Fálkinn - 17.03.1944, Blaðsíða 12

12
F Á L K 1 N N
Tígrisdýrið
Stutt skáldsaga eftir PEARL BUCK
<►
< ►
MOLLIE CHU lá í dúnmjúku rúm-
inu sínu; liún vissi, að tími var
kominn til þess að fara á fætur.
Klukkan var bráðum tólf. Svo Iieyrðist
skellandi fótatak á marmaragólfinu —
það var þernan hennar, sem kom með te
og kex handa Iienni, áður en hún færi að
klæða sig.
Hún lá ofurlitla stund enn. Alt í einu
dauðlangaði hana i góða, ameríkanska
undirstöðumáltíð, eins og hún hafði van-
ist þegar hún var í heimavistarskólan-
um. Appelsínusafa, hafragraut með þykk-
ipn rjórna, flesksneiðar með eggi, steikt
brauð og kaffi. Hún fann beinlínis ilm-
in af heitu, sterku kaffi.
— Á jeg að liella í tebollann lianda
ungfrúnni? sagði Orcliid, hljóð og blíð.
í þessu húsi, en þar var Mollie einka-
barn, varð aldrei neinn til þess, að vekja
hana með hárri og hvellri röddu. Faðir
hennar hafði keypt Orchid fyrir mörg-
um árum, og látið hana fá þannig upp-
eldi, að liún gæti orðið herbergisþerna
dóttur hans. Orchid var aðeins tveimur
árum eldri en Mollie, og hún hafði beðið
þess í fjögur ár, að Mollie kæmi heim
aftur frá Ameríku. Og á meðan á þeirri
hið stóð liafði liún útsaumað lianda henni
undurfalleg nærföt úr þykku mjúku silki
og ameríkönsku vinstúlkurnar hennar
Mollie höfðu ekki átt orð til að dáðst að
þeim.
Ó, Mollie, en hvað þetta er ljómandi
fallegt. Þessi fingerði útsaumur —- blóm,
hlöð og fiðrildi. Svei mjer að jeg öfunda
Ihg.
En Mollis hafði aðeins hrosað, henni
fanst ekkert við það að athuga þó að Orc-
hid saumaði sig hálfhlinda hennar vegna.
Einstöku sinnum fann hún til heimþrár
þegar hún hugsaði til Orchid, þar sem
hún sæti og væri að sauma i sólríkum
garði. En hún liafði aldrei þjáðst af heim-
þrá það var svo margt til dægrastytt-
ingar þarna í Ameríku. . . . Æ, þetta iðju-
leysi, eftir að hún kom heim, það lá við
að það væri óbærilegt.
Foreldrar hennar gálu ekki skilið hve
erfitt það var að hafa ekkert fyrir stafni.
Hún opnaði ekki augun, því skyldi hún
vera að því? Það gilti alveg einu livorl
hún færi á fætur eða ekki. Því að þarna
var ekkert til að taka sjer fyrir hendur,
í þesum litla rólega liafnarbæ, þarna í
Suður-Kíua.
Sv/o þreifaði Orchid varlega á hláa
sænguráklæðinu liennar.
— Ungfrú góð, móður þína langar til
þess að þú farir með henni í muslerið. —
Hún er ferðbúin. Jeg er með dálítið handa
þjer — þú sjerð það þegar þú opnar aug-
un.... Orchid þagnaði og beið átekta.
Orchid gat jafnan vakið þá tilfinningu
Jijá Mollie, að hún væri ofurlítil eftirlæt-
isdrós — hún, sem hafði verið duglegasti
nemandinn í sinni deild á lieimavistar-
skólanum foringinn í bekknum.
— Þjer eruð prýðilega stjórnsöm, höfðu
kennararnir sagt við hana. En hógværð
og auðmýkt Orchid liafði gert Mollie kenj-
ótta og þráa.
Hún opnaði augun og sá að á áklæðinu
lá ofurlítil grein með smágerðum vax-
gulum hlómum.
— Lamay-blóm! hrópaði Mollie glöð og
settist upp i rúminu. — Jæja, svo gamla
trjeð í bamhusskóginum er farið að blóm-
ast.
— Það er í einu blómskrúði, sagði Orc-
hid og brosti. — í gær sá jeg að það mundi
hlómgvast i dag. Og i morgun leit það út
eins og það væri allt úr gulli.
— Vorið! sagði Molliev og vatt sjer fram
úr rúminu. — Þegar lamay-trjeð har hlóm
var veturinn liðinn hjá.
Hún þvoði sjer í flýti úr ilmblandaða
vatninu i messingfatinu, og á milli saup
hún teig af heitu tei. Orcliid liafði stungið
greininni ofan í grænan hikar með glerj
ugshúð, og Mollie gat. varla haft augun
af lienni meðan hún var að þvo sjer.
Það hlutu að vera þessi hlóm sem gerðu
liana svo eirðarlausa og óþolinmóða í dag
datt henni í hug. Hún skammaðist sín
fyrir sjálfa sig. ITana langaði til að flýta
sjer — og hana langaði líka til þess að
reka á eftir móður sinni.
... Höfum við allt með okkur? sagði
móðir hennar. Reykelsið silfurskóna,
sem á að brenna, gjafirnar handa must-
erishæsnunum — vasaklútinn minn. Hef-
ir þú sett tekörfuna út í burðarstólinn,
Orcliid? Og litlu, viðsmjörssteiktu kökur-
ar — steiktar i aldinoliu en ekki smjöri
ef við kynnum að verða svangar?
Mollie fann að það var flónslegt að
verða ergilegur við liana móður sína hless-
aða, fyrir óðagotið og masið, þarna sem
hún stóð riðandi á litlu vansköpuðu fót-
unum, Mollie þótti undur vænt um hana.
En nú kom þráinn upp í Mollie:
— En hvað mjer leiðist — —hundleiðist
að eiga að fara í musterið og eiga að hlusta
á allt hlaðrið í lienni mönnnu.
Hún hjálpaði móður sinni upp í burðar-
stólinn og sagði með þráa:
— Jeg hefi sagt þjer mamma, að það
er flónslegt að trúa á þessa gömlu og
heimsku guði.
— Gættu tungu þinnar, harn, sagpi
móðir hennar skelfigu lostin. — Þú veist
ekki hvaða andar sveima i kring um okk-
ur í loftinu.
— Hlustaðu nú á, mamma. í Ameriku
— Þar liafa þeir sina guði, sem koma frá
vindunum, sænum og jörðinni.
— Jeg liræðist ekki neinn þeirra, sagði
Mollie og dró gluggatjaldið fyrir, til þess
að skýla andliti móður sinnar fyrir auglili
forvitins fólks. Engri konu í Changchow
liefði dottið í hug að fara um göturnar
þannig, að ahnenningur gæti sjeð þær
síst konu, sem átti son elslu og ríkustu fjöl-
skyldunnar í bænum fyrir mann.
En frú Clui dró tjaldið frá aftur til að
segja okkur orð enn við hana stóru og
státnu dóttur sína.
Þegar þú ert í Ameríku þarftu ekki
að óttast guðina þeirra þar. En þegar þú
kemur heim aftur, ertu á valdi okkar
guða. Svo dró hún tjaldið fyrir aftur og
kallaði til burðarmannanná: Af stað.
Og þeir sveifluðu burðarstöngunum upp
á axlirnar.
Mollie sat linarreist og lceik i .sínum
eigin burðarstól. Hugsum okkur ef amerík-
anska kunningjafótkið sæi liana núna? í
lok skólaársins í júnimánuði höfðu stall-
systurnar sagt við hana:
— Skrifaðu okkur, Mollie. Ef við förum í
hringferð um lmöttinn stöldrum við í Kina
lieita viku og heimsækjum þig.
— Já, skrifið þið okkur fyrir alla muni,
tiafði hún svarað. — Þið skuluð vera
hjartanlega velkomnar.
Hún skammaðist sín sannarlega ekki
fyrir heimitið sitt. Salirnir í gamla, faíl-
ega iiúsinu voru að minsta kosti eins
stórir og i heimivistarskólanum milda.
Ef það yrði úr að einhver ameríkanska
vinstúlkan liennar kæmi í heimsókn til
hennar, mundi hún verða itjgndofa af
hrifningu yfir gamla húsiu, með flisa-
lögðum görðunum, dvergtrjánum og litln
tjörnunum með lotusblómunum. Mollie
mundi vitanlega ekki sýna þeim eldhúsið
með gömlu Jeirhrendu ofnunum, flugurnar
nje óhreinu hörnin vinnufólksins.
Hú kom aldrei í etdhúsið sjálf. Vinnu-
fólkið sá um allt. Hún elskaði liúsið, þó
að það bakaði henni ergelsi tive hljótt og
kyrrt var þar. Húsið liafði slaðið í þrjú
hundruð ár og gat staðið til eilífðar.
Stundum - var það, sem faðir hennar
sagði: — Nú er ekkert til sem endist,
framar. Þeir kunna ekki að byggja liús,
sem endist ætttlið eftir ætttið. Og einn
góðan veðurdag kemur Japaninn og hirð-
ir allt sem við eigum.
Þegar hann sagði þetta við varð Molíie
altaf ofurlítið skelkuð, þó að hún hefði
heyrt hann segja þetta, svo langt aftur í
tímann sem hún mundi.
— Litlu, gulu dvergarnir koma og' taka
þig! hrópuðu krakkarnir á götunni hvert
til annars, þegar þéim hafði lent saman
í skömmum. Eða að þau hrópuðu: Tígris-
dýrið kemur ofan úr fjöllunum og jetur
l>ig!
•Japanarnir og tígrisdýrin liöfðu verið
grýlan hennar frá því að liún mundi fyrst
eftir sjer. Japanarnir voru litlu, vondu
dvergarnir í æfintýrunum, og tígrisdýr-
ið hafði verið risinn stóri, sem drap allt
og alla. En smám saman óx hún upp úr