Fálkinn - 13.08.1943, Blaðsíða 13

F A L K i N N
13
KROSSGÁTA NR. 465
Lúrjett. Skýring.
1. Samkvæmt, 6. Hraða, 12. Iðn-
aðarmaður, 13. Borg, 15. Upphafs-
stafir, 16. undanhald, 18. í stríði,
19. Tónn, 20. Stafur, 22. Lítilsvirða,
24. Lækka, 25. Skipsmann, 27. Stiltu
(boðh.), 28. Djásn, 29. Skemtun,
31. 3 ómerkir, 32. Fiskur, 33. Snúra,
35. Illjómað, 36. • Bæjarnafn, 38.
Fiskar, 39. Kvennheiti, 42. Ber, 44.
Fornafn (sunlenska), 46. Ekki fast,
48. Vökvi, 49. Sjávardýr, 51. Tusk-
ur, 52. Veitingastaður, 53. Ábyggileg,
55. 3 ómerkir, 56. Nóta, 57. Dropar,
58. Fleirtöluending, 60. Bardagi, 61.
Byggingarefni (þgf.), 63. Prangari,
65. Á reiðfæri, 66 Viðbæturnar.
Lúörjett. Skýring.
1. Biblíunafn, 2. Keyr, 3. Poka,
4. Skjal (danska), 5. Mannsnafn,
7. Ávöxt, 8. Stormur, 9. Stafur, 10.
Skammst., 11. Ilisi, 12. Bæjarnafn,
14. Til bygginga, 17. Kona, 18. Egg,
21. Gamalmenni, 23. Bæjarnafn, 24.
Smáki, 26. Blettir, 28. Volgar, 30.
Málning, 32. Hljóð, 34. Meiðsli, 35.
Reykja, 37. Ávextir, 38. Fægilögur,
40. Tvíhljóðarnir, 41. Gata, 43. ó-
viss, 44. ílát, 45. Skvetta, 47. Verka-
mann, 49. Horfa, 50. Órjettu, 53.
Gabb, 54. Dýr, 57. Óhreinindum, 59.
Hamfletta, 62. Upphafsstafir, 64.
Ending.
LAUSN KROSSGÁTU NR.464
Lúrjett ráöning:
1. Ferna, 7. Þerna, 11. Rámur,
13. Þvara, 15. Ab, 17. Rann, 18.
Þorn, 19. Af, 20. Sog, 22. R I, 24.
F f, 25. Frú, 26. Agro, 28. Reisu,
31. Alir, 32. Röng, 34. III, 35. Gróa,
36. Dan, 37. Ró, 39. Ilr. 40. Ann,
41. Vögguljóð, 42. Ess, 45 N N, 46.
Óð, 47. Ell, 49. Vönd, 51. Áki, 53.
Irma, 55. Kenn, 56. Fleig, 58. Ólga.
60. Vin, 61. Er, 62. Ós, 64. Ann,
65 .An, 66. Klár, 68. Snar, 70. Ag,
71. Kytra, 72. Magur, 74. Bláni, 75.
Atlar.
Lóörjett ráöning:
1. Flasa, 2. R r, 3. Nár, 4. Annar,
5. Örn, 6. Þ Þ Þ, 7. Þarf, 8 Ern,
9. Ra, 10. Arfur, 12. Unir, 14. Vofu,
16. Bogra, 19. Arían, 21. Grön, 23.
Silfurker, 25. Flói., 27. On, 29. Ei,
30. Sl, 31. Ar, 33. Grönd, 35. Gróði,
38. Ógn, 39. Hjó. 43. Svein, 44.
Sönn, 47. Emla, 48. Lagna, 50. N N,
51. Ál, 52. I i, 54. Ró, 55. Ivvabb,
56. Frár, 57. Góna, 59. Angar, 61.
Elti, 63. Saga, 66. Kyn, 67. Raf, 68.
Smó, 69. Rut, 71. Ká, 73. R L.
hann hefði lieyrt eitthvað. En hann var ekki
að hlusta; orsökin var önnur. Óvæntri hugs-
un hafði skotið upp í huga hans; endur-
minning vaknað.
Armar hans fjellu máttlausir niður með
hliðunum; Jiann riðaði eins og undan höggi.
Hún hvíldi andartak róleg upp við brjóst-
ið á honum, en alt í einu var sem hún
valcnaði af dvala; hún rjetti sig upp og
liörfaði aftur á bak. Stóð þráðbein frammi
fyrir lionum eins og steingerfingur, ólílc
hinni Jjljúgu, bliðarma konu, er hvíldi í
faðmi lians augnabliki áður. Hún spurði
1-vatlega:
„Hvað gengur að þjer, má jeg spyrja?“
Hann strauk hendinni yfir augun. Hann
var þreyttur og gat eklíi reldð burt þær
myndir, er birtust óboðnar í hugskoti lians.
Alt í einu liafði Valentine staðið svo ljós-
lifandi fyrir liugskotssjónum lians, að lion-
um brá; svo skýr og lifandi, að það var
engu líkara, en hún hefði brent sig inn í
meðvitund lians og varnað honum að njóta
þeirrar sælu, er liafði fallið lionum i
skaut. Það var hart að verða leiksoppur
sjúklegs ímyndunarafls á slíkri stundu.
Vonljrigðin yfir þvi, að finna gæfuna ganga
sjer úr greipum og megna eldu að lialda
Jienni fastri, voru dýpri en orð fá lýst. Hon-
um þótti sem liann hefði orðið fyrir óbæt-
anlegu tjóni.
,Jeg lijell .... það var .... jeg meina
við erurn ....“ stamaði hann.
„Mig varðar ekkert um, hvað þú ætlar
að segja. Jeg er farin!“ mælti liún kalt og
ákveðið. Svo vatt hún sjer sltyndilega að
lionum og röddin skalf af niðurbaeldri á-
striðu er hún sagði: „Jeg banna þjer að
ella mig! Þú þarft ekkert að óttast. Jeg
ætla eklci að gera lögreglunni aðvart.“ Svo
var liún liorfin. Það brakaði og brast i
greinunum undir fótum hénnar, er hún
braust út úr slcógarþykkninu án þess að
líta um öxl.
Sjómaðurinn stóð einn eftir, þiumulost-
inn. „Bíddu!“ lcallaði hann. „Þú verður að
lcóma! Jeg ætlaði eklci ....“ Hann þagn-
aði og liölvaði í liálfum liljóðum, gagntelc-
inn af tómleikatilfinningu. Þá mundi liann
eftir vasaljósinu sínu og flýtti sjer að ná
í það. Löng, hvit ljósrálc ldauf myrlcrið
framundan og vísaði honum leið. Ilann fór
að hlaupa og á undan honum dansaði og
flögruðu ljósgeislai’nir, eins og hvít fiðrildi.
Von bráðar stansaði liann og lagði við
hlustirnar. Alt var liljótt umliverfis hann.
Hann liafði enga liugmynd um, livort hún
hefði lialdið rakleitt áfram, nje í hvaða átt
liún kynni að liafa farið. Ef til vill liafði
liún falið sig einliversstaðar slcamt undan.
Hann stóð liugsi stundarlcorn; að lokum
stalck hann aftur á sig vasaljósinu og
blístraði lágt. Betty ljet ekki á sjer standa;
hún hafði verið í námunda við þau allan
tímann. Hann beygði aftur inn á gömlu
slóðina þeirra, er lá út á sljettlendið.
Hann arlcaði áfram og skeytti eklci um
að fara varlega. Honum var þungt í slcapi
og á milli augnabrúnna sátu djúpar rákir,
er mynduðu V. Einkamál hans virtust
verða flóknari með hverri stundu sem leið,
en þau urðu að biða úrlausnar. Hann ein-
beitti huganum af alefli að verkefninu,
sem hann varð um fram alt að ráða fram
úr, en jafnslcjótt og þau vandræði væri til
lylcta leidd, ætlaði hann að talca sjálfan
sig rælcilega í gegn.
X/. KAFLl
Hann var nærfelt helmingi fljótari á
heimleiðinni, en á uppeftirleiðinni. Þau
hröðuðu sjer í gegnum skóginn og þutu
eins og örskot yfir bersvæðið; þræddu
hljóðlega runnana með fram Mallow-veg-
inum og brátt voru þau komin í rjóðrið,
sem kofinn stóð í.
Sjómaðurinn skimaði í kringum sig og
ætlaði að flýta sjer strax heim að lcofan-
um og inn en Betty var auðsjáanlega á
anriari skoðun. I því er hann gelck út úr
þykninu niður vallendisbrelclcuna, sem var
fyrir ofan tröðina, stöklc hún til hans ög
ralc hausinn fast í hnjen á honum, svo að
liann komst eklci lengjra. Sjómaðurinn fann
hvernig þaninn búlcurinn skalf af æsing,
og hún sperti eyrun í áttina til kofans.
Hann laut niður og lagði lófan á herða-
lcambinn á henni. Lengst neðan úr iðrum
hundsins heyrðist draugalegt urr, sem ekki
vissi á neitt gott. Það stríkkaði á feldin-
um, svo að hárin risu.
Sjómaðurinn rjetti úr sjer; hann togaði
hugsandi i neðri vörina á sjer og horfði til
slciftis á ferlega slcepnuna við fætur sjer
og svarta, ferhyrnda skuggann, sem hann
vissi að var lcofinn lians Toms. Svo hristi
hann höfuðið og ypti öxlum. Hjer var ekki
alt með feldu .... vissara að hafa vaðið
fyrir neðan sig.
Hann læddist því skáhalt upp fyrir kof-
ann, með Betty á hælunum, að þeirri hlið-
inni, sem glugginn var á. Það logaði á ljósi
fyrir innan, en græna tjaldið var dregið
fyrir og það var svo þjett, að eklcert sást í
gegnum ])að. Ilann þuklaði gætilega á
glugganum, og furðaði sig á þvi að liann
slcyldi vera lolcaður.
Alt í einu fór liundurinn að ýlfra, en
sjómaðurinn þaggaði samstundis niður í
honum. Betty var í vígaliug; hún lá upp
að honum og hann fann í gegnum legg-
hlífarnar, hvernig hún skalf og titraði.
Hægt og hljóðlega laumaðist hann frá
glugganum og niður fyrir búsið. Ilann gaf
Betty merlci um að hafa sig liæga og lagði
eyrað alveg upp að veggnum, rjett hjá
dyrunum.
Hann bjóst bálfvegis við að heyra manna
mát; en það fór á annan veg.. Aftur á
móti hcyrði hann að gengið var um gólf
heyrði annarlegt þruslc og brölt og öðru
hvoru eins og barið væri laust i þiljurnar.
Þetta voru í rauninni alt hljóð, er gætu
stafað frá lcofabúum sjálfum, eða rjettara
sagt húsbóridanum .... já, gátu stafað frá