Fálkinn - 02.06.1944, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
KROSSGATA NR. 499
Lárjett skýring:
1. Kjass, 7. dýrgripur, 11. hangsast
13. lína, 15. hljóð, 17. meis, 18. til-
heyrir kvenbúningj, 19. titill, 20.
efni, 22 einkennisstafir, 24. keyrði,
25. á litinn, 26. mál, 28. matartegund
31. port, 32. smáfiskur, 34. samstæð-
ur, 35. flipi, 36. lirfa, 37. knattspyrnu
fjelag, 39. hrylli, 40. hljóð, 41. þekkta,
42. got, 45. skst., 46. óþekktur, 47. títt
49. glaum, 51. atviksorð, 53. ögn, 55.
bið, 56. sundurlyndi, 58. hljóðfall,
60. ákefð, 61. hvatning, 62. ending,
64. tuska, 65. tveir eins, 66. manns-
nafn ef., 68. goð, 70. tveir eins, 71.
með tölu, 72. líffæri, 74. hlóm, 75.
ógleðini:.
Lóðrjett skýring:
1. Kaldi, 2. í slað innsiglis, 3. til
skjóls, 4. friðar, 5. missir, 6. stafur,
7. vond spil, 8. á i Egyptalandi, 9.
jokull, 10. ritað, 12. ókyrrð, 14. skaði,
16. dreng, 19. frægð, 21. ljós, 23.
galdur, 25. heimskingja, 27. auðkenni
29. símamál, 30. —a, 31 titill, 33.
fönn, 35. lokka, 38. kraftar, 39. ann-
ríki, 43. mannsnafn, 44. eldsnevti,
47. trylltar, 48. stingurinn, 50. tonn,
51. tvihljóði, 52. dulnefni, 54. á
simskeytum, 55. lús, 56. kvenm.n., 57.
tröll, 59. heyið, 61. bæjarnafn, 63.
smuga, 66. ásynja, 68. gubba, 69.
háan mann, 71. forsetning, 73. frum-
efni.
LAUSNKR0SSEÁTU NR.498
Lárjett ráðning:
1. Vesta, 5. Parés, 10. milta, 12.
rófur, 14. kaðli, 15. lat, 17. lanar,
19. eli, 20. grönina, 23. núi, 24.
kíms, 26. Agnar, 27. rúst, 28. snýkt,
30. gin, 31. Yudit, 32. rýra, 34. lóga,
35. Malaga, 36. steggi, 38. runa, 40.
flas, 42. líkna, 44. aka, 46. aðbúð,
48. kría, 49. smekk, 51. illi, 52. rar,
53. einyrja, 55. aln, 56. anker, 58.
ata, 59. móðan, 61. Sjöfn, 63. ætlið,
64. auinu, 65. essið.
Lóðrjett ráðning:
1. Víðimýrarkirkja, 2. ell, 3. stig,
4. tá, 6. ar, 7. róla, 8. ífa, 9. sunnu-
dagsblaðið 10. Malín, 11. bannið, 13.
rausi, 14. keksi, 15. lögg, 16. tian,
18. ritta, 21. ra, 22. nr, 25. skýluna,
27. ruggaði, 29. trana, 31. Yóela, 33.
aga, 34. ltf, 37. öikrá, 39. skeyti,
41. Óðinn, 43. írans, 44. amma, 45.
akra, 47. ullað, 49. SJ, 50. KJ. 53.
erfi, 54. amts, 57. eöu, 60. Oli, 62.
NN, 63. æs.
léé'
Ifa.

Kunnir kvikmyndaleikarar.
Frh. af bls. 11
myndir, sem hann hefir leikið í
síðan. Flestar myndir sínar hefir
hann leikið hjá Fox, en ýmsar þær
hestu fyrir Metro Goldwyn, þar á
meðal „Captain Courageous4*, sem
hann fjekk verðlaun fyrir, árið 1937.
Spencer Tracy er 177 sentimetra
hár og vegur 165 pund.
— Nei, þú skall lifa og hætta við að
eiga þessa stúlku.
— Jeg endurtek það seni jeg hefi sagt,
jeg skal kvænast henni.
Hann stóð á fætur.
— Farðu, sagði hún.
Jeg lilýði mamma, en mundu hvað
jeg' hefi sagt. Jeg lcem einungis aftur sem
eiginmaður Helenu.
Ivlukkustund síðar fór liann að heiman.
Greifafrúin var fremur hissa en hrygg,
þegar hún frjetti um brottförina. Henni
datt aldrei í liug að láta Helenu fara þá
frá sjer. — Það var það sama og að
kasta henni í fangið á Ramon, — Hún
varð þó að játa fyrir sjálfri sjer að til-
finningar hennar í garð Helenu voru
breyttar. Helena tók fljótt eftir því, en
skildi ekki livað hún hafði brotið af sjer.
Svo fór hún að renna grun í að greifa-
frúin hefði komist á snoðir um að hún
elskaði Ramon og það væri þessvegna
sem hún væri svona kuldaleg við hana
og hefði sent son sinn burt.
Hún hafði þó geymt ást sina vandlega
í hjarta sjer og engum trúað fyrir henni,
ekki einu sinni Carmen, sem var föl og
fáskiftin. Hún hafði tekið ákvörðun. Hún
ætlaði að ganga i klaustur. Þar gat liún
i friði hugsað um liann og beðið fyrir
honum. Hún ætlaði að segja greifafrúnni
frá þessu daginn eftir. Ilún grjet sig í
svefn um kvöldið.
Um morguninn fór hún að vanda niður
i garðinn til þess að binda blómvönd
handa frúnni. Þegar hún kom inn, gekk
hún framhjá herbergi, sem Carrnen bjó í.
Ilún heyrði að Carmen talaði og var æst
og taugaóstyrk.
— Hann deyr, sagði hún, sjerðu brjefið
sem jeg fjekk frá honum. Það er síðasta
kveðjan. Hann devr, mamma, það er þín
sök.
Helena rak upp óp og flýtti sjer burt.
Litlu seinna kom þerna hlaupandi með
skilaboð frá frúnni um að Helena skyldi
klæða sig í skyndi og fara til Brest. —
Carmen að Helenu: — ið komum í tæka
Þegar þær stigu upp í vagnin hvíslaði
Carmen að Helenu: — Við komurn i tæka
tíð.
Helena varð hissa, en Carmen sagði
henni að flýta sjer.
Greifafrúin mælti ekki orð frá vörum
alia leiðina. Hún sagði Helenu ekki einu
sinni liver væri tilgangur fararinnar.
En unga stúlkan sá að hún háði erfiða
baráttu við sjálfa sig. Loks komu þær á
leiðarenda. Augu greifafrúarinnar voru
tárvot.
— Er sonur minn heima? sagði greifa-
frúin.
— Greifinn er á vinnustofu sinni, jeg
skal segja honum frá komu ykkar.
— Þess þarf ekki, sagði Carmen.
— Komið þið, mamma og Helena.
amon sat við skrifborð sitt og var að
skrifa, þegar konurnar þrjár komu inn
úr dyrunum.
Skammbyssa lá fyrir framan hann á
borðinu. Hann sneri sjer við, þegar hann
heyrði gengið um og rak upp undrunar-
óp.
— Sonur minn, sagði greifafrúin alvar-
leg í bragði. — Jeg vil ekki að síðasti
karlmaðurinn í Montlaurætl falli fyrir
eigin hendi. Jeg heilsa brúði þinni.
Síðan sneri hún sjer að Helenu og
sagði:
—- Vilt þú ganga að eiga son minn?
Helena var svo hrærð, að hún kom ekki
upp nokkru orði.
Carmen benti á brjef, sem Iá á borðinu.
Helena las gegnum tárin:
Fyrirgefðu mjer, mamma, jeg get
ekki óhlýðnast þjer, nje heldur lifað án
stúlkunnar, sem jeg elska. Þessvegna verð
jeg að deyja.
Helena kastaði sjer i fang gömlu frúar-
innar, sem var hvítari i framan en hær-
urnar og sagði:
— Frú, jeg á yður hamingju mina að
þakka og lofa því að reynast henni verðug.
IV. Heimkoman.
Lestin, sem Helena de Montluar kom með
frá Tous, kom til Parísar klukkan þrjú
um daginn.
Hún var ein í ldefanum alla leiðina.
Hún hafði lagt á ráðin. Carmen átti að
segja, ef eftir henni yrði .spurt, að hún
hefði farið til gömlu greifafrúarinnar til
þess að vita, hvort nokkur vegur væri, að
hún færi til Guyane.
Saint-Hyrieiz liafði stungið upp á því
að Ilelena og Fanfan kæmu með þeim,
því að þá ætti Ramon hægara með að
heimsækja þau frá Panama.
Greifafrúin var lasburða og fór dldrei
frá Penhöfet. Hún þurfti því ekki að óttast
að upp um hana kæmist frá þeirri hlið.
Það var enginn tími til fyrir Saint-Hyrieiz
að koma og kveðja hana, þvi að hann átti
að fara eftir tvo sólarhringa.
Helenu var samt ekki rótt í skapi. Hún
var þó glöð, þegar bún hugsaði um það
að hún hefði gert svstur þess manns, sem
hún elskaði af öllu hjarta, ómetanlegan
greiða.
Hún hallaði sjer út af, lokaði augunum
og fór að hugsa um hjónaband sitt.
Fyrst hafði hún varla getað trúað því