Fálkinn - 24.11.1944, Blaðsíða 9

F A L K I N N
9
kennileg. Það lilýtur að vera
eitthvað að mótviktinni eða keðj-
unni. En nú skulum við fara.“
Hann ýtti þeim út úr dyrunum
og lokaði.
Gestirnir hlupu niður stigann
og að vörmu spori heyrðust
hróp og köll neðan úr stofunni.
„Hvað er þetta. ...? Rödd
Robertsons gnæfði yfir allar
hinar.
Og nú sáu allir hvað gerst
hafði. Stóra myndin af Anette
hafði dottið niður af veggnum.
Borðlampi hafði oltið um koll.
Málverkið hafði dottið á gamla
dragkistu, og brúnin á henni
rifið stóra rifu, þvert yfir háls-
inn á myndinni.
„Hvaða skrambi!“ sagði Ro-
bertson ergilegur, „hefði það
bara verið einhver af hinum
myndunum. Jeg hefði átt að
hengja liana upp sjálfur....“
Hann liorfði mæðulega á mynd-
ina og ypti öxlum. „En það
tjáir ekki að sakast um orðinn
hlut.“ Hann leit við þegar hann
heyrði rödd bi’ytans i dyrunum.
„Afsakið þjer. .. . hr. Robert-
son....“ Brytinn tvisteig þarna
á þröskuldinum náfölur, og
stamaði því sem hann ætlaði að
segja.
„Hvað er að?“ sagði Robert-
son.
„Það... . liggur dauður mað-
ur niðri á veginum. Ein af stúlk-
unum var rjett að segja dottin
um hann.“
Dauðaþögn varð í stofunní.
Svo sagði Robertson rólegur og
kæruleysislega, svo að gestirnir
hruklcu við:
„Gott og vel. Berið hann inn
og lofið okkur að líta á hann.“
„Skal gert, hr. Robertsbn.“
Brytinn flýtti sjer út.
Robertson sneri sjer aftur að
gestunum. „Við höfum átt nota-
legt kvöld, finnst ykkur ekki?“
sagði hann ánægður.
Gestirnir virtust ekki vera á
sömu skoðun, nema Faber rit-
höfundur, sem brosti. Sumar af
dömunum virtust vera að falla í
ómegin. Bfytinn og bifreiða-
stjórinn koniu inn með börur
og á þeim var mannvera ein í
hnipri. Þeir settu börurnar á
gólfið og fóru út.
Mannig færði sig nokkrum
skrefum nær i forvitni sinni
og laut niður að börunum. Svo
horfði hann forviða kring um
sig og fór að hlægja.
„Robertson — bölvaður prakk-
arinn þinn!“
Líkið var auglýsingamynd, og
ullardúlt vafið utanum. Á annað
gagnaugað var málaður rauð-
ur blettur.
Allir þyrptust kringum bör-
urnar og allir hlógu. Allir nema
Anette. En hláturinn virtist tæp-
lega vera eðlilegur.
„Úr því að við höfum nú sjeð
þessar sorglegu leyfar sting jeg
upp á, að við fáum okkur glas,“
sagði Robertson. „Svo skal jeg
segja ykkur hver tilgangurinn
er með þessu öllu.“
Nú var borið fram cocktail og
whisky og Robertson hjelt á-
fram í afar hátíðlegum tón:
„Mjer finnst timabært að setja
hömlur við öllum þessum blóðs-
úthellingum. Þær koma bein-
linis óorði á mig. Jeg hefi sterk-
an grun um, að þessi maður
hafi verið myrtur af einhverjum
hjer í húsinu. Jeg veit ekki hver
glæpamaðurinn er, en hann hef-
ir látið eftir sig ýms merki. Jeg
heiti 500 sígaretta verðlaunum
þeim, sem fundið getur morð-
ingjann. Þegar við höfum fund-
ið hann látum við hann koma
fyrir rjett hjerna inni og dæm-
um hann sjálf.
GESTIRNIR, sem voru vanir hin-
skríngilegu tiltektum Robertsons
tóku tillögunni með hrifningu, eða
ljetu svo.
„Jeg er fyrsta flokks leynilögreglu-
maður,“ sagði Henrik Langberg.
„Lofið mjer að stjórna rannsókninni.“
Nú skiftust gestirnr og. fóru að
leita. Robertson og Anette sátu eftir
við arininn.
„Anette, ætlar þú ekki að koma
lika ?“
Hún hrisi höfuðið.
„Mjer finnst þetta grátt gaman,“
sagði hún.
Ungur maður Valentin að nafni,
fann snifsi af sundurrifnu brjefi á
dyramottunni. Allt sem hann gat
lesið í brjefinu var: „Hittu mig fyrir
miðdag....“ Og af undirskriftinni
var aðens hægt að sjá lítinn hiuta
nafnsins, nefnilega bókstafina net.
Það var Langberg, sem ljet sjer detta
í hug að leita á líkinu, og í brjóst-
vasa þess fannst ilmvatnsborinn
smáklútur, með fangamarkinu .4 í
liorninu, og litill böggull, en i hon-
um var visnuð rós. En það var Eva
Lester, sem ekki var lengi að leggja
tvo og tvo saman.
„A og net — Anette!“ hrópaði hún
áköf. „Anette var sú, sem kom síðast
ofan í miðdegisverðin, og hún hefir
ekki tekið þátt í leitinni. Anette er
morðinginn! Er það ekki rjett, Lor-
enz? Jeg hefi unnið sigaretturnar.“
Robertson sneri sjer að nágkonu
sinni: „Ert þú morðingi, Anette?“
Hún stóð seinlega upp. Hún var
mjög föl, augun stór og starandi.
„HVa. . . . hvað áttu við?“ stamaði
hún.
„Farið þjer varlega, frú Robert-
son,“ sagði Valentin. „Allt sem þjer
segið verður skrifað niður og verður
notað til sannana gegn yður ef svo
ber undr.“
Margir hlógu. Eva Lester sagði:
„Lorenz, segið mjer hvort jeg hefi
unnið sígaretturnar. Jeg er að deyja
af eftirvæntingu.“
„Það er undir úrskurði kviðdóms-
ins komið,“ svaraði Robertson með
dómarasvip. „Ákærða hefir eigi með-
gengið. Jeg sting upp á, að við yfir-
heyrum hana undir eins. Setstu
Anette! Falbe, þú ert dómari, Cort
ofursti er sækjandi. Jeg skal verða
verjandi. Hinir eru kviðdómendur.“
Svo var staupamatnum fyrir að
þakka að flestir voru góðglaðir á
þessari stundu, og þegar Robertson
stóð upp til að halda varnarræðuna
var honum heilsað með hlátri og
lófaklappi.
Hann stóð á dúknum fyrir fram-
an arininn, sneri sjer að fólkinu
og brosti þangað til lófaklappið
hafði lægt. Svo byrjaði-hann:
„Það sjest af því hvernig likið
lá, að það hafði dottið úr allmikilli
hæð, ofan af þaki eða glugga á efstu
hæð, niður á veginn. Skjólstæðing-
ur minn er sakaður um að hafa
myrt manninn. Jeg skat ekki þreyta
háttvirta kviðdómendur með spurn-
ingunni um, hvort hann hafi dottið
eða hvort honum hefir verið hrint
út. En jeg mun halda mig að stað-
reyndunum.
Vasaklúturinn og visna blómið
i vasa hins dána sýnir greinilega
að hann var hrifinn af ákærðu.
„Jeg leyfi mjer að geta þess til að
hann liafi sært hana með þvi að sýna
henni fullmikla stimamýkt — hann
hafði verið henni til skapraunar.
Með öðrum orðum: henni fannst
hann óþolandi. Hún taldi, að lífið
mundi verða miklu skárra, ef hann
væri ekki til. Þessvegna hrinti hún
honum þegar tækifærið gafst.“
Hann sneri sjer að Anette: „Það
var svoleiðis, sem það gerðist —
er það ekki rjett?“ Þú vildir helst
losna við hann?“
Allir litu á hann og hlógu, en
hláturinn hljóðnaði og nú varð
óviðfelldin þögn. Anette var eins
og aumingi og örvænfingin skein
úr augum henni.
„Nei,.... jeg skil ekki hvað hú
att við, stamaði hún. „Um hvern
ertu að tala?“ Hún var líkust rán-
dýri, sem komið er í gildru.
„Um manninn, sem þú myrtir,“
sagði Robertson.
Hann talaði hægt, hvasst og greini-
lega. Hann talaði eins og maðui’,
sem ber fram akæru. Nú var hann
hættur að hlægja. Svipurinn á hon-
um var harður og óvæginn og hann
starði köldum augum framan í An-
ette. Svo sagði hann rólega og fast-
mæltur:
„Ejns og jeg sagði áðan: þú varst
orðin leið á honum. Hann hafði
búist við að þú mundir setjast i
helgan stein í sveitinni með honum,
og örfað sig í starfinu. F.n þú hafðir
ekki áhuga fyrir öðru en peningun-
um lians — fyrir sollinum á veit-
ingahúsunum og náttklúbbunum, fyr-
ir skartgripum og fallegum kjólum.
Eftir því senx lengra leið gerðist
þú leiðari á honum.
Og eitt kvöld gafst þjer færið, og
þú notaðir það. Hann stóð á brún-
inni á þverlxnýptu standbergi. Þetta
var eftir sólarlag. Engin vitni nærri.
Ofurlítil lirinding var nóg.“
„Nei,“ ln’ópaði Anetta æðisgengin.
„Þetta er ekki satt. Hann sundlaði
og þessvegna hrapaði hánn.“
„Maður sem iðkað hefir Alpagöng-
ur fær ekki svima þó hann standi
á þrjátíu metra hárri fjallbrún,“
sagði Robertson.
Hann tók sjer málhvild og hjelt
svo áfram, með sömu rólegu köldu
röddinni: „í kvöld er rjett eitt ár
síðan. Það var um það leyti, sem
þú varst i gistihúsinu og sagðir
fólkinu frá hvernig allt hefði atvik-
ast — hann hafði fengið svima.
Og hann var dáinn, lá sundurkram-
inn í urðinni. Hann gat ekki and-
mælt því, sem þú laugst!“
Hún rjetti fram báðar hendurnar,
hrædd og grátbændi:
„Já, en þetta er satt,“ sagði hún.
„Hann fjekk svima. Jeg get svarið
það.“
„Geturðu það?“ sagði Robertson.
Hann laut fram að henni. „Getur
þú svai-ið það, ef þú stæðir augliti
til auglitis við hann — gætirðu svar-
ið það upp í opið geðið á honum?“
Hún hrökk til baka. Dimmu aug-
un. voru svo óeðlilega stór. „Þú
getur ekki vakið hann aftur til lífs-
ins,“ sagði hún. Röddin var aðeins
hvíslandi.
„Jæja, get jeg það ekki?“ sagði
Robertson. „Það sem jeg sagði hjerna
i kvöld mn Önnu Fisher, sein sá
manninn „inn og varð gráhærð og
máttlaus, er dagsatt, orð fyrir orð.
Hún sá hann — hún sá hann, skil-
ur þú. Alveg á sama hátt og þú
færð að sjá Martin í kvöld.“
Röddin var sigurhrósandi. þrung-
in af vissu. \
l^Ú VARÐ óhugnanleg þögn. —
Ljósin í stóru dagstofunni fóru
að dvína, það slokknaði hægt og
hægt — aðeins kom ofurlítill bjarmi
frá litlum lampa úti í horni.
„Martin — Martin!“ sagði Robert-
son rólega, en með fastri, ákveðinni
rödd, eins og sá sem hann talaði
við, væri mjög nærri. „Komdu,
Martin — komdu!“
Þarna var dauðaþögn. Gestirnir
sátu eiiis og brúður, lafhræddir. Fyr-
ir utan gluggann lieyrðist liægt, sila-
legt fótatak í sandinum. Svo var
drepið hægt en greinilega á rúðuna.
Robertson.sneri sjer aðglugganum.
„Martin!“ hvíslaði hann. Ert það
þú?“
Anette greip um hálsinn á sjer.
„Þú mátt ekki láta hann koma inn.
Jeg myrti hann — — jeg myrti
hann. Jeg má ekki sjá hann.
Hún riðáði og fjell í öngvit fram
á borðið. Svo rann hún niður á ffólf-
ið.
Robertson hló kuldahlátur.
„Kveikið þið ljósiS!“ sagði hann.
Og svo var kveikt.
Öskugrár í andliti en með bros á
vör, leit hann kringum sig. „Er á-
kærða sýkn eða sek?“ spurði hann.