Fálkinn - 17.03.1944, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
Æfintýri
Árásir Indíánanna
1876
Framhald.
Litli-IInífur, sem var nú oröinn
“amall og genginn í barndóm, fjellst
á tillöguna um a'ð setja Rauða-Ský
af, en sá lirausti bardagamaður tok
þá fyrir kverkar honum og hjelt
hinum tilvonandi iiöfðingja bannig
með hnífinn tilbúinn i liægri hend-
inni, þar til að Litli-Hnífur bað
vini sínum vægðar.
Hið sögulega ferðalag yfir Mss-
our varð hörmulegt.
• Skinnhúðir voru strengdar yfir
veikbyggðar grindur af kanóum —
(indíánabátum) og á þessum mann-
drápsfarartækjuffii reyndi Rauða-
Ský að flytja fólkið yfirum.
Konur og börn soguðust niður í
æðisgengna straumiðuna. Bardaga-
lietjur sukku með öskrum ofan í
fljótið, en Rauða-Ský sendi einn
bátinn eftir annan og horfði á hvern
þeirra með steingerðum svip.
Þegar sá síðasti var lagður af stað,
stakk hann sjer út í strauminn og
synti til leifanna af flokknum.
Það var lítill og fátækur þjóð-
flokkur, sem beið hans á vestri
bakka árinar við mynni Connon
Ball. Allir höfðingjarnir, sem liöfðu
verið á móti honum, höfðu bjargast
en á liinn bóginn hafði aðeins Bjarn-
arbein bjargast af vinum hans.
Til mjög mikils óhagræðis fyrir
Indiánana liafði vetur gengið í garð
með miklum kuldum, og snjóhríðir
og vindar ógnuðu þeim úr norðri.
Buffalóarnir hjeldu í suðurátt og
vöxtur Cannon Ball sýndi Ran'ða-
Skýi fram á, að harður vetur væri
framundan. Hið rauða og norð-
læga dádýr var farið í burtu frá
norðlægari hjeruðunum. Antilójian
var einnig farin. Það var þvi engin
furða, þótt Rauða-Ský vissi varla
hvað hann átti að gera, umvafinn
svikurum, hótunum um morð, —
vanmegnugur þess að afla fólki sínu
fæðu, og konur og börn æptu að
honum hvert sem Iiann fór.
Hann ákvað loks að fara með
ílokkinn suður á bóginn og vonaði
Buffalo Bill
að hann mundi finna þar veiðilöud,
sem viltu dýrin höfðu ekki flúið
frá og han gæti fullnægt þörfum
hinna óánægðu manna sinna.
Flestir hestarnir liöfðu drukknað
í svaðilförinni yfir ána. Rauða-Ský
setti konur og börn upp á liina fáu,
sem eftir yoru og hvatti fólkið á-
fram yfir lönd sem lxann þekkti
ekkert til og lofaði að útvega öll-
um gnóttir fæðu, ef þeir vildu
fylgja sjer.
En svik lcomu hjer um bil til a'Ö
eyðileggja ráðagerðir hans. Sitjandi
Boli hvíslaði að Litla-Hníf, að vest-
læg stefna mundi verða miklu hent-
ugri. Hann benti á liættuna, sem
væri því samfara að ferðast suður
á bógin og lenda i kasti við her-
menn fölu andlitanna. Litli-Hnífur
tók algerlega i sama strenginn og
hinir lægra settu foringjar voru
því einnig samþykkir.
Rauða-Ský, sem var orðinn þreytt-
ur á lífinu, kallaði saman fund til
þess að ákveða málið. Það var
kveikt í pípunni og hún látin ganga
liringinn í kring til þess að sýna, að
þetta væri friðarráðstefna. — En
þegar pípan kom til Langa-Hunds,
Ijet hann eldinn deyja út í henni
án þess að reykja úr henni.
Þetta þýðir stríðsyfirlýsingu á
einhvern, og allir biðu eftir því að
hann skýrði frá hugsunum sínum.
í bardaganum við Rauðafljót liafði
hann fengið skot i gegnum lærið
og gat með naumindum staðið. —
Hann hafði verið borinn margar
mílur, en þrátt fyrir sár sin bauð
nú Langi-Hundur foringjanum og
öllum hermönnum byrginn
— Látið Sitjandi Bola tala!
Þessi orð, sem konni frá Langa-
Hundi voru miklu fremur skipun
heldur en tilmæli, og Sitjandi-Boli
stóð strax upp með undirfórlum
svip og byrjaði samkvæmt venju
Indiána, á ]ivi að rekja hreystiverk
sin.
En hann hjelt ekki lengi áfram.
— Hann er kvennmaður! hrópaði
Langi-Hundur. Er Engin karlmað-
ur i öllum liópnum? Langi-Hundur
getur komið Sitjandi-Bola á rjetta
leið. Látið hann þegja þangað lil
Langi-Hundur hefir talað!
Þetta var liræðileg móðgun. Slíku
og þvilíku tók Indiáni ekki þegjandi
við frá meðbardagamanni sínum, en
Sitjandi-Boli settist þegjandi niður,
of liuglaus til að segja álit sitt. —
Þvínæst lýsti Langi-Hundur því yfir
að hann væri vinur Rauða-Skýs og
skoraði á alla að fylgja honum á-
fram.
Og aftur var haldið af stað í hina
löngu og ströngu göngu suður á bóg-
inn, þar til hinir þreyttu Indiánar
sáu tinda Svörtuliæða i fjarska.
Þá komu gáfur RauðasSkýs i ljós,
því að á völlunum og skóglendunu n
komu Siouxarnir að reglulega góð-
um veiðilöndum og ágætu skjóli og
hinn uppgefni höfðingi lagði bless-
un sína og guðanna yfir þjóðflokkin.
í nokkurn tíma voru Siouxarnir
ánægðir. Vellirnir voru grænir og
það glampaði á gulan skrokk anti-
lopunnar við hvern læk og sprænu.
Bufflarnir reikuðu um i stórum
björðum og dádýrið stöðvaði flótta
sinn frá norðlægari stöðvum og
gleymdi öllu nema þessu ríki ham-
ingju og gnægða, Yfir öllu ríkti
friður og ró.‘
En Indíánarnir verða að afla sjer
markaða fyrir skinn sín og út-
sendarar, sem til suðurs fóru, liöfðu
þá sögu að segja, að þeir hefðu
fundið föl andlit, sem væru áfjáð
í að ná i skinn.
Og þvínæst tóku duglegir og harð-
gerðir skinnasalar að venja kom-
ur sínar þangað.
Einu sinni var ágætur drengur,
sem líka var góður veiðimaður. -—
Þarna var silungsá í grendinni, i
landi óðalsbónda eins. Stundum
var hægt að fá veiðileyfi i ánni og
það hafði drengurinn fengið.
Einn daginn var hann að veiða
ásamt öðrum strák, þegar veiði-
vörðurinn kom allt i einu út úr
rjóðri. Drengurinn með leyfið rak
upp óp, fleygði stönginni og liljóp
á burt eins og fætur toguðu. Og
veiðivörðurinn elti.
Stóð nú eltingarleikurinn í meira
en tíu mínútur en loks nam dreng-
urinn staðar. Vörðurinn þreif í
öxlina á honum og sagði, másandi
og blásandi:
# — Hefir þú leyfi til þess að veiða
lijer?
—- Jahá, verið þjer viss um það,
svaraði stráksi rólega.
— Jæja. Sýndu mjer þá veiði-
leyfið þitt.
Drengurinn dró veiðileyfið upp
úr vasa sínum. Maðurinn skoðaði
það. Fyrst kom á hann og svo varð
hann ofsareiður:
— Því í ósköpunum hljópstu úr
því að þú hafðir leyfið?
— Til þess að hinn strákurinn
kæmist undan. Hann hafði nefni-
lega ekkert leyfi, skal jeg nú segja
þjer.
r*>
— Er Glæsir búinn að búa sig út
i veiðiferðina?
— Það er vist. Jeg sá að liann var
búinn að kaupa stækkuivirtæki
fyrir myndvjelina sína.
Nokkrir þeirra veittu lit hins
fölnandi grass athygli og lijuggu
nokkra mæla úr berginu, sem hinn
óhamingjusami þjóðflokkur bjó und-
ir. Og þannig fannst stór gullæð,
sem fljótt barst orðrómur um allt
nágrennið.
Ekkert megnar að halda aftur
af Engilsxanum, þegar gull er ann-
ars vegar.
Menn af öllum sauðaliúsum
flugu að úr öllum áttum eins og bý-
flugur.
Hinir liræddu bufflar og antilop-
ur fylgdu á eftir dádýrinu. Rauða-
Ský mótmælir árangurslaust. Hann
bað hinn livíta föður (forselann)
um vernd gegn innrásinni, een sá
góði maður hafði annað að liugsa
en smá jarðskika nokkurra Indíána-
ræfla.
Loksins komu frjettirnar um að
lier yrði sendur til þess að vernda
Indíánana og veiðilönd þeirra gegn
átroðningi livítu mannanna. En þeg-
ar hermennirnir komu að lokum,
voru Rauði-Ský og helmingur flokks
hans tekinn höndum. Þannig vernd-
ar úlfurinn lambið.
Leifar flokksins flýðu nú for-
ingjaláusir allt að rótum fjallanna,
en þar var engan frið að fá.
Hann var á leið heim til sín og
hafði ekkert veitt. Kom við lijá fisk-
sala á leiðinni og sagði við hann:
„Hendið þjer i mig 5 stærstu sil-
ungunum, sem þjer hafið.’“
— Hversvegna á jeg að lienda
jieim? spurði fisksalinn undrandi.
— Til þess að jeg geti gripið þá
á lofti. Þá get jeg sagt lieima að jeg
hafi veitt þá. Það getur verlð að jeg
sje ónýtur veiðimaður — en lýginn
er jeg ekki.
Einu sinni þegar jeg var að
veiða, sagði Iírákur gamli, — varð
jeg beitulaus og nú vissi jeg ekki
hvað til bragðs skyldi taka. Yarð
mjer þá litið niður fyrir lappirnar
á mjér og sá þar lítinn höggorm,
með frosk í kjaftinum. Jeg losaði
froskinn og skar liann niður í beitu,
og þóttist heppinn að hafa sjeð
höggorminn. — En samt liafði jeg
samviskubit af því að hafa tekið
bitann frá munni kvikindisgreys-
ins, og lil þess að bæta þvi upp
skaðann, hclti ieg nokkrum drop-
um af whisky i ginið á því. Mjer
varð rórra er jeg sá að höggorm-
urinn virtisl vera í besta skapi þeg-
ar hann skreið burt, og nú hjelt
jeg áfram að yeiða.
— Eftir góða stund fann jeg að
eitthvað kom við öklann á mjer.
Og þegar jeg leit niður — livað sje
jeg nema sama snákinn. Og þarna
var liann þá kominn, greyið —-
með þrjá froska!
,-------------------------------
S k r í 11 u r.
________________________________i