býtið inn i bæ og kaupa rósirnar
í búð, fyrir sparipeningana okkar,
sagði litla systir ákveðin. Þvi að
rósirnar í garðinum eru ekki nógu
fallegar.
p/ER standa við herbergisdyr ung-
frúarinnar með rósirnar. Drepa
/varlega á dyr. Hlusta. Bíða. En eng-
inn svarar „kom inn“. Hún sefur þá
ennþá. Þá geta þær vakið hana með
rósunum.
En herbergið er tómt. Og rúmið
ungfrúarinnar óbælt. Á borðinu liggja
Ivö brjef.
— Það er besl að við sækjum liana
mömmu, segir stóra sysiir.
Og einbeitt á svipinn fer hún og
sækir móður sína. Hún stendur tein-
rjett fyrir framan hana og segir með
rödd, sem að' kulda og þjósti líkist
rödd móður hennar:
— Hvar er ungfrúin okkar?
— Er hún ekki í herberginu sínu?
Rödd móðurinnar er undrandi og
ekki laus við beyg.
— Nei. Hversvegna sagðirðu okk-
ur ekki, að hún ætti að fara?
Móðirin - hrindir stóru systur til
hliðar og fer inn á skrifstofuna. Og
bæði pabbi og mamma fara upp í
herbergi ungfrúarinnar.
Þegar faðirinn kemur niður aftur
er hann náfölur. Mamma kemur á
eftir og er föl iíka. Hún grætur og
er truftuð. En í augum telpnanna les
liún angist og kviða, örvæntingu og
— haiur, sem yfirgengur alt, sem
hún hefir upplifað.
Eitihvað' verður að segja — og hún
segir: — Farið þið í skólann telpur,
og flýtið ykkur nú. Annars komið þið
of seint.
Þau eru svo ógnandi og svo ærleg,
þessi augu, að hún þorir hvorki að
ijúga nje segja sannleikann.
Og teipurnar fara. Þær ganga eins
og í draumi og sitja i skólanum eins
og í draumi. Þær vakna ekki fyr en
þær eiga að fara heim af,ur. Ottó er
lieima. Annað brjefið er til hans.
Ilann er líka fölur. Rjettir fram liend-
ina og ætlar að heilsa.
— Snertu okkur ekki! segir • stóra
syslir ógnandi. — Heldurðu kanske
að við vitum ekki ....
— Heldurðu kanske að við’ vilum
ekki .... segir iitla s.ystir.
Og fyrst nú, alt í einu, eru þær
báðar hárvissar um, að -þær vita. Nú
vita þær alt. Að fulíorðna fólkið iýg-
ur að þeim, að foreldrar þeirra eru
vondar manneskjur, að þær eru um-
setnar af óvinum, að eini vinurinn
þeirra í veröldinni er ekki framar til
Þær sitja lengi og lialda hvor utan
um aðra, á rúmstokk litlu systur.
Enginn kemur upp til þeirra. í upp-
náminu hafa börnin gleymst. Og þeg-
ar þær hafa grátið sig þreyttar skríða
þær undir sængina hjá lnlu systur.
Stóra systir tekur handleggnum
verndandi og huggandi utan um liáis-
inn á litlu systur. Smámsaman verð-
ur andardrátturinn rólegri. Lengra á
milli táranna. Ofurlítill kippur við
og við. Þær faðmast fastar. Og loks-
ins sofna þær.
ÖttlllSL
1grn~nr'
— Heldurðu að mig langi það ekki
líka?
— Veistu hvað mjer finst svo skrít-
ið? Að Ottó skyldi ekki vita um sitt
eit/iö’ barn! Maður hlýtur að vita
þegar maður á barn, alveg eins og
maður veit, að maður á foreldra.
— En jeg sagði þjer lika, að hann
hefði bara látist ekki vita það. Hann
gerið það altaf, flónið að tarna.
Nú opnast dyrnar og ungfrúin kem-
ur inn.
— Jæja, telpur, segir hún án þess
að líta á þær- AUknalokin eru þrútin
og hún er skjálfrödduð. Telpurnar
horfa hræddar á hana. Hún kom
þeim alveg á óvart. Þetta er í fyrsta
skifti sem þær sjá hana, eftir þetta
með barnið. Og þær sitja þarna agn-
dofa og geta ekkert sagt. Það er eitt-
hvað komið upp á milli þeirra og
ungfrúarinnar þeirra. Hún finnur
þetta sálfsagt líka, þvi að hún horfir
svo annarlega og sárt á þær og fer
út aftur.
/^VttÓ fer daginn eftir. Hann segir
pabba, að hann hafi leigt sjer
herbergi þessa tvo mánuði, sem eftir
eru til prófsins. Hann getur ekki
hugsað um neitt nema próflesturinn,
segir hann.
Telpurnar heyra þetta og hugsa sitt
um það. Og þegar hann rjettir þeim
liendina til að kveðja, snúa þær und-
an og hlaupa á burt. Þær skilja bleyði
skap hans og flótta.
Þegar þær eru að fara yfir lexí-
urnar sinar með ungfrúnni, seinni
part dagsins, stendur hún alt í einu
upp í miðjum tímanum, strýkur vasa-
klútnum sinum um augun og gengur
út að glugganum. En þá getur litla
systir ekki lengur á sjer setið. Hún
fer til hennar og tekur í hendina á
henni.
— Ungfrú, þú ert orðin svo rauna-
mædd upp á síðkastið. Höfum við
.... er það okkur að kenna að þú
grætur?
Ungfrúin þrýstir henni ástúðlega
að sjer, strýkur lienni hárið og segir:
— Nei, nei, — þið gerið mjer aldrei
nema það sem gott er.
Og hún lýtur niður og kyssir litlu
systur.
"VTOKKRIR dagar liða. Spenningur-
' inn í telpunum fjarar smátt og
smátt. Það bar ekkert við, sem bljes
að honum á ný. Þangað til litla syst-
ir tekur eftir einni setningu hjá móð-
ur sinni yfir kaffinu einn daginn.
Það er eitt af þessum samtölum sem
liætta altaf þegar telpurnar koma inn.
En litla systir hefir heyrt nóg.
— Jeg skal eiga við hana, hafði
móðir hennar sagt. — Það er degin-
um Ijósara, að það er ekki alt með
feldu um hana.
Af öllu þvi misjafna, sem blessuð
ungfrúin þeirra hafði orðið að þola
upp á síðkastið, vissu þær að þetta
mundi verða það versta. Þær grunaði
það versta og einsetlu sjer að hlera
við dyrnar. Hvernig áttu þær að fá
að vita hvað ungfrúnni leið, með
öðru móti? Og nú mundi hún fá
versta áfallið, það vissu þær.
Þær hlus’.uðu. En aldrei þessu vant
talaði móðir þeirra lágt. Og ungfrú-
in sagði ekki neitt. Svo — loksins
brýndi móðirin raustina. Og nú
heyrðu þær hver orð.
— Hafið þjer virkilega haldið —-
hafið- þjer getað imyndað yður, að
þessháttar geti gengið fyrir sig ó-
sjeð? Og yður hefir maður trúað fyr-
ir uppeldi barnanna! Þjer áttuð að
vera fordæmi telpnanna minna!
Nú^sagði ungfrúin eitthvað. En það
var svo lágt, að þær áttu ómögulegl
með að heyra það'. Móðirin svaraði
æst:
— Fyrirsláftur! Ljettúðugar stúlk-
ur hafa altaf afsakanir á reiðum
liöndum. En það ósvífnasla af þessu
öllu, það sem jeg aldrei get fyrir-
gefið yður er að þjer hafið haft áhrif
Landstjórinn ó Bermuda. Þet]<iv
striðiö hófst var hertoginn af Wind-
sor búsettur í Frakklaruli. Bauð
hann sig þegar fram til herþjón-
ustn i Englandi og hvarf heim til
ættjarðar sinnar og fgrverandi kon-
ungdæmis. En í sumar sem leiö var
hann skipaður landstjóri Breta á
Bermudaeyjum og þar hefir hann
dvalið síðan. Mgndin hjer að ofan
sgnir komu hertogans til Bermuda.
þar sem hann ekur í opnum vagni
frá höfninni til landstjórabústaðar-
ins. Hertogafrúin ekur í vagninum,
sem sjest á bak við.
\