Fálkinn - 28.04.1944, Page 6
c
FÁLKINN
- LíTLfi snenn -
JAY WILSON:
Fundinn
ANTONY MASTERS var stakasta
hirðumenni. . . . og talsve."
hjegómlegur.. Kanske var það þess-
vegna, sem hann nam staðar við
spegilinn og liorfði á parrukið sitt,
sem var meistaraverk hársnirtingar-
innar. Svo opnaði hann dyrnar fram
á stigaganginn.
— Þetta er máske hr. Masters
sjálfur? spurði sá liærri af tveimur
lögregluþjónUm, sem stóðu fyrir
utan. — Masters kinkaði kolli og
vjek til liliðar svo að þeir kæmust
inn. Það fór lirollur um hann . . .
annaðhvort af kuldanum eð't af
hugaræsingi.
— Þjer liafið símað lögreglunni
um, að lijer hafi verið framinn giæ;)-
tir, lijelt lögreglumaðurinn áfram.
— Já, svaraði Masters og varp
öndinni. Konan mín er dáin -— hún
hefir verið myrt.
Lögreglumennirnir störðu rann-
sakandi á hann.
— Hvar liggur hún? spurði ann-
ar þeirra. »
- Hjerna inni, svaraði Masters
og fór með þá gegnum anddyrið
og að bókastofunni og lauk upp.
Þetta var ekki stór stofa, en þar
voru lagleg leðurfóðruð liúsgögn. .
Bjarmi var í sfofunni frá eldinum á
arinum. Gluggatjöldin höfðu ekki
verið dregin fyrir. Þarna var graf-
hljótt. .. . undarleg dauðakyrrð.
Kona Masters lá í leðurfóðruðum
sóftt með andlitið grafið niður í
svæflana. Utan frá dyrunum gátu
þeir sjeð móta fyrir hvítu hörund-
inu á baki liennar uppundan flegn-
um samkvæmiskjólnum, og þeir sáu
líka biika á stóran veiðihníf, sem
hafði verið rekinn í bakið á henni.
Masters stóð kyrr í dyrunum, en
lögreglumennirnir gengu að sófan-
unt. Þetta var verra en hann hafði
hugsað sjer, þegar hann afrjeð morð-
ið.
— Hún hefir verið rekin í gegn
aftan frá, sagði Gorman, sá hærri.
Hann kinkaði kolli.
Gorman fór út að glugganum,
athugaði handföngin á svalahurðun-
um; svo horfði hann út í garðinn,
sem var alhvílur af snjó, sem var
sljettur eins og nýstrokinn dúkur.
— Hjer eru engin spor, taufaði
liann. Því líkast að morðinginn
væri hjerna í húsinu ennþá. Hverjir
eru annars hjerna? lijelt hann áfram
og snjer sjer. að Masters.
— Gestirnir okkar, sem dvelja
hjer yfir helgina.... jeg hefi beðið
þá alla að bíða niðri í dagstofunni
.... og vinnufólkið, sem er í her-
bergjum sínum.
— Nú, svaraði Gorman — Þjer
skuluð vera hjer, Filler, sagði liann
við starfsbróður sinn. — Og þjer
líka, Masters. Jeg ætla að skreppa
upp og líta á liúsakynnin.
Um leið og hann gekk framhjá
Masters nam liann staðar og virti
hann fyrir sjcr afturi Það var lik-
ast og hann ætlaði að segja eitthvað
.... en-svo snaraðist hann út.
Ti/fASTERS horfði á lokaðar dyrn-
ar. Hversvegna hafði lögreglu-
maðurinn liorft svona á hann? —
Hafði honum orðið einhver skissa
á?
Var einhver veila í áætlun hans,
þrátt fyrir alla umhugsunina og
lieilabrotin?. . . . Nei, það var óhugs-
andi. Allt var þaulliugsað út í æsar.
Til dæmis þetta með vasaklút Wolf-
ings, sem lá milli samankreistra
fingra Idu, Wolfing, sem á þessari
stundu sat liinn rólegasti inni í
stofu og hafði ekki hugmynd um,
að ýmislegt smávegis leiddi grun
að því að liann væri morðinginn.
Lögreglumaðurinn gekk hægt fram
og aftur. . . . skrifaði hjá sjer og
teiknaði ýmislegt, sem liann kom
auga á. Þessi kyrð varð Masters
smámsaman óbærileg. — Eftir dálitla
stund kom Górman inn.
— Nú megið þjer fara inn til
gestanna yðar aftur, sagði hann og
leit á Masters með þessu ógeðfelda
rannsakandi augnaráði.
— Hafið þjer orðið nokkurs vís-
ari? spurði Masters....... lionum
fanst sjálfum að hreimurinn væri
liæfilega raunalegur.
— Bæði já og nei. Að minsta koslt
hefi jeg náð sambandi við aðallög-
regluna inni í bænum.... J)eir get.
komið hingað eftir korter.
Þá fer jeg inn til gestanna á
meðan, sagði Masters og flýtti sier
út úr bókastofunni.
Hann staðnæmdist stundarkorn
fyrir framan dyrnar. Þetta var vd-
firring, hugsaði hann. Og allt of
mikil áhætta, en hann gat ekki stilt
sig. Hann varð að lieyra hvað lög-
regluþjónarnir töluðu saman. Hann
læddist fast að dyrunum og hlust-
aði. Inni var hljóðskraf.... en
hann heyrði greinilega að Gorman
sagði:
— Þú lókst ])á eftir því líka?
— Já auðvitað. — Þetta er laglcga
gert, það verður maður að játa....
en hann hlýtur að vera heimskari en
maður skyldi halda, úr þvi að hon-
um datt í hug að við muiulum ekki
sjá það.
— Svona eru þeir allir — manstu
Bioker? Hann var hárviss um, að
ekkert gæti komið upp um sig. Og
svo varð J)að aðeins örlítil lireyfing
með liendinni, sem kom öllu upp. .
sýndi það jafn greinilega eins og
hann hefði játað J)að sjálfur.
EIR hlógu báðir.... ldjóðan en
djöfullegan hlátur. Masters
tiafði hann gleymt.... hvar var
veilan í allri tilhöguninni? Hefði
hann vitað hver liún var þá hefði
hann getað undirbúið vörnina....
en þeir töluðu undir rós.... og nú
þögnuðu raddirnar inni.
Nú heyrði liann fótatak ........
nálgast dyrnar. Masters hrökk und-
an. Hánn stóð á miðju gólfi í and-
dyrinu og reyndi að átta sig, en
hann gat ekki lnigsað. í speglinum
sá hann andlitið á sjálfum sjer. .
öskugrátt og afmyndað. Ilvaða skissa
hafði hónum orðið á? Hvað var það,
sem kom upp um hann?
Hann hjelt áfram að stara á and-
litið J)arna inni, eins og J)að gæti
gefið lionum svar.... en augun
urðu stærri og stærri; þau glentust
upp til J)ess að sjá. . . . sjá og skilja,
livað hann gæti sagt sjer til varnar.
Andlitið varð grárra og grárra. ..
það varð einhvernveginn að mykju
kenndri þolch.... og það söng og
það niðaði.......
Svo hvarf honum hans eigið andlit
á burt. Ida, með hníf í bakinu....
A rankaði liann við sjer aftur.
Hann lá á gólfinu, og lögregtu-
J)jónarnir tveir beygðu sig niður að
honum. Er þetta liðið hjá núna?
spurði Gorman lögreglumaður. Yar
þetta of mikil geðshiæring fyrir
yður. Þjer skiljið að það steinleið
yfir yður.
— Já.... já. . . . umlaði Masters.
/"1.IOVANNI Martinelli, hinn heims-
frægi tenorsöngvari, er að
visu fædur í ítatíu, en lífsstarf sitt
liefir hann unnið vestan hafs, því
að nú er hann að enda 31. starl's-
ár sitt hjá Metropolitanóperunni í
New York. Hefir hann nú í hyggju
að stofna sjálfur óperufjelag og fara
með J>að i ferðalag um Bandaríkin
og lofa fólki að lieyra ungt og efni-
legt söngfólk, en óperufjelagið á að
lieita Martinelli Opera Company.
Nýtega tiafði ]>essi gráhærði, þrótt-
mikli öldungur með glampandi btá
augu viðtal við blaðamenn um þetta
efni, i hótelíbúð sinni uppi undir
þaki í 57. götu í New York — en
þar er aðal umferðaæð söngvara og
annara tistamanna.
„Menn eru farnir að verða varir
liinnar vaxandi þarfar á nýrri óperu,
víðsvegar um Bandaríkin," sagði
hann. „Á þessum umhleypingatím-
um mannkynssögunnar gerist fólk
sólgið í hljómlist. Symfóniuhljóm-
leilcar, sönghátíðir og aðrir hljóm-
leikar hafa verið einkar vinsælir
hjer síðustu tvö árin. Hvað svo sem
þeir eyðileggja* annað í veröldinni
þá mun hljómlistin lifa, og reynost
græðandi livar sem er. Húa mun
blómgvast um alla jörðina og lijer
í Bandaríkjunum væri gott > 5 hún
gæti fengið að J)jálfast og að tijer
yrði græðireitur- fyrir efnilega
ameriska söngvara, áður en þcir
hyggja á stórræðin.
„Jeg liefi lengi haft liug á að
stofna óperu hjer sjálfur, sem bæri
nafn mitt, og færi sýningarferðir
milli starfstíma Metropolitanóper-
unnar. Antonio Scotti gerði þetta
fyrir 15 árum. Og jeg er þegar orð-
inn gamatlt i hettunni. Jeg h.efi farið
söngferðir um Bandaríkin milli
Mexico og Canada og milli Kyrra-
hafs og Atlantshafs. Jeg þekki vel
staði, sem miðlungs Bandaríkjamað
ur J)ekkir ekki. Jeg liefi meira að
segja komið til Oshkosh i Wisconsin
— Þegar jeg hafði lieyrt, að þjer
liöfðuð komist að raun um, að það
væri jeg, sem hafði myrt Idu ...
en livað var það eiginlega sem kom
upp um mig?
— Það voruð þjer sjállur, svaraði
Gormann, sem stóð hægt upp um
leið. — Við höfðum enga liugmynd
um það .... fyrr en á augnablik-
inu, sem þjer gerðuð játninguna.
— Vissuð J)jer. . . .vissuð þjer það
ekki? stúndi Masters og reyndi að
standa upp. Já.......en. . jeg lieyrði
þetta sjálfur.... þjer voruð að tala
saman um það inni í bókastofunni.
Þjer sögðuð, að ]>etta væri laglega
gert.... en ■— að þjer hefðuð
sjeð veiluna.........
Gordon hló iágt en hreimlaust.
— Við vorum að tala um parrukið
yðar, sag'ði hann hægt.
Martinelli er nú komin hútl á sex-
tugsaldur en liefir sungið ú Metro-
politanúperunni í 31 ár samfleytt.
Er það meira en nokkur annar tenor-
söngvari hefir gert. Og mi vill hann
stofna ópernflokk sjúlfur.
— það er líka einstaklega laglegl
piáss.“
Mæddur yfir rás viðburðanna.
Andi Matinellis liefir lengi lífgað
upp Metropolitanóperuna. Samstarfs-
menn lians lcannast við ærsl Imns
og hlátur. En hann hlær sjaldan um
þessar mundir, því að liann er svo
mæddur yfir viðburðuiium, sem eru
að gerast í heiminum. Þegar hann
gerðist starfsmaður hins fræga Am-
erícan Opera Company árið 1913
var friður í veröldinni. Þá var
Caruso enn á lífi og hnuplaði rauð-
um gerfirósum úr pappír frá hinni
giitrandi Geraldine Farrar. Schu-
mann-Heink var kallaður 17 sinn-
uin fram á hverri sýningu. ög Mart
inelli kom fram á sviðið, Tizian-
liærður ungur ítaii með fjörleg
blá augu og tenorrödd, sem gerði
Frh. á bls. 11
1ARTIMELLI
Italski söngvariiiii heinijsíi'ægi,
sem langar til að síoina épei'u sjálfar