Fálkinn - 12.02.1943, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
KROSSGÁTA NR. 443
Lárjett. Skýring.
1. losa, 5. skjótt, 10. fugl, 12.
drukkur, 13. styrk, 14. bæjarnafn,
16. hvíli, 18. fiska, 20. skurður, 22.
gamall, 24. fraus, 25. stúlka, 26.
sjón, 28. Lít, 29. tveir eins, 30 Inn-
færa, 31. tap, 33. mark skammst.,
34. illgresi, 36. makar, 38. efni, 39.
ávöxtur, 40.' mökkur, 42. Ijúft, 45.
Á höttum. 48. keyri, 50. tóbak, 52.
skinn, 53.. skammst., 54. samneyti,
56. karlmannsn., þolf., 57. kasta upp,
58. britjaði, 59. raun. 61. drukna,
63. hirslu, 64. Reykja, 66. eyða, 67.
karlmannsn., 68. áætla, 70. fjölda,
71. plógjárn, 72. ílátanna.
LóSrjett. Skýring.
1. fiskisæll, 2. farvegur, 3. labb,
4. söngflokkur, 6. klaki, 7. dýr, 8.
kraft, 9. stöngina, 11. fugl, 13. staf-
ur, 14. lita, 15. skorið, 17. hár, 19.
illur, 20. auðugi, 21. Dula, 23. flan,
25. ilát, 27. veiðitæki, 30. vopn, 32.
plata, 34. virðing, 35. duft, 37.
skemd, 41. stillir 43. fin, 44 tala,
45. pressa, 46. fljóta, 47. kjánaskap-
ur, 49. ílát, 51. frjáls, 52. kjá, 53.
gæla, 55. ungviði, þolf., 58. blað
skammst., 60. viljugt, 62. á vigt, 63.
þvottaefni, 65. skógardýr, 67. form,
69. fisk, 70. hvað?
LAUSN KROSSGÁTU NR.442
Lárjett. Ráðning.
1. hnökrar, 5. hrelckur, 10. rúg,
12. ein, 13. nem, 14. sef, 16. kör, 18.
reif, 20. feila, 22. rifs, 24. fit, 25.
þóf, 26. elg, 28. fák, 29. L. R., 30.
fura, 31. tind, 33. ra, 34. garn, 36
nýja, 38. þil, 39. mel, 40. önd, 42.
luma, 45. görn, 48. ær, 50. ræna, 52.
tarf, 53. is, 54. nös, 56. rag, 57. inn,
58. ask, 59. dróg, 61. rakna, 63.
kuti, 64. tóm, 66. róa, 67. gor, 68.
lag, 70. fær, 71. nirfill, 72. alskýja.
Lóðrjett. Ráðning.
1. hvarfla, 2. kref, 3. rúm, 4 ag,
6. R. E., 7. eik, 8. knör, 9. rumskar.
11. tei, 13. nit, 14. sefa, 15. flet, 17.
rif, 19. eir, 20. fórn, 21. alin, 23.
fár, 25. þur, 27. gný, 30. falur. 32.
djörf, 34. gil, 35. tem, 37. ann, 41.
vöndinn, 43. mær, 44. anar, 45.
gana, 46. örn, 47. áskilja. 49. rör,
51. agar, 52. tina, 53. ist, 55. sót,
58. aur, 60. gólf, 62. kór, 63. kork,
65. maí, 67. gæs, 69. gl., 70. fl.
sagði hann: „Sendi hún yður kannske
hingað?“
„Hún hefir enga hugmynd um mínar
i'erðir hingað og myndi sjálfsagt berja mig
ef hún vissi um þær.“
„Hversvegna?“
„Hún myndi segja, að mig varðaði and-
sk...... eklcerl um sín málefni — og það
er ekki nema salt. Jeg kom hjer aðeins til
þess að eyða hugsanlegum misskilningi
og reyna að fá einhvern botn í þetta, því
satl að segja fanst mjer þessi misskilningur
vera miki<5 mjer að kenna. Og aldrei hefði
Sjana farið að koma sjálf — hún er alt of
stoll til þess.“
„Já, liún er það, og það er það eina, sem
spillir öllu á milli okkar.“
„Þegar svo vopnahljeinu er lokið, getur
orustan hafist aftur, en þjer megið bara
ekki halda, að Sjana eigi neinn þátt í þessu
eða hafi á neinn liátt svikið yður.“
„Jeg skal nú játa, að mjer datt það stund-
um i hug — þangað til í gærkvöldi.“
Ríkharðs glotti. „Já, þá var víst ekkert
um að villast, skilst mjer. Og fjandi, hvað
hún getur slegið fast, ekki stærri en hún
er.“ Hann saug vindlinginn um hríð og
sagði þvínæst: „Jeg vona auðvitað, að jeg
sje hjer að tala á rjettum forsendum, þ. e.
að þjer viljið gjarna eiga Sjönu og að jeg
sje því ekki að gera mig hlægilegan til
einskis?“
„Nú, um hvað haldið þjer, að jeg hafi
verið að berjast?“
Ríkliarðs varð hálfhissa, en svaraði: „Ja,
jeg var nú eiginlega aldrei alveg viss um
það.“
„Jeg veit ekki, hversvegna þjer eruð með
alla þessa umhyggju. Þjer hafið sjálfur
gert yðar besta til þess að spilla öllu.“
„Jeg hafði enga hugmynd um það, fyrr
en seint og síðar meir og þá var orðið of
seint að stansa, jafnvel þótt jeg hefði viljað.
En það gerir nú ekki til hjeðan af. Nú er
bara að koma öllu í lag aftur.“
„Jeg vona, að jeg sje einfær um það,“
svaraði Kobbi.
Nú kom bros á skemda andlitið á Rik-
harðs, vingjarnlegt og hlýtt bros, sem var
helmingi meira virði en venjuleg bros, þeg-
ar þess er gætt, hve sparsanjur Ríkharðs
var yfirleitt á bros.
„Hlustið þjer nú á,“ sagði hann. „Jeg
ætla ekki að fara að skifta mjer af því,
sem mig varðar ekki um eða gera mig
merkilegan eða neitt slíkt. En mjer er hlýtt
til ykkar Sjönu beggja og vil, að þið getið
náð saman. Jeg er að þessu öllu sjálfs mín
vegna, bara af þvi, að manni líður eitt-
hvað svo vel innan um sig, ef maður getur
komið einhverju góðu til leiðar. Og Sjana
auminginn hefir ekki verið með sjálfri
sjer, vikum saman.“ Hann kveikti sjer í
vindlingi og bætti við: „I yðar sporum
myndi jeg fara til hennar núna strax, í
þessum fína bíl, sem þer eigið, aka með
hana eitthvað burt og vera búinn að láta
pússa ykkur saman fyrir sólarlag í kvöld.
Svona fólk eins og þið er mikilsvirði fyrir
þjóðfjelagið. Þið eruð af hraustum ættum
og ættuð að rjettu lagi að eignast tuttugu
krakka, sem gætu gert ríkinu gagn. Það er
einmitt það, sem okkur vantar, að virðing-
arvert meðalstjettafólk eigi fleiri börn, en
nú er raun á.“
„Gæti það ekki verið eitt herferðarefni
fyrir Gunnfánann?“ spurði Kobbi.
„Jú, reyndar, en til þess þurfum við bara
fyrst að láta gera við vjelina okkar.“ Hann
stóð upp. „Jæja, ætli jeg verði ekki að
fara eitthvað að vinna.“
Kobbi stóð líka upp, hægt og hægt og
enn tortrygginn: „Við skulum fá okkur
einn lítinn,“ sagði hann.
— „Það væri ekki hægt að bjóða mjer
betra.“
Kobbi sótti viskíflösku, en líkaði það þó
ekki, að Ríkharðs virtist telja krossferðina
á enda og orustuna unna. Hann helti í glös-
in og Rikharðs sagði: „Jæja, hvað sem
öðru líður skulum við drekka upp á það
..... og tuttugu börnin.“
„Sleppum þeim i bili,“ sagði Kobbi. Þeir
lyftu glösum sínum og Rikharðs sagði:
„Sjana er full af allskonar loflköstulum
og skýjaborgum, sem best er fyrir yður að
láta, sem þjer sjáið ekki. Hún þarf fyrst
og fremst aga og beinlínis biður mann um
að tukta sig til.“ ........
„Blessaður verið þjer ekki að fræða mig
um mína eigin kærustu.“
En þá opnuðust dyrnar og Dorti gamli
kom inn, eða að minsta kosti steig inn yfir
þröskuldinn, því svo var undrun bans milcil
við þetta, sem fyrir augum lians varð, að
hann komst eklci lengra. Þarna var hvorki
meira nje minna en sonur lians að skála
við erkióvininn. Blóðið þaut honum til höf-
uðsins og enn einu sinni hjelt hann, að
hann ætlaði að fá slag. Hans eigin sonur
og Rikharðs, báðir rifnir og tættir í framan,
að drekka saman, og að því er virtist, bestu
vinir. Þetta gekk fram úr öllu, sem hann
hefði getað ímyndað sjer fyrir tveim dög-
um .. jafnvel fram úr uppgjöf hans sjálfs
fyrir frú Lýðs. Og nú heyrði liann Rikharðs
segja: „Skál hrúðhjónanna.“
Þá tók Kobbi eftir honum og sagði: —
„Komdu inn. Við vorum að tala um stang-
ai’veiði. Komdu inn og fáðu einn lítinn.“
Dorti slepti hurðarhúninum og sagði:
„Jeg liefði vist ekki nema gott af því
og jafnvel þótt hann væri stór.“
Þegar Dorti gamli var farinn og Sjönu
hafði verið sagt af sigrinum, varð frú Lýðs
að segja Öddu alt, sem fram liafði farið
þeirra á milli inni i stofunni. Hana langaði
annars meira til þess að skunda til skrif-
stofunnar og segja starfsfólki blaðsins