Fálkinn - 02.06.1944, Blaðsíða 11

F Á L K I N N
11
Kona verkstjóri
við j árnbrautarlagningu
Kunnir
kuikmyndalEikarar
8. Spencer Tracy.
Stúlkurnar hennar frú Tuttle híma ekki inni þó aö slagveður komi. Hjerna er „forkonan“
úsamt fimm af stúlkunum sínum, úti á járnbrautinni.
ViÖ endurlagningu
og viðgerð járnbraut
ar hjá Watsonville,
á aðaljárnbrautinni
milli Los Angeles
og San Franciseo
starfar flokkur verka
kvenna undir stjórn
konu, sem heitir frú
Blance Tuttle, frá
Arkansas. —- Frú
Tuittle var fyrsta
konan, sem vann að
járnbrautareftirliti
í Watsonville, og er
víst fyrsta konan,
sem lilotið hefir tit-
ilinn „forkona“ (sbr.
formaður eða verk-
stjóri) í Bandaríkj-
unum. Hún bauð sig
fram sem sjálfboða-
liði við brautarlagn-
ingar fyrir rúmu
ári, og hefir reynst
starfi sínu svo vax-
in, að nú er hún
orðin verkstjóri hjá
aðalverkstjóranum, George Burdusis,
sem segir að hann vilji ekki hafa
skifti á henni og nokkrum karlmanni.
Hvernig atvikaðist það að þessari
aðlaðandi og fallegu konu, sem eigi
hafði neina þekkingu á þessu starfi,
skyldi detta i hug að gefa sig fram
í það? Hún svarar því svo:
— Það var ákaflega eðlilegt. Jap-
ariir rjeðust á Ameriku. Maðurinn
minn, Kenneth Tuttle undirliðþjálfi,
gekk í lierinn og er þar í stórskota-
liðinu. Jeg vildi takast eitthvað
verklegt á hendur, eitthvað sem
mjer fannst miða að því að vinna
striðið. Mjer skildist að járnbraut-
irnar væru eitt af skæðustu vopnum
okkar, og að það þarf marga til
þess að halda þeim við. Þessvcgna
gaf jeg mig fram.
Þegar liún var spurð hversvegna
hún hefði kosið að vinna úti í
stað þess að fá hægari vinni við
brautirnar, innanhúss, svaraði hún:
— Mjer þykir skemtilegt að vinna
úti, og einhver þarf að gera bað
lika. Tildrögin til þess að jeg varð
verkstjóri voru þau, að fyrst vann
jeg i flokki og lærði allar reglurnar.
Nokkru síðar var jeg farin að hafa
lag á að gera smáhópa sanihenta
í vinnunni, og það hlýtur að liafa
tekist, því að áður en jeg vissi af
var búið að setja mig yfir heilan
l'lokk.
Margir láta furðu sína í ijósi
yfir þvi að konur, sjerstaklega jafn
hæglátar og frú Tuttle, skuli gela
stjórnað hópi annara kvenna, sem
vinna starf, sem þær eru alveg ó-
kunnar. Margir reyndir verkstjórar
segjast ógjarnan mundu vilja stjórna
slikum liópi. En frú Tuttle finnst
það einfalt mál.
— Þessar stúlkur og konur eru
allar komnar liingað í fullri alvöru,
segir liún. — Sumar eru skólastúlk-
ur, aðrar miðaldra, en allar elska
þær einhvern, sem farið hefir í
stríðið — eiginmenn, bræður, syni,
sem berjast úti um allan heim. Það
er ekki erfitt að stjórna þeim, sem
vilja vinna — og þessar stúlkur vant-
ar ekki báráttukjarkinn. Og svo
vinnur maður með þessum stúlk-
um, en segir þeim ekki aðeins fyrir
verkum.
Þessi kvennasveit gengur undir
nafninu „Englar Burdusis". Þær
hreinsa og jafna undirbygginguna
undir brautarteinunum, aka sandi
og inöl og moka burt aurrensli. Og
Burdusis er hrifinn af frú Tuttle:
Það er aðdáanlegt hvað hún
gerir, segir hann. — Allan daginn er
ekki litið upp úr, aldrei þarf að lina
á. Stúlkurnar eru allar ágætar. —
Tökum til dæmis rigninguna. Við
hjeldum að sumar vildu vera heima
þegar rigning væri. En ekki þessar,
þær fara í olíufötin og vatnsstíg-
vjelin og setja upp sjóhatta og halda
áfram. Og eru jafn ánægjulegar á
svipin og áður.
— Því skildum við setja rigningu
fyrir okkur? segir frú Tuttle og
brosir. — Þegar við hugsum um þær
mannraunir, sem fólk verður að líða
um þessar mundir — hvað munar þá
um storm, rigningu, moldrok eða
svolitla þreytuverki? Þetta finnst
^túlkunum mínum líka — þær Kvana
aldrei.
HÆTTULÉG SENDIFÖR
Framhald af bls. 9.
jeg þreyttur og sárfættur á höfð-
ann. Á leiðinni varð jeg að
gæta þess að til mín sæist eltki.
(Jafnvel <geitur forðaðist jeg
vegna þess að þær styggjast
stundum er ókunnugir nálgast,
og hefði það getað komið ujip
um mig). Mjer til mikillar gleði
lá skútan fyrir landi, og skips-
höfnin augsýnilega að fiskveið-
um.
Jeg gerði þeim varlega merki
og um sólsetur klifraði jeg var-
lega um borð — fegnari en orð
fá lýst.
Meðan verið var að seíja upp
segl, settist jeg niður að dýr-
indis máltíð, soðnum nýveidd-
um fiski. Þegar jeg var búinn
að baða mig — fyrsta sinn í
heilan mánuð — klippa skegg
mitt með skærum og rak.i mig
lagðist jeg í koju mína og fannst
mjer jeg allur annar maður.
Jeg komst til aðalbækistöðv-
anna án nokkurs sjerstaks við-
burðar; seinna frjetti jeg að
skipshöfnin á beitiskipinu, sem
var á siglingu þarna, hefði sjeð
allan dalinn í björtu báli og
bjarmann af því hefði lýst upp
himininn á margra mílna svæði.
Þetta ár voru engar róstur á
landamærunum, vegna þess að
Afganistarnir, sem sviftir voru
grasi sínu og heyi, urðu að halda
heimleiðis hið fyrsta til þess
að bjarga hestum sínum og úlf-
öldum frá hungurdauða. Jeg
var hækkaður i tigninni og
fjekk fjögurra mánaða fri á
fullum launum, sem gerði mjer
kleyft að fara í veiðiför fil Ind-
lands. Mjer til mikillar ánægju
var jeg aldrei aftur sendur til
þess að kveikja í grasi. Jeg held
ennþá, að það hafi verið afar
hættulegt starf.
Þessi alkunni leikari er fæddur i
Milwaukee i Bandaríkjunum 5. apríi
1900. Milwaukee er mikil bifreiða-
framleiðsluborg og þar var faðir
Spencers, Johp Tracy sölustjóri fyrir
fjelag, sem framleiðir vöruflutninga-
bifreiðar. En móðir hans var inn-
flytjandi. Spencer erfði frá foreldr-
um sinum blá augu, dökkjarpt hár,
þrek og ágæta heilsu, gamansemi
og innilega rjettlætistilfinningu gagn-
vart sjálfum sjer og öðrum, sem orð
fer af.
Hann gekk í ýmsa skóla. Þegar
hann var sextán ára flutti fjölskyld-
an til Kansas City og lijelt Spencer
áfram skólanámi þar. Þriðja árið
sem hann var < í lktínuskólanum
fóru Bandaríkinn í fyrri heimsstyrj-
öldina og sótti Spencer Tracy þá
um að mega ganga i landhersveitir
sjóliðsins (Marines) en var gerður
afturreka vegna þess að hann var
ekki nema 17 ára. En hann fjekk
inntöku i sjóliðið.
Eftir stríðið gekk hann tvö ár á
háskóla í Wisconsin og fyrir áeggj-
an eins kehnarans síns gerðist hann
fjelagi í mælskumannafjelaginu þar.
Þetta var upphafið að leikaraferh
hans. Hann fór til New York, gekk
þar á leiklistarskóla og „Iærði til
leikara“. Hann fjekk 15 doliara á
viku fyrir að leika í leiknum ,R.U.R.‘
Síðan fór fjelagið með leikinn í
ferðalag og hækkaði kaup hans þá
upp i 40 dollara. Síðar fór hanu að
leika með öðrum fjelögum og kjör
hans smábötnuðu.
En eigi fór að bera á honum að
ráði fyrr en hann var kominn i
leikfjelag Ethel Barrymore og nú
var farið að trúa honum fyrir stór-
um hlutverkum i ýmsum borgum
vestra, uns hann komst að einu af
stóru leikhúsunum i New York. En
frægur varð hann fyrir leik sinn í
hlutverkinu „Killer Mears“.
Og nú fóru kvikmyndirnar að sejí-
ast eftir honum. Fyrsta kvikinyndin
hans var „Up the River“. Yrði of
langt upp að telja allar þær frægu
Frh. á bls. 13.