Fálkinn - 01.09.1944, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGATA NR. 511
Lúrjett skýring:
1. Málgagninu, 12. ílát, 13. sið-
ferði, 14. hvílast, 16. ljóða, 18. verk,
20. straum, 21. skip, 22. flana, 24.
óhreinindi, 26. kennari, 27. togari,
29. eyðir, 30. tveir eins, 32. ferða-
lög', 34. tvihljóði, 35. döggvuð, 37.
guð, 38. hreyfing, 39. son, 40. drejfir,
41. samt, 42. mynni, 43. götugs, 44.
geim, 45. titill, 47. einkennisstafir,
49. egg, 50. upphafsstafir, 51. manns-
nafn, 55. tveir eins, 56. steikja, 57.
ungviði, 58. fje, 60. hvíldi, 62. myisna,
63. staddur, 64. ræktað land, 66.
átti heima, 68. öðlist, 69. starfsama,
71. grannan, 73. vegg, 74. skóli.
Lóðrjett skýring:
1. Rusl, 2. persónufornafn, 3. Guð,
4. forsetmng, 5. veiðarfæri, 6. rek-
ald, 7. rekjuvoð, 8. bor, 9. á fæti,
10. nuggi, 11. grafa, 12. gata í Rv.
15. Gatan í Rv. 17. fuglar, 19. bætt,
22. svar, 2. rifrildi, 24. fræðimanns,
25. ílát, 28. á fæti, 29. tveir eins,
31. ótilreiddar, 33. Greinir, 34.
skeytir, 36. skora, 39. sár, 45. ferð,
46. utan, 48. sýður, 51. ósoðin, 52.
tónn, 53. stöðvarstjóri, 54. tónar,
59. klippti, 61. mar, 63. krassi, 65.
þrír eins, 66. svei, 67. vín, 68. spjóts-
hluta, 70. frumefni, 71. skammstöfun,
72. áttir, 73. gelti.
LAUSN KROSISATU NR.510
Lárjett ráðning:
1. Hafnsögumanns, 12. vona, 13.
ofnra, 14. nóta, 16. efi, 18. log, 20.
tað, 21. Si, 22. los, 24. fau, 26. G.G.
27. hatti, 29. lierra, 30. lá, 32. steik-
arar, 34. en, 35. ilt, 37. al, 38. S.N.
39. mig, 40. naum, 41. ká, 42. Ok,
43. móðu, 44. G.G.G. 45. Ás, 47. já,
49. sum, 50. at, 51. kreistuna, 55.
R.I., 56. tangi, 57. snara, 58. ná,
60. rag, 62. auð, 63. Ra, 64. ill, 66.
tog, 68. men, 69. raus, 71. kálar, 73.
gagn, 74. sagnaritarinn.
Lóðrjett ráðning:
1. Hofi, 2. am, 3. fa, 4. So, 5. öfl,
6. gnoð, 7. urg, 8. M.A. 9. NN, 10.
nót, 11. stag, 12. vesalingarnir, 15.
aðgöngumiðann, 17. motta, 19. taran,
22. las, 23. stelksegg, 24. frekjuna,
25. urr, 28. I.I., 29. H.A., 31. álagt,
33. kú, 34. eiður, 36. tug, 39. mós,
45. árnar, 46. ís, 48. ánauð, 51. kar,
52. I.I. 53. T.S. 54. arð, 59. álas,
61. foli, 63. regn, 65. lúa, 66. tár,
67. gat, 68. man, 70. S.G., 71. K.A.,
72. Ra, 73. G.I..................................
ir yður einan, ef yður langaði til þess.
Bæjarstjórinn hafði áður verið veitinga-
maður, og liafði grætt drjúgan skilding.
Hann hafði verið ekkjumaður í nokkur ár
og þá fengið áhuga fyrir andatrú. Hann
tók því boði Galgopans fegins hendi. Gal-
gopinn flýtti sjer heim og sagði Zephyrine
tíðindin sigri hrósandi. Hann hafði komið
auga á skrifborð í skrifstofu bæjarstjór-
ans, sem augsýnilega liafði að geyma em-
bættisskjöl. Á borðinu stóð askja með em-
bættisinnsigli hans. Rjett þar hjá var hilla
með mörgum stimpluðum pappírsörkum.
Galgopinn var ekki lengi að leggja á
ráðin.
Um kvöldið kom hann og Zephyrine
uppdubbuð, þeim var boðið inn í dagstof-
una. Þar liafi alt verið undirbúið. Zephyr-
ine hafði fengið sjer neðan í því meðan
hún beið eftir manni sínum, og síðan hafði
hún bætt á sig til að lierða upp hugann
og nú var hún hin brattasla.
Bæjarstjórinn ætlaði sjálfur að lijálpa
til. Hann skipaði Zephyrine að setjast á
legubekkinn og settist sjálfur á stól fyrir
framan hana.
Galgopinn hafði, meðan á þessu stóð,
nálgast skrifborðið, en sneri baki að þvi.
Hann náði í nokkrar arkir og stimpaði
þær fimlega með embættisstimpli bæjar-
stjórans.
— Nú kemur það, hrópaði bæjarstjórinn
hrifinn.
Zephyrine hafði látist falla í dvala til
þess að bjarga sjer úr klípunifi.
— Nú skulum við spyrja liana um for-
tíðina.
— Hvað hefi jeg verið alla mína ævi?
spurði bæjarstjórinn.
„Táldreginn af konu yðar, sagði Zephyr-
ine og vildi nú binda enda. á þennan leik-
araskap.
Galgopinn varð skelkaður.
/
— Hún hefir hæfileika, hún hefir hæfi-
leika, hrópaði bæjarstjórinn himinlifandi.
Hvernig liefði hún, sem ekkert þekti til
mín, getað vitað það. Þið eigið áreiðanlega
eftir að heyra margt merkilegt. Galgopinn
var ekki síður ánægður með þenna óvænta
árangur.
Spurningunum ringdi nú yfir Zephyrine.
Hún svaraði þeim óljóst og með alls konar
útúrdúrum. Galgopinn fjekk á meðan tæki-
færi til að taka vaxmót af öllum skráar-
götum, sem liann áleit þýðingarmikil.
Loksins var athöfninni lokið og þau
kvöddu fólkið, sem var mjög ánægt.
— Þetta er ágætisnáungi, sagði Galgop-
inn. — Hann hefir. án þess að vita um það,
gefið út skírnarvottorð fyrir Fanfan. Nú
lendum við ekki framar í vandræðum,
þegar lögregluþjónarnir spvrja hvaðan
hann sje.
— Hvernig þá?
„Hjerna er örk af stimpluðum pappír.
Við skrifum þvi næst upp skírnarvottorð
Claudinets með nafni Fanfans og þá erum
við löglegir foreldrar hans, að minsta kosti
gangvart lögreglunni.
Svo lijeldu þau áfram ferðinni með
skirnarvottorð Fanfan í lagi. Þau komu
loks til Brest. Þrjú ár voru liðinn siðan
þau höfðu verið í Boulogne. Þau komu
sjer fyrir á markaðstorgi og liófu sýning-
ar sínar með leyfi yfirvaldanna.
Framan á vagni þeirra var komið fyrir
geysistóru og íburðarmiklu auglýsinga-
spjaldi, sem á var ritað:
ZEPIÍYRINE
heimsfrægur miðill.
Hefir hlotið heiðursverðlaun hjá
frönslmm háskólum.
Hún afhjúpar fortíð, nútíð og framtíð
hinna forvitnu.
Þegar einbver kom inn, vísaði Zephyr-
ine honum til sætis á legubekknum. Síð-
an kom Galgopinn inn og lokaði hurð-
inni. Hann var í riddaraklæðum, gráum
sumarfrakka og vinnuskóm. Hann tók
hönd komumanns, með mjög hátíðlegum
tilburðum, og lagði hana i liönd Zephhvr-
ine.
—- Nú eruð þjer kominn í samband
við. miðilinn, og getið spurt hana um allt
er þjer óskið að vita. Hún svarar vður
strax.
Svo dró hann sig hæversklega i hlje.
Galgopinn og drengirnir voru fyrir
utan á meðan og ljeku ýmiskonar skrípa-
læti til þess að lokka fólkið að tjaldinu.
Drengirnir voru klæddir eins og loddarar
og urðu að leika allskonar skrípalæti,
titrandi af hræðslu við Galgopann.
Kvöld eitt stóðu þeir þannig fyrir utan
tjaldið. Claudinet söng miður prúða vísu,
en Galgopinn Ijek á Gítar.
Drengurinn gata varla sungið, og allt í
einu stóð blóðgusan fram úr munni hans.
Hann fjell aftur á bak í fangið á Fanfan,
sem reyndi að bugga hann eins vel og
hann gat.
Hermaður sem stóð álengdar hrópaði:
— Þetta sýnist vera ómengað blóð, en
þetta er auðvitað eitthvað sem hann
hefir látið upp í sig.
Sumir hlógu og æptu: Bravo, bravo!
Aðrir áhorfendur voru eklci eins ánægð-
ir þeir spurðu Galgopann, sem svaraði:
— Hann hefir bara tekið of háan tón
og ekki þolað það.
Sýningunni var lokið þetta kvöld og
áhorfendurnir hjeldu heimleiðis. Galgop-
inn slökkti á lömpunum fyrir utan tjald-
ið og skipti sjer eklti af Claudinet.
— Þeir sem eru svona heilsuveilir ættu
að hafa sig á burt sem fvrst, tautaði hann
við sjálfan sig.