Fálkinn - 21.07.1944, Blaðsíða 13

F Á JL K I N N
13
KROSSGATA NR. 505
<s
Lárjett skýriny:
1. Gola, 5. gildvaxinn, 10. kennd,
12. Skyldmenni, 13. óvissa, 14. ilát,
10. stefna, 18. hlíf þ.f., 20. sumar-
gestur, 22. tákn, 24. atviksorð, 25.
fjármunir, 26. ljet af hendi, 28. á-
burður, 29. einkennisstafir, 30. ó-
hreinka, 31. smásálarskapur, 33.
hlástur, 34. mergS, 36.þúfur, 38.
málmur, 39. samkoma, 40. miSdegi,
42. hljómar, 45. fróSIeiksbrunnur,
48. samþykki, 50. mannsnafn, 52.
skip, 53. skammstöfun 54. títt, 56.
ferSast, 57. visinn, 58. sjá, 59. magurt
61. krydd, 63. rim, 64. fugl, 66. höfgi
67. mannorS, 68. einstœSingur, 70.
hreinsa, 71. tilraunadýr, 72. gestrisni.
Lóðrjett skýring:
1. KonungslúSur, 2. tvísýna, 3.
hraSi, 4. símamál, 6. goS, 7. vafi,
,8. hliS, 9. gefnar upp sagir, 11.
upphrópun, 13. sagnmynd, 14.
smyrsl, 15. itlgresi, 17. veiSarfæri,
19. fylgt eftir, 20. fugl, 21. aSsjál,
23. missir, 25. titill, 27. svölun, 30.
Nótt, 32. íslendingur, 34. glitra, 35.
hvammur, 37. sækja sjó, 41. úr lífs-
háska, 43. biskupsföSur, 44. tóvinnu-
áhald Jjf. 45. kvenm.n. 46. skyggni,47
óviss, 49. púki, 51. nísk, 52. ókurteis
53. verSa, 55. vissa, 58. titill, 60.
óviljug, 62. tíslca, þ.f. 63. uppgjöf,
65. kenning, 67. tímabil, 69. fersk,
70. þjóSskáld.
LAUSN KR0SS6ATU NR. 504
Lárjett ráðning:
1. aflag, 7. alveg, 11. strák, 13.
rómir, 15. s.s., 17. síli, 18. flot, 19.
si, 20. nag, 22. na, 24. ar, 25. sýn,
26. agir, 28. spöng, 31. Ford, 32.
glas, 34. óri, 35. fána, 36. fis, 37. ós,
39. öl, 40. ann, 41. stunurnar, 42.
S.O.S., 45, aS, 46. N.N., 47. ými, 49.
fjár, 51. sef, 53. Alfa, 55. stal, 56.
lágar, 58. Anna, 60. kal, 61. ha, 62.
ef, 64. ans, 65. ar, 66. safi, 68. Egla,
70. ak, 71. moriS, 72. snakk, 74.
skaft, 75. salcar.
Lóðrjett ráðning:
1 ausna, 2. L.S., 3. ats, 4. grín, 5.
Áki, 6. orf, 7. Amor, 8. lit, 9. V.R.,
10. grind, 14. ólag, 16. saggi, 19.
sýran, 21. Gils, 23. hörmulegt. 25.
sona, 27. Ra„ 29. Pó, 30. Ni, 31. fá,
33. sótar, 35. flana, 38. suS, 39. önn,
43. oftar, 44. sjal, 47. ýfna, 48. manna
50. ál, 51. sá, 52. fa. 54. la, 55.
skass, 56. lafi, 57. regn, 59. askur,
61. hart, 63. flas, 66. sof, 67. iSa,
68. ess, 69. aka, 71. Ma. 73. K.K.
Elías Lönnrot
Framhald af bls. 5.
I Karevala talaði finnska
þjóðin fvrst sínu eigin máli á
þingi heimsbókmenntanna og
varð aðili sem ekki verður
gengið framhjá. Þessa verður
að minnast þegar nafn Elíasar
Lönnrot er nefnt og þá skilst
betur ltvílíka lotningu finnska
þjóðin her fyrir því nafni.
Það má fullyrða, að fátæki
og ofl sveltandi klæðskerason-
u.rinn frá Paikkariþorpi var
ástsælli af þjóð sinni en nokkur
annar maður á síðari öld, þegar
hann dó, 19. mars 1884, 82 ára
að aldri. Líf hans hafði verið
svo gott og fagurt og lifsstarf
hans svo stórkostleg't, að þjóð-
arsorg var í landinu við hurtför
hans.
sjer hvort hann gæti ekki haft áhrif á úr-
slit sögunnar.
—- Já, sagði hann hugsandi og hellti í
glösinn. — Yður líður vel. Þjer hafið barnið
yðar. Mjer hefir alltaf geðjast svo vel að
fjölskyldulífi, jeg er skapaður fyrir það.
En hingað til hefi jeg orðið að vera án þess.
Ef jeg aðeins hefði fundið konu, sem væri
dugleg og hagsýn og ætti hörn.
— Já, þjer ættuð að sjá hann Claudinel
minn. Hann er fínn og fallegur, en jeg' hel'i
öhyggjur vegna hans.
— Áhyggjur.
— Jeg verð að liugsa um framtíðina.
Hann á engan að, nema mig og ef jeg fjelli
nú frá.
— Galgopinn horfði á hana. Það var
greinilegt að hún var veil fyrir brjóstinu.
— Þjer litið nógu vel út, sagði hann upp-
hátt.
.— Já, jeg er vel hraust, flýtti liún sjer að
segja, með þeirri bjartsýni sem einkennir
brjóstveikt fólk, — en jeg hefi þrálátan
hótsta, sem ekki vill batna.
— Já, þjer eruð hraustbygðar, það sjer
maður strax.
— Það er satl sagði hún, þó að hún hefði
hóstað oft á meðan hún talaði. En sjáið
þjer til, maður veit aldrei hver annan grefur
°g Jeg vil fyrst og fremst tryggja framtíð
harnsins míns. Þessvegna kom jeg hingað
í dag, bætti hún við eftir augnahliks um-
hugsun.
— Hvernig stendur á þvi?
— jJeg á systur, sem jeg hefi ekki sjeð i
nokkur ár. Hún er í fjelagi með tveimur
glímumönnum. Á auglýsingunum er hún
kölluð ungfrú Zephyrine.
Zephvrine! liana þekki jeg, tók Gal-
gopinn fram í. Það er stór dökkhæx-ð falleg
kona með örlítið dölckt yfirskegg. Við köll-
uðum hana fallegu Zephyrine.
— Jæja, svo þjer þekkið hana.
— Já, jeg' hefi haft þann heiður að tala
við hana, og jeg hefi oft sjeð hana glíma.
Hvilíkir kraftar og' vöxtur, svo er hún svo
góð, blíð og heiðai’Ieg í útliti.
Magra konan liorfði steinhissa á Galgop-
ann. Hún var hissa á aðdáun hans á systur
hennar.
Hún saup á glasinu og sagði ibyggin.
Lísl yður i raun og veru svona vel á
systir mína. Ilún er besta stúlka, en liún er
alll of ljetlúðug. Það er ætlun mín að leila
að góðri atvinnu lianda henni. Helst vildi
jeg að hún giftist heiðai-legum xnanni. Þá
ætti Claudinel þó samastað, ef jeg fjelli frá,
og jeg gæti í-óleg dáið.
— Galgopinn sat lxugsandi. Nokkrar eign-
ir, þægileg atvinna og falleg kona. Þetla
var eftir hans liöfði. Hann leit á sessunaut
sinn. Hún átti ekki langt eftir. Hann var
fljótur að taka ákvörðun.
— Já, það væri hamingjusamur maður,
sem fengi að njóta Zephyrine, sagði liann.
— Galgopinn var í eðli sínu glæpamaður.
Þótt hann væi'i ríkur lijelt hann áfranx að
stela, en í stað þess að bi'jótast inn á nótl-
unni, eins og nú, mundi hann þá fremja
afbrot sín um hábjartan daginn i kaupliöll-
inni.
Hann var glaður eins og barn, þegar
þjófnaður hafði tekist vel, og hann
var ekkert hræddur við stutta fangelsisvist,
en við höggstokkinn var hann logandi
hi’æddur.
Á miili jxess sem liann sat inni hafði
hann spilað á lírukassa, verði þjónn, rottu-
bani, sendill og fleira, en alltáf stundað
þj ófn að j afnfram t.
— Galgopinn var skarpur og ráðagóður.
Fjelagar lians háru vii'ðingu fyrir lionunx
og áttu hoixum að þakka ýms góð ráð.
En nú tók lxann að finna að haixn var að
eldast. Hann var nú um fertugt og langaði
til þess að hvila sig. Var hier ekki ágætt
tækifæri?
Hann tók aftur til máls:
— Eins og jeg sagði yður áðan er jeg
mjög hneigður fyrir fjölskyldulíf. Kona og
höi-ii. Fara snenxma að lxátta og snemma
á fætur, leika sjer við börnin þegar maður
kemur heinx á kvöldin. Það er líf sem mjer
likar,
Galgopinn þagnaði. Hann var ekki van-
ur að tala í þessum tón og hann átti erfitt
með að koma orðum að þessu.
Hann gretti sig, en jxað átti að vera grát-
svipur, og sagði:
— Mjer þykir vænt unx börn.
Ætli að jeg hafi ekki liaft heppnina með
nxjer, hugsaði sessunautur lians. — Hann er
að visu ljótur, en hann virðist vera lieiðar-
legt skinn. Kanske verður Zephyrine ánægð
lijá lionuni og Claudinel eignast heimili.
Þau töluðu síðan um þetta franx og aftur
og fi-á þeinx degi átti fallega Zephyrine tvo
verndara, senx viku elcki frá hlið liennar.