Fálkinn - 02.06.1944, Blaðsíða 8

8
F Á L K 1 N N
Hættuleg
Eítir Frank S. Leaver
sendiíör
Lögbrot hinna herskáu vopnasmyglara við Persaflóa,
sem bjóða bresku yfirvöldunum birginn er þau leitast við
að útrýma smyglinu, gera strendurnar hættulegar útlend-
ingum. — Höfundur eftirfarandi greinar var sendur til
þessa illræmda hjeraðs í hættulegum erindagjörðum og
segir hjer frá æfintýrum sínum.
Fyrir daga flugvjela og út-
varps, sem hægt var að flytja
með sjer, var aðstöðu manna í
líkri stöðu og jeg hafði þannig
farið, að þeir þurftu oft á mikl-
um taugastyrlc að lialda.
Þegar þetta skeði —. árið 1909
— var jeg í þjónustu stjórnmála
erindrekans við Persaflóa, Colo-
nel Sir Percy Cox, K. C. I. E.
og i samhandi við leyniþjónust-
una, sem liafði aðsetur í Bus-
hirs. Einmitt þá vorum við önn-
um kafnir við að hindra flutn-
inga rifla og skotfæra frá Ara-
bíu til Baluchistan.
Jeg bæti því hjer við, að
vopnasmygl hafi lengi verið einn
af aðal atvinnuvegunum við
Persaflóa, en bresku yfirvöldin
reyna stöðugt að halda því í
skefjum, vegna þess, að þegar
hinir herskáu þjóðflokkar ná
i vopn, hefjast landamæraróst-
ur von bráðar.
Fyrir árvekni hernaðaryfir-
valdanna og umboðsmanna
þeirra á landi, og vegna stöð-
Ugrar gæslu sjóhersins, varð
smygl áhættusamt, bæði fyrir
smyglarana og mótttakendurna.
Til þess að losna við þessi
leiðu afskifti stjónarvaldanna,
stofnuðu Afganar og Baluchiar
smáheri, nokkurra þúsunda
manna, sem állir voru riðandi;
þeir koinu niður til strandar-
innar, tóku á móti riflunum,
langþráðu, frá smyglurunum
sjálfum og hjeldu siðan heim.
Sjerhver sem andæfði þeim,
eða reyndi að hindra gerðir
þeirra, var miskunnarlaust
drepinn.
Þessir afganisku flutninga-
lestir þurftu hundruð tonna af
heyi handa hinum mikla fjölda
hesta og úlfalda þeirra; gras
varð þar af leiðandi þýðingar-
mikið atriði i vopnasmyglinu.
Jeg varð ekkert sjerlega undr-
andi, er jeg fjekk dag nokkurn
skilaboð þess efnis, að jeg skyldi
mæta á skrifstofu yfirmanna
minna í Bushire.
Senduð þjer eftir n jer,
herra, spurði jeg þegar jeg kom.
- Já, það gerði jeg, svaraði
yfirmaðurinn. Jeg hefi starf
handa yður en hræddur er
jeg um að það sje nokkuð
hættulegt. Jeg ætlast til þess
að þjer leigið arabískt seglskip,
(dhow), og fáið yður skernti-
lega siglingu suður flóann. Þar
til þjer komið nokkuð suður
fyrir Bander Abbas (á Pesra-
strönd flóans). Þar skuluð þjer
stíga af skipsfjöl, athuga land-
ið og rjetta úr fótum yðar í
nokkra daga. Þjer jiafið leyfi
mitt til þess að brenna allt það
hey sem þjer sjáið, einkum
hinar miklu lanir, sem víða
eru á ströndinni og ef til vill
fjörutíu mílur inni í landi.
Vopnaflutningsmönnum mun
ekki geðjast að þess starfi yðar
þeir þurfa á lieyinu að halda
handa gripum sínum — svo að
þjer verðið að vera varkár og
láta ekki taka yður fastan.
Best væri að þjer færuð innan
þriggja daga. Taluð allar vislir
sem þjer þurfið á að halda og
sjáið um að koma boðum til
eins herskipanna á leið yðar
suður fíóann.
Foringinn þagði og bætti við
alvarlega: — Gleymið eklci að
koma einkamálum yðar i lag
áður en þjer farið. Mjer þykir
fyrir því að senda yður í þessar
erindagjörðir, Leaver, en þjer
eruð eini hæfi maðurinn.
Um miðnætti fjórum dögtun
síðan ljetti skútan akkeri,
stjórnað af tryggustu mönnum
okkar, og rak hljóðlega burt frá
legufærum sínum með sjáfar-
fallinu. í dögun var hún löngu
úr landsýn og sigldi suður fló-
ann í átta daga ferð. Skipshöfn-
in hafði strangar fyrirskipanir
um það að gæta vel að her-
skipunum.
Eftir fimm daga siglingu frá
Bushire, sáum við hið gamla
beitiskip Persens. Jeg gat þvi
þegar merki, en það breytti um
stefnu og kom í áttina til okk-
ar. Stóra ráseglið okkar var
fellt, Perseus sendi bát út, en
jeg fór um borð, gaf mig til
kynna við skipstjórann og sagði
honum frá erindi mínu. Að
sjálfsögðu gáfu yfirmenn skips-
ins mjer ágætan miðdegisverð
— síðasta hvítra manna mat,
sem jeg borðaði i lengri tima.
Áður en jeg skildi við beiti-
skipið, voru mjer gefnar upp-
lýsingar um líklega tima, er jeg
gæti vonast til þess að herskip
færu framlijá þeim stað, sem
jeg dvaldi á. Mjer var einnig
sagt nákvæmlega hvar afgan-
islca vopnaflutningalestin var.
Þessar mikilsverðu upplýsingar
höfðu borist með loftskeytum
frá öðru beitiskipi, sem statt vai
við Muscat í Arabiu. Að svo
búnu kvaddi jeg skipstjúranr.
og alla hina geðþekku menn i
foringjaklefunum og fór út í
seglskipið.
Um kl. 9 eftir hádegi í þok i
og náttmyrkri, staðnæmdisl litla
seglskipið okkar í fimmhundruð
metra fjarlægð frá ströndinni,
nálægt fimm mílum frá þeim
stað, sem kunnugt var að lieið-
ursmennirnir, vopnasmyglararn
ir höfðu aðsetur.
Skipstjórinn og skipshöfnin
lijálpuðu mjer til þess að koma
vatni og vistum á land og grafa
niður og fela á milli klettanna
á ströndinni.
Það var ráð fyrir því gert,
að þeir tækju mig aftur á skips-
fjöl tuttugu mílum lengra út með
flóanum, við ákveðinn höfða,
um miðnætti, fyrsta dag næsta
inánaðar - þrem vikum seinna.
Tveim stundum fyrir dögun
sigldi skútan burt og skitdi mig
eftir einan.
Satt að segja var jeg fremur
daufur i dálkinn þessa stund-
ina. Hjerna var jeg aleinn, hvít-
ra manna, á eyðiströnd Balueh-
istan. I örfárra míla fjarlægð
voru nokkur þúsund þorparar,
sem hefðu orðið glaðir við að
fá tækifæri til þess að kvelja
mig liægt og rólega til dauða.
Jeg var staðráðinn, að þeir
skyldu ekki ná mjer lifandi,
gæti jeg á nokkurn hátt liindrað
það. í belti mínu hafði jeg 4
hvítar töflur, líkar sakkaríni,
en í þeim var bráðdrepandi eit-
ur. Ein af þessum töflum nægði
til þess að losa mig við dauða-
kvalir, en jeg vildi heldur deyja
þannig, heldur en að vera graf-
inn lifandi í búri rauðra maura
eða skorinn í smástykki. Jeg
hafði þegar sjeð nokkur verk
þeirra í þá átt.
Eina Welby skambyssu hafði
jeg meðferðis og fimtíu hleðslul-
í hana, að öðru leyti var jeg
óvopnaður; riffill liefði aðeins
orðið mjer til tafar.
Jeg var dulbúinn sem Afgam
og talaði ágætlega Svalhii mál-
lýskuna, en þrátt fyrir það vai
ætlun mín að fara huldu höfði,
og aldrei bæra á mjer að degi
til. Jeg vissi vel að óvinir minir
höfðu skarpa sjón og næma
heyrn, svo ráðlegt var fyrir
mig að fara varlega.
Verst var mjer við hunda af
blönduðu kvni — mongrel-hund-
ana, sem voru hópum saman
umliverfis tjaldbúðirnar og sátu
um færi til þess að ráðast á
veikan úlfalda eða hest. Væru
hundkvikindi þessi ónáðuð að
nóttu til, mátti búast við hávaða
er fljótlega mundi vekja vopna-
smyglarana. Auk þess yrðu þeir
mjer hættulegir, ef þeir gælu
þefað mig uppi að degi til,
vegna þess að ekki gat jeg skol-
ið á þá án þess að koma upp
um mig.
Meðlimir indversku leyniþjón-
ustunnar höfðu uppgötvað tvo
eiginleika hjá hundum þessum,
sem kom sjer vel. Annar kost
urinn var sá, að findu þeir
hina minstu lykt af leoparda-
feiti, var það nægilegt til þess
að þeir læddust burt, liratt og
hljóðlega. Hinn kosturinn var,
að dauninn af rotnuðum lauk
gerir þá veika; kæmi það fyrir
að þeir fyndu lykt þessa, hlupu
þeir brátt í felur. Ekki hafði jeg
leopardafeiti og ekki gat jeg
heldur náð í rotnaðan lauk;
þessvegna varð jeg að neyta
þriðja ráðsins, einskonai- krvdd-
olíu en af lienni hafði jeg tvö
hundruð grömm á málmbrúsa.
Svei því! lykt þessa viðbjóðs-
lega vökva berst mjer við og
við í draumi.
Jeg vaknaði af drunga þeim,
sem kom yfir mig við brottför
skipsins, við geitarjarm. Jeg
áleit það vera tvær mílur burtu,
en í kyrru loftinu virtist það
mjög nærri. I daufri morgun-
skímunni klifraði jeg upp á
ldettahæð nokkra og valdi mjer
þægilega klettaborg á óaðgengi-
legum stað. Því næst gróf jeg
holu í sandinn, smurði mig með
garlic-olíu, lagðist i gröfina og
rótaði steinum kringum mjg
eins vel og kostur var á. Að