Fálkinn - 02.06.1944, Blaðsíða 9

FÁLKINN
ð
svo búnu bjóst jeg við að dvelja
þarna hvíldarlaust í fjórtán
stundir.
Dagsljósið kom með einni
svipan og með því nokkur gola.
Jeg varð vindinum feginn, því
bæði afmáði hann spor min og
hjelt loftinu kringum mig á
hreyfingu.
Jeg hafði valið felustað minn
þannig, að jeg hafði gott útsýni
vfir tjaldbúðir vopnaflytjend-
anna, og út á milli steinanna
sá' jeg hvað eina sem þar fór
fram, án þess að til mín sæist.
Eftir tvær klukustundir vissi
jeg að heppniu var með mjer,
vegna þess að þá varð jeg þess
fullviss að ekkert kvenfólk eða
börn voru með í förinni.
Þar af leiðandi myndu engir
forvitnir krakkar fara að klifra
í klettunum með hundahóp á
hælum sjer.
Hreiður mitt var harla þægi-
legt, en það kom sjer vel, vegna
þess að jeg gat ekki farið úr
því í tvo sólahringa. Jeg lmgð-
ist mundi fá nóg að starfa er
dimmt væri orðið, en hvoruga
nóttina gal jeg hafst noklcuð
að, vegna þess að enginn vind-
ur bljes. Nægilega sterkur vind-
ur til þess að hreyfa sandinn
var mjer nauðsynlegur, annars
mundu hinir sjónskörpu Afgan-
istar finna slóðina.
Jeg hjelt þvi kyrru fyrir i
fylgsni mínu á hæðinni, taldi
hina endalausu klukkustundir
og gætti að óvinunum mínum.
Mjer til mikillar gleði kom
snarpur vindur þriðju nóttina.
Þá fannst mjer tími til kominn
að líta í kririgum mig. Jeg fór
afar varlega og komst í gegn-
um tjaldbúðirnar, aflaði mjer
vitneskju um legu þeirra, og
einnig hvernig vopnasmyglar-
arnir gættu að fóðri sínu.
Þessir náungar voru ekki í
neinu ólíkir venjulegum Afgan-
istum, sem jeg hafði kynnst,
í siðum sínum og venjum. Þegar
háttatími kom tóku þeir af sjer
vefjai'hettina, bundu þá um
höfuð sjer og háls, til þess að
halda sandinum frá sjer.
Þeir lögðust til svefns hvar
sem þeir stóðu með vopn sín í
fanginu. Jeg veitti því athygli
að flestir þeiri'a höfðu hlaup-
víðar byssur af ýmsum gerðum.
í kringum hverja heylön voru
vei'ðir í tíu metra fjarlægð með
fimm metra millibili. Undir
venjulegum kringumstæðum
hefði þvílík varsla gert mjer
verkið ómögulegt en jeg sá að
hver maður var steinsofandi í
síðasta lagi klukkan tvö. Flest-
ir Afganar eru meira eða minna
myrkfælnir, en jeg vissi það,
að menn þessir voru vísir til
þess að loka augunum og hylja
höfuð sin, þó þeim væri ætlað
að vera á verði. Að öllum lik-
indum myndu flestir þeirra
vera steinsofandi, áður en þeir
hefðu verið hálfa stund á vei'ði.
Það var bærilegt að biða, þeg-
ar jeg vissi um aðstöðu óvin-
anna; ekki vildi jeg láta til
skarar skríða fyr en jeg væri
viss urn góðan árangur. Fimtu
nóttina, en þá var jeg farinn að
fyrirlíta holu mína, var vind-
urinn við mitt hæfi.
Gnægð folcsands var í loftinu,
en af því leiddi að jeg gat horfxð
skyndilega út i rykmóðuna; líka
mundu fótspor hvei'fa sam-
stundis. Þegar dimmt var orð-
ið af nóttu og þögn komin á,
lagði jeg af stað til tjaldbúð-
anna. Jeg hafði meðferðis dýr-
mætustu hluti útbúnaðar míns
— dós sem í voru þrjú pund af
tveggja únsu fosfoi-plötum, líka
hafði jeg gummíhanska til þess
að meðhöndla þær.
Jeg var heppnari en ox-ð fá
Iýst. Jeg Iæddist eins nálægt
heylöriunum og jeg nxátti, og
fleygði tveimur plötum í hverja;
því næst fór jeg til næstu lanar.
Aður en hálf önnur stund var
iiðin, lxafði jeg tæmt dósina og
var á leið til fylgsnis míns í
hæðarbi'úninni, en þar beið jeg
árangurs.
Um klukkan ellefu fyrir liá-
degi daginn eftir, komu reykjar-
ský yfir klettana, þar sem jeg
var í leyni. , Sólarhitinn hafði
þurkað rakann úr plötunx’rn.
Vindurinn bljes i eldinn
en við það kviknaði í fosforn-
og brátt voru lanirnar brunnar
til ösku. — Vopnaflytjendurnir
æddu frarn og aftur eins og
reiðir maurar.
Næstu daga liafði jeg hægt um
mig, vegna þess að mig grunaði
að Afganistarnir væru vel á
verði; auk þess var vindurinn
ekki nægilega mikill fyrir mig.
Þegar jeg loks vogaði mjer út
aftui', fimtu nóttina, var snarp-
ur vindur — sem kom mjer
allra best. 1 þetta skifti fór jeg
með sjerstaklega mikið af fos-
forplötum, einnig smurði jeg
mig vel með garlic-olíu.
Þá nótt kom jeg tólf tylftum
af ikveikjuplötum mínum í hey-
lanir, há, eða í óslegnar gresjur,
sem Afgönunum hafði láðst að
halda vörð um. Við svo búið
læddist jeg í felustað minn en
ekki til dvalar. Jeg klyfjaði
mig eins miklunx mat og jeg
gat borið og hraðaði mjer burt.
Mjer leist nágrennið mundu
verða mjer ótryggt til dvalar,
að rninsta kosti í heila viku.
Einnig grunaði mig að vopna-
flytjendurnir myndu leita með
allri ströndinni, þessyegna á-
leit jeg mjer öruggara til undan-
komu, að lialda inn í landið, til
fjalla. 1 úlbúnaði mínum hafði
jeg nægilegt af íkveikjuplötum
og vonaðist eftir að fá betra
tækifæri til þess að nota þær
er jeg færi til strandar.
Þegar jeg hafði gexxgið tiu
milur, var reykurinn orðinn það
þykkur að hann huldi alveg
hæðirnar í fjarska; fosforinn
vann verk sitt með ágætum.
Jeg borðaði máltíð i skyndi,
hjelt þvinæst ferð minni áfram
og hafði skaxxxnxbyssuna tilbúna
ef á þyrfti að halda.
Um náttmál var jeg tuttugu
og fimm mílur frá fyrri dvalar-
stað mínum, og tiltölulega eins
öruggur og útlendingur gat
vænst að vera í þessu óvinveitta
landi. Sárþreyttur settist jeg
xxiður og hugsaði ráð mitt. Þessa
stundina var lítil þörf a að
hvíla sig; hjer gat jeg aðeins
vænst þess að mæta geitaliirði,
og væi’i haixn hættulegur gat jeg
alltaf skotið fyrst. Ekki mætti
jeg þar þó nokkri lifandi sálu.
Eftir góðan nætursvefn hjeit
jeg áfram ferðinni. Næsta sól-
arhring var jeg á ferð yfir sljett-
una til fjallanna. Þegar jeg
var aftur kominn inn á milli
stórra kletta, livíldi jeg mig og
át góða mátíð. Mig langaði til
þess að setja íkveikjuplötur,
senx kveiktu í grasinu milli þess
staðar sem jeg var á nú og tjald-
búða Afgananna, en í þrjá daga
þurfti jeg að bíða eftir hæfi-
legum vindi. Um þetta leyti
var vatnsforði minn alveg að
þrotum kominn, og jeg áhvggju
fullur þess vegna. Ekki er hægt
að ganga lengi án vatns i þessu
þurra landi, og lítið langaði mig
til þess að hætta á að stela vatni
frá Afgönunum.
Klukkan þrjú um eftirmið-
daginn skall mikill sandbylur
loksins á, úr þeirri átt sem mjer
hentaði best. Þegar sandbylur-
inn var orðinn nægilega svart-
ux', lagði jeg af stað til strand-
ar aftur. í þetta miklum stormi
var jeg að mestu leyti öruggur.
Gengi allt að óskunx, gæti jeg
lokið þvi á einu kvöldi, eins og
jeg hafði sett mjer að gera þeg-
ar jeg fór frá Bushire.
Nægilegt gras var á leiðinni,
og setti jeg íkveikjusprengjur
hvarvetna sem jeg hugði að
logarnir, er þær kveiktu, gætu
náð inn dalinn. Vindurinn bljes
frá sjónum inn í landið, og flug-
sandurinn mettaði loftið svo
mjög, að líklegt var að vopna-
flytjendurnir yrðu hans ekki
varir fyr en að hann væri kom-
inn i námunda við þá.
Þegar jeg nálgaðist tjaldbúð-
irnar, gróf jeg dósirnar tómu
og gúmmihanskanna, sem jeg
hafði ekki meiri not fyrir. Mjer
brá heldur í brún er jeg sá að
Afganistaforinginn, sem var orð-
inn langþreyttur á öllu þessu,
hafði sett menn á vörð á nokk-
urra mílna svæði, en það jók
á erfiðleika mína að ná strönd
inni.
Til allra hamingju fyrir mig
virtist sandbylurinn ekkert vera
að rjena. Jeg beið til miðnættis;
þá fór jeg í krákustigum á
milli varðanna, en sjerhver
þeirra liafði dúðað sig og leitað
skjóls. Stoi’nignýrinn og sand-
fokið skýldi mjer, því enginn
var á hreyfingu nema jeg.
Loksins komst jeg út úr
hættusvæðinu og klifraði vax’-
lega upp í hreiður mitt á lxæð-
inni. Jeg sá að felustaður minn
hafði ekki fundist, og að vistir
mínar og vatnið dýrmæla var
óhreift. Þá nótt fjekk jeg ir.jer
tvöfaldan skammt af volgum
dryklc og át góða máltið. Vel
nærður lagðist jeg til svefns i
eiixmana gröfina.
Undir morgun var aðsetur
vopnaflutningsmannanna Ixulið
hæfandi reyk; íkveikjiiplotur
mínar höfðu kveikt i öllum
dalnum. Næstu þrja daga var
aðstaða mín örvænting ein. Nú
voru Afganarnir komnir á kreik
fyrir alvöi’u og tóku að rann-
saka allt hjeraðið í kring. Hvert
áugnablik bjóst jeg við að finn-
ast, vegna þess að svipi]ótir
þorparar, sem sífellt kóhuðust
á, þrautleituðu allt í kringinn
mig. Leitin var svo löng og á-
köf, að mig fór að gruna að
einhver spor hefðu sjest eftir
mig.
Að þrem dögum liðnum mink
uðu hrópin og köllin nokkuð,
en ennþá reikuðu flokkar langt
frá tjaldbúðxxnunx.
Þegar jeg var búinn að vera
átta daga á þessum hræðilegá
stað, og ekki getað hreyft mig
hið minsta vegna leitarmann-
anna, kom stormur aftur. Jeg
beið til miðnættis; þegar jeg
var búinn að snxyrja min lúnu
bein og klvfja mig vistum og
vatni, lagði jeg af stað. I þetta
skifti lagði jeg leið mína i þrí-
hyrning, þannig að jeg kænxi
til staðarins á ströndinni, þar
senx skútan skyldi bíða mín.
Jeg þori ekki að hætta á að
fara beinustu leið.
Nú fjekk jeg áhyggjur ut af
öðru — alvarlegum lilut. Jeg
var orðinn of seinn að mæta
skútxinni. Skyldi hún biða eftir
mjer?
Eftir þriggja daga ferð konxst
Frh. á ble. 11.
i