Fálkinn - 17.03.1944, Blaðsíða 3

E Á L K. 1 N N
3
Poiter McKeever á forum hjeðan.
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested
Skrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavík. Sími 2210
Opin virka daga ki. 10-12 og 1-6
Blaðið kemur út hvern föstudag
Allar. áskriftir greiðis fyrirfram
HERBERTSprení.
SKRADDARAÞANKAR
Öll höfum við einhvertíma iært
söguna, um manninn, sem var á leið
frá Jerúsalem til Jeríkó og fjell í
hendur ræningja. Og um miskunn-
sama Samverjan og mennina, sem
„gengu framhjá.“
Þó að heimurinn breytist mik'S
liið ytra, fyrir tilverknað manns-
andans, breytist liitt furðu lítið, sem
inni fyrir í manninum býr. Iiæn-
ingjunum liefir ekki fækkað í ver-
öldinni síðan sagan gerðist, og enn
er Samverjinn óalgéngari mannteg-
und en hinir, sem gengu framhjá.
Íslendingum hefir lengi verið tnlið
það tii gildis, og með rjettu, að jieir
ættu marga Samverja. Þetla er ekki
nema eðlilegt, þvi að samltygðin
hlýtur alltaf að vera meiri i lillu
þjóðfjelagi kunningsskaparins en i
stóru. Og svo er og hitt, að ísland
liefir lengstum verið fátækt jijóð-
fjelag og bilið milli auðs og ölmusu
mjótt. Enn bætist liað ofan á, að
ísland er mikið islysaland og að
þeir viðhuéðir gerast oft, sem knýja
almenning til þess að sýna hlýjan
hug til þeirra, sem um sárt eiga að
binda eftir voveiflega dauðdaga
ættingja sinna.
En við höfjum einnig sýnt í verki,
að við kunnum að finna til með
þeim, sem falla í hendur ræningja
— þó að þeir búi utan landstein-
anna og sjeu af öðrum þjóðum. —
í byrjun síðustu styrjaldar höfðu
íslendingar litlu úr að spila, en samt
brugðust þeir vel við þegar sam-
skota var leitað til bágstaddra barna
í Belgíu. Og eftir þá styi’jöld var
hjer altt í kalda koli, en samt lið-
sintu íslendingar austurrískum börn-
um. í byrjun núverandi heimsstyrj-
aldar safnaðist allsæmileg upjihæð
til Finna, og var þó engum stríðs-
gróða til að dreifa þá. Og undan-
farið ár liefir verið lialdið uppi söfn-
un til Norðmanna.
Núna nýlega eru hafin samskot til
nauðstaddra Dana, sem orðið liafa
að flýja land sitt til Svíþjóðar. —
Engum mönnum er oss skyldara að
sýna hlýjan lnig en þeim. Þeir hafa
einnig fallið í hendur ræningja. Og
kjör flóttamannsins, sem verður að
laumast á burt frá heimili sínu slypp
ur og snauður, geta allir skilið.
Ýmsir fundu Noregssamskotunum
það til foráttu, að þau kæmu ekki að
gagni fyrr en eftir strið. Hjer er
öðru máli að gegna — peningarnir
verða sendir jafnharðan. — Látum
þátttöku okkar verða okkur til sóma.
Blaðafulltrúi Bandaríkjanna, Port-
er McKeever, sem starfað hefir hjer
fyrir hönd stjórnar sinnar síðan
vorið 1942, er nú á förum hjeðan
til þess að halda áfram starfi í öðru
landi. Hefir McKeever getið sjer
almenningsorð fyrir árvekni sína i
starfinu, ljúfmennsku og hjálpsemi,
sem fyrst og fremst hefir komið
fram við blaðamenn en einnig við
aðra þá, sem nokkuð liafa haft sam-
Porler McKeever.
au við liann að sælda. Fyrst í stað
starfaði liann hjer sem sjerstakur
aðstoðarmaður Bandaríkjasendiherr-
ans bjer, uns stofnuð var sjerstök
upplýsingarskrifstofa - Office ol' War
Information — sem bann hefir veitl
forstöðu síðan.
Þeir eru nú orðnir margir lijer a
landi, sem kynnst hafa McKeever,
og enn fleiri hinir, sem hafa haft
spurnir af honum eða orðið starfs
hans varir. Upplýsingastofa hans
hefir nær daglega sent Reykjavík-
urblöðunum Amerikufrjettir, auk
myndá og ýmsra blaða og tímarita.
Og vert er að veita því athygíi, að
stofan hefir alveg sjerstaklegi ’átið
sjer annt uin að flytja fregnir a*
ýmsu því, sem snertir íslen V nga i
Vesturheimi. Á margvislegan liátt
hefir -stofan einnig unnið ið þvi
að auka kynni Ameríkumannn á ís-
landi, og yfirleitt rækt gagnkvæma
kynningarstarfsemi smáþjóðarinnar i
Atlantshafi og liinnar miklii amerík-
önsku þjóðar. Var það íslendingum
lán að jafn ötull maður og mr. Mc-
Keever er skyldi veljast til þess að
leggja grundvöllinn að þeirri starf-
semi, maður sem jafnframt hefir
lært að þekkja þjóðina og bera hlýj-
an hug til hennar og landsins.
Alveg sjerstaklega má minnast
þess, sem mr. McKeever hefir gert
til þess að greiða götu íslenskra
námsmanna i Vesturheimi, en þeir
eru nú orðnir nokkuð margir. Hann
útvegaði þeim ókeypis kennslu og
námsstyrk — scholarship svonefnd
— við ýmsa háskóla í Bandaríkjun-
um, útvegaði upplýsingar viðviki-
Hjer ætti enginn að „ganga framhjá".
Og minnumst jiess hvernig Danir
brugðust við gagnvart okkur, t. d.
í jarðskjálftunum 1890. Og við fleiri
tækifæri.
andi námslilhögun etc. og vann
með því ómetanlegt starf, sem seint
verður fullþakkað.
Lesendur Fálkans mun eflaust fýsa
að vita nokkur deili á manni þess-
um, og hefir því blaðið snúið sjer
til hans og beðið hann um að segja
ofurlitið frá sjálfum sjer.
— Við gætum nú haft margt
merkilegra að rabba um, segir hann,
en jeg skal ekki skorast undan að
gefa yður ofurstutta æfiferilsskýrslu.
Jcg liugsa mjer þá að jeg sje fyrir
rjetti, og að þjer sjeuð rannsóknar-
dómarinn.
—■ Ilvað er vitnið gamalt, hvar
fætt og livað svo meira? segjum vier
rjett til svona. Spurningin er • vist
ekki formrjett, en blaðamaðurinn er
ekki vanur dómarastörfum.
Jeg er fæddur i Suður-Dakota
Um nýársleytið var það gert heyr-
um kunnugt, að stjórn Islands og
ráðstjórnarríkjanna hefðu ákveðið
að skiftast á sendiherrum. Og 4. þ.
m. kom rússneski sendiherrann hing-
að ásamt flestu starfsfólki sendi-
sveitarinnar.
Hinn nýi sendiherra, Alexei N.
Krassilnikow, er enn ungur maður
og hefir eigi starfað áður fyrir stjórn
sína erlendis, en liinsvegar gegnt
ýmsum störfum fyrir liana i Rúss-
landi. Hann er fæddur í Kasan,
norðarlega við Volgafljót, árið 1909,
en þar var faðir hans læknir. Gekk
á verkfræðingaskóla í Moskva tví-
lugur að aldri og útskrifaðist þaðan.
Starfaði síðan við ritstjórn verk-
fræðingatímarits um hríð, uns liann
gekk í þjónustu utanrikisstjórnar-
8. nóvember 1915. Faðir minn er lyf-
sali þar. Jeg á tvær systur og einn
bróður, en er sjálfur elstur systkina
minna. Önnur systir mín lærir flug.
en hin gengur á háskóla i Norður-
Carolina— Duke University. Bróð-
ir minn er ekki nema sex ára; hann
heitir Patrick, snáðinn.
— Nafn verndardýrðlings íra?
— Já, jeg er írskur Ameríkumaður
sjáið þjer það ekki — bæði á sjálf-
um mjer og nafninu mínu? Langafi
minn og langamma fluttust vestur
uni haf hjer einhverntíma í fyrnd-
inni, hvaða ár veit jeg ekki.
— Hvað höfðuð þjer fyrir stafni
i æsku?
— Það er víst best að byrja á
því, að jeg gerðist blaðamaður þeg-
ar jeg var tólf ára gamall. Jeg skal
taka það fram að það var ekki neitt
stórblað, lieldur skólablaðið okkar.
Siðar fjckk jeg námsstyrk til fjögra
ára og gelck á Columbiaháskólann i
New York fylki. Stundaði þar svo-
Frh. á bls. /4.
innar árið 1940 og hefir starfað
fyrir hana siðan, ýmist í Moskva
eða sem umboðslnaður liennar, m.
a. í Arkangelsk við Hvítahaf, sem
er á líku breiddarstigi og Reykja-
vík.
Sendiherrann kemur hjer ásamt
frú sinni og þriggja ára gömlum
syni, og starfsmenn sendisveitar-
innar hafa einnig fjölskyldur sinar
með sjer. Kom þetta fólk allt sjó
leiðis hingað, fyrst með skipi frá
Murmansk til Englands, en þar
dvaldi sendiherrann um hrið og
kynntist m. a. Pjetri Benediktsiyni,
sendiherra íslands i Moskva.
Sendilierrann hyggur gott til verji
sinnar hjer og ljet þess m. a. getið
við blaðamenn, að liann mundi liið
fyrsta fara að læra íslensku.
Fyrsti rússneski sendiherrann á tslandi.