Fálkinn - 01.09.1944, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Pierre Decourelli: 16
Litlu flakkararnir
í konu sína. — Elf þú ert svangur verður
þú að vinna þjer fyrir mat sjálfur.
— Jeg er fús til þess.
— Jæja, þá hefi jeg ljett verk fyrir þig;
þú skalt biðja þann fyrsta er framhjá fer
að gefa þjer peninga, þá skal jeg gefa þjer
mat.
— Á jeg að betla.
— Nei, þú átt bara að biðja að'gefa þjer.
Það er ekki nema sanngjarnt að þeir sem
ríkir eru gefi hinum fátæku.
Galgopinn þurfti ekki að sannfæra Fan-
fan með neinum heimsspekilegum kenn-
ingum. Honum fanst elckert auðmýkjandi
að betla, þó að hann vissi að það var af-
leiðing leti og ómennsku. Honum fannst
það aðeins þung ógæfa, sem lögð væri á
hann, ásamt mörgum öðrum. Hann mundi
vel að brýnt hafði verið fyrir honum að
gefa fátækum af sparifje sínu, samt var
hann ósjálfrátt mótfallinn því að betla.
— Hann er flón, sagði Galgopinn, en
þetta lagast.
Dag nokkurn fóru þeir framhjá stórum
búgarði; þá mættu þeir tveimur ungum
stúlkum í fylgd með kenslukonu sinni.
Galgopinn tók i handlegg Fanfan og
dró hann í áttina til stúlknanna. Þegar þeir
voru næstum komnir til þeirra sagði hann:
— Rjettu fram höndina og bið þú þær
að gefa þjer fáeina skildinga handa blind-
um föður þínum, annars skaltu fá að kenna
á vendinum.
Drengurinn gekk til stúlknanna og rjetti
fram höndina. Þegar hann leit á Galgopann
varð hann steinhissa því að hann var oið-
inn óþekkjanlegur í framan. Ennið var
næstum horfið og í stað augnanna sáust
tvær hvítar kúlur í augnatóftunum.
Þegar drengurinn sagði ekkert byrjaði
Galgopinn:
— Hafið meðaumkun með vesalings
fátækling. Guð mun launa ykkur.
Hann sagði þetta með grátþrunginni
röddu, sem Fanfan hafði aldrei heyrt fyr.
Stúlkurnar, námu staðar og horfðu á
barnið og fátæklinginn.
— Berta, sjáðu hvað barnið er fallegt,
sagði önnur stúlkan.
Galgopinn vissi að til einhvers var að
vinna og tók í handlegg drengsins til að
minna hann á, hvað hann hefði sagt hon-
um.
Hafið meðaumkun með blindum manni,
sagði hann.
Stúlkurnar rjettu drengnum silfurpen-
ing og flýttu sjer burtu.
— Guð blessi ykkur, stúlkur mínar, sagði
Galgopinn í sama róm og áður. Svo setti
hann upp sinn venjulega svip.
— Svona áttu að gera, sagði hann við
Fanfan, sem var alveg undrandi og skildi
ekki hið auðvirðilega í þessum atburði.
En hann hafði glöggt auga fyrir hinu hlægi-
lega, og rak upp skellihlátur.
— Jeg skal líka kenna þjer, hvei*nig þú
átt að breyta útliti þínu svona, sagði Gal-
gopinn. — Þú hefir verið námfús og áhuga-
saraur í dag, þessvegna ætla jeg að gefa
þjer glas af víni.
Drengurinn sökk dýpra og dýpra í fen
eyðileggingarinnar og gleymdi smámsam-
an fortíð sinni.
Hann gleymdi alveg nafninu Gaston de
Monllaur, og hjelt að lokum að hinir betri
dagar hefðu verið draumur einn.
Sem betur fór átti Fanfan einn ti*yggan
vin. Annars liefði liann sennilega látið
bugast í þessu lastabæli.
Claudinet hafði tekið ástfóstri við hann
þeir höfðu verið vinir frá fyrstu stundu,
þeir leituðu ósjálfrátt stuðnings hvor hjá
öðrum, reyndu að herða upp hugann, og
hlæja og gráta saman.
Claudinet fanst í einstæðingsskap sínum
Fanfan hafa komið eins og engill. Hann
hafði altaf verið veikur og oft barist við
dauðann, svo hafði liann af tilviljun eign-
ast lítinn bróður. Honum þótti ákaflega
vænt um Fanfan, hann sýndi honum alla
þá alúð, sem liann hingað til hafði ekki
getað látið í ljós. Áður hafði hann hugsað
mikið um dauðann, en núna, þegar hann
hafði eignast vin og fjelaga hratt hann
slíkum hugsunum frá sjer.
Vinátta þeirra treystist sterkustu bönd-
um dag einn, er Galgopinn hafði ráðgert
að brjótast inn í verslun. Hann hafði ver-
ið önnum kafinn allan morguninn við að
smíða þjófalykla og gekk nú til drengj-
anna til þess að gefa þeim fyrii’skipanir.
—Nei, sagði Fanfan, — þið getið gert
við mig hvað sem þið viljið, en jeg verð
ekki þjófur.
— Þú gerir það sem jeg segi þjer, hróp-
aði Zephyrine eldrauð af reiði.
— Jeg geri það ekki, sagði drengurinn.
Hin stórvaxna kona tók drenginn, lagði
hann yfir hnje sjer og barði hann með
kaðalspotta.
í sama bili kom Claudinet inn. Hann
kastaði sjer yfir Fanfan og reyndi að hlífa
honum.
— Þú gerir bara ilt verra með því að
stökkva svona upp á nef þjer, Zephyrine,
láttu mig tala rólega við drenginn.
Fanfan settist út í horn og Claudinet
reyndi að hugga hann.
— Það er ekki fallegt af þjer að sker-
ast úr leik, þegar foreldrar þínir vinna,
Fanfan minn, sagði Galgopinn.
— Jeg vil ekki verða þjófur.
— Þá verður Claudinet að gera það .
— Jeg vil það ekki, sagði Claudinet ein-
beittur, en hann skalf og titraði.
— Setur þú þig líka upp á móti vilja
minum, ræfillinn þinn, sagði Zephyrine.
— Þið eruð þokkapiltar.
Og hún tók aftur til að berja drengina
með kaðlinum. Þeir hnipruðu sig saman
í horninu.
Fanfan reis upp og reyndi að verja vin
sinn. Hann fjekk þá högg á andlitið svo að
blóðið streymdi niður um hann allan.
Hann krepti hnefana og sagði:
— Guð lætur ykkur fá makleg mála-
gjöld.
Svo hnje hann í ómegin.
Um kvöldið sagði Galgopinn hróðugur:
— Ef við á annað borð náum valdi yfir
Fanfan, verður liann leiðitamur.
Fanfan hafði stöðuga óbeit á þjófnaði,
þó að aðeins væri um að ræða hænsni,
grænmeti eða ávexti.
— Hvers vegna hlýðir þú okkur ekki,
við erum þó foreldrar þínir.
— Það er synd að stela, það vil jeg ekki
gera.
Eftir þennan atburð reyndu drengirnir
að rifja upp hið góða, sem þeir höfðu
einhverntíma lært.
Fanfan kendi Claudinet kvöldhæn, sem
liann mundi.
Þannig leið tíminn. Fjölskyldan ferðað-
ist frá einum stað til annars. Sumt fólk
var gott við drengina, gaf þeim mat eða
notuð föt, en venjulega var litið niður á
þá, hvar sem þeir fóru, þeir kallaðir flæk-
ingar og reknir út af bæjunum.
Gömul kona, sem þeir hittu á förnum
vegi sagði þegar hún leit á Claudinet:
— Hann þyrfti að fá bergfljeltur þá
mundi honum batna.
— Hvar er hægt að fá þær? spurði
Fanfan.
Þær vaxa víða. Þær vefja sig upp að
trjám og gömlum steinveggjum. Þú skalt
taka fimm til sex blöð og hella yfir þau
sjóðandi vatni. Þetta er gott meðal við
brjóstveiki.
— Kærar þakkir, sagði Fanfan.
Síðan hafði hann altaf við hendina væn-
an skamt af meðalinu, sem hann bjó til
eftir fyrirsögn gömlu konunnar.
Eilt sinn bar svo við, að þau komu til
smábæjar nokkurs. Galgopinn glæddi sig
í bestu föt sín og gekk á fund bæjarstjór-
ans til þess að fá leyfi til að skemta i
bænum.
Hann varð mjög undrandi, þegar yfir-
valdið virtist hafa mikinn áhuga fyrir
starfi hans.
— Er konan yðar miðill?
— Já.
— Það er mjög skemtilegt starf.
— Jeg fullvissa yður um að spár hennar
rætast altaf.
— Það efasl jeg ekki um. Jeg hefi mik-
inn áhuga fyrir andatrú og dáleiðingum.
Er hún góður miðill?
— Jeg fullvissa yður um að frægustu
prófessorar Parísarborgar hafa leitað til
konu minnar.
— Til hvaða flokks telst hún. Fylgir hún
kenningum d’AlIans Kardex, eða aðhyll-
ist liún Nancyskólann?
— Jeg veit það ekki vel. Við erum ekki
eins visindaleg og þjer, herra bæjarstjóri.
Við höfum þetta mest á tilfinningunni.
Mjer væri sönn ánægja að halda fund fyr-