Fálkinn - 21.07.1944, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
VHGftW
LE/SNblMtNlft
Hver kenst tjrstnr I ivllina?
I--------------------—““
S k r í 11 u r.
_____________________________j
„Sá sem kemst fyrstur í mylluna
fær fyrstur malað,“ segir gamalt
máltæki. En það er útlent, því aS
hjerna er lítið um korn og mest af
þvi kevpt malað eða sem mjel. Því
að mjelið heitir korn áður en það er
malað.
En nú skal jeg segja ykkur hverj-
um þótti vænt um þegar kornið
kom í mylluna. Það voru mýsnar
því að hvergi er eins ntikið af
þeim og i myllunum.
Auðvitað þótti malaranum iíka
vænt um kornið, þvi að hann fjekk
peninga fyrir að mala það En
mýsnar vissu vel, að þegar bænd-
urnir koma að myllunni með korn-
pokana sina þá er komin hátíð.
— Flýtið ylckur krakkar. sagði
músamamma þegar hún sá fyrstu
kornpokanna fara inn i myliuna. —
Nú megið þið ekki slóra. Fljót nú
i mylluna, sagði liún skipandi, þar
sem hún stóð í opinu á liolunni
sinni í kálgarðinum.
Þetta voru mýs á fyrsta árinu,
sem aldrei höfðu komið i myllu.
Og þær skyldu ckki eins vel og sú
gamla, hvað þetta eiginlega var.
En eldri mýsuar hlupu á undan og
komust fyrsUr.
Nú var þarna pínulili! mis, sem
hjet Ras, og þið getið skilið, að
hún var ald"ei kölluð annað en Ras-
mús. Þennan mysling langaði til
þess að komast eittlivað út í viða
veröld og sýna sig og sjá aðra, þvi
að þar sem. hann liafði átt hciina
hafði verið mikið al farfuglum,
sem sungu um hve fallegt væri i
öðrum löndum og live margt fallegt
væri þar að sjá. Og þeir sungu um
það fuglarnir, hvað þeir ætluðu að
sjá næsta sumar.
— Hversvegna mega ekki aðrir
en mennirnir fara út í heiminn til
að sjá það, sem fallegt er? sagði
Rasmús mýslingur við sjálfan sig.
— Jeg ætla að verða landkönnuður,
jeg ætla að verða Columbus í rílci
músanna — hver veit nema jeg
verði kallaður Rasmús Columbus
siðar meir.
Þetta var nú há hugsjón og Ras-
mús var býsna háleitur þegar hann
lagði af stað í landaleitina einn
góðan veðurdag um haaustið.
Löngu áður en hann var kominn
yfir túnið kringum holuna, sem
hann átti heima i, og löngu áður en
hann komst svo langt að hann sæi
holtið fyrir utan túngarðinn, var
hann orðinn dauðlúinn.
Það var enginn liægðarleikur fyr-
ir fjórar stuttar músalappir að leggja
undir sig veröldina. Þá eiga far-
fuglarnir ljettari leik, þó að þeir hafi
ekki nema tvo fætur, því að þeir
eru lengri, og svo hafa fuglarnir
vængi en það liafa mýslingarnir
ekki.
— Heyrðu hvert ætlar þú, Ras-
mús, spurði músafjölskylda, sem
hann mætti. Þarna voru bæði faðir
og móðir, frændur og frænkur og
fjöldinn allur af músabörnum. Alt
skyldfólkið var á einhverju ferða-
lagi.
— Út í heiminn til þess að upp-
götva hann! sagði Rasmús og sneri
upp á sig.
— Hvað ætlar þú að uppgötva?
Mjer finnst nú mest um vert að upp-
götva leiðina niður að Lækjamyll-
unni eða upp að Vindkvörn — þó
ekki sje nema aðra leiðina — því
að þar er korn og gæðamatur, sem
nægir mörgum soltnum músum í
allan vetur! sagði elsta og hyggnasta
músin í hópnum.
— Þangað get jeg alltaf komist,
sagði Rasmús, — en nú ætla jeg
fyrst að uppgötva heiminn.
— Jæja gerðu eins og þú villt!
En mundu að sá, sem kemst fyrst
til myllunnar fær fyrstur eitthvað
í magakútinn! sagði músapabbi.
Og svo þrammaði músafjölskyldan
áfram, hún var á leið upp ásinn,
að stóru Vindkkvörninni, sem var
þar á hæsta hólnum. Þangað komu
flestir kornvagnarnir, þvi að nóg
er af vindinum í veröldinni, og
kvörnin snýst allan sólarhringinn
og gerir korn að mjeli.
En Rasmús gekk niður hjallann,
þvi að það var miklu hægara. Leið
lians lá inn í skóginn, en þar stóð
gamla myllan á lækjarbakka, og
margir bændur fóru þangað til þess
að ‘láta mala, svo að nóg var af
korni þar. En Rasmús var eiginlega
ekki að hugsa um kornið, lældur
hvað liann væri orðinn þreyttur.
Hann var svo þreyttur að liann gat
varla tekið hvora löppina fram fyrir
aðra.
Loksins stansaaði hann til þess að
kasta mæðinni — þetta var skelfing
löng leið og hann var bæðiisvangur
og þyrstur. Gaman væri nú að fá
að tylla sjer einhversstaðar upp á
vagn.
Og nú var það sem Rasmús gerði
uppgötvun mikla. Hann fann nefni-
lega skó með áföstum hjólaskauta
og nú hugsaði hann sjer að nota
hann fyrir vagn.
— Þetta er alveg eins gott og bill,
hugsaði hann með sjer og athugaði
hann í krók og kring. — Bara að
maður kynni nú að stýra!
— Það get jeg! sagði önnur mús,
sem kom að í sömu andránni, —
jeg hefi átt lieima á bilaverkstæði
og þekkti þetta vel.
Og svo setlust báðar mýsnai^ upp
í skóinn og óku af stað. En sá
hraði! Vegurinn lá niður brekku,
niður að læknum, sem myllan stóð
við, en hann var allur í einlægum
bugðum. En þetta var besti bilstjóri,
sem Rasmús hafði fengið og enginn
þorði að stöðva hann.
En við neðstu bugðuna á vegin-
um stóð músalögregluþjónn og hann
— Hvernig dettur þjer í hug að
tjahla svona?
— Það kemur til af þvi, (,ð viJ
hjónin erum ósátt, eins og stendur.
— En hvað konan hans hlgtur
að hafa haft sterk rif, Aifreð.
skrifaði ökugikkina upp fyrir að
hafa ekið of hratt. En það gerði ekk-
ert til, því að nú voru mýsnar
komnar að myllunni og sáu allt
kornið. Og þá höfðu þær ekkerl
erindi út í heiminn.
Einn bóndinn hafði nýlega lokið
við að hlaða kornsekkjum sínum
við mylluvegginn og nú óku mýsnar
inn á milli sekkjanna og þar valt
billinn þeirra, en það gerði ekkert
til þvi að mýsnar ultu i kornhrúgu,
sem hafði runnið úr einum sekknum
og vitanlega fóru þær undir eins
að tína i sig.
— Sá sem fyrstur kemur til myll-
unnar fær fyrst að jeta! sagði Ras-
mús hroðugur við vin sinn, bíl-
stjórann. Og hann hló, því að hann
hafði komið á undan öllum hinum
músunum, sem löbbuðu á litlu músa-
löppunum sinum og komust ekki
nema svo hægt.
Edith Evans
Framhald af bls. 7
og áliorfendasalsins. Hún hrífur á-
horfendann með sjer. Hann hlær
með henni, andvarpar með lienni,
elskar með henni og hatar með
henni. Hún er enginn gerfismið
leikliöfundarins og hugmyndaflugs
— Mjer finnst jeg hegro i vutni.
Vatnsleiðslan mun þó ekki hafa
sprungið?
'
— Það er afleitt að þú skgldir
glegma að taka með þjer hengi-
rekkju.
■íi
trje.
hans. Hún er áþreifanleg persóna
í leik lifsins. Áhorfandinn er með
í þeim leik og stigur sjálfur örlaga-
skrefin með henni.
Hann finnur að þetta er ekki
leikur — heldur lífið sjálft.