Fálkinn - 12.02.1943, Blaðsíða 9

#.
var að velta því fyrir sjer, hálf-
stnrlaSur af hræðslu hvaSa götu
liann ætti aS ganga. Þeir voru á
hnotskóg eftir honum í þess-
um hluta London. ViS hvert fót-
mál var lífshætta. Þær. götur,
þar sem fólkið gekk fram og
aftur, lilæjandi og masandi,
kynnu að vera öruggari. Hann
gæti slegist í hópinn með liin-
um, svo að þannig liti út sem
liann væri einn af þeim. Þá
mundu þeir, sem væru á hælum
hans, taka síður eftir honum.
En á Jiinn bóginn lýstu hin stóru
rafmagnsljósker þessar götur
nærri því eins vel upp og um
hábjartan dag væri, og hver
andlitsdráttur, þein-a sem fram
hjá fóru, sást greinilega. Að
vísu var hann nauðrakaður og
myndirnar af honum í hlöðun-
um sýndu mann með skegg og
honum kom ennþá sitt eigið
andlit undarlega fyrir sjónir í
speglinum. En þrátt fyrir þetta
voru þó til skörp augu, sem
sáu gegn um slíkt dulargerfi.
Þar að auki lcynnu þeir, að hafa
komið með mann frá Ledham,
sem þekti hann vel og göngu-
lag hans. Ef til vill yrði rifið
í hann, honum haldið á hvaða
augnabliki, sem væri. Hann
þorði ekki að ganga í björtum
hjarma ljóskeranna. — Hann
mundi vera öruggur í dimm-
um kyrlátum hliðargötum.
Hann var að snúa til hliðar
*
í áttina til mjög kyrlátrar götu
rjett hjá, þegar hik kom á liann.
Þessi gata var vissulega mjög
fáfarin eftir að dimma tók. —
Húsin voru lág, tveggja hæða,
úr gráum leirsteini, sem var
orðinn óhreinn. Þrjár eða fjór-
ar fjölskyldur bjuggu í hverju
húsi. Þreyttir menn komu hing-
að heim eftir erfitt dagsverk.
Fólkjð dró gluggatjöldin
snemma niður og fór mjög lítið
út og snemma að hátta. Fóta-
tak heyrðist sjaldan í þessari
götu og í þeim götum, sem hún
lá að. Ljóskerin voru fá og dauf
hjá þeim, sem voru á hinum
fáförnu götum. En það eitt,
að fátt fólk var hjer á ferli,
varð þess valdandi, að meira
bar á þeim fáu, sem fóru þar
um og frekar var eftir þeim
tekið. Lögiægluþjónarnir fóru
eftirlitsferðir sinar i hægðum
sinum alvegí eins og liinum
björtu stx-ætum, og þar sem eft-
ir fáum var að taka, en þá gáfu
þeir því meir gaum að þeim,
sem framhjá fóru á gangstjett-
inni. í þessum hræðilega heimi,
sem hann einn hafði uppgötvað
og dvaldi einn í, var dimman
bjartari en dagsljósið, og ein-
veran hætlulegri en margmenn-
ið. Hann þorði ekki að fara út
F Á L K I N N
í ljósið honum stóð ógn af skugg
unum. Hann skjögraði heim
í herbergið og skalf þar klukku-
tíma eftir klukkutíma meðan
nóttin leið hjá. Hann skalf og
tautaði með sjálfum sjer hel-
vítisbæn sína: „alt í lagi, alt í
lagi, alt í lagi .... ljómandi,
ljómandi .... þetta er ráðið,
þetta er ráðið, þetta er ráðið, . .
já, já, já, .... fyrsta flokks,
fyrsta flokks .... alt í lagi ....
einn, einn, einn, einn . .. . “
Þetta þvoglaði hann i lágu
muldri með sjálfum sjer til
þess að halda sjer frá því að
ýlfra eins og villidýr.
VI.
Hann hraust gegn fangelsis-
múriun forlaga sinna líkt og
vilt dýr. Öðru hvoru fanst hon-
um þetta ótrúlegt. Hann vildi
ekki trúa því, að þetta væri
þannig. Þetta var eitthvað, sem
hann mundi vakna upp af, eins
og hann hafði vaknað upp af
martröðinni foi'ðum, sem hann
hafði ennþá ekki gleymt, því að
hlutirnir gerðust ekki á þennan
hátt í raunveruleikanum. Hann
gat ekki trúað því. Hann vildi
ekki trúa því. Eða, ef þessu
væri nú þannig varið, þá hlytu
þetta að vera ógnir, sem væru
að ganga yfir einhverja aðra
menn og liann væri kominn inn
í kvalaheim þeirra á einhvern
dularfullan liátt. Eða hann væri
orðinn persóna í einliverri bók,
i einhverri sögu, sem menn lesa
með liryllingi, en trúa ekki eitt
augnablik. Þetta hlyti að vera
alt eintóm blelcking, sennilega
kæmist alt í samt lag aftur. En
þá kom sannleikurinn yfir hann
eins og merjandi sleggja, barði
hann niður og lijelt honum niðri
— á glóandi glæðum sinnar eig-
in angistar.
Öðru hvoru reyndi liann að
koma vitinu fyrir sig. Hann
neyddi sjálfan sig til að hlusta
á rödd skynseminnar, eins og
hann orðaði það. Ekki að láta
bugast, lieldur Iiu,gsa um leiðir
út úr ógöngunum. Þegar öllu
var á botninn hvolft, þá voru
nú liðnar þrjár vikur síðan
hann steig inn í lestina við
Darnley. Hann var ennþá frjáls
maður og með liverjurii frjáls-
um degi julcust líkurnar fyrir
því, að hann slvppi. Slík mál
falla oft í þagnargildi. — Það
henti æði oft að lögreglan náði
ekki i þá, sem hún var á hnot-
sltóg eftir. Hann kveikti sjer í
pípu og fór að hugsa um málið
í ró og næði. Ef til vill væri ráð
að segja upp herberginu og fara
burt í vikulolun halda svo til
Suður-London og reyna að fá
sjer einhverja atvinnu. Það
mundi stuðla að því að villa
þeim sýn. Hann stóð upp og
leit i þungum þönkum út um
gluggann og dró að sjer <and-
ann. Þarna fyrir utan litlu
blaðaliúðina liinu megin við
götuna, blasti við auglýsinga-
spjald kvöldblaðsins: Nýjar
upplýsingar í hinu dularfulla
morðmáli i Ledliam.
VII.
Að síðustu rann stundin upp.
Hann vissi aldrei fyrir víst,
hvernig þeir eltu liann uppi.
Auðvitað vildi það þannig til,
að kona sem þelcti hann vel
stóð fyrir utan Darnley-stöð-
ina morguninn, sem hann tók
lestina þar. Hún hafði þekl
hann, þó að hann bæri eklci
lengur skegg. Þar við bættist,
að liúsmóðir lians Jiafði lieyrt
9
muldrið og þvoglið í lionum,
þótt lágt væri, þegar liún var
að fax-a upp stigann. Athygli
liennar og forvitni var vakiii
og liún var dálítið lirædd. Hún
fór að velta því fyrir sjer, livorl
leigjandi liennar kynni að vera
Jiættulegur maður og talaði svo
auðvitað um þetta við vini sína.
I^annig síaðisl sagan út uns hún
bai'st til eyi'na iögi'eglunni. Síð-
an spui’ði lögi-eglan livenæx-
leigjandinn hefði lvomið. Svo
þurfti ekki fi'amar vitnanna við.
Og þarna sat liinn nafnlausi
vinur okkar. Hann var að
di’ekka Jxolla af lieitu, góðu te:
og liámaði í sig fleslc og egg
með óvenjulega góðri Jyst í vist-
legu Ixerberginu með bjarta
veggfóði'inu, eða fangaldefa lxins
fordæmda, öði'u náfni.
„KITTIHAWK“-FLUGVJELARNAR
ameríkönsku eru taldar að eiga drjúgan þátt í hinni sigursœlu
sókn breska 8. hersins vestur til Tunis. Þessi sókn er hin ein-
stæðasta, sem saga þessarar styrjaldar kann enn frá að segja.
,,Kittihawk“ voru notaðar afar mikið í byrjun sóknarinnar,
meðan verið var að brjóta niður hinar öflugu víggirðingar
Þjóðverja við El Alamain í október. Hjer sjest röð af þessum
flugvjelum. Er sagt að ein sveit þeirra hafi ráðið niðuriögum
um 200 óvinaflugvjela.
%
*
%
X
* Allt með íslenskuiti skipum! *§t
Fálkinn er langbesta heimiiisblaðið.
DREHKIÐ E5IL5-0L