Fálkinn - 01.09.1944, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
VERNOR DIXON:
KONA Á LOFTLEIÐUM
\\T ALT Dunlap formaður flug
fjelagsins, beið min fyrir
utan skrifstofuna þegar jeg steig
út úr vjelinni og liafði afhent
hana vjelamanninum. Hann
tók mig undir arminn og fór
þegjandi.með mig inn i einka-
skrifstofun sína. Þegar við höfð-
um sest í hægindastólana sagði
Jiann loksins.
— Þú ert vinur minn, Joe,
og taktu því nú skynsamlega
og rólega, sem jeg ætla að segja
þjer! Svo að jeg segi þjer for-
málalaust: — um sinn verður
þú lækkaður í tigninni og gerð-
ur annars flokks flugmaður í
stað fyrsta flokks......
— Hvert í. . . . hvað er að ?
— Stilltu þig, gæðingur! Það
er margt að. .. . en ekki að þjer
— en lilustaðu nú á mig- Síðan
við byrjuðum að nota stóru og
hraðfleygu flugvjelarnar virð-
ist okkur því líkast, að fólk sje
farið að verða hrætt við að
fljúga. Þetta kann að sýnast
hlægilegt.. . . en blákaldar töl-
urnar sýna, að farþegatölunni
fer híakandi....
-— Já, jeg hafði aðeins 5 far-
þega, en níu sæti voru auð....
— Þarna sjerðu! Eitthvað
verðum við að gera, og mjer
hefir dottið dálítið í hug, sem
mjer þykir líklegt að geti sann-
fært fólk um, að flug með þess-
um vjelum sje að minsta kosti
eins örugt og með gömlu áætl-
unarvjelunum. Alt sem gera
þarf er að ráða stúlku til þess
að stýra einni vjelinni — og
það höfum við gert ....
— Nei, bíddu nú hægur. —
Kvenfólk getur ekki haft stjórn
á þessum þungu vjelum. Þetta
er blátt áffram óvit!
— Þá hefir þú aldrei heyrt get-
ið um Nan Martin? Hún hefir
flogið meira en tvö þúsund
tíma. Mjer finnst muna um
minna. Iívenfólkið leggur alls-
staðar undir sig nýjar starfs-
greinar — líka flugið.
— Já, sem einkaflugstjórax’,
ef til vill.
— Konurnar eiga eðlilegan
rjett til að vera jafn rjettháar
karlmönnunum! sagði Walt há-
tíðlega. — Og jeg ætla að hjálpa
þeim til þess, hvað flugið snert-
ir......
— Já, til að fá fleiri farþega-
— Jú, jeg get viðurkennt til-
ganginn í þín eyru. En taktu nú
eftir.... við fáum alltaf troð-
fullt; úr því að konur geta
stjórnað svona farartækjum —-
þá er ekki neitt að óttast.
— Hvað kemur þetta eiginlega
mjer við?
— Líttu á! Jeg hefi tröllatrú
á ungfrú Martin, en samt sem
áður vil jeg fá þig til að vei-ða
samflugmann lxennar.
— Jæja, nú skil jeg þig! Jeg
á að hafa gætur á að hún fljúgi
ekki til Salt Lake í staðinn fyiúr
San Francisco eða Los Angeles
.... og að hjólin snúi niður
en eklti upp þegar við lendum,
sagði jeg gramur.
— Það er enginn ástæða til að
í-eiðast út af þessu. Jeg liefði
getað valið einhvern annan flug-
manninn, en jeg ber mest traust
til þín.
— Þú getur sparað þjer
smjaði’ið! Sje þetta skipun þá
hlýði jeg lienni vitanlega, en
ekki get jeg sagt að jeg sje
hrifinn af henni.
— Þetta er skipun!
— Hvern fjandann erum við
þá að þx-átta um þetta?
TTyT ALT var prýðilegur mað-
* * i allri samvinnu; en samt
þóttist jeg viss um, að honum
hefði skjátlast í þessu efni.
Jæja, Walt kynnti okkur, og
jeg vei’ð að viðurkenna að þetta
var töfrandi kvenmaður: ljós-
rautt liár, frísklegur hörunds-
litur, dökkblá augu, ljómandi
fallegar og rjóðar varir, sem að
höfðu aldrei komið nálægt vara-
stifti.
— Hr. Dunlap var að segja
mjer að jeg ætti að hafa yður
sem varaflugmann í svo sem
viku tíma. Það hefði heldur
átt að vera öfugt.
— Oh, jæja.... jeg á við að
þegar þjer hafið vanist vjel-
inni þá,fáið þjer sennilega ann-
an varamann....
— Já, það er að segja.... ef
þjer getið tjónkað við vjelina,
ungfrú Martin. Mjer er engin
launung á því að jeg hefi hætt
á þetta í auglýsingarskyni....
en vitanlega eruð þjer alveg
eins dugleg og aðrir flugmenn
hjá okkur. ... já, vitanlega... .
Persónulega ræð jeg til mín
flugmenn með tiíliti til þess hve
þeir eru duglegir, en ekki með
tillíti - til kynferðis!
— Mjer finnst það vera göfug-
mannlegt af yður, lir. Dunlap,
sagði hún. — Ekkert liinna flug-
fjelaganna vill gefa okkur lcven-
fólkinu færi á að reyna okkur,
og vitanlega finnst mjer, að
kvenflugstjóri ætti að geta ver-
ið eins duglegur og karlmenn.
— Já, það er nú einmitt þetta,
sem á að sýna sig, sagði Walt
þurrlega. — Þetta er ekkert
annað en kaupsýsla.
— Nei, tók hún fram í fyrir
lionum — Það er einmitt miklu
meira en það! Karlmennirnir
sjá ekki rómantík í öll’u þvi,
sem í rauninni er fullt af róm-
antík! Þetta eru krossgötur í
sögu flugsins. Flugið er síðasta
æfintýri tilverunnar, og karl-
mennSrnir liafa ki’ækt sig í
það með krampatökum og vak-
að yfir því með afhrýðisemi, að
kvenfólkið kæmist eklci inn á
þetta verksvið þeiri-a. Því að það
er undursamlegt — það er fag-
urt — það er æfintýrið sjálft.
Þegar hún loksins var ltom-
in til raunveruleikans aftur,
sagði Walt:
— Jæja, Joe, farðu með ung-
fi’ú Martin niður í flugskýlið og
sýndi henni vjelina-
Frjettin um flugkonuna liafði
þegar farið eins og eldur i sinu,
og þarna í flugskálanum var
fullt af karlmönnum. .. . allt
sem til var af flugmönnum og
vjelamönnum, og allir öfunduðu
þeir mig. Jeg rak þá út, lijálp-
aði henni upp í flugmannssætið
og fór að slcýra henni frá leynd-
ardómum áhaldatöflunnar ....
— En þegar jeg sá Walt aftur
varð jeg — ef satt slcal segja ■;—
að tilkynna honum, að hún
þekkti vjelina betur en jeg.
Opinber tilkynning um nýju
flugkonuna var gefin út um
kvöldið. Walt er þefvis á slíkt
og morguninn eftir var flug-
völlurinn bókstaflega svartur
af fólki, sem Iangaði til að sjá
stúlku láta í loft með eina af
stóru, hraðfleygu vjelunum. Jeg
fór upp í vjelina í tæka tíð og
betur þó. Farþegarnir komu, og
það sýndi sig að öll förin voru
seld — og svo, loksins, þegar
allt var húið til brottferðar,
kom ungfrú Martin. Blaðaljós-
myndararnir stóðu viðbúnii’, og
hún setti sig í stellingar —
yndislegar stellingar — en ekki
fannst mjer nú þetta eiga neitt
skylt við flug.
Svo steig hún upp í vjelina
og settist við hliðina á mjer.
Jeg hafði sett skrið á hreyfl-
ana, látið þá hitna og útfylt
hurtfarai’vottorðið, svo að ekki
vantaði annað en undirskrift
hennar. Þetta þótti henni auð-
sjáanlega miður.
— Framvegis skuluð þjer
láta mig um þetta! sagði hún
dálítið hvasst. — Jeg get áreið-
anlega gert alt þetta sjálf, sem
jeg á að gera!
Jæja, þetta fjekk jeg fvrir
hjálpsemina!
Nú var gefið fararmerki í
skrifstofubyggingunni o!g hún
setti vjelina á ski’ið. Tæknilega
sjeð gerði hún þetta prýðilega
— og nú vorum við komin á staú
til Salt Lake.
Þegar við flugum yfir Sacra-
lnento hafði verið dregið þar
upp merki um að lenda og
taka póst. Það tókst henni líka
prýðilega.,1 Reno áttu fjórir far-
þegar að fara úr vjelinni og
aðrir að koma í staðinn........
og það var blátt áfram unaðs-
legt að sjá hana lenda og lyfta.
Jeg get ekki annað sagt um
viðtökurnar í Salt Lalce en að
þær hafi blátt áfram verið
hræðilegar. Þai-na voru þúsund-
ir af kvenfólki, og allar höfðu
þær að minsta kosti eina ljós-
myndavjel. Og blaðamennirnir
þyrptust að vjelinni og spurðu
ungfrú Martin um allt milli
himins og jarðar, og við vorum
ljósmynduð aftan, framan og á
skakk.... það var hræðilegl.
Þegar við loksins sluppum vor-
um við orðinn dauðlúinn.
Bakaleiðin gekk ekki síður.
— Walt, sagði jeg. Mjer skjátl-
aðist. Stelpan veit hvað hún
syngur!
— Daginn eftir áttum við
bæði fri.... en hinn daginn átt-
um við að fljúga aftur til Salt
Lake. Sömu læti og áður, þyrp-
íng af æstum kerlingum, sem
vildu sjá og ljósmynda. Jæja,
þetta geklc vel. ... aðeins ofur-
lítil snurða kom á þráðinn, af
því að jeg leyfði mjer að segja,
að tiktúrur eins og krullur og
rauðar neglur væri vitanlega
fallegt, en ætti ekki heima í
flutmannssætinu. og fyrir bragð-
ið var hún súr alla leiðina til
Salt Lake. Hún um það — ekki
kom mjer það við.... og við
borðuðum ekki miðdegisverðinn