Fálkinn - 12.02.1943, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
YNGftlf
l»E/&NMRNIR
Egg og
„Nú förum við út í víða veröld,“
sagði Jói við köttinn sinn, þegar
hanii varð að fara að heiman, eftir
að foreldrar hans voru báðir dánir
og höfðu ekkert látið eftir sig handa
honum.
„Vertu óhræddur, okkur slcal
ganga vel,“ sagði kisa. Þetta var fyr-
irmyndarköttur, því að hann gat
talað, og svo var hann líka göldr-
óttur, því að hann hafði alist upp
hjá galdrakarli. Þess vegna hlýddi
Jói altaf ráðum hans.
Þetta var um sumar og það rigndi
mikið þennan dag. Jói og lcisa höfðu
gengið lengi og voru hæði vot og
soltin. En þau voru stödd í skógi
og gátu hvergi sjeð nokkurn bæ.
„Ef þú finnur ekki hæ bráðum,
kisa, þar sem við fáum eitthvað að
eta, þá legst jeg niður og fer að bíta
gras — jeg er svo soltinn,<* sagði
Jói.
„Líttu þangað,“ sagði kisa og
benti, „Þarna er liús — og finnurðu
lyktina? Jeg er viss um, að það er
verið að steikja flesk og egg þarna,“
„Það er besti maturinn sem jeg
fæ,“ sagði Jói og sleikti út um.
„Jeg er viss um, að jeg gæti etið
fullan disk af steiktu fleski og eggj-
um með miklu hrauði og glasi af
öli. Hvað segir þú um það, kisa?“
„Flesk og egg — já, það er gott,
en þó vildi jeg heldur skál af mjólk
»'.ð lepja,“ svaraði kisa og sleikti
ut um.
„Við skulum nú flýta okkur þang-
að og sjá hvað við fáum,“ sagði Jói,
og það gerðu þau. Þetta var laglegl
hús og í eldhúsinu stóð myndarleg
kona og tvö lítil börn. Þau liefðu átt
aS-vera glaðleg fannst Jóa, en það
var nú eitthvað annað. Þau voru
(ill svo alvarleg og raunaleg.
„Góðan daginn,“ sagðf Jói og tók
rennblautan hattinn ofan. „Meg-
um við koma inn fyrir? Við erum
blaut og soltin, við kisa. Ætli það
væri liægt að fá eitthvað að borða
hjá þjer?“
„Við eigum ekki annað en þurt
brauð,“ sagði konan og leit á elda-
vjelina. Þar stóð panna með eggj-
um og fleski — að minsta kosti 5—
(i egg og ógrynni af flesksneiðum.
— „Þetta sem þið sjáið þarna á jeg
ekki, við börnin mín og jeg brögð-
um nærri því aldrei annað en þurt
brauð, en það er skógarhöggvarinn,
sem etur allt fleskið mitt og eggin.“
„Skógarhöggvarinn — hvaða mað-
ur er það? Og hvers vegna fær hann
það, þegar þú hefir ekkert handa
þjer og börnunum?“ spurði Jói.
„Það er nú saga að segja frá þvi,“
sagði konan og fór að gráta. „Jeg
átti hjerna heima með börnunum
mínum og var svo glöð yfir að eiga
þetta hús, og mörg hænsni og
nokkra grísi. Maðurinn minn fór i
annað land og sagði, að jeg skyldi
vera róleg hjerna, og þegar hann
kæmi aftur ætlaði hann að kaupa
handa okkur stórt hús' fyrir pen-
flesk.
ingana, sem hann græddi á ferö-
inni.“
„Það er ekki ástæða til að skæla
út al' því,“ sagði Jói og klappaði
konunni. Eh kisa hringsnerist og
fór að mala, lil þes að liugga kon-
una.
„Jeg er ekki að gráta þess vegna,
lijelt konan áfram. En eftir nokkurn
tínia kom skógarhöggvarinn og
sagði, að maðurinn minn væri í
varðhaldi hjá galdramanninum,
sem liann vinnur hjá -—• það er
hann sem á skóginn — og að að-
eins einn maður gæti bjargað hon-
um úr prísundinni."
„Og var liað skógarhöggvarinn
sjálfur?“ spurði Jói.
„Já, það sagði hann, og svo sagði
hann líka, að ef jeg gerði ekki alt,
sem hann segði mjer, þá skyldi hann
reka mig úr húsinu, og að jeg skyldi
þá aldrei fá að sjá manninn minn
framar,“ sagði konan.
„Mikill hrappur er þessi skógar-
höggvari,“ sagði Jói. — „Og hvað
heimtaði hann svo?“
„Hann kemur hingað á hverjum
degi og lieimtar fulla pönnu af fleski
og eggjum. Fái hann ekki nóg, þá
verður hann vondur, og hótar öllu
illu.“
„Þetta er auma meðferðin,“ sagði
Jói. „En bíddu nú hæg. Ætli jeg og
hún kisa mín getum ekki bætt úr
þessu.“
Konan var dauf, og Jói sá, að hún
treysti þessu ekki meira en svo. En
þá fór kötturinn að tala og konan
varð mállaus af undrun, því að hún
hafði aldrei sjeð kötl, sem gat lalað
cins og maður.
..Trúðu ekki ])ví, sem skógarliöggv-
arinn segir,“ sagði kötturinn. „Mað-
urinn þinn er ekki í fangelsi, lield-
ur kemur hann bráðum heim, og
þá skaltu sjá, livað þú ert orðin rik!
En nú skal jeg refsa slæma mannin-
um, sem hefir verið svo vondur við
þig og börnin þín.“
Og svo fóru þeir Jói og kötturinn
út i hænsnahúsið og kötturinn saði
þar töfradufti i hænsnamalinn. —
Síðan fóru þeir í svínastíjuna, en
þar var bara einn gris. Hann fjekk
líka duft — og svo — —
„Hvað er þetta?“ heyrðist sagt
með ruddaraust inni í stofunni.
Þar stóð skógarhöggvarinn með öxi
sina og góndi á pönnuna. „Ætlarðu
að bjóða mjer svona litið? Jeg vil
meira!“
„Hænsnin verpa svo lítið núna,“
kveinkaði konugarmurinn.
„Það gildir mig einu,“ sagði vondi
maðurinn. „Flýttu þjer að koma með
meira — annars .... “
Hann gleymdi hvað hann ætlaði
að segja meira, þvi að nú opnuðust
dyrnar og griðarstór hæna — eins
stór og strútur — leit inn. Hænsn-
in höfðu etið töfraduftið og voru
orðin svona stór, og grisinn var eins
og flóðhestur.
„Eltið þið hannl“ kallaði Jói og
nú varð heldur en ekki aðgangur.
Skógarhöggvarinn tók til fótanna, en
stóru hænsnin og grísinn eltu, en
•Jói, konan og börnin hennar vissu
ckki hvorl þau áttu að gráta eða
hlæja.
En nú komu þeir inn, kötturinn
og Jói og settust að snæðingi með
konunni og börnunum. Þarna sátu
þau i mestu makindum, þegar bar-
ið var á dyrnar.
„Æ, skyldi skógarliöggvarinn ekki
vera kominn aftur, til þess að reka
mig út,“ sagði konan og var hrædd.
En það var nú eitthvað annað.
Því að þarna var þá maðurinn henn-
Flísamaja kom einu sinni i apó-
tekið og sagðist ekki hafa frið fyr-
ir flóm i rúminu sínu, — jæja, og
svo væri ekki laust við að önnur
kvikindi væru þar, ennþá leiðari.
Hvdrt hún gæti ekki fengið eitt-
livað meðal til að útrýma þessum
óþverra.
Lyfjafræðingurinn kom með mó-
grátt duft, sem hann sagði að væri
bráðdrepandi og Maja spyr, hve
mörg kvikindi mundi vera hægt að
drepa fyrir tíu aura virði af duftinu.
— Jeg býst við að hægt sje að
drepa um þúsund með 10 aura
skamti, segir lyfjafræðingurinn.
Maja tekur upp budduna sina og
týnir úr lienni mikið af smápening-
um og segir svo: Það er þá best að
jeg fái fyrir eina krónu og fimtiu!
Skrifstofustjórinn: — Heyrið þjer,
ungfrú Gerður. Þjer hafið víst ekki
gert yður ljóst hvenær vinnutíminn
byrjar hjer á skrifstofunni á morgn-
ana?
Síúlkan: — Nei, sannast að segja
ekki. Það er altaf byrjað að vinna
áður en jeg kem.
NS-rithöfundurinn Finn Halvor-
sen hitti annan rithöfund i Hallar-
garðinum i Osló og gekk hann hjá
án þess að heilsa. Halvorsen sneri
við og tók í handlegginn á hinum.
„Heilsarðu mjer ekki?“ sagði hann
ógnandi.
„Dettur það ekki í hug. Jeg vildi
ekki einu sinni pissa á þig.“
„Er þjer ljóst hvað þú átt á hættu?
Jeg kæri þig fyrir þetta, og þá
verðurðu sjálfur að taka afleiðing-
unum.
Hann þagði dálitla stund og virt-
ist vera að hugsa sig um. Loks seg-
ir hann: „Jæja, jeg verð þá likast til
að pissa á þig, garmurinn."
Hróöugur faðir: — Hverjum finst
þjer að hann sonur mmn litli sje
líkur?
— Mja, jeg veit ekki hvað segja
skal. Jeg þekki svo fáa hjerna í
bænum.
ar, kominn heim úr langferðinni.
Hann hafði eignast dýran fjársjóð,
svo að nú gat hann l'lutt konuna
sína og börnin á stórbýlið, sem liann
hafði keypt handa þeim. — Og nú
þurftu þau aldrei að hræðast galdra-
manninn, nje vonda skógarhöggv-
arann framar.
Jói og kötturinn urðu eftir i litla
húsinu fyrst um sinn, en eftir
nokkurn tíma hjeldu þeir áfram út
í víða veröld, og lentu í mörgum
fleiri æfintýrum.
SKOTASÖGUR.
I þessu blaöi byrjar safn af Skota-
sögum, sem helclur áfram i nokkrum
nœstu blööum, i Skrítliulálkunum.
Maður nokkur kom inn í versl-
un í Aberdeen og keypti sjer skjala-
tösku.
„Á jeg ekki að búa um hana?“
spurði búðarmaðurinn.
„Nei, það er óþarfi,“ svaraði liinn.
„En takið þjer umbúðapappírinn
og seglgarnið, og leggið það innan
í töskuna.“
Einu sinni voru strælisvagnagjöld-
in i Aberdeen sett niður, og þó
undarlegt megi virðasl, .þá vakti
þetta ekki ánægju nema hjá suin-
um. Einuin sparsömum manni varð
að orði, er hann heyrði um lækk-
unina: „Áður sparaði jeg mjer þrjá
pence með því að ganga í stað þess
að fara í strætisvagni, en nú spara
jeg ekki nema einn penny.“
Strákurinn var píndur til að taka
lýsi tvisvar á dag, en við hverja
inntöku var látinn einn penny í
sparibyssuna lians. — Þegar búið
var úr flöskunni opnaði faðir lians
sparibyssuna, liátíðlegur á svip og
taldi innihaldið:
„Tveir sliillings og tíu pence,“
sagði liann. „Það er einmitt nóg fyr-
ir nýrri lýsisflösku handa þjer.“
Slátrari í Aberdeen fjekk svo-
lálandi skilaboð frá einum viðskifta-
vini sínum: „Sendið enga lifur í
dag. Köfturinn okkar liefir veitl
mús.“
Hótelgestur (við gest frá Aber-
deen) þar sem þeir standa i snyrti-
klefanum: „Afsakið þjer, en þetta
er tnnJmrstinn minn, sem þjer eruð
að nota. Jeg gleymdi lionum hjerna.‘
„Ekkert að afsaka." (Rjettir hon-
um tannburstann). „Jeg hjelt að
hótelið ætti hann.“
r
S k r í 11 u r.
J