Fálkinn - 02.06.1944, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
I
S k r í 11 u r.
________________________________i
vHe/ftf
kC/CMbllRMIR
Ptinsessan, sem ck ti vildi iæra að spinna
Einu sinni var prinsessa, sem
ómögulega vildi læra að spinna.
— Æ, lofið henni þá að hætta við
að læra það, sagði kongurinn, —
og segðu mjer svo hvað þig langar
mest til þess að fá í afmælisgjöf?
Prnsessan lá vakandi alla nóttina
og var að hugsa um hvers hún ætti
að óska sjer, en um morguninn gekk
hún niður í garðinn, til þess að láta
sjer detta eitthvað i hug.
Um þetta leyti árs, það var í sept-
embermánuði, vár allsstaðar fullt af
kongulóarvef á trjánum og runnun-
um, og á vefunum voru örlitlir
daggardropar, sem glitruðu í morgun-
sólinni. Þetta var undursamlega fall-
egt og prinsessan sagði hrifin: —
Nú veit jeg hvers jeg óska mjer.
Svo hljóp hún eins og fætur tog-
uðu inn i höllina og upp í svefn-
herbergi foreldra sinna og sagði: —
Jeg óska mjer að eignast kjól úr
kongulóarvef með glitrandi daggar-
dropum — komið þið og sjáið.
Jæja, nú get jeg ekki svarað þó
að einhver kynni að spyrja mig
hvernig konungurinn fór að halda
loforð sitt — ef til vill var hann
göldróttur — það getur vel verið.
En svo mikið er víst, að ú afmælis-
degi prinsessunnar var kjóllinn kom-
inn, fisljettur og fallegur, skínandi
eins og silfur, og liann var allur
ofinn úr kongulóarvef og á honum
glitruðu miljónir af daggardropum.
— Ljómandi er hann fallegur —
en hvað jeg verð fín, sagði pl-ins-
essan, og svo fór hún i nýja kjólin.
Allar hirðmeyjarnar komu til þess
að óska henni til liamingju, ])ær
hneigðu sig og beygðu, og prins-
essan lyfti kjólfaldinum og dansaði
og trítlaði, svo að daggardroparnir
urðu eins og regnbogi kringum hana.
Þegar kom fram á daginn fór
prinsessan ofan í garðinn og getlaði
að ganga ofurlítið sjer til skeinmtun-
ar — og þá sá hún tvær kongulær,
sem komu suðandi á móti henni.
1— Burt með ykkur, sagði hún og
ætlaði að stugga kongulónum frá,
en þær komu nær og nær og smátt
og smátt safnaðist mergð af kongu-
lóm kringum hana. Þær voru svo
margar að þær gátu lyft henni og
svo báru þær han,a á burt.... langt
inn i stóra skóginn, og þar settu þær
hana út á miðja grasflöt í skógin-
um, en miljónir af kongulóm skipuðu
sjer i kring og góndu á haná.
— Þú hefir tekið vefina okkar,
sagði ein kongulóin og benti á fall-
ega kjójinn hennar.
— Jeg vil fara heim. Lofið þið
mjer að komast heim, orgaði hún,
en kongulærnar svöruðu:
— Ekki fyrr en þú hefir spunnið
eins mikið garn eins og fór í vefina
í kjólnum þínum. Byrjaðu að spinna
undir eins. Þarna stendur rokkur-
inn, og þarna er bæði ull og hör —
og flýttu þjer nú, stelpa.
— Jeg kann ekki að spinna, sagði
prinsessan og fór að gráta.
— Það var slæmt fyrir þig, því
að þá sleppur þú aldrei lijeðan.
svöruðu kóngulærnar.
Þegar prinsessan komst að raun
um að þetta var satt tók hún til
óspiltra málanna. Henni gekk afar
illa í fyrstu. Það slitnaði hjá henni
og þráðurinn var með hnyklum og
bláþráðum. En svo lagaðist þetta
smátt og smátt, eftir að kongulærnar
höfðu fleygt fyrstu snældunum, og
lienni fór að finnast, að það væri
alls ekki leiðinlegt að spinna.
Nú fylti hún hverja snælduna á
eftir aðra, og kongulórnar fóru burt
með snældurnar og komu aftur með
nieiri ull og riieiri hör, og prinsessan
hjelt áfram að spinna þangað til hún
var orðin besta spunukona i öllu
landinu — en það hafði hún ekki hug-
mynd um sjálf.
Og einn daginn komu kóngulórn-
ar með Ijómandi fallegan kjól og
gáfu henni. — Hann var ofinn úr
ullinni, sem þú hefir spunnið sjáif.
Og við eigum miklu meira af bandi
frá þjer ennþá. Hvað eigum við að
gera við það? spurðu þær.
— Vefa. úr því kjólaefni handa fá-
tækum telpum og skyrtur lianda fá-
tækum drengjum. Og úr hörnum
eigið þið að vefa linlök og dúka
handa fátæku fólki, sem hefir ekki
efni á að kaupa sjer nýtt, svaraði
prinsessan.
— Nú máttu fara heim til þín
hvenær sem þú villt, sögðu kóngu-
lórnar, — nú hefir þú lært að
spinna og að hugsa um aðra. Nú
ertu víst orðin eins góð prinsessa og
þii getur orðið.
Og svo sýndu þær henni leiðina
heim, og það var mikill fagnaðar-
fundur þegar hún kom heim í höll-
ina aftur. En ennþá meiri varð
fögnuðurinn þegar fólkið sá, hve
gerbreytt litla prinsessan var orðin.
Margt ter ððrn vísi
en ætlað er
í útlendu blaði stóð smágrein
fyrir sex árum:
„Galeazzo Ciano greifi, utanríkis-
málaráðherra ítala, er maður, sem
meira er talað um en flesta stjórn-
málamenn Evrópu. — Ciano greifi
nam lögfræði i æsku og skrifaði þvi
næst nokkur leikrit, sem eigi sættu
gagnrýni vegna þess hve faðir hans
var háttsettur maður innan fascista-
flokksins. (Faðir Cianos, Constanzo
Hjá úrsmiðnum.
Maður, sem hafði keypt úrhjall
kom inn til úrsmiðs, til þess að
spyrja, hvað hægt væri að gera við
úrið. Þvi að vitanlega stóð það. Og
svo segir hann: — Það er auðvitað
feillinn, að jeg misti úrið i gólfið.
— Nei, svaraði úrsiniðurinn. —
Feillinn var sá, að þjer skylduð
taka það upp aftur.
Frú Smith: — Getið þjer breytt
þessum fötum þannig, að þau sjeu
eins og sniðin á mig. Þau eru orðin
of þröng, þessi gönguföt.
Skraddarinn: — Nei, því miður
ekki. Við tökum ekki þesskonar að
okkur. En gætuð þjer ekki breytt
yður þannig, að þjer væruð eins
og sniðin innan i fötin?
/WfWlVlV/V
í búð einni vestur í Ameríku
hafði kaupmaður tekið upp þann
sið, að láta starfsfólkið skrifa í
bók ástæðurnar fyrir því, er folk
kom inn í búðina og fór aftur, án
þess að kaupa nokkurn skapaðan
lilut. Svo bar það við einn dag, að
frú ein kom inn i búðina, og bað
um að sýna sjer svarta kjóla. Hún
skoðaði þá lengi en fór svo út, án
þess að gera nokkra verslun.
Búðarmaðurinn, sem ekki var
veraldarvanur, fór i bókina og skrif-
aði: — Leit aðeins á svarta kjóla
— keypti ekkert. Maðurinn hennar
er ekki dauður ennþá.
/V/V/V/V/V
Ciano, kom lagi á járnbrautarmál
Ítalíu). Er hann ljet af leikrita-
skáldskap gerðist hann blaðamaður
um sinn, en fjekk þá fyrsta starf
sitt erlendis, sem sendisveitarritari
í Rio de Janeiro. Þegar þaðan kom
gekk hann að eiga Eddu, dóttur
Mussolini, og gaf tengdafaðir hans
honum greifatitil í brúðargjöf. Næst
rjeðst hann sem sendifulltrúi til
Shangliai, en var kvaddur þaðan
heim, til þess að gerast upplýsinga-
og áróðursmálaráðherra. Hann gerð-
ist herflugmaður í Abessinustyrj-
öldinni. Var skipaður utanríkismála-
ráðherra þegar hann kom heim
þaðan. Kona hans, sem er'greindust
allra barna Mússolinis, hefir verið
honum mikil stoð. Hann er talin
allra manna liklegastur til þess að
verða eftirmaður Mussolinis, en gera
má ráð fyrir að bæði Balbo mar-
skálkur og Grandi ( áður sendi-
herra ítala i London) keppi við
hann um þá veglegu stöðu“.
— Heimurinn er stundum kald-
hæðinn. Þess er skemmst að minn-
ast, að Mussolini dæmdi þennan
„efnilega“ tengdason sinn til lífláts,
og sinti ei neinum náðunarbeiðnum.
Og margt bendir á að Balbo hafi
líka týnt lífi af lians völdum. —
Eftirmaður Mussolinis kemur von-
andi aldrei, en mesti ráðamaður
Ítalíu á næstunni verður af öðru
sauðahúsi.
— Þessi selskinskápa er falleg,
sagði frúin. — En þolir hún rign-
ingu?
— Kæra frú, hafið þjer nokkurn-
tíma sjeð sel með regnhlíf?
Tveir læknar voru að vitja sama
sjúklingsins og byrjuðu með því að
stinga hendinni undir yfirsængina
hans, til þess að þreifa á slagæðinni.
Þeir stóðu sinn hvoru megin við
rúmið, og nú vildi svo illa til, að
þeir tóku um slagæðina liver á öðrum
þarna undir sænginni, en livorugur
hitti á slagæðina á sjúklingnum.
— Þetta getur ekki verið neitt
alvarlegt, sagði annar læknirinn.
— Jeg álít að patsientinn sje
fullur, sagði hinn.
— Heyrðu, pabbi — hvað er eig-
inlega málaflutningsmaður?
— Málaflutningsmaður, drengur
minn, er maður, sem sigar tveimur
mönnum saman, og lætur þá slást
snöggklædda, en hleypur svo á burt
með jakkana þeirra, meðan þeir eru
að eigast við.
Lækniv: — Jæja, Jónas, hvernig
liður yður núna i morgunmálið?
Jónas: — Þakka yður fyrir, miklu
skár. Það amar ekkert að mjer
nema andardrátturinn..
Læknir: — Gott, gott. Við skulum
stoppa þann skolla bráðum.
/V/WM//V/V
Kafrjóð i kinnum grúfði hún
andlitið á öxl föður síns. — Hann
elskar mig, sagði hún.
— Þá ætlar hann víst að giftast
þjer? muldraði sá gamli.
— Já, pabbi minn.
— Hvað hefir hann í tekjur?
Hún hrökk við. — Jeg veit jiað
ekki — en þetta var einkennileg
tilviljun.
— Hvaða tilviljun? spurði fað-
irinn. Og hún svaraði:
— Hann Siggi spurði mig ein-
mitt að því líka, hve miklar tekjur
þú hefðir á ári.
Hún: — Fyrir tveimur mánuðum
var jeg alveg vitlaus eftir honum
Jóni, en nú þoli jeg ekki að sjá
hann. Það er skrítið hvernig menn-
irnir geta breyst.
o
Biöillinn: — Jeg vona herra for-
stjóri, að þjer lítið á mig sem eins-
konar eign, jafnvel þó að jeg geti
ekki lofað yður ákveðnum ágóða-
hlut.
Tengdapabbi tilvonandi: — Bless-
aðir verið þjer, ungi maður. Verið
þjer ekki að tala um ágóðahlut. Jeg
þykist góður ef jeg þarf ekki að
borga með yður.