Fálkinn - 01.09.1944, Blaðsíða 9

F Á L K I N I\
9
saman og sáumst ekki fyrr en
morguninn efir. Veðurútlitið
var ekki gott þá.
Ungfrú Martin beið mín i
anddyri gistihússins, bað fyrir-
gefningar á því, að hún hafi
verið með ólund í gær, og bað
mig um að kalla sig Nan en
ekki ungfrú Martin. Jeg gerði
þetta og við átum morgunverð
saman.
Á leiðinni út á flugvöllin fór
að rigna, og veðurfregnirnar,
sem við fengum voru grábölv-
aðar. Við áttum að fljúga til
San Francisco — við komumst
þangað. .. . en sannast að segja:
Nan var dauðlúin þegar við
loksins komumst á leiðarenda.
Vegna veðurs hafði verið afar
erfitt að fljúga, og Nan var ör-
magna.
Morguninn eftir var veðrið
ennþá verra, hafi það þá getað
verið verra en fyrri daginn. Walt
hringdi og stakk upp á því að við
skyldum fresta ferðinni, og jeg
svaraði og bauðst til að fljúga
með póstflutninginn einan, á
annari vjel. Þegar Nan hevrði
þetta sá jeg ekki betur en að
hún ætlaði að fá slag'.
— Við fljúgum. . . . Og svo er
útrætt um það mál!
Jæja, jeg skal ekki gera langa
sögu lengri en liún þarf að vera:
Við flugum af stað og komumst
til Salt Lake. . . . en að það tókst
slysalaust. .. . nú, jæja — tíma-
bil kraftaverkanna er ekki á
enda enn. Lengst af leiðinni
flugum við blindflug, og veðrið
var hræðilegt. Að vísu hafði
jeg nokrum sinnum verið á
f]i],gi í ekki betra veðri....
en .... kvenmaður! Jeg fyllt-
ist adáunar á henni.
Jeg svaf eins og steinn urp
nóttina og það lilýtur Nan að
hafa gert líka. Að minsta kosti
var þernan lengi að vekja hana.
Nú var hann farinn að snjóa,
0g snjórinn var enginn barna-
leikur, þegar maður á að fara
i stórri og liraðfleygri flugvjel.
Jeg hafði ekki augun af Nan
á leiðinni og það verð jeg að játa
að mjer var talsvert órótt útaf
henni. Hún reyndi að brosa,
en brosið varð að grettum á
munninum á henni. Það var
eitthvað i ólagi í blandaranum.
• Okkur var ólijákvæmilegt að
hækka flugið og þessvegna kom
um við upp í kaldara loft, þar
sem ísing er fljót að safnast á
vjelina og veldur þetta oft slys-
um. IJreyfillinn fór að ganga
i skrykkjum. . . . útlitið var alls
ekki gott, en þó var hitt verra, að
útvarpsstöðin okkar hætti allt
i einu að starfa, svo ^ð við gát-
um ekki fengið miðanir og á-
kvarðað hvar við værum. Svona
liðu nálægt tíu mínútur — þessi
stund var eins og eilífð, og mjer
fanst sekúnduvísirinn á úrinu
minu ekki mjakast áfram....
.... aldrei hefir mjer fundist
mínúturnar eins langar. Og svo
.... stöðvaðist hreyfillinn! Var
nú ekki um annað að gera en
að lenda á renniflugi, án þess
að við hefðum hugmynd um
livar við værum, eða hvað tæki
við.
Við Nan litum hvort á annað
—hvorugt okkar hafði fallhlíf. .
og loks slepti hún stýrinu og
tók báðum höndum fyrir and-
litið. Jeg greip samstundis stýr-
ið fyrir framan mig, og mjer
tókst að knýja vjelina dálítið
upp á við.... og nú heyrðist
aftur i útvarpinu. Jeg heyrði
Oaldand-stöðina, sem var langt
tíndan — og nú þreif Nan
stýrið aftur. .. .
Þetta var taugaæsandi hrap
niður á við, þangað til við kom-
um niður úr skýjaþykninu og
sáum Oáldand-flugvöllinn beint
fyrir neðan okkur. Úr því var
lendingin ekki umtalsins verð.
Við hvíldum okkur, fengum
eilthvað að horða og hjeldum
svo áfram á nýjan leik, áleiðis
til San Francisco. Nan var mjög
leið yfir glappaskoti sínu og
sagði afsakandi:
— Jeg varð viti minu fjær.
Ef þjer hefðuð ekki setið við
hliðina á mjer .... hvernig
hefði þá farið? Jeg er nefni-
lega alls ekki vön þessu daglega
áætlunárflugi. Nú er mjer orð-
ið það Ijóst. Hvað skyldi Walt
segja um þetta?
— Hvað kemur honum það
við? Haldið þjer að jeg ætli að
fara að blaðra frá því? Annars
finnst mjer að þjer greidduð
vel fram úr vandanum. Við
skulum svo ekki tala meir um
það.
Samkvæmt samningi átti Nan
tilkall til þriggja hvíldardaga
þegar að við kæmurn til San
Francisco. Jeg átti að vísu til-
kall til hins sama, en Walt hað
mig þess að fljúga aukaferð
fyrir sig daginn eftir ef jeg
mögulega gæti, og það gerði jeg.
Þegar jeg kom aftur um kvöld-
ið, var allt á tjá og tundri.
Kvenmaður úr kjósendafjelag-
inu i San Francisco heimsótti
mig og spurði, hver meiningin
væri.
— Meiningin með hverju?
spurði jeg, eins og álfur úr hól.
— Ungfrú Martin liefir verið
sagt upp stöðunni! sagði hún.
— Sagt upp stöðunni? Jeg
skal játa að mig furðar stórlega
á því .... en jeg veit ekkert
um það mál eða hvernig í því
liggur.
— Ekki það? Og þó eruð það
þjer, sem — að minsta kosti á
yfirborðinu — ráðið og rekið
starfsfólkið hjerna i flugfélag-
inu.
— Það er alveg rjett!
— Jæja loksins hittir maður
karlmann, sem ekki reynir að
skjóta sjer undan áhyrgðinni
— Afsakið þjer .... ef þjer
eruð hingað komnar til þess
að sýna af yður ósvífni, þá
skuluð þjer reyna að leita uppi
dyrnar, sem þjer komuð inn
um.
— Það eruð þjer, sem hafið
verið ósvífinn .... þjer hafið
rekið ungfrú Martin ....
— Þvættingur!
— Þjer getið kallað það hvað
sem yður sýnist. Ef uppsögn
ungfrú Martin verður ekki tek-
in aftur þá leggjum við í kven-
fjelaginu bann á flugfjelagið.
Og svo svamlaði hún út úr
skrifstofunni. Rjett bráðum
kom annar pilsvargur inn. Hún
kom sömu erinda og lauk máli
sínu með að segja, að liún ætl-
aði að leggja hann á fjelagið
sjálf. Henni varð vitanlega of-
urlítið hughægra er hún sagði,
að persónulega hefði hún megn-
ustu andstygð á flugi og skyldi
aldrei stíga fæti sínum í flug-
vjel.
Jeg náði í Walt og spurði
liann hversvegna liann hef'ði
sagt Nan upp.
— Það hefir aldrei komið til
mála. Það er ujjgfrú Martin,
sem hefir sagt upp sjálf! En
enginn fæst til að trúa því ....
það gildir einu livað hún segir,
— allir halda að henni hafi ver-
ið sagt upp eða verið neydd til
að segja upp. Þetta er hræði-
legt. Fólk hefir verið að af-
biðja pöntuð sæti í allan dag.
Vilt þú ekki reyna að tala við
hana ?
Það var vonlaust! Svona var
Nan. Þegar hún hafði tekið eitt-
hvað í sig þá var engu hægt
um að þoka.
— Nei, lofið mjer að vera
hreinskilin, sagði hún. — Jeg
dugði ekki til þess arna. Flugið
er karlmannaverk. Konan hefir
nægilegt þol til skemtiflugs, en
til reglubundins áætlunarflugs
þarf svo mikið þrek, að þar
duga aðeins stálslegnir karl-
menn, og við þá getum við
kvenfólkið ekki att kappi.
Þrátt fyrir allar tilraunir hans
til þess að slá því föstu i við-
tölum við blöðin, að liún livorki
vildi nje gæti lialdið áfram á-
ætlunarflugi, hjeldu blöðin á-
fram að hamast gegn flugfje-
laginu. Þetta gekk svo langt að
einn daginn varð Walt að gera
sjer ferð til Los Angeles til
þess að sýna þar sönnunargögn
fyrir þvi hvað rjett væri í mál-
inu .... en það stoðaði ekki
heldur.
Þegar hann lcom aftur sagði
hann mjer, áð nú stæði til að
höfða mál gegn fjelaginu. —
Það verður hræðilegur gaura-
gangur i sambandi við það,
sagði hann. — Geturðu ekki
fundið eitthvað ráð?
— Nú skal jeg segja þjer
hvað mjer finst, svaraði jeg.
— Jeg hefi hugsað þetta mál í
þaula meðan þú varst í burtu,
og hefi komist að þeirri niður-
stöðu, að eina leiðin út úr þess-
um ógöngum er sú, að Nan gifti
sig. Þú veist sjálfur live mikið
kvenfólkið leggur upp úr hjóna-
bandi, ástum og rómantík ....
og öllu svoleiðis. Littu á, mjer
datt í hug, að þetta mundi alt
hjaðna niður, ef Nan skýrði
opinberlega frá því að hún væri
gift.
— Nú, og hvað svo?
— Þessi tilkynning er komin
til blaðanna.
— Já, en svo þegar það kem-
ur á daginn að hún er uppspuni?
— Uppspuni? Það þykir mjer
skrítið! Við Nan Ijetum gefa
okkur saman í Reno í gær ....
NINON------------------
Samkuæmis-
og kuöldkjólar.
Eftirmiödagskjólar
PEysur og pils.
UattEraöip
silkisloppap
og st/Efnjakkap
Plikiö lita úpval
5ent gegn póstkpöfu
um allt land. —
Bankastræti 7
Aberdeenbúi kom í sjúkravitjun til
kunningja síns, sem hafði verið
mikið veikur. — Mjer sýnist þú
vera miklu hressari núna en seinast,
John, sagði gesturinn.
— Já. Jeg hjelt að jeg væri dauð-
ans matur, en nú segist læknirinn
geta bjargað lífi mínu. Það á að
kosta 100 sterlingspund.
— Mikið fjandans bruðl. Heldurðu
að það sje þess virði?