Fálkinn - 02.06.1944, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Pierre Decourelli: 5
Litlu flakkaramir
orðið alvarlega ástfangin í henni og gengið.
að eiga hana.
Það var auðvelt að gera sjer í hugarlund
áhrifin, sem þessi fregn hafði á fjölskyld-
una. Gat það verið að maður af Penhöet-
ætt glataði svo virðinguni fyrir sjálfum
sjer, að hann gengi að eiga eitthvað glæpa-
kvendi.
Gerald var ekki lengi að taka ákvörðun
sína þegar liann sá, hvernig fjölskj'ldan
leit á kvonfang hans.
Hann var auðugur maður. Hann yfirgaf
höllina, bernskuheimili sitt, og keypti sjer
búgarð nokkrum mílum í burtu og settist
þar að með konu sína.
„Glæpakvendið“ reyndist vera ágætis
kona og fyrirmyndar húsmóðir og ári siðar
þegar Helena fæddist kom í ljós, að hún
var einnig ástrik og nærgætin móðir.
Átta ár liðu. En þá varð Gerald fyrir
þeirri ógæfu að skjóta til bana liertogann af
d’Esperac, sem var gestur lians á veiðum.
Hann tók sjer þetta mjög nærri og fór aftur
í siglingar. Hann dó missiri seinna í Buenos-
Ayres úr kóleru.
Samtímis þessu höfðu rægitungur hreitt
út þann orðróm, að hertoginn hafi verið
elskhugi konu hans og þesvegna hafi hann
drepið hann. Svo var einnig sagt að Gerald
hefði ekki dáið úr kóleru heldur hafi hann
sjálfur ráðið sig af dögum. Hann hefði
ekki viljað lifa við smán.
Þessi rógburður fjekk svo á hina ungu
konu að hún andaðist ári síðar og ljet eftir
sig litla stúlku, tíu ára að aldri.
Helena de Penhöet var sett í klaustur
í Remnes. Hún varð hrátt eftirlætisgoð
allra systranna.. Dvölin innan hinna liáu
steinveggja, sem flestum er svo ömurleg,
varð fyrir liana sólfagur forleikur lífsins.
Þótt einkennilegt magi virðast var það ein-
mitt Carmen, sem hrifnust varð af henni.
Hún hafði ekki hugmynd um að þær væru
skyldar, því hafði verið haldið stranglega
leyndu fyrir henni.
Það var ekki fyrr en eftir dauða frú
Penhöet, sem Carmen fór að gruna hið
rjetta. Þegar Helena kom aftur klædd sorg-
arbúningi kastaði Carmen sjer grátandi
um hálsinn á henni og sagði:
— Veistu að þú ert frænka mín? For-
eldrum okkar kom ekki vel saman af
einhverjum ástæðum, nú skulum við reyna
að bæta úr því með því að láta okkur þykja
helmingi vænna um hvora aðra.
— Af öllu hjarta, svaraði Helena hrærð.
Frá þeirri stundu voru þær óaðskiljanleg-,
ar.
Dag nokkurn — þá var Carmen 15 ára
en Helena 17 ára — var Helena kölluð inn
á skrifstofuna. Fjárhaldsmaður hennar vildi
tala við hana. Hann sagði henni að mál
hefði verið höfðað gegn dánarbúinu og
hefðu þau tapað málinu svo að nú yrði hún
að svipast um eftir einhverju að gera.
— Hvað ætlar þú að gera? spurði Carmen
— Jeg ætla að reyna að verða kennslu-
kona. Fjárhaldsmaður minn hefir mælt með
mjer við rússnesk hjón, sem eiga dóttur, er
jeg á að lesa með.
— Þá ferð þú svo langt í burtu.
— Já, hvað á jeg að gera, jeg finn vel
að jeg get unnið fyrir mjer.
— Vesalings Helena.
— Jeg hafði reyndar ekki búist við að
svona færi, en þegar jeg var búin að biðjast
fyrir á leiði mömmu, fann jeg, að mig skorti
ekki kjarlc til að talca upp lífsbaráttuna.
Báðar stúlkurnar fóru að gráta.
Þenna dag höfðu nemendurnir í klaustr-
inu leyfi. Carmen fóf heim til móður sinn-
ar. Ramon var þá í Mexiko. Móðir hennar
koin með henni þegar hún kom aftur. Litlu
seinna var Helena kölluð inn til Abbadisar-
innar.
— Barnið mitt, sagði abbadísin við hana.
— Hjer er komin frænka þín Montlaur
greifafrú. Ósamlyndi kom upp í fjölskyld-
unni, en greifafrúna hefir lengi langað til
þess að sjá þig. Hún vill nú að þú verðir
hjer með Carmen, þar til námstími ykkar er
á enda, svo átt þú að vera á heimili liennar
eins og önnur dóttir.
— Þiggur þú þetta? spurði Carmen.
'— Já, gerðu það, sagði frú Montlaur
blíðlega.
— Móðir.... var allt, sem Helena gat
sagt svo kysti liún liendur frú Montlaur.
í vagninum, er ekið hafði frú Montlaur
og Carmen til klaustursins, var nú einum
fleira á heimleiðinni. Frú Mountlaur reyndi
að ganga henni í móðurstað, samt gat liún
aldi-ei verið verulega ástúðleg við hana.
Hún gat ekki gleymt því að hún hafði hatað
móður hennar og hrundið frá sjer allri
hugsun um föður hennar.
Þetta kom aldrei fram í viðmóti liennar,
en hún Ijet það 'á sjer skilja í brjefum til
sonar síns. Þessvegna var Ramon svo undr-
andi að hitta Helenu á Penhöet.
Dagarnir liðu kyrlátir og friðsælir.
Carmen fór oft i langa reiðtúra með
stóran danskan hund, senr liún átti. Þegar
hún kom heim, var hún oft rauðeygð.
Hin árvöku augu frú Montlaur sáu fljótt
samdrátt á milli Helenu og Raipons. En
hún vissi ekki hve djúpum rótum hann
stóð. Hún hjelt að þetta væri aðeins stundar
gaman, því að henni kom ekki til hugar
að sonur liennar, sem hafði hlýtt henni
i einu og öllu, mundi verða ástfanginn
án hennar vilja.
Hún horfði oft með áhyggjusvip á
ungu stúlkuna, er hún hugleiddi, hve
framtíð hennar var í rauninni óti-ygg.
Henni datt aldrei í hug að Ramon mundi
kvænast henni.
Dag nokkurn voru þau mæðgin ein í
dagstofunni. Ilún sat í hægindastól og
las brjef og reikninga. Hann sat með
hönd undir kinn og var hugsandi á svip.
Allt í einu tók hann ákvörðun.
— Mamma, sagði hann.
— Já, hvað viltu, sagði liún.
Þegar hún sá alvörusvipinn á syni sín-
um lagði hún frá sjer brjefið, sem hún
hjelt á og sagði fljótt:
— Hvað er á seyði, Ramon.
— Mamma, sagði liann aftur. Ilann
þagnaði og hugsaði sig um, svo sagði hann
og reyndi að tala rólega.
— Mamrna, jeg elska Helenu frænku
mína. Jeg elska liana af öllu hjarta. Ilún
verður konan mín. Jeg bið þig að gefa
samþykki þitt til þess ráðahags.
Móðir hans sagði ekkert, hún virtist
hugsa málið.
Hann hjelt áfram:
Þú veist best, hve góð og göfug liún
er, jeg elska hana og hún ein getur gert
mig hamingjusaman.
Elskar liún þig?
— Já, jeg held það.
— Hefir hún sagt þjer það?
— Nei, jeg hefi ekki spurt liana, en
jeg lield, að jeg hafi verið svo lánsamur
að falla henni í geð, og jeg er viss um
að hún er kona, sem hver móðir mundi
óska syni sínum til handa.
— Þú þekkir sögu móðir hennar.
Ramon fann að hann eldroðnaði. Hann
reyndi að láta ekki á neinu bera og sagði:
— Jeg veit fyrst og fremst að börnin
eiga ekki að gjalda yfirsjóna foreldranna,
og jeg legg ekki eyrun við baktali og rógi.
— Þetta er fallega sagt, Ramon, en sönn
móðir hugsar ekki eingöngu um óskir
barnsins síns, en er líka ábyrg fyrir Guði
og samvisku sinni þegar um framtíð er að
ræða. Við, sem berum þetta nafn erum
líka ábyrg gagnvart þeim, sem hafa borið
það áður.
— Mamma, jeg fullvissa þig um, að
það sem sagt er um frú Penhöet er lireinn
og beinn rógur, og livað gæti hún að þvi
gert jafnvel þótt það væri satt?
Eplið fellur sjaldan langt frá eikinni,
segir máltækið, og þessvegna er jeg á
móti kvonfanginu.
— Þú neitar þá að gefa samþykki þitt.
— Já, Ramon, það er skylda mín. Þú
mátt ekki halda að mjer sje kalt til Helenu.
Mjer þykir vænt um liana, en jeg mun
aldrei samþykkja að nokkur af Montlaur-
ættinni taki sjer konu, sem ekki hefir ó-
flekkað mannorð.
— Þú mátt ekki láta slík hindurvitni
liafa áhrif á þig.
— Talaðu ekki meira um þetta, Ramon,
þú veist að mjer snýst aldrei liugur. Þetta
brúðkaup verður aldrei lialdið.
Ungi maðurinn stóð á fætur og svaraði
alvarlegur og kurteis í bragði.
— Afsakaðu mamma, þetla brúðkaup
verður lialdið innan tveggja mánaða, að
öðrum kosti dey jeg. Nú hefi jeg sagt þjer
hvað jeg vil. Jeg er Montlaur eins og þú
og kann að koma fram vilja mínum.
— Ramon, jeg skipa þjer að þegja og
hætta að hugsa um ást þína.
— Þú skipar mjer þá að deyja.