Fálkinn - 04.02.1944, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
L BEDRBE5 SIElEHDn |______
a
| Flæmska búðin
saman, um afleiðingarnar af æfintýri sunnu
dagsins......“
„A jeg að aka ineð yður á gislihúsið?"
Þeir vorii þá komnir lil Givet. Þarna voru
belgísku landamærin með kakíbúnum toll-
þjónum, þarna frönsku landamærin,
bryggjan Qg prammarnir.
Maigret var sleinliissa er hann fann til
þunga lilutarins, sem hann hafði í frakka-
vasanum. Hann hafði alveg gleymt lionum.
Machére liafði iieyrt þegar bifreiðin kom,
og þegar Maigret hafði borgað bílstjóranum
sá liann hvar ungi leynilögregluaðurimnn
stóð við dyrnar á Café de la Meuse.
„Hleyptu þær yður inn?“
„Auðvitað gerðu þær það.“
„Nei, er það salt? jeg þóttist viss um að
þær mundu gera yður afturreka. Og i raun
rjettri fannst mjer þær hafa fulla ástæðu
til þess. Jeg er nefnilega sannfærður um,
að stúlkan er alls ekki þarna“
„Hvar liefði hún þá átt að vera?“
„Jeg' veit ekki. Jeg get ekki giskað á þáð.
Sjerstaklega ekki síðan hamarinn fannst. .
Vitið þjer hver hefir heimsótt mig?“
„Gustave Gassin?“
Þeir voru komnir inn i gistihúsið, og
Maigret, sem kaus sjer sess í horni nærri
glugga, liað um hálfan bjór.
„Ekki Cassin.... Það er að segja ekki
beinlínis, en það kemur eiginlega vit á sama.
Jeg liafði farið á allar stöðvarnar án þess
að nokkur árangur yrði að. En svo kom
Gerard Piedbæf að finna mig.“
„Til þess að segja yður hvar maðurinn
hefði falið sig ?“
„Til þess að segja mjer að Cassin hefði
fara inn á brautarstöðina hjerna i Givet
klukkan 4.15. Þá fer lestin til Bruxelles.
„Hver sá hann?“
„Kunningi Gerards. Hann sagðist skyldu
koma með hann hingað ef þjer vilduð liitta
hann.“
„Miðdegisverður handa tveimur?” spurði
gestgjafinn.
„Nei, jú, alveg eins og yður sýnist....“
Maigret saup stóran sopa af bjórnum,
græðgislega. Svo spurði hann:
„Er þetla allt og sumt?“
„Jeg skyldi nú Iialda að þetta væri nú
alt nokkuð .... Ef Cassin hefir sjest á
brautarstöðinni þá þýðir það að hann er
ekki dauður. Og það sem meiru varðar:
að hann er að strjúka. .. . Og ef það er
tilfellið. .. .“
„Náttúrlega.:“
,Þjer eruð sömu skoðunar og jeg?“
„Jeg er alls engrar slvoðunar, Maehére.
Jeg er sjóðandi þessa mínútuna en ískald-
ur ])á næstu. Með öðrum orðum, jeg lield
að jeg sje að fá versla kvef. I rauninni er
jeg ivvergi betur kominn en rúminu. Þjónn!
gefið þjer mjer annan hálfan. Nei. Gefið
þjer mjer sjóðheitt toddv. Með miklu
rommi í... .“
„Hcfir hún þá í raun og veru hrákað á
sjer öklann?“
Maigret svaraði engu. Það hafði fallið
einhvérskonar mók yfir hann. En saml
sém áður skein áhvggjan vit úr augvinvmv á
lionum.
„Jeg geri ráð fyrir að lögreglustjórinn
hafi gefið yður ótakmarkað umboð?“
„Já en hann brýndi fvrir mjer að fara
varlega með það. Það þarf svo lítið lil að
koma öllu í uppnám í svona smábæjum.
Hann vill helst að jeg hiringi til sín þegar
jeg ætla að ráðast i eilvvað mikilsvert, ef
nokkur leið er til þess.“
„Og hvað eruð þjer að hugsa um að ráð-
ast í?“
„Jeg' hefi þegar símað til lögreglunnar
í Bruxelles og beðið hana áð liandtaka
Cassin þegar hann stígur út úr lestinni. Jeg'
verð að biðja yður um að afhenda mjer
hamarinn.“
Machére varð nvjög undrandi er Maigret
dró hamarinn upp vir vasanum og' lagði
liann á marmaraborðið. „Þurfið þjer ekkert
fleira?“
„Þjer verðið að láta skýrslu fylgja úr þvi
að þjer funduð hamarinn.“
„Seisei nei! Það er óþarfi að laka frani
að jeg hafi fundið liann. Við látum það
heita svo að þjer liafið fundið liann sjálf-
ur.“
Anægjan skein út úr augunum á Macliére.
„Þakka yður fyrir.. Þetta var fallega gert
af yður. Svona er þungt á metunum ef
mann langar til að hækka i tigninni.“
„Jeg hefi lagt á borð fyrir tvo rjett hja
ofninum,“ sagði gjestgjafinn.
„Þakka yður fyrir. En jeg er að fara að
liátla. Þoli ekki að sjá mat.“
Og svo kvaddi Maigret fjelaga sinn með
handabandi og' fór upp á herbergið sitt.
Það hafði verið að brjótast í lionum kvef
í marga daga og ekki hafði það bætt úr
skák, að hann var á sífelldum erli og oft-
ast hálfblautur í fæturnar. HanTi háttaði og
var slituppgefinn. í lialftíma var hugur
hans á ferð og flugi, fullur af alskonar
kynjamyndum og á sifelldu róti. En svo
steinsofnaði hann.
En morguninn eftir var hann samt litlu
lakari. Þegar hann kom niður var enginn
kominn á fætur nenva þjónninn, senv hann
hitti á kaffistofvinni. Ilann var að kveikja
undir kaffivjelimvi og setti svo á lvana mal-
að kaffi.
Bærihn svaf, það var aðeins farið að hirta
af degi og logaði enn á götuljósununv.
Hvergi. var lífsnvark að sjá vitanhuss nenva
á ánni. Þar heyrðist kallað á nvilli pranvm-
anna. Dráttarlínum var skotið á land og
fest við hringana i hafnarbakkanum. Svo
kom dráttarbátur og fór að athafna sig fvrir
ofan prammaröðina. Nýtt samflot var að
leggja af stað lil Belgíu og Hollands.
Það var í rauninni engin rigning. en ])ó
ýrði svo úr loftinu að það var nóg lil að
væta nvann unv axlirnar, er inaður var á
ferli.
Svo var farið að hringja i einhverri kirkj-
unni. Ljós sást kveikt í einunv glugga á
Flænvsku bvTðinni. Þvínæst opnuðust dyr-
ar og frú Peeters lokaoi þeim vandlega aft-
vir, og skundaði af stað nveð böggul í hend-
inni, eitthvað úl í buskann.
Undir eins og hún konv aftvir opnaði hún
búðina og fór svo fram i eldhvfs lil ]vess áð
kveikja undir katlinum.
Klukkan var orðinn níu þegar Jósep sást
í dyrunum - og ennþá lvafði hamv lvvorki
rakað sig, þvegið sjer eða greitt á sjer hár-
ið. Og lvann var flibbalaus.
Klukkan tíu sást hann aftur Jiveð hall
og' i frakka og nú var ann að fara til kirkju
nveð Önnu. Hún var í nýrri kápu úr mógrávi
klæði.
Maigret var á ferli allan morguivínn og
þranvmaði unv göturnar, nevna þegai- hann
skrapp inn á veitingastofuna við og við til
þess að hlýja sjer á toddyglasi. Fólk, senv
hafði vit á, spáði þvi að það mundi fara að
frjósa, en það mundi baka stórtjón í sveil-
ununv, senv áin lvafði flætt yfir.
í Café de la Maíre sat fjökli pramnva-
karla og beið frjetta af dráttarbát, sem
búist var við á lvverri stundvi. Þeir þvirftu
að grenslast eftir lvvort skipstjórinn nvundi
verða tilbúinn til að leggja af stað aflur
samdægurs með pranvnvana, senv mest lá
á að komast í burtu. Við og við stóð einhver
karlanna upp vfr sæti sinu og starði niður
ána.
Klukkan var konvin fast að lvádegi þegar
Gerard Piedbæuf fór að heinvan í bestu
sparifötunum sínunv: brúnunv skóm, nveð
ljósgráan liatt og hanska. Hann gekk rjetl
lvjá Maigret og' ætlaði fyrst að láta senv
hann sæi hann ekki.
En lvann gat það ekki. Hamv gal ekki á
sjer setið.
„Jeg vona að jeg sje ekki fyrir yður,“
tautáði lvann. „Náttúrlega veit jeg að jeg
fer i taugarnar á yður.“
Maigrel ypti öxlum og snjeri við hon-
um bakinu. Hann sá hvar yfirsetukonán
kom með krakka og setti lvann í vagn og
ýtti honvim af stað áleiðis inn i miðbæinn.
Hvergi sást bóla á Machére. Klukkan
var orðin eitlt þegar Maigret rakst á hamv.
Það var í Café de la Maire, og þar var
Gerard líka, nveð sanva fólkinu og hann
hafði verið með á föstudagskvöldið.
Maclvére sat við borð )neð þrenvur nvönn-
um og Maigret fanst hann hafa sjeð þá
áður. Nú var lvann kyntur fyrir þeim.
Einn af þeinv var bæjarsljórivvn og ann-