Fálkinn - 21.07.1944, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
Stundum var Jack að leika
sjer við Pecjue.no. Hann liafði
<» stóran togleðursbolta, sem hann
Ijek sjer að, eins og lcettlingur
að bandhnykkli; en ef maður
bröpaði skipunarorðin.: „Adei-
ante“ til lians, þá gaf hann boll-
anum utanundir svo að hann
þaut langar leiðir í burt.
Svo fór að lokum, að Jack
stakk upp á því við Concepcion,
að þau flýðu saman. Hann sagði
nijer að bann liefði sagt henni,
að liann gæti ekki lifað án
hennar, og að liún vrði að verða
lconan sín. Hún hafi svarað
lionum, að bún gæti ekki gifst
fyrr en hún væri orðin ekkja.
— Var það ekki fallegá sagt?
spurði Jack.
— Þú liefir víst ekki skilið
þetta rjett, sagði jeg. — Hún
hefir verið að brýna þig.
— Brýna mig lil hvers?
— Brýna þig til þess að hjálj>a
sjer að verða ekkja.
— Ertu vitlaus? sagði liann.
Þú misskilur Concepcion al-
gexdega. Hún er ei'nstæð kona.
Og ekki getur bún að því gert
þó að hún sje ástfanginn af
mjer.
— Þú átl ekki nema einn
kost, sagði jeg. Concepcion
er Mexicani og getur þessvegna
ekki fengið skilnað. Þú ætlar
þjer ekki að drepa manninn
hennar - og. þessyegna verður
þú að flýja land sem bráðast,
því að þú verður að gera þjer
ljóst, að liann getur á liverri
stundu fi’jett að þú hefir stefnu-
íxiót við konuna hans úti í skógi,
hjá skála senor Caixxpesion.
Þetta mun honum finnast svo
mikil móðgun, að hann notar
fyrsta tækifærið senx lionum
gefst tii þess að reka þig í gegn.
Og aliir munu á einu máli um,
að liann hafi verið í sínum
fulla i’jetti. Þessvegna er þjer
liollast að bvei'fa hjeðan frá
Michoacán.
En hann vildi ekki fara, og
nú leið og beið.
CVO VABÐ einkennilegur at-
^ burður, sem jeg skal segja
svo ítarlega frá, sem mjer er
unnt. Um sunxt þessu viðvíkj-
andi hefi jeg getið mjer til, en
mcst liefi jeg fengið að vita hjá
áreiðanlegu fólki.
Eitt kvöldið sendi Concepcion
þernu sína með skilaboð, og
stundarfjói’ðungi síðar kom
hún inn á krána, sem senjor
Hiei’ro vandi komur sínar á, og
hvislaði að honum, að konan
hans lxefði stefnumót með
Ánxeríkumanninunx í skógar-
lundinum.
Hierro stóð þegar upp frá
borðinu og fcxr heim. Þar valdi
liann sjer rýting með löngu
sveigjaixlegu blaði, stakk hoxxum
i ermina og fór út i skógarlund
senor Campesinos.
Það var dinxnxt unx kvöldið
og loftið var angandi, og ef
hann liefði ekki verið kunnugur
xnundi honum liafa reynst erfitt
að finna stíginn milli appelsínu-
runnanna, sem lá upp að lysti-
búsinu. En hann bafði fyrrum
liaft stefnunxót þai’na með ungri
söngstelpu, svo liamx villtöst
ekki.
Hann nam staðar nokkur
skref fi’á lystihúsinu. Skyldu
þau liafa lxevrt til hans þarna
inni? Hann stóð og hlustaði og
lijelt niðri í sjer andanunx. Það
var ekki að sjá að noklcur hefði
héyrt til hans. IJann beyrði
konu sína lxlægja kætishláti’i og
svo hvíslaði hún:
Dárling, mikið þykir mjer
vænt um þig..
Senor Hierro tók ýiðbragð,
fölur af ofsareiði og stóð nú i
dyrum lystihússins með rýting-
inn á lofti. Hann reif burt grænu
vafningsjui’tinnar, sem lijeixgu
niður frá þakbi’únini og byrgðu
fyrir útsýnið, í stórixm flyksum.
Concepcion, sem hafði heyrt
xmdirganginn, spratt upp og'
reyndi að hylja veruna, sem
ló í sófanunx, en Hierro hrinti
lienni frá og hún datt.
- Kom þú fram, sagði Hierro
með þrunxandi röddu við þann,
senx hann hjelt að væri frið-
illinn. En þetta var síðasta orð-
ið, sem hann sagði í þessu lífi.
Hann lxafði vitanlega sagt þetta
á spönsku: „Adelante“ og sá
darling, sem Concepcion hafði
verið að gæla við, ljet ekki á
sjer slanda lieldur tók viðbragð
og sló Hierro með ægilegum
bramminum.
Þetta'var eklci annað en mjög
leiðinleg slysni. Það var ekki
liægt að áfellast Concepcion
fyi’ir þetta.
Hún skýrði lögregluni svo frá
— og vinkona hennar, sem hafði
verið með henni í lystihúsinu
staðfesti framburð liennar
að hún hefði farið út að ganga
nxeð vinkonu sinni og Pequeno
og farið þarna út í lundinn,
og svo liöfðu þær sest inn i
liúsið og farið að eta apjxels-
inur meðan þær llvíldu sig.
Vinkonan bar það, að bún
hefði setíð úti í Iiorni en Conce-
pion legið á legubekknum og
vei’ið að handleika brauðaldin.
Þá lxefði Hierro koiúið inn, og
með hinni örlagai’íku skipun
sinni liafði hann fengið Pequeno
til að greiða hið hættulega högg,
senx gat jafnvcl drepið naut.
I rauninni var enginn eins l\arm
þrunginn yfir því sem gei’ðist,
og Pequeno, sagði Concepcion.
Og það sagði hún eiginlega satt.
T/’NÚTUB liafði loki hinni
einkennilegu sögu sinni.
— Svona l'jekk liann Jack
konuna, sagði hann.
— Hún hlýtur að hafa elskað
þig heitt, sagði jeg, því að mjei’
hafði fiá byrjun verið ljóst að
liann hafði haft hlutverkaskifti
i sögunni.
Það vai’st Jni en ekki Jack,
sem hún var ástfangin af. Það
vart þú, Knútur, sem giftist
Concepcion er ekki svo?
— Jú, sagði Knútur. Það
var jeg.
— En hversvegna fórstu frá
henni?
Knútur tók fram Árbók Hag-
stofunnar og fór að blaða í
henni. Hann virtist vera mjög
utan við sig.
— Það er eitt sem jeg' minnist
alltaf þegar jeg lxugsa til Gonce-
pcion, sagði liann. - Það var
þetta undrandi glaða augna-
ráð hennar þegar hún leit á
mig í fyrsta skifti. Það augna-
rá'ð sagði mjer að hún vildi
eiga mig, og gera allt til þess að
fá mig. Og' þegar svo er óstalt
þá þýðir ekkerl að reyna að
sleppa. En þegar jeg liafði
leikið fiflahlutvei'k Hierros á
öllum hringsviðum i Machoacán
þá sendi hún einu sinni ungum
landeigenda samskonar aúgna-
ráð. Þremur tínxunx síðar tók
jeg saman pjönkur mínar og
fór til Vera Ci’uz. Því að jagú-
ai'inn var ennþá til, og mjer
fannst jeg' vera of ungur til
þess að komast í dánarskýrslur
Hagstofunnar.
TUNDUKSPILLIRINN „WHADDON",
sem sjest hjer á myndinni telst til hins svonefnda ,,Ilunt
jtokks". Myndin er tekin suðiir i Miðjarðarhafi af manni um
borð i tmidiirspillimim ,,Eskimo“ í vor. Á Miðjarðarhafi rœður
breski flotinn ná öllu, svo að Mussolini getur nú ekki lengur
kallað j)a ,,hafið sitt“ eins o<j hann var farinn að yera i
striðsbyrjun
FALLBYSSA f ÓFÆRÐ.
Það er fljótt að spillast færið á Italiu þeyar riynir. Itjer ern
breskirhermenn með 15 Vu þumlu.nya fallbyssu, sem er að kalla
umflotin eftir eina riyningarnótt.