Fálkinn - 02.06.1944, Blaðsíða 6

6
F Á L K I N N
Thecidár ÁrnasDn:
Óperur, sem lifa
- LITLfi 5fififln -
EDITH RODE.
Æfintýri
í Monte Carlo
ALDREI hafði hún áður upplifað
neitt, sem var i ætt við æfintýri.
Og hún hafði vísað öllu slíku á bug
með fyrirlitningu.
Það gerði hún iíka núna. Ilakan
titraði og fæturnir ætluðu að kilcna
undir henni. Hún ætlaði að setjast
undir eins og hún kæmi inn í gisti-
húsið. Láta vikadrenginn færa sjer
engifervatn. Hún var þyrst og beit
og sárlangaði að gera eithvað furðu-
legt.
- Simskeyti til ungfrú Ellinor Eake,
sagði ármaðurinn þegar hún kom
inn, og það var eins og hún misti
móðinn. Furða og kvíði kom i stað-
inn. — Hún reyndi að opna skeytið
án þess að rifa það, en þetta er
erfitt á frönskum skeytum. Inni-
haldið var þó óskaddað:
„Æskilegt að Ellinor Rake
komi sem fyrst til New York.
Símið komudag yðar. Temple.
Geðshræring hennar og æftintýrið
sjálft var gleymt. Og líka löngun
hennar í að aðhafast eittlivað óvenju-
legt. Hún spurði fimtuga og ferða-
reynda konu um járnbrautir og skips
ferð, sagði upp herberginu, rendi
augunum yfir sólbaðaða og bláa höfn-
ina í Monte Carlo og tók svo saman
dótið sitt. — Það var gamli mál-
flutningsmaðurinn fjölskyldu henn-
ar, sem hafði simað. Það var nóg
— hún var vön að hlýða og hlýddi.
AÐ var ekki fyrr en mörgum
mánuðum síðar, sem ungfrú
Rake hafði jafnað sig eftir þann
furðulega atburð, að fjarskyldur ætt-
ingi hennar hafði gert hana að einka-
erfingja að arfi, sem var stór, jafn-
vel á ameríkanskan mælikvarða. —
Og þá fyrst minntist hún Monte Carlo
og æfintýrsins.
Og þá bar svo við að hún fjekk
ofurlítinn roða í kinnarnar, og að
hún leit í spegil. Jeg veit ekki hvað
ungfrú Rake sá þá. Hún var hjegóma-
laus, svo að neina fegrpnaropinber-
un hefir hún varla sjeð, en máske
hefir hún ekki talið sig eins beina-
mikla og gamailega og öðrum sýnd-
ist.
Er hún hafði skoðað sjálfa sig
símaði hún til lifsglaðrar og alúð-
legrar frænku sinnar, sem var ekkja,
en sem hún hafði heldur forðast
áður, af því að hún var rík, en ung-
frú Rake hafði aldrei haft nema til
hnífs og skeiðar áður, og hafði verið
lengi að safna í Evrópuferðina, sem
hún taldi að verða mundi sú eina.
Margaret frænka þótti vænt um að
geta hjálpað henni um föt. Hún var
gröm tengdasyni sínum þessa stund-
ina og gat vel hugsað sjer að skreppa
til Evrópu til þess að ljetta sjer upp.
Hún hafði komið til París, London,
Wien og Norðurlanda, en aldrei að
Miðjarðarhafi; eiginlega hafði hún
haldið að þarna i Monte Carlo væru
aðeins æfintýramenn og ræningjar.
Þegar ungfrú Rake heyrði þessi
orð fór liakan á henni að titra. En
hún fullvissaði Margaret frænku um
að hún væri óhultari i Monte Carlo
en i New York.
EIM kom ákaflega vel saman á
skipinu. Og ungfrú Rakeí sem
aldrei hafði átt systur eða vinkonu,
fanst að sjer hefði aldrei liðið vel
á æfinni fyrr en nú.
Margaret frænka var fríðieiks-
kona. Hárið hvitt og kinnarnar
rjóðar. Hún var grönn og limaburð-
urinn fagur. Augun mild og Ijóm-
andi. Allir vildu gera henni til
hæfis, allir elskuðu liana. En eng-
inn eins og ungfrú Rake. Hún sagði
henni frá einstæðingsdögum æsku
sinnar — og alla tíð síðan. — í
ellinni.
En þá hló Margaret frænka og
sagði: — Þú ættir helst að tala um
elli. Þú ert tiu árum yngri en jeg.
Og finnst þjer jeg vera gömul?
Ungfrú Rake brosti feimnislega.
Þetta var satt, að Margaret var tíu
árum yngri en hún. En hún gat
ekki gert grein fyrir einu. Allt hafði
hún sagt henni -— nema æfintýrið
sitt, sem henni gramdist alltaf þeg-
ar liún hugsaði um það. Og það
gerði liún oft. Af þvi að henni
gramdist það. Hver skyldi halda,
að hún væri svoleiðis.
Og svo hugsaði hún á ný:
Hún hafði staðið i spiiasalnum
og horft á. Bara horft á, þvi að hún
hafði ekki efni á að spila, og hafði
Iíka fundist það syndsamlegt. (En
nú fanst henni það ekki syndsam-
legt, og ætlaði að reyna það, svona
að gamni). Þá hafði maður gengið
framhjá henni. Hann snjeri sjer að
henni og sagði: — Komið þjer til
Roquebrune.
Þá hafði munnur hennar farið
að titra og hún hafði hypjað sig
út. Og á leiðinni mundi húh eftir
andliti, sem henni fanst að hún
hefði alls ekki sjeð. Og það var
svo einstaklega fallegt.
— Dirfska — eiginlega frekja,
sagði hún við sjálfa sig, og það
fór hrollur um hana. — Með stór
— svört — augu.
Ungfrú Rake sýndist ekki einum
degi yngri en þegar hún var siðast
í Monte Carlo. En hún leit betur
út. Það var Margaret frænku að
þakka, og hennar smekk.
Fyrsta kvöldið sem þær komu
inn í spilasalin voru kinnar ungfrú
Rake hæfilega rjóðar, eins og á
Margaret. Eðlilegur roði.
U>IGFRC Ellinor Rake var heið-
virð kona og datt aldrei í hug
að Ijúga. Og þó laug hún að sjálfri
sjer þegar hún sá ókunna mann-
inn með svörtu augun, og sór og
sárt við lagði i huganum, að aldrei
hefði sig langað að hitta hann
aftur.
Og með hverjum var hann?
Með Margaret frænku, sem hafði
skroppið að öðru borði og kom nú
með hann með sjer — þorparann
— æfintýramanninn.
5Emiramide
Efniságrip.
Lýrisk ópera i tveim þáttum
eftir Rossini (1794-1863), texl
inn eftir frakkneska rithöfund
inn Gaetano Rossi. Frumsýning
i Feneyjum 3. febrúar 1823.
Rossini samdi um 50 óperur, sem
flestar eru kistulagðar fyrir löngu.
Þrjár þeirra lifa þó enn og eru oft
teknar fram og jafnan vel fagnað:
Rakarinn frá Sevilla, Vilhjálmur Tell
og Semeramide, sem hjer verður
sagt frá:
Leikurinn gerist í Babylon.
Semiramis drotting er í ástarbralli
við Assur, sem hefir mikinn hug á
að ná konungdómi, og til þess að
svo megi verða, myrða þau Ninus
konung. Einn son höfðu þau Ninus
og Semiramis átt, en drottning hafði
komið honum kornungum fyrir hjá
presti einum, Oroe að nafni. Hafði
prestur þessi alið konungsson upp,
en ekkert látið hann um það vita,
hvert var ætterni hans, og var hann
nefndur Arsaces. Og þegar liann var
Margaret sagði: — Ellinor, veistu
hvað þessi herra segir?
— Ó, sagði hann ákafur, — jeg
sagði ungfrúnni það sjálfur. En liún
vildi ekki taka á móti nafnspjaldinu
mínu. — Hann rjetti þeim sitt
nafnspjaldið hvorri. — Að vorinu,
sagði jeg það ekki. —' Komið til
Roquebrune! Það er lieilnæmasti
staðurinn hjerna á allri ströndinni.
Þjer getið gert hvort þjer viljið,
fara á gistihús eða leigja sumarhús
fyrir yður eina. Jeg liefi bestu
staðina á hendinni — sanngjarnt
verð. Eins og stendur get jeg boðið
yður heila höll í rósagarði. Æfin-
týralega.
— Hvað segir þú? greip Margaret
fram í og sneri sjer að Ellinor Rake
— Eigum við að fara til Requebrune?
— Jeg er únægð hjerna, sagði
Ellinor og kinkaði kolli til mannsins
og kvaddi. — En ef mig langar
seinna, þá látum við yður vita.
r
T TI í undurbláu næturloftinu
sagði Margaret:
— Á jeg að segja þjer nokkuð. Hlæ
þú að mjer ef þú villt. En þegar
þessi maður kom til min og hvislaði
að mjer: Komið þjer til Roquebrune
þá hjelt jeg að hann væri æfintýra-
maður. . . . þessvegna flýtti jeg mjer
að koma með hann til þín.
— Æfintýramaður, sagði ungfrú
Rake og virtist forviða. Og svo bætti
hún við: — Og við á þessum aldri.
Margaret frænka hló milt og glað-
lega: — Jeg átti nátturlega ekki
við, að það væri vegna okkar. En
vegna tjekkheftanna.
Þá stóð ungfrú Rake lengi og dáð-
ist að útsýninu.
orðinn fulltíða maður, gekk hann
í þjónustu drotningar, móður sinnar,
undir því nafni, en ekki liafði hún
hugmynd um, hver liann var, fremur
en liann sjálfur, en hann gerðist
kappi mikill.
Hann kemur sigri hrósandi úr
hernaði og fagnar drotning honum
hjartanlega og hleður á hann alls-
konar heiðursviðurkenningum.
Eins og áður er sagt, vissi Semir-
amis ekki hver hann var, en hann
er hinn gjörvilegasti maður og fellur
drotning ástarhug til lians. Verður
hún svo altekin þeirri ástríðu að
hún fyrirverður sig ekki fyrir að
tjá Arsaces hug sinn til hans og
biður hann að giftast sjer. En Arsac-
es afþakkar þetta heiðursboð, því
að hann elskar Azema prinsessu.
Semiramis gremst þetta að vísu,
en sjer að liún fær engu um þokað,
og að ekki er um annað að gera en
að sætta sig við Assur. Lýsir hún
því hátíðlega yfir f musterinu, að
viðstöddu fjölmenni, að hún hafi
kjörið hann til konungs Babylons-
manna.
En í sömu svifum opnast graf-
hvelfing Ninusar konungs og birt-
ist hann söfnuðinum, afturgenginn,
og kveður svo á að Asaces skuli
verða konungur þeirra, en fyrst
eigi hann að hefna dauða síns, og
muni banamaður sinn koma að
gröfinni þá um kvöldið.
Nú hittir Oroe prestur Arsaces
að máli og tjáir honum sannleikann
um faðerni hans, — en Araces tjáir
þetta aftur móður Jsinni. Fjekk
þetta mikið á drotninguna, og varar
hún liann við Assur.
Um miðnátti fer Arsaces (eða
Ninia) til grafhvelfingarinnar, en
Assur veitir honum eftirför og hygst
að ráða hann af dögum. Semiramide
óttast um líf sonar síns, og veitir
Assur eftirför til graflivelfingarinn-
ar. Það atvikast þá þannig, að hún
verður á undan Assur inn í hvelf-
inguna. Arsaces, sem liggur í leyni og
ætlar að ráða Assur bana, lieyrir
fótatak móður sinnar, og heldur að
þar sje Asur að koma. Leggur hann
hana í gegn með sverði sínu og and-
ast liún i faðmi sonar síns.
Assur er nú gripinn hnödum og
settur í dýblissu, og er þá ekkert
lengur þvi til fyrirstöðu að Arsaces
taki konungdóm. Kvongast liann síð-
an Azema prinsessu, og lýkur svo
sögunni.
Salómons-eyjar
Salomons-eyjar eru 10 stórar eyj-
ar, auk fjölmargra smærri, og liggja
i tvöfaldri röð, sem tekur yfir 600
mílna langt og allt að 100 milna
breitt svæði. Flatarmál þeirra ei
milli 14.600 og 17.000 fermílur. —
Eyjar þessar fann Spánverjinn Mend-
ana. Þjóðsaga ein segir, að musteri
Salómons i Jerúsalem hafi verið
skreytt gulli frá þessum eyjum og
þaðan hafi þær fengið nafnið.