Fálkinn - 21.07.1944, Blaðsíða 6

c
F A L K I N N
- LlTLft -
Nancy Battle Palmer:
Og svo giftnst þae
Susan Craig gekk inn á einkaskrif-
stofu Mr. Thornhill með póstinn.
Hún lagði brjefin i körfuna' við
hliðina á honum og sjaígði: —
Haldið þjer að það verði nokkuð
himintunglafall þótt jeg skryppi burt
í viku? Jeg þarf að bregða mjer
til Virginia í brúðkaup.
Gamli maðurinn leit á hana,
kankvís í bragði. — Það er þó eklci
yðar eigið brúðkaup, vænti jeg?
— Gæti hugsast, það er að segja,
ef jeg gæti fengið strákinn til þess
að gefa upp alla rnótspyrnu. — Bros
hennar varð allt í einu hlýtt og geisl-
andi.
— Og hvað á jeg að gera þegar
þjer hlaupist svona á brott til þess
að giftast ungum ókunnum her-
manni?
— Jeg er alls ekki að hlaupast
á brott til þess að giftast ungum
ókunnum hermanni, jeg ætla bara
að giftast einum vissum og sjerstök-
um Winthrop liðsforingja.
— Jæja, jæja. Frk. Browning
getur tekið við af yður. En segið
þjer henni að vera ekki með þessar
fætur fyrir augunum á mjer! Mr.
Thornhill var hróðugur yfir því
að þykjast vera svona önugur.
—• Þakka yður fyrir Mr. Thorn-
hill. Gerið svo vel að óska að mjer
gangi vel. Jeg ætla að liringja til
hans í kvöld og segja honum að jeg
komi þangað á föstudaginn til þess
að giftast honum. Blátt áfram þannig
án allrar jómfrúlegrar hæversku.
Hann hefir haldið þvi fram, að
það væri ekki sanngjarnt gagn-
vart mjer, en sjáið þjer, það er svo
stuttur tími eftir. Hann á að sigla
rjett bráðum aftur.
Mr. Thornhill gekk til hennar og
lagði hendina á öxlina á henni: —
Jeg óska yður til hamingju, barnið
mitt. Ef þjer viljið hann, þá hlýtur
allt að vera i lagi með hann. —
Takið hann bara.
Susan hringdi til Teds þetta kvöld.
Á meðan hún beið eftir símtainu,
var hún að hugsa um hvað hún ætti
að segja við hann. Hún varð að
koma honum í skilning um það
núna, að hún gæti ekki látið hann
fara áður en þau væru gift. Hann
varð að komast i skilning um það
hversvegna hún treysti sjer til þess
að mæta hverju sem vera skyldi í
framtiðinni ef hún bara vissi að
þau væru gift.
En þegar lmn heyrði rödd lians
þá vissi hún að hún þurfti ekki að
tala alvarlega við hann núna. Ilann
mundi skilja það samt, hann skildi
alltaf þá hluti sem hún Ijet ósagða.
— Heyrðu góði minn, sagði lmn,
— besti lögfræðingurinn i borginni
segir að þú verðir að gera úr mjer
heiðarlegan kvennmann.
— Ef þú ert að meina þennan
gamla geithafur sem þú vinnur fyrir
þá held jeg að liann liafi augastað
á þjer sjálfur. Það var hlátur í
röddinni.
— Láttu ekki eins og bjáni. Mjer
er alvara. Jeg kem til herstöðvanna
á föstudaginn og við giftum okkur
strax. Geturðu fengið sjerstakt leyfis-
brjef svo að við þurfum ekki að
eyða þessu fjöjgurra daga leyfi
þínu í að stússa við það. Það var
þögn í nokkrar sekúntur, og ekkert
heyrðist nema suðið í símanum, og
hún vissi að hann var að hugsa i
flýti það sem hún hafði hugsað i
langan tíma. Þegar hann talaði
aftur var rödd lians eins róleg eins
og hennar eigin.
— Gott og vel, við gerum það!
— heyrðu hjartað mitt. Jeg er svo
glaður að mig langar til þess að
skríða í gegnum þennan símaþráð
til þess að segja þjer hve jeg er
glaður.
Rödd afgreiðsustúkunnar kom nú
inn i símtaið:
— Tíma yðar er lokið, frú!
Hláturinn sauð i Susan um leið og
hún svaraði: — Já, þjer lialdið það!
Minn tími er nú rjett að byrja.
Blessaður Ted elskan. Við sjáumst
á föstudaginn.
Hún fór frá New York snemma
á föstudagsmorguninn, til þess að
liún gæti beðið eftir Ted á liótelinu
og tekið á móti honum þegar fríið
hans byrjaði það kvöld. Hún hafði
varla tíma til þess að skifta um föt
og púðra sig, þegar síminn hringdi
og henni var tilkynnt að Winthrop
liðsforingi spyrði eftir henni.
—Gjörið svo vel að senda hann
upp — og hún brosti að því i
huganum hvað það hefði verið
hlæ,gilegt lxefðu þeir sent hann
upp á silfurbakka — eins og nafn-
spjald. Nei, eins og lykil að himna-
riki!
Það var barið snöggt á hurðina.
Hún opnaði og þarna stóð hann
og brosti framan í liana: — Góðan
daginn, ókunna frú!
— Nafn mitt er Craig.
— Það var einu sinni Craig, og
og hann skellti hurðinni með fætin-
um um leið og hann tók utan um
hana.
Hann liafði fengið sjerstakt leyfis-
brjef og hring, sem næstum því
var mátulegur.
Hann horfði á hana á meðan lmn
greiddi þykka hárið sitt fyrir framan
spegilinn og brosti að svipbrigðun-
um sem hann sá í speglinum. Svo
sagði liann: — Flýttu þjer gæska,
við þurfum að vera hjá prestinum
kl. sjö.
Presturinn gifti þau í lítilli kap-
ellu, höfuðsmaðurinn og kona hans
voru svaramenn. Að hinni stuttu
atliöfn lokinni ók höfuðsmaðurinn
með Ted og Susan til gistihússins,
og þar hafði hann skilið eftir tvær
flöskur af kampavíni í lierbergi
brúðurinnar, sem vott um viður-
kenningu sina á fyrirtækinu.
Þau settust á rúmið og drukku hið
freyðandi kampavín og ljetu rjett
eins og þau væru að hressa sig
áður en þau færu í venjulegan há-
degisverð. En eftir þriðja glasið
byrjaði Iiöfuðsmaðurinn að syngja
— Ó, Helena, Helena.... og þá sagði
litla feita konan hans að tími væri
til komin fyrir þau að fara heim.
Ted fylgdi þeim að lyftunni. —
Þegar hann kom aftur inn i her-
bergið hjelt Susan annari flöskunni
upp að Jjósinu.
— Það er dálítið eftir á þessari,
sagði hún. Hún horfði á hann opn-
um alvarlegum augum: — Finnurðu
á þjer Ted? dálítið?
— Ekki liið allra minsta, frú
Wintlirop. Hví spyrðu?
— Af því að jeg vil að þú og
jeg drekkum eitt glas saman. Bara
jeg og þú, liinn hrífandi liðsforingi
og hin saklausa brúður.
En hvað hún hefði óskað að hana
langaði ekki að vera svona ljett-
úðug. Hún vildi gefa mikið til þess
að hún hefði getað sagt það seiíi
hún hugsaði: — Jeg vil að þú og jeg
drekkum alvarlega skál fyrir okkur
og öllum þeim góðu og yndislegu
hlutum, sem við getum — eða
kanske ekki getum — notið samsn.
Skál fyrir heimili, börnum, sam-
eiginlegum gömlum vinum, löngu
og liamingjusömu Hfi. En þetta var
árið 1943 og stríðsguðinn stjórnaði
lieiminum, og það er enginn tími
til þess að gefa sig slíkum tilfinning-
um á vald.
Ted helti víninu í glösin. Þau
stóðu hvort andspænis öðru, en
þau snertu ekki hvort annað. Hann
lyfti glasinu sínu og sagði: — Fyrir
okkur og öllum hinum, sem eru í
okkar sporum.
Og liún hvíslaði aftur: — Okkur
öllum Ted. Susan vissi að þetta var
alt í lagi, að undirniðri hugsuðu
þau hið sama og að það skifti engu
máli hvað sagt var.
— Iíeyrðu lijartað mitt, sagði hún
nokkru seinna, — það má vera að
þetta sje ekki rjetti tíminn til þess
að minnast á slíkt, en jeg er að deyja
úr hungri. Jeg lieimta steik, sem
er að minsta kosti tveir þumlungar
á þykt og einhver ósköp af kar-
töflum með.
Hann brosti framan i hana. —
Farðu i kápu i snatri og við förum
niður. Mjer dettur ekki í hug að
láta þig fara að bryðja bein í rúm-
inu mínu.
Þannig byrjaði þeirra tími. Dag-
arnir liðu í leik og útiverum og
nóttin var helguð ástinni. Þau kynnt-
ust betur og urðu fjelagar og það var
aldrei um skugga af vonbrigðum
að ræða á hvoruga hlið. Þau voru
mjög kát, og Susan sagði að hún
hefði ahlrei lilegið svona mikið.
ThEQdór Arnason:
Abú Hassan
Efniságrip:
Gnmanópera einþœtt eftir þýska
tónskáldið Weber (1786-1826);
tekstinn er saminn upp úr
einni sögunni í Þúsund og ein
nólt af rith. Iliemer. Frum-
sýning í Dresden undir stjórn
Webers sjálfs, h. júni 1811.
Fremur var lienni tekið fálega,
þessari litlu óperu, þegar liún kom
fram fyrst og var hún brátt lögð
á hilluna. Árið 1825 var luin þó
leikin i Lundúnum. En það fór á
Allir nýir hlutir, sem þau tóku sjer
fyrir hendur höfðu alveg sjerstaka
þýðingu í þeirra augum eklci af því
að það væri neitt merkilegt í sjálfu
sjer, lieldur af því að þau gerðu það
saman. Og þau sannfærðust um það
að það liefði verið rjett af þeim að
giftast.
Þau töluðu um allt milli himins
og jarðar, en aldrei þó um þennan
eina hlut, sem grúfði yfir eins og
skuggi: Hvað tíminn var stuttur,
sem þau gætu verið saman. Og með-
an þau ljeku sjer í sólskininu á
daginn eða hlustuðu á andardrátt
hvers annars á nóttunni, datt þeim
oft i liug að verið gæti að þetta
væru allar þær samvistir, sem þeim
mundi auðnast að eiga, en þau tóku
því vel og voru jafnvel stolt af því
með sjálfum sjer.
Kvöld eitt skrifaði Ted sem eftir-
skrift á brjef sem Susan liafði skrifað
til Mr. Thornhill: — Gjörið svo vel
og hafið vakandi auga með þessari
stúlkukind fyrir mig, og sjáið um að
hún haldist í góðu standi. Það má
vel vera að jeg láti hana í skiftum
fyrir bíl þegar styrjöldinni lýkur.
Susan sagði að hann væri galinn,
og liann sagði að það væri svo sem
auðsjeð fyrst hann hefjSi gifst henni.
Svo skellihlógu þau bæði.
Síðustu nóttina vaknaði Susan
við það að Ted var farinn úr rúm-
inu. Hann stóð i daufri birtu við
opinn gluggann og starði út. Susan
sagði lágt og blíðlega: — Ted elskan
mín, geturðu ekki sofið?
Án þess að svara fór hann upp
í rúmið aftur og stakk antílitinu
undir vanga hennar og hún fann
tárin í augum hans. Hún settist upp
og þrýsti höfði hans að brjóstti
sjer.
Að nokkri stund liðinni rauf Tcd
þögnina: — Elsku Susan min, við
skulum ekkert tala um það ennþá.
En jeg verð að segja þjer þetta.
Jeg hefi fengið skipanir mínar.
Eftir kvöldið í kvöld sjáumst við
ekki aftur í langan tima, Susan
— Susan, elskan mín.
Og allt í einu var Susan ekki leng-
ur ung, ástfangin stúlka. Hún var
orðin fullorðin kona og klausan i
giftingarformálanum „þar til dauð-
inn aðskilur okkur“ hafði nú öðlast
nýja og hræðilegri þýðingu.
sömu leið. Menn ljetu sjer fátt um
finnast. Gleymdist hún svo um sinn.
En um 1870 var hún grafin upp
aftur og farið að leika liana á hin-
um stærri óperuleiksviðum, t. d. í
Lundunum og New York. Og brá
nú svo við, að menn fundu að þetta
var ofurlítil perla, sem glampaði
á, — og er liún nú orðin vinsæl,
þó að ekki sé liún veigamikil. Þessi
einþætta ópera er eitt af æskuverk-
um Webers, og er músikin ekki
stórbrotin, en einkar Ijúf, hressileg
og jafnvel heillandi fögur. Efnið
er tekið úr 1001 nótt og er ekki
Framhald á bls. 11.
Operur, sem lifa