Fálkinn - 24.11.1944, Blaðsíða 10

10
F Á L K 1 N N
VMGSW
LE/SNMIRMIR
Hlátur og grátur
Fyrir mörgum, mörgum árum voru
kongur og drotning, sem lentu í því
óláni að móðga norn eina. Sem bet-
ur fór var þessi norn ekki eins*
slæm og sú, sem Ijet ltana Þyrnirósu
litlu stinga sig í fingurinn, svo að
hún svaf i hundrað ár — en þó var
það ekki allt í sómanum, sem hún
gerði.
— Úr því að kongurinn var að
gantast að hattinum mínum, og hann
er þó eftir nýjustu tísku i Norna-
París, er best að strákurinn hans fái
eitthvað að ganlast að! sagði norn-
in. Hún leit kringum sig ógnandi og
hjelt áfram: — Þegar aðrir gráta,
skal prinsinn hlægja, en svo að ekki
hallist á, þá er best að liann gráti
þegar aðrir hlægja!
— Ó, kæra norn, verið þjer ekki
svona grimmúðug við blessað barn-
ið! sagði drotningin, og reyndi að
blíðka nornina með því að gefa
henni stóran gullhring.
— Jæja, þá skal jeg lofa því, að
prinsinn verði eins og önnur börn,
og hlægi og gráti eins og aðrir,, ef
— Ef hvað? spurðu konungurinn
og drotningin bæði í senn.
— .... ef hann getur hlegið og
grátið í einu, sagði nornin og hvarf
upp i ský.
Prinsinn óx og dafnaði og varð
stór og fallegur drengur, en það var
skelfing leiðinlegur vani, sem hann
hafði: hann Iiló og grjet þegar það
átti ekki við.
Þegar hann fjekk magakveisu eða
halði meitt sig á hnjenu, svo að
blæddi úr þvi, ]iá hló liann þangað
til þeir, sem áttu að dijálpa honum
gátu ekki varist lengur. Þeir fóru
líka að hlægja sjálfir, þó að þeir
vissu, að vesalings drengurinn ætti
bágt.
En þegar hann sá lífvörðinn í
skrúðgöngu, og þegar hann kom í
hringleikhúsið og sá leiktrúðinn þá
grjet hann, eins og hann væri flengd
ur, og allt fólkið, sem ekki vissi að
þetta voru álög á drengnum, spurði
alveg forviða:
— Hvað gengur að veslings prins-
inum? Mikil vorkumi er aumingja
barninu. Skyldi ekki vera hægt að
hjálpa því.
Drotningin fór að hugsa um þetta,
hún hafði heyrt nornina segja, að
þetta mundi lagast, cf drengurinn
gæti hlegið og grátið samtímis. —
En það var nú víst hægara ort en
gjört.
Nú fjekk hún konginn til að til-
kynna að sá, sem gæti fengið prins-
inn til að hlægja og gráta samtímis,
skyldi fá mikil verðlaun.
Og þið getið nærri, að nú varð
ærið gestkvæmt i höllinni. Og allir,
sem þangað komu, gerðu sjer vonir
um, að þeir mundu vinna verðlaun-
in, og geta komið prinsinum til að
hlægja og gráta í einu.
Það reyndist ofur auðvelt að
koma prinsinum til að gráta —
ekki var annar vandinn en að segja
eithvað skemtilegt, eða þegar komið
var til hans með eitthvað, sem hann
ekki þekkti en langaði til að eiga
— þá grjet hann ag tárin runnu
niður kinnarnar.
— Það er hægur vandi að fá
prinsinn til að ‘ lilægja líka, söðu
ýmsir eftir á. Vitanlega hló liann
þegar maður löðrungaði hann eða
kleip hann í handlegginn — venjú-
leg börn mundu fara að gráta af
því ,og þessvegna hló hann, vesl-
ingurinn! En þegar liann grjet hló
hann ekki og þegar hann hló var
ómögulegt að fá hann til að gráta.
— Getur þá enginn hjálpað ves-
lings barninu mínu? andvarpaði
drotningin. Þeim sárleiddist báðum
alt þetta vafstur, prinsinum oghenni;
prinsinn var orðinn fullsaddur á
að láta fólk löðrunga sig og ldípa-
sig til þess að liann skyldi ldægja
— liann var blár og marinn á hand-
leggnum — þetta var óþolandi.
— Þú verður að sæta þig við
þetta, barnið mitt! sagði drotníng-
in og kyssti liann. — En síðar,
þegar þú losnar úr þessum álögum,
þá verðurðu svo glaður, að þú sjerð
ekkert eftir misþyrmingunum, sem
þú hefir orðið fyrir!
Prinsinn andvarpaði og lofaði að
bera sig karlmannlega, ef fleiri kæmu,
en hann var orðinn vantrúaður á,
að nokkrum mundi takast að fá sig
til að hlægja og gráta í einu.
í eldhúsinu í höllinni var lítill
vikadrengur, sem var látinn vinna
erfiðustu og leiðinlegustu störfin.
En þetta var mesti greindarpiltur,
og hann hugsaði mikið um aum-
ingja prinsinn, og hvernig ætti að
leysa hann úr álögunum.
Einu sinni þegar hann var að
vinna, datt digrasta eldabuskan svo
klunnalega að allir fóru að skelli-
hlægja — og Keli litli lilca.
Og nú hrópaði hann upp yfir sig:
— Jeg veit ráðið!
Án þess að segja orð meira hlióp
hann út úr eldhúsinu, upp stigana
og inn í stóra salinn þar sem varð-
maðurinn stóð — og hraðinn var
svo mikill á honum að hann þeytti
varðmanninum kylliflötum, þegar
hann ællaði að stöðva hann.
Iíann hljóp beint inn til kóngs
og drotningar, en þar stóð prins-
inn og var að segja þeim, hvernig
það hefði farið að, allt þetta fólk,
sem ætlaði að lækna hann .
— Jeg get læknað prinsinn! hróp-
aði Keli eldhúsdrengur. — Bíðið
þið augnablik. Lofið mjer að reyna
Konungurinn og drotningin urðu
alveg steinhissa — hvað gekk eigin-
lega að stráknum? En Keli gaf prins-
inum nokkur olnbogaskot svo að
hann fór að hlægja. í sömu andr-
ánni tólc liann upp stóran lauk, sem
hann hafði verið að afhýða niðri i
eldhúsi, og fór að sneiða hann, alveg
upp við augun á prinsinum.
Hann sveið i augun og fóru nú
hrynja tór niður kinnarnar — það
komu fleiri og fleiri — prinsinn
grjet, en hann hló um leið, því að
Kel hjelt áfram að klípa hann, svo
að liann skyldi ekki hætta. Og nú
var prinsinn í einni svipan kominn
úr álögunum.
Prinsinn hafði lilegið og grátið í
einu, eins og nornið hafði talað um,
en þegar hann þurrkaði sjer um
augun og hætti að hlægja, var hann
orðinn alveg eins og önnur börn,
og hló þegar hann skemmti sjer og
grjet þegar honum var gert mein.
— Hvernig datt þjer þetta í hug?
sagði drotningin.
— Jeg var að afliýða iauk þegar
eldakonan datt •— og þá hló jeg
og grjet í einu. Og úr því að jeg
gat það jiá hlaut prinsinn að geta
það, svaraði Keli.
Hann fjekk sín laun og varð leik-
bróðir prinsins, af því að hann
hafði reynst úrræðabetri en alll
fullorðna fólkið.
k r í 11 u r.

L 11 —-
T y,-. j—r -j--r j wmm aeim J*
ff
— Má jeg spyrja — hvað gengur
að gður, Olsen?
— Hringekjueigandinn skuldaði
mjer 22 krónur — og svo verð jeg
að aka fgrir alla peningana.
I
Hifreiðaeigandinn i egðimörkinni.
— Góðan daginn, hafið þjer feng-
ið morgunverð?
— Nei, skipstjóri. Þvert á móti.
Þegar Þverfer var að œfa sig und-
ir ferðina til Vestmannaeyja.
r>
— Nei, elcki hjerna, Atli. Það
eru svo mörg augu sem horfa á
okkur.
Nærgönguli náungi var að spyrja
Alexandcr Dumas um ætterni hans
og sagði: „Þjer eruð kynblendingur,
herra Dumas?“ sagði hann.
„Já,“ svaraði Dumas hógvær.
„Og faðir yðar, herra Dumas?“
„Hann var múk:tli.“
„Og hann afi yðar?“ j
„Hann var svertingi," svaraði
Dumas hvatskeytislega, því að þolin-
mæði hans var á þrotum.
„En má jeg spyrja — hann lang-
afi yðar?“
„Han,n var api, herra minn,“
þrumaði Dumas. „Api, herra minn.
Ætt mín byrjar nefnilega þar sem
yðar endar.“