Fálkinn - 21.07.1944, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
*
»Mexican Ladyu
C. B. Carmichael:
HíVNN KNÚTUR norski, kunn-
ingi minn, sem hafði dval-
ist árum saman i Mexico og
l'lækst um landið þvert og endi-
langt ýmist í hrossakaupum eða
sem fornfræðingur, olíuprang-
ari eða aðstoðarmaður við nauta
öt, getur stundum verið svo
kaldrifjaður að lirollur fer um
mann.
Einn góðan veðurdag, þegar
Knútur var heima lijá mjer,
lók hann síðasta bindið af Ár-
bók Hagstofunnar ofan úr hillu.
Hann blaðaði í henni um stund
og sagði svo:
—Hvernig getur þú eiginlega
skýrt það, að alltaf skuli vera
fleiri ekkjur en ekkjumenn?
— Það er vegna þess að kon-
ur eru langlifari en karlar.
— Jæja, eru þær það? En
ef þú flettir upp á öðrum stað
hjerna í Árbókinni, þá munt þú
sjá, að ógiftir menn lifa að
meðaltali lengur en ógiftar kon-
ur.
— Svo að þú álítur þá, að
hjónabandið sje banvænt fyrir
karlmenn en ekki fyrir kven-
fólk? Mikil bölvuð vitleysa. —
Hvernig ætlar þú að útskýra
þetta?
— Konan hefir svo margvis-
leg úri’æði til þess að losna við
manninn sinn, sagði Knútur og
bætti svo við, um leið og liann
jglotti illyrmislega: — Meðal
annars er það þetta, að þsfer
elda matinn sjálfar. Jeg held
tæplega að svo grandvör liús-
freyja hafi nokkurntíma verið
til að henni hafi ekki einhvern-
tíma dottið i hug að koma mann
inum sínum fyrir kattprnef,
en vitanlega á þann hátt, að
engin kona skyldi framar njóta
hans í þessu lífi.
— Karlmenn drepa konurn-
ar sínar ýmist í afbrýði-brjál-
æði eða til þess að auðgast á
því, — en samt eru það færri
konur er fá dóm fyrir að drepa
manninn sinn, en öfugt,“ sagði
jeg.
— Það er vegna þess að þær
hafa þaulhugsað málið fyrix•-
fram, sagði Knútur. — Jeg skal
nefna þjer dæmi. Sagan sú ger-
ist að vísu í Mexico en fólkið
er hvað öðru líkt alstaðar í
heiminum þegar reynir á undir-
stöðuatriði mannlífsins, svo sem
brauð og ástir og hjegómagirnd.
JEG VAR,“ byrjaði hann, —
ráðinn hjá ameríkönsku
olíufjelagi þetta árið, og var að
ferðast um ásamt kunningja
mínum, ungum Ameríkumanni,
sem hjet Jack, og stórri hor-
vjel, sem við höfðum komið
fyrir á flutningavagni..
1 einu hjeraði vestur á Kjn-ra-
hafsströnd, það mun hafa ver-
ið Michoacán, vorum við við-
staddir naiftaat i einum af
stærri bæjunum, og þetta nauta-
at þólti býsna nýstárlegt, því
að nautabaninn var kvenmaður.
Reyndar var þetta ekki eigin-
lega ekki fullkomið nautaat,,
heldur öllu fremur leikur við
veturgamlan tappkúða, sem að
loksins tókst að lokka út á
hringsviðið. En meðan á sýn-
ingunni stóð var unga konan
með rauðu duluna þó í tals-
verðri hættu. Hún hafði öll
þau dirfskubx-ögð í frammi, er
krafist er af fullkomnum nauta-
bana, og' hún gerði þetta glæsi-
lega og virtist ekki óttast nein-
ar hættur. Og hún var ljómandi
falleg. Jeg held það liljóti að
hafa veiúð talsvert Indiánablóð
í henni. Hún var svo beinvaxin
og hnarreist, eins og konur
verða þegar mæður þeirra í
hundrað ættliði hafa borið
vatnskrukkur á höfðinu. En
hárið var ekki eins dökkt eins
og á Indíánum, því að það er
oft hlásvart eins og hrafns-
fjaðrir. Og' andlit hennar var
með fíngei'ðum di-áttum, eins
og myndir af drotningum forn-
Egypta.
Jack vai’ð hrifin af henni í
einu snarkasti. Eins og allir
Ameríkumenn, sem liafa vanist
meðlæti í lífinu, trúði hann hik-
laust á manngæsku annara.
Þegar Concepción, en svo hjet
stúlkan, hrakti kúðann útaf
hringsviðinu og inn á básinn,
þá sagði hann að það væri
auðsjeð, að hún gæti ekki feng-
ið af sjer að gera skepnunni
mein. Enda var hún framúr-
skarandi kvenleg þarnh, í hvít-
um, siðum samkvæmiskjól og
veifandi rauðum dúknum fyrir
frarnan sig, en tuddinn hopp-
and'i og steypandi stömpum
kringum hana. Jack sagði að
sjer dytti í hug sagan af baráttu
St. Georgs hins uxxga við diæk-
ann, þegar liann horfði á hana
og tuddann.
Saklaus ástarsótt hressir á-
valt livern mann, svo að jeg 1 jet
hann óáreittan í trú sinni. En
í raun rjettri þekkti jeg Con-
cepcion Hierro mæta vel fyrir,
því að jeg liafði sjeð hana sýna
sig áður. Það var miklu norðar,
í Jalisco, en þar halði hún sýnt
sig á Guadalajara-hringsviðinu
á hátíð einni. Þetla Iiafði verið
merkileg sýning, svo að eigi
hefir sjesl hennar jafni siðan
á dögum Rómvei'ja. Þegar hún
hafði óhnast fyrir framan stórt
naut og gert það dauðþreytt,
hleypti hún jagúar inn á hring-
sviðið. Þegar nautið sá þetta
grimma rándýr var eins og það
lamaðist af lxræðslu og það
hreyfði sig ekki úr sporunum.
Þá lirópaði Conceixcion skip-
unarorðin: Adelante. og jagúar-
inn tók undir sig stökk og drap
nautið i einu höggi með annari
framlöppinni. Það er víst sjald-
gæft að naut fái svo vægan
dauðdaga á hi'ingsviðinu að
þau fái að deyja undan einu
höggi, en þetta var óhugnan-
leg sjón, og konan varð að hætla
þessum sýningum, því að Mexi-
comönnum lannst að það væri
illa sæmandi að fara svona með
hin göfugu naut landsins. Mjer
ljek hugur á að vita, hvað orð-
ið hefði af jagúai’num. Fólk
sagði, að Concepcion hefði átt
liann siðan hann var ekki stæi’ri
en köttui’.
Það kom á daginn að hún
átti jagúarinn enn hann var
kallaður „Pequeno". Næstu vik-
ur hjeldum við kyrru fyrir i
Michoacán og vorum að bora
eftir olíu, og Jack varð kunn-
ingi Corrida-forsetans, senjor
Campesino, sem var lítill og
virðulegur kubbur, með kúlu-
lagaðan haus, eins og gasbelgur,
sem svart yfirskegg og hvítur
flibbi er málað á. Jack gaf lion-
um flösku af skosku whisky,
og eftir það kölluðu þeir hvorn
annan „vinur minn“.
Jack kynntist Concepcion fyr-
ir milligöngu senjor Campesino.
Það kom á daginn að hún var
gift. Þegar hún sýndi sig á
leiksviðinu var hár og herða-
hreiður Méxicani þar alltaf líka.
Fólk sagði að liann gengi alltaf
með marghleypu í vasanum,
til þess að vera við öllu búin.
En annars var þetta nú ekki
rjett. Concepcion þurfti engrar
hjálpar við. HinsvegnaV var
það aðalhlutverk þessa aðstoð-
armanns að sýna á sjer tak-
mai’kalausan ótta við hvæsandi
griðunginn og vinda sjer nokkr-
um sinnum yfir gii’ðinguna til
áhorfendanna, þegar nautið
stefndi á liann. Þetta var auð-
vitað ekki neitt skemtilegt starf
fyrir stoltan Mexicana, en starfs-
maðurinn var maður Concep-
cion og dauðástfanginn af henni
og varð því að gera sem henni
likaði. Hún virtist liundsa hann,
en af því að það var hún senx
vann inn peningana og hann
senx eyddi lalsverðu af þeixn
í gildaskálum, þá varð hann
að sætta sig við að láta hana
ráða.
Jeg varaði Jack við að gefa
sig of mikið að konunni. Það
getur dregið dilk á eftir sjer
í Mexico að flangsa utan í ann-
ara manna konur — jafnvel
þót að eiginmaðurinn eyði mikl-
um tíma í að drekka kaktus-
brennivín á knæpunum. Maður
getur átt á hæltu að hnífur lendi
inn á milli tveggja efstu rifj-
anna, þegar niaður er seint á
fei’li á heimleið í dimnxum bæ.
Og þá er orðið of seint að fara
til i’æðismannsins síns og kæra.
Sennilega hefir margur ungur
maður verið skotinn í Concep-
cion, menn sem hún hefir hlegið
að. En þcssu var öðruvísi var-
ið með Jack. Hann var Ameríku
nxaður og hann var ljóshærð-
ur og bláeygður. Hún varð ást-
fanginn af lionunx og þau hittust
á hverju kvöldi eftir sýningarn-
ar í litlu rjóðri fvrir utan bæinn
íxieðan maðurinn hennar, senjor
Hierro var að þamba vín á
gildaskálum inni í bænxnxi.
Jack sagði mjer frá jagúarn-
um, senx hann sagði að væri
hlýðinn eins og hundur. Auð-
vitað hafði hann verið hræddur
við hann í fyrstu, en smám
saman varð honunx ljóst, að
hann var jafn ljúfur og hús-
móðir hans. Senor Canxpesino
hafði sagt honum, að þegar
bóndi Coixcepcion kæmi heim
þjettfullur þá dytti hann oft
um Pequeno eða stigi á rófuna
á honum, en þessi stóri köttur
læki þessu með þolinmæði án
svo nxikið senx að urra. Og að
liann slæði upp og hnipraði sig
úti i horni þegar bóndinn spark-
aði í hann.