Fálkinn - 21.07.1944, Blaðsíða 12

12
»
F Á L K I N N
Pierre Decourelli: 10
Litlu flakkararnir
hnokkinn ætlaði að fara að gráta, en þekti
þá föður sinn og hallaði liöfðinu að öxl
hans og sagði syfjulega:
— Kystu mig, elsku pabbi minn.
Ramon leit ekki á barnið. Hann vafði
það innan í teppi og flýtti sjer út.
— Hjer er það, sagði liann og rjetti
þorparanum barnið og stakk um leið að
honum peningum.
— Jeg er ekki að slá yður gullhamra,
en alveg er jeg hissa, hve barnið er líkt
yður.
— Haltu þjer saman, sagði Ramon stygg-
lega og fylgdu mjer eftir. Hann opnaði
hurðina, þeir gengu hljóðlega gegnum
garðinn. Ramon opnaði hliðið, það var
farið að birta af degi og Boulogneskógurinn
sást i fjarska eins og dökk þústa. Maður-
inn tók barnið og flýtti sjer burt.
Ramon horfði kæruleysislega á eftir hon-
um. Ekki voru hin minstu svipbrigði sýni-
leg í andliti bans, enginn strengur í hjarta
hans lirærðist. Þetta var sonur annars
manns, ávöxtur óleyfilegrar ástar.
Hann gekk seinlega inn á skrifstofu sina
og setlist við skrifborðið.
Eftir tvær klukkustundir hafði hann lok-
ið því sem hann ætlaði sjer.
Þvínæst gekk hann út í anddyrið, tók
hatt sinn og yfirhöfn og gelck upp til móður
sinnar. Gamla konan var alklædd. Hún
horfði undrandi á son sinn, en svipur lians
var einbeittur, að hún áræddi ekki að
spyrja.
— Komdu með mjer, mamma, sagði
hann.
Hann opnaði hurðina og leiddi móður
sína út. Þau fóru sömu leið og liann hafði
fyrir stundu fylgt „Galgopanum og Fanfan.
Garðyrkjumaðurinn var kominn á fætur
og reykti pípu sína.
— Antoine, gættu að hvort nokkur vagn
er á ferðinni.
Garðyrkjumaðurinn náði í vagn, sem var
óvenju snemma á ferli, en liann skildi
hvorki upp nje niður í þessu háttax-lagi
Montlaur hjálpaði móður sinni upp í
vagninn og settist sjálfur við hlið henni.
Hann rjetti Antoine umslag.
— Færðu frúnni þetta þegar hún vakn-
ar.
Svo sagði hann við vagnstjórann: —
Akið til Oreaus-stöðvarinnar eins hratt og
þjer getið.
Garðyrkjumaðurinn gekk inn, liann hugði
að Ranxon ætlaði að fylgja móður sinni ó
brautarstöðina.
Rjett eftir að liann lokaði hliðinu, heyrði
hann rödd á bak við sig.
Þetta var Helena liún liafði vaknað við
hávaðan og sjeð, út um gluggann, hvað
fram fór.
— Til hvers er þetta brjef, Anoine?
spurði hún.
— Það er til yðai’, frú.
— Færið mjer það lxingað upp. Þegar
hún stóð með brjefið í höndunum, óttaðist
liún allt i einu að ný ógæfa dyndi yfir.
Hún hugsaði sig um augnablik, síðan opn-
aði hún umslagið i flýti. Brjefið hljóðaði
þannig:
„Jeg hefi leitast við að láta hefnd mina
bitna á ykkur þremur, yður, barninu og
elskhuga yðar. Jeg greip tækifærið og mun
refsa yður með yfirsjón yðar sjúlfrar.
Þegar þjer lesið þessar línur, er barn yðar
horfið. Hann er að eilífu glataður yður
og föður sínum, en samt er hann lifandi.
Það hefði verið glæpur að drepa hann, svo
að mjer hefir dottið betra ráð í hug. Jeg hef
fengið hann í hendur manni sem mun
ganga honum í föður stað. Þessi maður
er auðvirðilegur þjófur og þannig mun
liann ala Fanfan upp. Þjer finnið hann
ekki strax, en síðar tekst yður það ef til
vill, ef þjer leitið í fangelsunum. Þjer sjáiið
mig atdrei framar.
Ramon de Montlaur.
Helena hafði vai’la lesið brjefið til enda,
þegar liún rak upp óp og rauk inn í barna-
herbergið. f sömu svifum kom líka barn-
fóstran inn. Rúmið stóð autt.
— Hvar er barnið, lirópaði hún.
— Er það ekki lijá yður? sagði stúlkan
og náfólnaði.
Helena reyndi að segja eitthvað, en kom
ekki upp oi’ði. Hún fjell meðvitundai’laus
á gólfið.
ANNAR HLUTI.
I. Galgopinn og fjelagar hans.
Lítil brauðsölubúð liggur í einni af út-
borgum Parísar. Hún er vel þekkt af viss-
um hluta íbúanna. Allt í búðinni bar vott
um velmegun og maður þarf ekki annað
en að líta á gestgjafann til þess að sjá,
hverskonar staður þetta er. Hann var heiða
breiður, andlitið rautt, fingur lxans þaktir
hringum og á maga lians var voldug gull-
keðja og hangir við hana gullúr.
Fyrri hluta dags kom þarna fjöldi stúlkna
sem vinna í vei’slununum þarna um ná-
grennið. Þær flýta sjer að borða og gefa
sjaldan drykkjupeninga, en livoi’ki þjón-
ustustúlkan, eða geslgjafinn fást um það,
því að þau vita að þær hjálpa til að setja
heiðarlegan svip á staðinn.
Á kvöldin klukkan átta tekur allt stakka
skiftum. Þangað þyi’iiast nú skrautldæddar
konur og karlmennirnir sem eru í fylgd
með þeim, eða bíða þeirra, horfa ekki i
skildinginn.
Hjer kynntust þau Eusebe Rouillard, sem
kallaður var Galgopinn og Prudence- Zep-
hyrine. Galgopinn var nýsloppinn úr fang-
elsi, þar sem liann hafði setið fyrir þjófnað
og vissi nú ekki hvað hann átti að taka
sjer fyrir liendur. Hann gekkk því um
göturnar með hendur i vösum og vissi ekki
hvað hann átti að í’áðast i næst.
Ilann liafði farið niður á brautarstöðina
til þess að vita livort nokkrar töskur væru
þar i óskilum, en einn af brautarkörlunum
hafði sjeð hann og vakið athygli lögreglu-
þjóns nokkui-s á lionum.
Galgopinn vai’ð því að hverfa ó brott
og reikaði af stað, án þess að vita hvert
hann fór, en þá gekk hann af tilviljun
framlijá veitingaliúsinu.
Hópur fólks hafði safnast saman fyrir
utan það og las skrá urn laus sæti, sem
gestgjafinn hafði sett út í gluggann.
Stór og stæðilegur maður virtist skemmta
sjer heldur en ekki vel yfir stafsetningunni
að hann skellihló.
Tækifærið var of fi’eistandi. Galgopinn
gekk til hans og grejp veskið, án þess að
hika úr vasa hans. Hann taldi pening-
ana, gretti sig og fleigði tómu veskinu frá
sjer. Enginn hafði tekið eftir, livað hann
aðhafðist. Svo gekk hann inn glaður í
bragði og bað um kaffi.
Við sarna borð sat stór mögur og ófríð
kona og drakk kaffi. Hann hafði beðið
hana kurteislega að lofa sjer að sitja og
hún hafði kinkað kolli og meira að segja
fært sig til hliðar.
Eftir stutta stund liófust samræður. Gal-
gopinn hafði tekið eftir að hún bar tvo
gilda gullhringa, eyrnahring og gullúr, sem
hjekk á langi’i gullfesi.
— Það er tilvinnandi að kynnast þessari
konu. Hugsaði Galgopinn með sjer.
Og meðan þau töluðu saman drap hann
ó, hve skammarlega meðfex-ð konur lilytu
sem væru að einhverjuleyti vafasamar.
— Já, þjer hafið rjett fyrir yður, svar-
aði sessunautur hans. — Það er vissulega
mjög ranglátt. Jeg get sætt mig við að
fólk, sem stelur sje sett í fangelsi, en
þessir vesalingar eru settir inn, ef þær
gefa lögregluþjóninum svolítið undir
fótinn.
— Já, þær þurfa ekki einu sinni að
gefa þeim undir fótinn. Þessir karlar vilja
bai’a fá tækifæri til þess að gefa skýrslu.
Þessu þurfti að kippa í lag.
— Það er sannarlega mál til komið,
Og meðan þau töluðu um lögregluna,
fjekk Galgopinn tækifæri til þess að bjóða
henni kvöldverð. Það voru fjögur steikt
egg °g þrír lítrar af víni.
Hún sagði lionum æfisögu sina, á með-
an þau borðuðu. Ógæfa hennar var sú að
hún hafði elskað hermann. Þau eignuðust
barn, en það liöfðu þau orðið að setja
á munaðai’Ieysingjahæli. Henni gekk illa
að fá vinnu. Loksins hugkvæmdist lienni
að fara að spá í spil. Það hafði hún nú
stundað í þrjú ái’, og á þeim tíma eignast
hest, vagn og liund og fór nú frá einu
torginu til annars í úthverfum Parísar.
Þá hefði hún sjeð sjer fært að talca
barnið til sín. Hún átti nú talsverðar
eignir, sem hún hafði komið í örugg
hlutabrjef.
— Sjáið þjer til, þessvegna er jeg svo
ánægð, sagði bún að lokum við Galgopann,
sem hafði hiustað með athygli, og velt fyrir