Fálkinn - 24.11.1944, Blaðsíða 12

12
FÁLKINM
Pierre Decourelli: 23
Litlu flakkararxiir
og hann verður áreiðanlega reiður ef jeg
kem með yður.
— Hvað er að heyra þetta, sagði lækn-
irinn, — þeim mun meiri ástæða er til að
athuga veika drenginn. Finnst yður það
ekki Durand, sagði hann og sneri sjer að
lyfsalanum.
— Jú, það finnst mjer, læknir, sagði lyf-
salinn, — og sjeu þau þvi mótfallin, getið
þjer krafist aðstoðar lögreglunnar.
— Komdu drengur minn, sagði læknir-
inn við Fanfan. Sje hægt að hjálpa lionum
skal það verða gert.
Fanfan kom glaður í bragði inn i vagn-
inn. Claudinet hafði ekki liðið vel þennan
dag. Hann sat í hnipri úti í horni. Galgop-
inn og Zephyrine höfðu bæði verið vond við
hann. Skap þeirra var ekki upp á marga
fiska, þvi að nú hafði Skipstjórinn ekki
látið sjá sig i þrjá daga.
Aðsóknin að tjaldinu minkaði á meðan
og hafði þó ekki mátt minni vera.
Svo hafði Galgopanum komið i hug nýtt
gróðrabrall, meðan hann fór um og brýndi
hnífa.
— Hann vissi hvert hann gat snúið sjer
og selt góðar hugmyndir, en betra hefði
verið að framkvæma þær sjálfur með að-
stoð Skipstjórans.
Bræði þeirra bitnaði öll á vesalings Clau-
dinet.
— Þú ert letingi, æpti Galgopinn, —
sem ekkert gerir annað en að hósta í stað
þess að vinna. Þú ert þokkapiltur, eða hitt
þó heldur.
Claudinet svaraði elcki. Hann dró andann
með erfiðismunum.
Þegar Fanfan kom inn sauð bræðin upp
úr á ný. Jæja, þarna kemurðu, sagði Gal-
gopinn. — Hvar varstu að slæpast?
— Jeg gekk hjerna niður á götuna. af þvi
að hjer var ekkert að gera.
— Var hjer ekkert að gera?
æpti Zephyrine. — Veistu ekki að þú átt
að þrífa til og elda morgunmatinn? Sjáðu
hvernig hjer er umhorfs.
Hún gaf drengnum utanundir og bæth
við.
— Nú geturðu ef til vill sjeð að hjer er
nóg að gera.
Það var satt sem Zephvrine sagði. Allt
var í megnustu óreiðu.
— Jeg skrepp Iijerna snöggvast upp á
hornið, sagði Galgopinn, — til þess að vita
hvort gestgjafinn hefir sjeð Skipstjórann.
— Það skaltu gera, sagði Zephyrine^ —
en vertu ekki lengi. Slatfu á fætiu-, sagði
hún og sparkaði í Claudinet, stattu á fætur.
Hversvegna ferðu ekki, sagði hún við Gal-
gopann.
Hann stóð grafkyrr í dyrunum og starði
á tvo lögregluþjóna og mann með hvítt
Dindi. Þeir komu í áttina til vagnsins.
— Zephyrine, sjerðu hverjir koma. —
Tveir snuðrarar. Hvað ætli þeir vilji?
— Lögreglan! hrópaði Zepliyrine skelfd.
Þau liöfðu engan tírna til umhugsunar.
Maðurinn með hvíta bindið gekk upp
vagnþrepin.
— Jeg er umsjónarmaður hjá hinu opin-
bera eftirliti með vinnandi börnum, sagði .
hann. Mjer er sagt að hjer sje veikt barn.
Jeg kem lijer i nafni laganna, til þess að
líta á það og taka það með mjer, ef vinn-
an er of erfið fyrir það.
Galgopinn hafði nú fengið aftur sjáll's-
traust sitt.
Hann gaf Zephyrine bendingu, þegar
hún ætlaði að fara að skýra frá því að
einkamál hennar kæmi ekki lögreglunni
við.
Galgopinn var mjög vingjarnlegur.
— Sjáið þjer nú til, læknir, sagði hann.
— Hver og einn reynir að skara eld að
sinni köku. Þjer hafið verið gabbaður.
Jeg á einhvern öfundarmann, sem hefir
rægt inig. Hjer er vesalings veikur dreng-
ur. Hann er í ætt við okkur, svo að við
gerum auðvitað allt sem í okkar valdi
stendur til að annast hann.
Læknirin furðaði sig ekkert á þrifn-
aðinum i vagninum. Hann hafði sjeð
margt verra af því taginu áður, en honurn
brá í brún við þá ruddamennsku, sem
Iýsti sjerí svip Galgopans.
Hann sá strax að sjúkdómur Glaudinet
var ólæknandi. Það var ekki annað að gera
en bjarga honum úr þvi víti, sem hann
nú lifði í.
— Eins og við höfum látið okkur annt
um liann, sagði Zephyrine og leit lil him-
ins.
— Yður skjátlast að þetta sje venjuleg
hrjósthimnubólga. Hann er mjög veikur og
þarfnast nákvæmrar hjúkrunar, sem ekki
er hægt að veita lionum hjer. En hennar
þarfnast hann til þess að geta náð sjer
aftur.
— Getur hann náð sjer aftur? hrópaði
Zepliyrine, nærri því óttaslegin, og varð
bjánaleg á svipinn.
— Já, auðvitað, sagði Galgopinn fljót-
mæltur, — og við vonum það líka.
— Já, það getur orðið, en ekki hjer,
sagði læknirinn. — Þið verðið að koma
honum á sjúkrahús.
— í sjúkrahúsið! Aldrei, aldrei! Við
erum fátæk, að vísu, en við viljum ekki
setja barnið okkar í sjúkrahúsið.
— Jæja, en hvernig haldið þið þá að
þið getið hjúkrað honum. Hvaða meðul
fær Iiann? Má jeg líta á síðustu lyfseðl-
ana?
— Herra læknir, sagði hann, — jeg
hefi vantrú á þessum venjulegu lyfjum.
Jeg lækna hann með töframeðalinu. Kon-
an mín býr það til. Hjerna er einmitt
nýjasti skamturinn, hjelt hann áfram og
tók upp flösku, sem hann hafði tekið frá
Fanfan. — Þjer getið varla lialdið þvi
fram að þetta sje ekki hreinasta afbragð
við brjóstveiki.
— Þetta er ágætt lyf en það hrekkur
bara ekki til. Þetta barn er veikara en
svo, að það megi búa við ljelega lijúkrun.
— Afsakið læknir, en þjer hafið ekkert
leyfi til að skifta yður af þessu. Claudinet
er systursonur konu minnar, og skjöl
okkar eru í hesta lagi. Jeg er fjárhalds-
maður lians. Lögin heimila mjer að fara
með liann eins og mjer sýnist og jeg ætla
líka að fara með liann á sama hátt og
jeg hefi gert. Þjé'r getið ekki neytt mig
til að fara með hann á sjúkrahús. Annars
förum við á burt úr París eftir fáeina
daga, og hreint sveitaloftið mun bæta
heilsu lians. Þjer getið kært mig, ef yður
sýnist svo, en þjer fáið barnið aldrei
með góðu. Mjer þykir vænna um hann
en svo.
Læknirinn hugsaði sig um andartak.
Galgopinn vissi livað liann söng, í
rauninni gat enginn tekið af honum barnið
meðan ekki lágu fyrir heinar sannanir
fyrir því, að hann misþyrmdi því.
—- En hann hressist ekki, lieldur deyr,
ef hann verður hjer lengur, sagði læknir-
inn.
Galgopinn yppti öxlum.
Fanfan kom nú fram úr skoti sínu.
Hann var náfölur. Átti hann að lát'a þetta
viðgangast? Að láta Claudinet bíða dauða
síns i klóm Galgopans og Zepliyrine. Hann
varð að fara i sjúkraliúsið, livað sem það
kostaði.
— Herra læknir, sagði hann stillilega,
— það er ósatt að pabbi gefi honum lýsi.
Flöskuna þarna tók hann af mjer, af því
að hann var reiður við mig fyrir að kaupa
meðal lianda bróður minum. Hann barði
okkur báða, þegar liann komst að því.
Claudinet fær aldrei annað melSal en
brennivín. Skipstjórinn, sem er vinur
pabba, segir alltaf, að það sje best að
barnið deyi, svo að þau geti erft það.
Hann á uefnilega vagninn, og líka pen-
ingana, sem gjaldkerinn geymir. En jeg
vil ómögulega að hann deyi. Jeg vil að
hapn verði frískur aftur. Jeg skal endur-
taka það sem jeg hefi sagt i rjettinum eða
á lögreglustöðinni. Claudinet verður drep-
inn lijerna, og jeg vil ekki verða með-
sekur í því.
Meðan Fanfan var að segja þetta, hófst
ægilegur eltingarleikur. Hann hentist á
milli borða og stóla á undan Zephyrine,
sem reyndi að klófesta hann. Lækninum
tókst að ganga á milli, og nú komu báðir
lögregluþjónarnir á vettvang.
Þegar Galgopinn sá þessa þjóna rjetl-
vísinnar varð liann algerlega rólegur.
— Vertu óhrædd, hvíslaði hann að Zep-
hyrine, — þeir geta sjálfsagt læknað
Claudinet i sjúkrahúsinu eins vel og lijerna
heima hjá oklíur.
Ilann var samt smeykUr uin, að rann-
sókn yrði liafin, og skaut því Zephyrine
til hliðar:
— Blessaðir lögregluþjónarnir mega
gjarnan líta inn fyrir, hjer er allt í kyrð
og spekt. Læknirinn er kominn til að líta
á lítinn dreng, sem er hjá okkur. Okkur