Fálkinn - 17.03.1944, Blaðsíða 13

F Á L K 1 N N
13
KROSSGÁTA NR. 488
Lárjett skýring:
i. vakið, 7. mentastofnun, 11.
þræða, 13. feikn, 15. bráður, 17.
röskur, 18. digur, 19. mark skst., 20.
tónverk, 22. skítverk, 24. drykkur,
25. kalla, 26. puð, 28. nothæfur, 31.
for, 32. mark, 34. vindstaða, 35. kvak,
36. ílát, 37. á skipi, 39. pen. skst.,
40. straumhljóð, 41. áður, 42. gras,
45 skáld, 46. bæjarnafn, 47. blettur,
49. bein þolf., 51. læri, 53. klippi,
55. hey, 56. hrúga, 58. blóðfarvegur,
60. fiskstöðvar, 61. skepnur, 62. dvali
64. æða, 65. tímabil, 66. kvenrefur,
68. hnýtti, 70. tala skst., 71. rífur, 72.
ónýt, 74. áhald, 75. hvíldist.
Lóðrjett skýring:
1. skattar, 2. húsdýr, 3. fer með
4. lóða, 5. lxjelt á, 6. hlóm, 7. utan
af fiski, 8. ellihrumleiki, 9. kall, 10.
vinnu, 12. sigra, 14. ráðningar, 16.
þvaðra, 19. egddi, 21. hávaði, 23.
athggli, 25. myl, 27. lagarmál skst., 29.
stafur, 30. borðandi, 31. skst., 33. vin-
föst 35. krot, 38. skst., 39. knæpa, 43.
nuddar, 44. hraða, 47. j>jást, 46 goða-
nafn, 50. horfa, 51. söngl, 52. skst. 54.
handsama, 55. lítlð, 56. væskill, 57.
biblíunafn, 59. karlnmnsnafn, 61.
aukið, 63. atyrði, 66. vatnsfall þolf.,
67. óhljóð, 68. hvílurúm, 69. trygg,
71. drykkur, 73. knattspyrnufjelag.
LAUSN KRÖSSGaTU NR.649
Lárjett ráðning:
l.þræta, 7. smátt, 11. tálma, 13.
skjár, 15. ró, 17. plús, 18. klór, 19.
so, 20. fló, 22. il, 24. ár, 25. hóð, 26.
gata, 28. lækir, 31. kúra, 32. gisl,
34. röð, 35. kann, 36. man, 37. æf,
39. ól, 40. nag, 41. skrautleg, 42.
æst, 45. ká, 46. ÍI, 47. far, 49. kala,
51. ögn. 53. Páll, 55. Gafl, 56. grund,
58. saft, 60. öll, 61. sæ, 62. ós, 64.
kar, 65. Fl. 66. kæfa, 68. krem, 70.
lí. E. 71. liýrar, 72. iakar, 74. glært,
75. kræfa.
Lóðrjett ráðning:
1. þarft, 2. æf, 3. táp, 4. Alli, 5.
kas, 6. ósk, 7. sjór, 8. ár, 9. ár, 10.
troða, 12. múll, 14. ldár, 16. ólaga,
19. sárna, 21. ólín, 23. skörungur, 25.
húnn, 27: AS, 29. ær, 30. ið, 31. KA,
33. dækka, 35. kleip, 38. frá, 39. Óli,
-7

43. skail, 44. tafl, 47. flak, 48. álfar, 61. sært, 63. sekk, 66. rýr, 67. arð,
50. LL, 51. ör, 52. NN, 54. ás, 55. 68. kló, 69. mar, 71. hæ, 73. ræ.
göfug, 56. gæfa, 57. Dóra, 59. trega, --------
æfintýrunum og þá hætiu þessar mein-
vættir að vera til.
Á ameríska heimavistarskólanum hafði
verið' undurfríð, ung Japanastúlka, Chiyo
hjet hún. Mollie og hún liöfðu haft fremur
Iítið saman að sælda, en mörguin af vin-
stúlkum hennar þótti undur vænt um
Chiyo.
Hvað tígrisdýrið snerti þá var það ekki
annað en gamall ræningjaforingi, sem
fólk talaði mikið um, en aldrei Jiafði
nokkur maður sjeð hann. Og nú var ekk-
ert til framar, sem kallað var ræningi
stjórnin hafði útrýmt öllu því hyski fvrir
löngu.
Mollie starði út um litla glerið, sem
var saumað fast i gluggatjaldið. Bara að
faðir liennar vildi flytja búferlum til
Sjangliai, þá gætu þau leigt sjer vestrænt
hús með miðstöðvarhita og fengið sjer
frönsk liúsgögn. Það var gaman í Sjang-
hai. Sjanghai var eins og Ameríka.
En í hvert sinn sem hún hafði ymprað
á því við föður sinn, að sig langaði lil
að eiga heima í Sjanghai, hafði liann svar-
að:
— Jeg hefi alllaí átt heima hjerna. Eins
og það væri nægilegt svar. Og liann bætti
við: — Fki bráðum giftist þú, barnið gott,
og þá getur þú fengið manninn þinn til
að ílytja sig til Sjanghai. Jeg er of gamall
og feitur til að flytja mig. Og hvað ætli
jeg að hafa fyrir stafni í Sjanghai?
— Hvað á jeg að hafa fyrir stafni hjer?
hafði hún svarað.
— IJversvegna ættir þú að hafa nokkuð
fyrir stafni?
— Þú hugsar ekki um neitt annað en
að jeg giftist. Hversvegna í ósköpunum
varstu að seuda mig til Ameríku?
— Ekki af neinu sjerstölcu. Jeg hjelt
að þú gætir liaft gaman af að sjá hvernig
fólk hagar sjer þarna fyrir handan. En
segðu mjer eitthvað um þessar flugvjelar
þeirra — er það satt að þær geti svifið
eins og' flugdrekar!
Og' hún sagði honum frá Ameríku tim-
unum saman —- í rauninni hafði hann
lítinn áhuga á þeim málum, en liánn vildi
láta tala við sig.
— Hefi jeg' raunverulega gengið fjögur
ár á heimavistarskóla lil þess að stytta
gömlum, feitum manni stundir -— í litlum
hafnarbæ? liugsaði búu stundum með sjer.
Nú var burðarstóllinn settur niður á
jörðina, svo að undir lók. Mollie hljóp lielti-
lega út.
Móðir hennar var þegar komin út á göi-
una.
— Heyrðu, Orchid, kallaði hún eins og
álfur út úr hól, — livar er — nú þarna er
hún. IJvar er vasaklúturinn minn? Hæ . . æ
nú, jeg liefi þá stungið honum upp í erm-
ia mína. Nú, og þarna er þá blessaður
musterisvörðurinn.
Ilann kom kjagandi niður tröppurnar.
brosandi og ánægður. Mollie var meinilia
við hann. Móðir hennar gat ekki sjeð hve
gírugt augnaráð hans var nje hörðu drætt-
ina um munninn á honum. Hann var svo
feitur og smeðjulegur. Hann bukkaði og
bukkaði — vitanlega var lionum það á-
nægja að bjóða ríkri og lijegómlegri lcerl-
ingu inn í það allra heilagasta.
Hann gekk á undan inn i musterið, og
Mollie gekk á eftir móður sinni, teinrjetl
og afundin. Á eftir henni kom Orchid og
svo burðarkarlarnir með gjafirnar, en all
í kringum þau sáust forvitin og áleitin and-
lit — það voru fátæklingarnir, sem trön-
uðu sjer fram.
Mollie leit ekki við þeim. Hún elti móð-
ur sína inn í hina svölu sali musterisins,
þar sem ilm af sælu reykelsi lagði á móti
þeim.
Það er rjett að þú farir út fyrir og
bíðir þar, Mollie, sagði móðir liennar. —
.Teg ætla að biðja guðina um ákveðin lilut.
Mollie flýtli sjer út að musterisdyrun-
um. Það kom ekki til mála að bún gerði
bæn sína þarna - það höfðu þær mæðg-
urnar talað um.
Jeg skal fara með þjer i musterið,
mairima, en þú færð mig aldrei lil þess að
falla á lcnje fyrir þessum gömlu, mygluðu
goðamyndum! hafði hún sagl.
Þú ert Ijóla stelpan, hafði móðir henn-
ar kveinað. Guðirnir verða reiðir okkur
öllum.
—■ Það verða þeir ekki ef þú sleppir
að segja þeim það, hafði faðir hennar sagl
og glott kankvíslega. Jcg hefi ekki kom-
ið i musterið í mörg ár, og þeir hafa ekki
h'ugmynd um það. Og hann klappaði henni
góðlátlega á öxlina um leið. — Auk þess
mundu þeir aldrei gera okkur níein, eftir
allt það, sem þú liefir fórnað þeim, gamla
mín!
A eftir hafði Mllie sagt við föður sinn:
Trúir þú ekki á gömlu guðina, pabbi?
— Nei, en þú mátt ekki segja frá því,
hafði hann hvíslað. Og svo hafði hánn
kjagað að bókaskápnum sínum og tekið
bók úr einni hyllunni. — Jeg las þessa
bók fyrir mörgum árum. Og hún varð ekki
lílið forviða, er hún sá að þetta var þýðing
á einni af bókum Darwins: „Um uppruna
tegundanna.“ — Hún manna þín getur ekki
án guðana verið, hafði hann bætt við. -—
En það geta bæði þú og jeg.
Þau liöfðu litið livort á annað augum
fullum skilnings, en það bar nú ekki nema
sjaldan við. Það lá við að lienni gremdist
við hann, þegar liann -— eftir að hafa etið
og drukkið of mikið lagðist fyrir og svaf
meginið af deginum.------—
-----Hún staðnæmdist i opnum muster-
isdyrunum, þar sem vindurinn ofan af fjöll-
unum ljek svalandi um andlitið á heuni.