Fálkinn - 01.09.1944, Blaðsíða 11

F Á L K I N N 11
STRANDAFÖR SÓLSKINSDEILDAR.
Frlt. af bls. fí.
ar tvær hjá konu, sem bjó í sama
húsi. Var okkur tekið þar opnum
örmum, sem og alsta'ðar á ferðalagi
okkar. Fengum við indælan kveld-
verð og að honum loknum fórum
við upp á herbergi það, sem okkur
var ætlað og háttuðum nú strax þvi
við vorum fegnar hvíldinni eftir að
hafa ferðast þessa löngu leið. Lás-
um við nú nokkra stund þar til
svefninn sigraði okkur
Morguninn eftir vöknuðum við nú
Jiressar og ltátar, flýttum okkur á
fætur og tókum svo til í lierberg-
inu okkar og fórum því næst niður
til þess að fá okkur morgunkaffið.
Að því loknu fórum við svo út til
að skoða þorpið, sem okkur fanst
nú ekki stórt en viðkunnarlegt. Á
Hólmavík dvöldum við í tvo daga,
fyrri daginn notuðum við til þess að
skoða okkur um þar og klifra upp í
fjallslilíðina, sem þorpið stendur
undir og fórum við þar í ýmsa leiki,
svo sem hanaslag og jafnfætisstökk,
jrað se'm duglegast yrði að feJla hin
skyldi fá rúsínupoka, tólist nú liinn
griðarlegasti hanaslagur og var ein
Vdpan lang duglegust, hún stóð okk-
lir allar af sjer. Það lá við, að þessi
eini strálvur, sem með okkur var, á-
ræddi ekki í slag við hana, en setti
að lokum kjark í sig ákveðinn í að
vinna rúsínupokann, slóghst þau nú
um stund, þar lil pilturinn steinlá.
Sönmleiðis vann hún jafnfætisstökk-
ið og fjekk að Iaunum 2 rúsínupoka.
Sungum við svo um kveldið fyrir
fullu húsi og góðar viðtökur. Seinni
parl næsta dags fórúm við svo út að
Drangsnesi og sungum þar um kveld-
ið við mjög góða aðsókn. Er við
höfðum lokið söngnum var okkur
boðið til kaffidrykkju, er við höfð-
um drukkið og borðað af bestu lyst
hjeldum við aftur til Hólmavikur,
því þar áttum við að gista þriðju
nóttina. Er við komum upp í lier-
bergi okkar sáum við að borið
Jiafði verið fyrir okkur mjólk og
kökur og gerðum við því góð skil,
enda þótt ekki væri langt síðan við
höfðum fýlt okkur afkaffi og kök-
um því það var eins og við hefð-
um ótæmandi lysl á öllu því góð-
gæti er fyrir okkur var borið.
Komum við telpurnar okkur
nú saman um, að leggja allan
gleðskap á hilluna þetta kveldið,
því við áttum að vakna snemma
næsta morgun og leggja af stað til
Búðardals, við vorum hræddar um
að við mundum ekki vakna á rjett-
um tíma, enda stóð það nú á tak-
mörkum, því er við vöknuðum og
litum á klukkuna sáum við að við
höfðum aðeins tíu mínútur lil að
ferðbúast. Fórum við nú sömu leið
til baka, nema við lögðum krók á
leið okkar og brugðum okkur til
Kinnarstaðar. Þar er mjög fallegt.
Sáum við til Barmahliðar, sem hið
fagra kvæði „Hlíðin mín fríða“ er
ort um. Að lokinni máltíð að Kinna-
stöðum sungum við nokkur lög fyr-
ir heimilisfólkið og hjeklum síðan
beina leið til Búðardals. Á þeirri
leið hittum við fullorðinn mann, að
nafni Brand, sem var okkur að öllu
góður kunnur úr Reykjavík, en
dvelur nú fyrir vestan. Hann var
með okkur spölkorn í bílnum og
skemti okkur með því að syngja
fyrir okkur og svo smitandi var glað-
værð hans, að við veltumst öll um
að lilægja með honum og vorum við
honum öll innilega þakklát fyrir
þessa ánægjustund. Er til Búðar-
dals kom sáum við mann með hesta
og gaus þá upp í okkur sterk löngun
að fá að setjast á hestbak, fengum
við fljótlega leyfi til þess og skemt-
um okkur hið bezta. Gengum við nú
til kveldverðar inn á hótelið í boði
Búðardælinga, að því loknu sung-
úm við í samkomuhúsinu þar og var
það vel sótt. Löbbuðum við siðan
úti um stund og gengum svo til
hvíldar.
Morgunin eftir rann upp með sama
yndislega veðrinu. Flýttum við okk-
ur nú út í veðurblíðuna og brugð-
um okkur í kaupfélag sem þar er,
en lítið var nú verslað ]rar, en
nokkurn gleðskap vakti það meðal
okkar, að tvær telpurnar keyplu sjer
túttu og var ekki laust við að ókk-
ur fyndist þær gera sig að hálfgerð-
um pelabörnum með því. Við höfð-
um pantað á Hótelinu morgunverð
og hádegisverð, en er við ætluðum
að fara að borga var okkur sagt að
það kostaði ekki neitt.
Næst var nú farið til 'Borgarness,
þar stoppuðum við á gistihúsinu
og eftir að hafa drukkið og borðað
]rar (það leit nú út fyrir að ég
hefði fengið nægju mína, því á leið-
inni þaðan sprakk beltið utan af
mjer og söngstjórinn varð að kaupa
handa mjer nýtt belti) var haldið
til Stykkishólms. Þar tók á móti
okkur Stefán skólastjóri. Vísaði hann
okkur á heimili þau, sem ætluðu sjer
í'ð taka á móti okkur, en frá þvi
hafði verið gengið áður en við kom-
um. Þar fengum við hinar prýði-
legustu viðtökur. í húsi þvi, sem jeg
borðaði i ásamt tveim öðrum telp-
um, kom það fyrir mig, að jeg misti
sósu niður á blússuna mina, jeg
hafði ekki veitt því eftirtekt fyr en
frúin, sem einnig sat til borðs, fór
að. hreinsa þetta af mjer, tóku nú
hinar telpurnar til að ldægja að
mjer fyrir þetta, en húsbóndinn
sagði þeim þá að þær skyldu bara
ekkert verá að derra sig við skyld-
um athuga hvort ekki væri liægt að
finna matarblett á þeim, en þvi fór
nú ver að það var ekki. Um kvöldið
sungum við svo fyrir troðfullu húsi,
að söngnum loknum var okkur boð-
ið af kaupmanni þar í bænum á
gistihús og fengum við þar gos-
drykki og kökur, þeir sem vildu.
Morgunin eftir buðu hóteleigend-
urnir okkur til samdryklcju. Er *])vi
var lokið fórum við í boði eigenda
á mótorbátnum „Baldri“ út í Klakks-
ey og á henni er 70 m. hár tindur
og klifruðum við upp á hann, það-
an sáum við yfir allar Breiðafjarð-
areyjarnar og fanst okkur það til-
komumikið. Á eynni er mikið af
svartbak og sáum við þar bæði egg
og unga. Hjeldum við nú til Stykk-
ishólms aftur og að lokinni máltíð
þar sungum við á spitalanum. Að
þvi loknu var farið til Ólafsvikur,
þar var einnig tekið á móti okkur i
heimahúsum. Allstaðar mættum við
sömu hlýjunni og framúrskarandi
gestrisni. Þar sungum við einnig
einu sinni og gistum þar eina nótt.
Líka brugðum við okkur út að Sandi
og sungum þar. Þangað gátum við
ekki farið alla leið í bílum okkar,
við komumst aðeins að svokölluðu
Enni, gengum þar yfir fjöruna með-
fram sjónum, var svo sendur vöru-
bill á móti okkur frá Sandi. Er við
komum til baka til Ólafsvikur var
okkur öllum boðið til kaffidrykkju
í tveim stöðum og skiftum við okk-
ur i þá staði. Var nú haldið til
Borgarness og sungum við þar um
kveldið kl. 9. Var siðan haldið á-
fram til Hvanneyrar. Er við vorum
á leiðinni þangað tók hinn ágæti
bílstjóri okkar upp á því að keppa-
við skuggann af bílnum sínum. en
hvernig sem hann fór að, varð
skugginn ávalt á úndan. Var nú glatl
á hjalla, því við hlökkuðum til þess
að sjá hann fara fram úr skugg-
anum, en af þeirri ánægju urðum við
að sjá, því bílstjórinn varð að lóta
sjer lynda að elta skuggann. Á liinu
góðkunna skólasetri, Hvanneyri,
fengum við hinar ágætustu viðtök-
ur og gistum við i skólahúsinu um
um nóttina. í fyrsta sinn á þessu
ferðalagi okkar kom nú fyrir dálítil
óánægja milli tveggja telpna, það
hafði gripið aðra þeirra óstjórnleg
forvitni. að jeg held, að sjá dagbók
hinnar, máske hefur það líka verið
stríðni, hafði hún tekið bókina, en
hin hamaðist við að leita og loks
er sú, sem átti bókina, var hóttuð,
varð henni litið lil þeirrar seku og
var hún þá i óða önn að lesa dag-
bókina, þusti nú eigandinn af stað
og þreif bókina sína, svo hin, sem
sat á tösku úti á miðju gólfi, vall
um og svo varð henni, eiganda bók-
arinnar, mikið um þetta, að hún fór
að gróta. Þoldi hin þó ekki mátið
og fór að gráta Iíka, en er þær urðu
varar við að báðar voru farnar að
gráta, tóku þær utan um hálsinn
hvor á annari og komust þá fljót-
lega á góðar sættir hjó þeim, eins
og vera ber hjá góðum fjelögum.
Daginn eftir kvöddum við heimil-
isfólkið með því að syngja fyrir
það nokkur lög, innilega þakklát
fyrir hinar góðu móttökur. Var nú
haldið áleiðis til Reykjavíkur. Aft-
ur fórum við í gegnum hinn fagra
Borgarfjörð, sem sólin skcin svo
fagurt á i allri sinni dýrð. Við
hlökkuðum nú til að koma heim
og vorum innilega glöð ylir þessu
ferðalagi okkar, sem hafði tekið
eina viku. Okkur fanst svo skemti
legt að hafa átt kost á að sjá þenn-
an part af fallega landinu okkar,
nutum við þess svo vel vegna þess
hve veðrið var fagurt allan tímann.
Mun þetta terðalag verða okkur ó-
gteymanlegt og öll sú hlýja og góð-
vihl sem mætti okkur allstaðar.
Gaðrún Elsa Halldórsdóttir.
BÚGARÐURINN KONUNGSINS.
Myndin hjer að ofan er af Bretadrotningu, þar sem hún er að tala við
eina af 14 kaupakonitm símim á bújörð konungsins í Sandringham, Norfolk,
cn þar er eitt af helstu Jandsetriim koniingsfjölskyldunnar og dveliir hún
þar oft. En nú er þar lítið um kaupamenn og vinnumenn, og þessvegna eru
það einkum ungar stúlkur, sem starfa á búinn, einkum vor gg haust. Stúlkan
á mgndinni stýrir dráttarvjel, sem dregur uppskerutæki og jarðgrkjuverkfæri.
Þetta er ekki neitt kotungsbú þarna i Sandringham, heldur eitt mesta
fyrirmyndarbúið i Englcmdi. í fyrralmust var meðal kartöfluuppskeran tæpar
12 smálestir af ekrunni og af hveiti var uppskeran 50-70 bushel af ekru
(eða 54-63 hektólítrar af hektara).
Alls er bújörðin 579 hektarar, en af þvi eru 395 ha. ræktanlegt land.
Eúmur helmingur þess hefir verið í fullri rækt siðán ófriðurinn hófst og
hefir beitilandið þvi mnkað, en samt er mjólkurframleiðsla búsins meiri
en fyrir strið. Enda hefir allt þuð graslendi, sem áður var notað til gamans
fremur en gagns, nú verið lagt undir plóginn, svo sem flatirnar kringum
lnísið. Þar er sendinn jarðvegur, en hefir reynst vel til ræktunar. Þar sem
blóm voru áður ræktuð i garðinum er nú ræktað grænmeti. Kringum kirkj-
una er nú sáð höfrum, en hafrar og rúgur á golf-vellinum. af líni hafa
fengist 3% smálest af hverri ekru.
Um tveir fimtu af landi í Sandringham var mýrlendi, sem nú hefir verið
ræst fram og þurkað. Þar var hagbeit áður, en nú er ræktað þarna hafrar,
hveiti, mustarður, baunir og kartöflur. Vjelar eru nær eingöngu notaðar
við búskapinn, og stúlkur stýra þeim, eins og áður segir. Hafa verið telcin
upp ýms nýmæli í búskap þarna og grannarnir fylgjast vel með þeim lil-
raunum, sem gerðar eru í Sandringham og færa sjer þær í nyt.