Fálkinn - 01.09.1944, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
FRÆKNAR HETJUR
* /
Niðurl.
Siguröskur heyrðist utan frá og
þegar í stað kom einn ungur rauð-
skinni klifrandi upp staurinn og
leitaðist við að komast inn. Stúlkan,
sem var hálf rugluð yfir liinu ó-
vænta áhlaupi, varð heldur sein að
miða skammbyssunni. En það kom
ekki að sök, því að alt í einu þaut
stóreflis grá flyksa fram hjá henni,
stökk upp í gluggann — og barki
villimannsins var bitinn i sundur af
nistandi skolti úlfhundsins, áður
en nokkur hafði ráðrúm til að átta
sig.
Sá rauði fjell þegar í stað dauður
aftur fyrir sig en nú var Puck kom-
inn að glugganum og hóf að skjóta
í gríð og ergi á árásarmennina svo
að þeir flýttu sjer sem bezt þeir
gátu úr augsýn.
í nokkur augnablik var alt kyrt.
Puck hlóð i skyndi skothaldara byss-
unnar og reyndi því næst að setja
hlera fyrir gluggann, en skothrið
Indíánanna var svo mögnuð, að hann
varð að hætta við það. í sama mund
dundu höggin aftur á framdyrnar
og gluggana, sem sneru út að vað-
inu, því að nú höfðu Indíánarnir
aftur skift um árásarstað.
Börnin höfðu holað sjer út í horn
og sátu þar nú skjálfandi og náföl
og horfðu galopnum augunuin á
gluggana og liurðina.
Þau voru hrædd, en þrátt fyir það
ineð talsvert mikinn áhuga á har-
daganum, því að öryggi Pucks og
ró og festa hinnar ungu kenslukonu
dró mikið úr ótta þeirra. Þar að
auki fanst þeim svo mikið til Pucks
koma, að hann hlaut að geta staðið
einn á móti hundrað ef ekki þúsund
rauðskinnum ef hugmyndaflug þeirra
hefði mátt ráða.
Og riffill Pucks var í fullum gangi.
Hinn hugdjarfi unglingur hljóp úr
einu horninu í annað og réyndi að
halda óvinunum i burlu, en liann
gat ekki gert hluti, sem ómögulegt
er að framkvæma. Hann gat ekki
skotið á þá, sem voru að ráðast á
dyrnar, nema með því móti að ljá
færi á sjálfum sjer. Einu sinni hrökl-
aðist liann aftur á bak, þegar kúla
straukst við höfuð hans og skyndi-
lega fann hann til mikils sviða í
vinstri framhandleggnum. En hann
hjelt áfram og beit á jaxlinn enda
ljet hann ekki neitt orð frá sjer fara,
sem gæti vakið athygli kenslukon-
unnar og barnanna á því, að hann
væri særður.
Hvert augnablik sem haldið væri
aftur af óviunum var skref nær ör-
ygginu og frelsinu. Jafnvel þótt
fólkið á bæjunum hefði ekki heyrt
skothríðina, þá hlaut Andy Dawson
og liinir tveir litlu strákar að hafa
borið frjettirnar.
Endirinn virtist nú samt vera að
nálgast. Hin þunga trjehurð klofn-
aði í tvent og fjell inn á gólf, er
heljarstórum trjedrumb var rent á
hana. Hryllingsleg öskur báru sigur-
von Indíánanna vitni. Börnin höll-
uðu sjer aftur á bak, báru hönd fyr-
ir höfuð sjer, þau komu ekki upp
nokkru liljóði fyrir skelfingu. Úlfur
sperti upp trýnið og Ijet skína í
beitar tennurnar, tilbúinn að stökkva
á fyrsta manninn, sem hætti sjer
inn fyrir.
Riffillinn og skammbyssan tóku
nú að spúa blýi yfir árásarmennina,
svo að alt herbergið fyltist af reyk.
Einn eftir annan linigu rauðskinn-
arnir á gólfið eða reikuðu skjögr-
andi út úr bardaganum, en fram
sóttu þeir í sifellu og ruddu borðum
og stólum til hliðar, svo að Puck
varð að lokum að láta undan síga
og slá frá sjer í úrslitalotunni með
byssuskeftinu, en Úlfur urraði og
gelti hatramiega við lilið hans. Ung-
frú Trent stóð varnarlaus l'yrir
framan hina viltu óvini og ljet
gagnslausa skammbyssuna síga, þar
eð hún var orðin skotfæralaus.
Villimennirnir gerðu nú lokaá-
ldaupið með ópum og öskrum og
hrintu síðustu hindrununum úr vegi.
Puck Hayne, sem var orðinn sár
á mörgum stöðum, var gripinn og
borinn í áttina að dyrunum, þótt
hann berðist um á liæl og hnakka
og hendur Indíánanna voru þegar
rjettar út til að grípa stúlkuna, þeg-
ar mikil skothríð heyrðist að utan
yfir allan gauraganginn, og gjall-
andi tónar herlúðursins vottuðu að
hjálpin var komin.
Eitt augnablik stóðu Indíánarnir
grafkyrrir, þar til lúðurinn sendi
aftur boðslcap sinn inn í húsið og
Indíánarnir þutu sem einn maður
út og i burtu.
Puck Hayne skjögraðist á fætur,
dauðþreyttur og upgefinn, í áttina
til dyranna og fylgdi ungfrú Trent
fast á eftir. Þau æptu upp yfir sig
af fögnuði. Siouxarnir voru á hörð-
um flótta, sumir i áttina að hestun-
um en aðrir að trjáköstunum við
ána. En frá hinni lilið árinnar kom
heil hersveit ríðandi manna í her-
búningi og var þar fremstur í flokki
inaður, sem Puck þekti þegar í stað.
„Buffalo Bill!“ æpti hann og veif-
aði með hendinni, sem ósár var.
„Buffalo Bill og hans menn! Húrra!
Hrópið þið líka húrra, krakkar!"
Börnin höfðu streymt út og safn-
ast utan um kenslukonuna og nú
hrópuðu þau öll i kór til að bjóða
Buffalo Bill velkominn að orðum
Pucks. En Buffalo Bill kom ríðandi
upp að skólahúsinu ineð rjúkandi
skammbyssu í hvorri hendi og stökk
úr söðlinum.
„Guði sje lof fyrir að við koinum
nógu fljótt“ hrópaði hann um leið
og hann greip liönd kenslukonunn-
ar. „Það var af einskærri tilviljun
að við skyldum rekast á spor þrjót-
anna og okkur grunaði að ekki væri
alt með feldu. En jeg sje, að það
hefir ekki mátt seinna vera.“
„Nei, það mátti vissulega ekki
seinna vera!“ æpti ungfrú Trent,
„og hefði Puck Hayne ekki komið
okkur til hjálpar, þá hefði ekkerl
getað bjargað okkur!“
Enda er hann allur útataður i
blóði og lalsvert særður“, sagði
njósnarinn og greip liönd unglings-
ins. „Frank Powell, læknir, er með
okkur, og liann gerir hrátt að sár-
um þínum. Það lilýtur að hafa ver-
ið þín slóð, sem jeg fann óg sá, að
liefði verið að elta Siouxana. En
hvernig komstu fram hjá þeim?
Puck Ilayne lýsti í stuttu máli
hvernig hann hefði leikið á Indián-
ana og hve vel það hefði heppnast.
Buffalo Bill klappaði á öxl hans.
„Það eru töggur í þjcr, Puck!“
sagði hann. „Jeg er altaf á linot-
skóg eftir mönnum eins og þjer, sem
liafa klókindi til að bera jafnt og
hugdirfsku. Komdu strax til min,
þegar Powell er búinn að hjálpa
þjer, og lærðu starf hernjósnaranna".
Puck var svo yfirkominn af gleði
að liann gat ekki stunið upp einu
orði, en á söinu stundu heyrðist
hófadynur, og hópur nýbyggja kom
aðvífandi.
Þeir þökkuðu Puck innilega og
hrósuðu honum fyrir björgun barna
þpirra, en hjeldu svo aftur af stað
með njósnaranum til að reka flótta
Siouxanna, ákveðnir í að gefa þeim
ráðningu, sem þeir gleymdu ekki
fyrst um sinn. Brátl komu menn
frá fjarlægari stöðum einnig á vett-
vang og síðastur Andy Dawson,
sem hafði staðið með prýði í sinni
stöðu og kvatt alla vopnfæra menn
til hjálpar.
„Þetta er nú mesta hreystiverk,
sem jeg hef heyrt getið um á minni
æfi, Puck!“ sagði liann þegar lion-
um var sögð sagan af hardaganum
og loforði Buffalo Bill. „Hernjósn-
ari, það er einmitt það, sem þig
hefir altaf langað til að vera. En þú
verður að tala mínu máli við hann
Iíku. Við höfum farið of margar
veiðiferðir saman til að vera að-
skildir núna. Og ef jeg fæ ekki að
slást með i hópinn, sem njósnari,
þá geng jeg lireint og beint í klaust-
ur.
Þessi ógnun var aldrei fram-
kvæmd, því að Buffalo Bill veitti
Andy ýmis tækifæri g að reyna sig,
og er fram liðu stundir átti hinn
frægi veiðimaður ekki yfir einum
einasta njósnara að segja, sem stæði
Puck Hayne og Andy Dawson á
sporði hvað kænsku snerti og
hreysti. «
S k r í 11 u p.
frœgur prófessor; hann fjekst við
að rannsaka sprengiefni.
Leigjandinn: — Nú, og þessir
blettir í loftinu eru kanske leifar af
sprengiefninu.
— Nei, það eru leifar af prófess-
ornum.
— Hvað á drengurinn yðar að
leggja fyrir sig þegar hann er orðinn
stór, frú?
— H,ann hefir svo einstaklega
gaman af skepnum, svo að hann
faðir hans er að hugsa um að láta
hann verða slátrara.
Frúin (við mann sinn, hnefakapp-
— llegrið þjer frú. Hijóðfœrið
yðar er eins og það þyrfti að
stemma það.
— Þjer verðið að snúa yður lil
útvarpsins viðvíkjandi því.
ann, sem var að koma heim af sam-
keppni); — Jæja, hvcrnig gekk þjer,
góði minn. Vanstu?
Hnefaleikarinn: — Það gekk vel.
Jeg sendi þá inn í draumalandið í
þriðju lotu, kelli mín.
Frúin: — Það var gaman. Þá
er best að vita hvort þjer gengur
eins vel að svæfa litla snáðann
okkar.