Fálkinn - 04.02.1944, Blaðsíða 10

10
F A L Iv 1 N N
YM8/?tf
U/&NbtfftNIII
í sleðabrekkunni
NEI, jcs vil ekki að þú farir upp
i sleðabrekkuna í ásnum, Garð-
ar, sagði móðirin og horfði á eftir
clrengnum, se dró sleðann sinn út
úr skúrnum. Viltu ekki lieldur fara
veátur í Lágulaut,. þar sem hin börn-
in eru að bruna sjer?
— Þau eru svo mörg þar, að við
erum livert fyrir öðru, og svo er
snjórinn ekki nærri eins góður þar
og í ásnum, sagði Garðar.
En akvegurinn tekur við neðan
við brekkuna í ásnum, sagði móð
irin, — og þessvegna er mjer illa
við að þú brunir þjer þar. Það gæti
orðið að slysi! Jeg vil elcki að þú
farir þangað — og nú verðurðu að
gera eins og jeg segi og fara vestur
í Lágulaut, eins og bin börnin.
Garðar reyndi að nialda i móinn,
en það stoðaði eklci neitt þvi að
móðir lians sat fast við sinn keip,
að brekkan í ásnum væri hættuleg.
Hún stóð í dyrunum og borfði á eft-
ir drengnum, sem labbaði af stað
með nýja sleðann sinn og stefndi
vestur í LáguJaut, þar sem börnin
voru vön að liittast með sleðana
sina hvenær sem snjór kom.
. — Þarna kemur bann Garðar.
Halló, nú skuluð þið bara sjá! kall-
aði eitt af binum börnunum, sem
þegar voru komin i sleðabrelckuna.
Enginn átti eins góðan sleða og
bann, og þau horfðu á bann með
aðdáun og eiginlega svolitilli öfund
iíka þegar bann kom brunandi nið-
ur brekkuna og komst langt niður
á jafnsljettu áður en sleðinn stöðv-
aðist.
---Hvar er Jens? spurði Garðar
eftir dálitla stund. Jens var besti
leikþróðir hans þó að bann ætti
ekki nærri eins margt fallegt og
Garðar, því að foreldrar Garðars
voru talin vel efnuð, en Jens var
sonur fátækrar ekkju, sem iifði á
þvi að sauma fyrir fólk i nágrenn-
inu. En duglegri og betri drengur
en Jens var ekki til í allri sveitinni
— um það kom öllum saman.
— Iiann er vist heima að hjálpa
möqimu sinni! sagði ein af stærri
telpunum. Garðari þótti þetta slæmt,
Jjví að Iiann hafði hlakkað til að
leika sjer við Jens vin sinn.
Kanske hefir það verið þessvegna,
að þegar hann hafði leikið sjer í
brekkunni svo sem bálftima þá
þrammaði bann af sfað með sleðann
sinn i eftirdragi og hjelt einn sins
liðs — upp í ásinn. Jens átli nefni-
lega beima rjett þar bjá og brekkan,
sem Garðar langaði svo mikið til
að renna sjer i, var alveg við litla
bæinn, sem Jens o'g móðir hans
áttu heima í.
— Halló, Garðar! Ert þú þá
þarna? kallaði Jens, sem stóð fyr-
ir utan bæjardyrnar hjá sjer og
var að böggva í eldinn. — Bíddu
Ivær mínútur, þá er jeg tilbúinn,
og svo skulum við fara vestur í
Lágulaut og bruna okkur á sleða.
Nei, jeg nenni ekki að bruna
mjer þar! sagði Garðar. Það er
alt of margt af krökkum þar, og svo
er snjórinn að heita farinn þar. Jeg
vil ekki bruna mjer innan um krakk-
ana. Við skulum bruna okkur í
brekkunni lijerna.
Þú veist að það getur verið
hættulegt, ef við ökum niður á veg-
inn, og svo kennir kanski bifreið
á fleygiferð.
—Við brunum ekkert niður á veg-
inn! sagði Garðar og leit vonaraug-
uin upp í brekkuna. — Jeg get stöðv-
að og fleygt mjer af áður en sleðinn
kemur niður á veginn. Ætlarðu að
koma með mjer.
- Jæja, kanske, úr þvi að þú
vilt það endilega! Því að sannast að
segja langaði Jens mikið að bruna
niður brekkuna á fallega sleðanum.
Hann dró hann upp fönnina upp á
brún og svo lögðust drengirnir báðir
á magann á sleðann og ljetu sig renna
Þetta gekk ágætlega og þeir höfðu
báðir gát á því að ferðin yrði ekki
of mikil, svo að þeir rynnu ekki
of langt. Þegar þeir stungu niður
fætinum öðrumeginn þá sveigði sleð-
inn til hliðar og valt loks í mjúkan
snjóinn.
En þegar frá leið varð Garðar á-
kafari og nú langaði bann til að
rcyna hve langt sleðinn gæti runnið.
Hann spyrnti sleðanum eins hratt
af stað uppi á brúninni og liann gat,
svo að liann þaut eins og örskot
niður brekkuna — nú komu þeir að
skurðinum við veginn og sleðinn
hoppaði yfir og kom niður á ak-
veginn.
— Þetta er skemtilegt brun! sagði
Garðar bróðugur, -— einu sinni enn!
— Heldur þú að það sje ekki
hættulegt? sagði Jens. En Garðar
vildi ekki lieyra á það minst og dró
sleðann upp aftur, og drengirnir lögð-
ust á magann og þutu af stað.
Loftið streymdi um þá eins og
foss og lausamjöllin rauk kringum
þá og drengirnir hlóu af ánægju.
En þá kom Jens auga á stóra bif-
reið.
Hún heygði fyrir horn á veginum
og var á fullri ferð og sleðinn stefndi
beint fyrir framan hana, óstöðvandi.
Eftir nolckrar sekúndur mundu þeir
rekast á, en hvernig mundi Garðari
og Jens þá reiða af?
Hjer er enginn timi lii umhugs-
unar Jens þreif utan um Garðar,
sem nú hafði sjeð hættuna líka og
var milli steins og sleggju af hræðslu.
Báðir drengirnir ultu af sleðanum,
veltust nokkrar umferðir í snjónum
og lágu þar með ákafan hjartslátt.
en í sama bili heyrðu þeir brothljóð
— það var sleðinn, sem hafði orðið
undir bifreiðinni.
Garðar stóð upp; hann hríðskalf
allur af hræðslunni. Svo tók hann
fast í höndina á Jens vini sinum.
— Ef þú hefðir ekki velt okkur af
sleðanum — þá lægi jeg þarna —
þarna undir bilnum! stundi hann.
Bifreiðin nam staðar og maðurinn
sem i henni var kom út.
— Þetta var vel af sjer vikið, sagði
hann við drengina. — En þið skuluð
sleppa því að bruna ykluir lijerna i
annað sinn — það er of hættulegur
leikur. Sleðinn er eyðilagður, en
jeg’ vil gjarnan borga eigandanum
andvirðið.
Nei, jeg þáði ekki þessa slööu,
Tumi. Það er engin framtið í hermi.
Einkadóttir forstjórans er gift.
Hversvegna kjósið þjer fre.mur
að hafa gifta starfsmenn en ógifta?
Vegna þess að giftu mennirn-
ir svara aldrei neinu til, þegar jeg
skamma þá.
Hvernig stendur á því, spurði
forstjórinn skrifarann, að þjer kom-
ið svona seint i dag?
Jeg svaf yfir mig.
Hvað er þetta sofið þjer þá
líka heima hjá yður?
Ekki skil jeg i hvað mikið
fólkið lætur með röddina hennar
Önnu. Hún Maja hefir miklu auð-
ugri rödd.
— Já. En hún Anna á miklu auð-
ugri föður.
Hiin: — Jeg heyri sagt að þú sjert
orðinn frægur kvikmyndaleikari.
Hann: — Jeg vona að verða það.
En jeg er rjett að byrja.
Hún: — Hvað crtu þá að gera
núna?
Ilann: - Jeg sil í kvikmynda-
gerðinni og læt mjer vaxa yfirskegg.
Frú Snjólfs: — Og þjer eruð viss
um, að myndin af mjer verður falleg?
Málarinn: — Já, auðvitað. Jeg er
viss um að þjer þekkið ekki yður
sjálfa.
Málari einn, af skóla impression-
ista var settur á vitfirringaliæli.
Sagði hann við alla gesti, sem þangað
komu: „Lítið þjer á, þetta er síð-
asta listaverkið mitt!“ En þar gaf
ekki annað að lita en bert Ijerefl,
sem þanið hafði verið á málara-
grind. Og fólkið spurði: „Hvað á
þetta að tákna?“
„Þetta? Sjáið þjer það ekki? För
fsraels yfir Rauðaliafið“.
„En afsakið þjer. Þarna er eng-
inn sjór.“
„Nei, þetta er hliðið i sjónum,
eftir að hann opnaðist."
„En livar eru þá Gyðingarnir?"
„Þeir eru komnir eitthvað austur
i eyðimörkina.“
„En Egyptarnir, sem eltu þá?“
„Þeir eru ekki komnir ennþá.“
Garðar dró djúpt andann og horfði
á Jens.
Jeg held að jiað sje rjetlara
að hann Jens fái peningána, sagði
hann. — Það var hann sem bjargað
lífi okkar.... og við gelum notað
gömlu sleðana okkar vestur í Lágu-
laut, bætti hann við.
-—x—-
I
Frúin: Hvernig stendur á því,
María, að í hvert skifti sem jeg lít
hjer inn í eldhúsið þá kem jeg að
yður lesandi í bók?
Maria: ■— Það er líklega vcgna
þess að þjer gangið á flókaskóm.
.í si/ningunni: — Hversvegna hafa
þeir hengt þessa mynd hjerna?
— Líklega vegna þess að þéir
hafa ekki náð í málarann.
Frúin: — Hafið þjer sópað þarna
bak við hurðina, Jóna?
Júna: — Já, frú. Jeg sópaði öllu
bak við hurðina.
Frúin (við nýja vinnukonu): -
Og svo bið jeg yður að muna það,
Gróa, að jeg vil altaf fara í baðið
klukkan níu.
Gróa: — Það er prýðilegt frú. Jeg
nota það aldrei fyrr en klukkan tíu.
- Læknir, sagði hún og lcom más-
andi inn í stofuna. — Jeg verð að
biðja yður að segja mjer lireinskiln-
islega hvað að mjer gengur!
Hann horfði á hana frá hvirfli til
ilja. Loks sagði hann:— Kæra frú,
það er þrent, sem jeg þarf að
segja yður:
í fyrsta lagi jiurfið þjer að ljetl-
asl um fimtíu pund. í öðru lagi
munduð lijer stórfrikka, ef þjer not-
uðuð aðeins tiunda hluta þess, sem
þjer notið nú af kinnaroða og vara-
smyrslum. — Og i þriðja lagi: Jeg
er málari. Læknirinn býr lijerna i
næstu stofu.
Frú Grámanns hafði eignast hund
og liafði einstaklega gaman af að
sýna hann vinkonum sínum. „Jeg
veit, að hann er ekki það sem kallað
er kynbótahundiir," sagði hún, „cn
jiað skal jeg ábyrgjast, að ekki kem-
ur nokkur þorpari eða betlari nærri
liúsinu, svo að hann Snati láti okk-
ur ekki vita af því.“
„Hvað gerir liann þá?“ spurði vin-
kona ein. „Geltir hann?“
„Nei, nei. Hann skríður bara
undir sófanri og leggur niður róf-
una.“
Gamla konan (við bókavörðinn):
Viljið þjer ekki gera svo vel aö
líta á útlánsseðilinn minn og athuga
hvort jeg hefi lesið bókina: „Gleym
mjer ei“.