Fálkinn - 24.11.1944, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 517
Lárjett skýring:
1. Hnoð, 4. sjónhverfingamaður,
10. á litinn, 13. krafts, 15. hana, 16.
fita, 17. líkama, 19. enda, 20. hug-
rekki, 21. smjörlíki, 22. lofttegund,
23. virða, 25. húð, 27. fugl, 29. gagn-
stœðir, 31. karldýrið, 34. værðar-
hljóð, 35. pár, 37. hlífir, 38. ránfugl,
40. fyrir ofan, 41. tveir eins, 42.
tveir samhljóðar, 43. dans, 44. tölu,
45. setjir af stað, 48. livíli, 49. þyngd-
areining, 50. hljóða, 51. fes, 53
frumefni, 54. leikara, 55. ílát, 57.
garði, 58. mann, 60. tindurinn, 61.
hell„ 63. manns, 65. hljomir, 66.
óskar, 68. spurði, 69. áburður, 70.
bústáðir, 71. mylsna.
Lóörjett skýring:
1. Á húsi, 2. æstra, 3. fjelag, 5.
fjall, 6. jálkur, 7. þreyttur, 8. efni,
9. guð, 10. hryggi, 11. stjórna, 12
þingmaður, 14. vöxtur, 16. illvirki,
18. fornmenn, 20. ílátið, 24. uppgötv-
un, 26. sveik, 27. flakkari, 28. heil-
ar, 30. æsing, 32. spik, 33. sundmað-
ur, 34. óvinsæl, 36. reiðihljóð, 39.
fugl, 45. veiðarfæri, 46. sjávardýr,
47. fikt, 50. skepnurnar, 52. karl
minn, 54. skaðinn, 56. fugls, 57. losa,
59. prentsmiðja, 60. veiðarfæri, 61.
mann, 62. rusl, 64. fornafn, 66.
snemma, 67. frumefni.
Skökk reitamynd birtist með aðar hjer, ásamt rjettu mynd-
krossgátunni í síðasta blaði. Eru inni.
skýringarnar því endurprent- <V/V/ClV«W
hefir borið ofurlítið á milli um læknis-
aðferðina, en nú er allt klappað og klárt.
Læknirinn vill endilega, að snáðinn fari
i sjúkrahús, og við verðum að fallast á
það, þó okkur þyki illt að þurfa að sjá
af honum.
— Fallist þjer á það, spurði læknirinn
undrandi.
— Já, auðvitað, fyrst sonur ininn, —-
þessi piltur þarna er sonur minn, — er
svona ákafur i það, þá læt jeg undireins
undan. Jeg vil ekki láta segja það um mig
að jeg sjái illa fyrir fjölskyldu minni.
— Það er gott, sagði læknirinn.
Hann sagði eitthvað við lögregluþjón-
anna.
— Já, herra læknir, nú skal jeg faia
að tilkynna yfirlögregluþjóninum þetta.
Hann fór og læknirinn skrifaði nokkur
orð á nafnspjald.
Hann hafði tæplega lokið því, þegar
lögregluþjónarnir komu aftur.
— Hafið þjer beðið um vagn?
— Já, herra læknir?
— Akið með þetta barn í Sanct-Eugenie
sjúkrahúsið. Það verður tekið strax á
móti yður, þegar þjer sýnið þetta spjald.
Claudinet gekk smeykur til lögreglu-
þjónsins.
— Ætlarðu ekki að' kyssa okkur að
skilnaði? spurði Galgopinn.
Hann tók drenginn i fang sjer og. rjetti
hann siðan Zephyrine og drap titlinga
framan í bana um leið. Hún kyssti barn-
ið eins blíðlega og henni var unnt, vegna
niðurbældrar reiði.
Fanfan kyssti vin siun með einlægri
gleði og sagði:
— Nú verðurðu bæði stór og sterkur.
Hann fylgdi Claudinet alveg út að
vagninum. Þegar þeir voru farnir, rjetti
læknirinn Fanfan höndina og sagði við
Galgopann:
— Þetta barn er alveg heilbrigt, og jeg
hefi elckert út- af því að lcvarta. En fái
jeg vitneskju um það, að það hafi verið
barið eða því refsað fvrir að standa fynr
ináli vinar síns, þá getið þjer reitt yður
á að jeg tilkynni lögreglunni það óðara.
Líka vil jeg benda yður á, að þjer eruð
undir eftirliti.
— Þess þarf ekki, herra læknir. Fanfan
verður ekki refsað. Það gleður mig einmitt,
að hann skuli liafa talað máli vesalings
Claudinets svona einarðlega. Jeg hefi raun-
ar altaf viljað að hann færi á sjúkrahús, en
konan var því mótfallin. Þjer þeklcið nú
sjálfur hvernig kvenfóllc er.
Þegar Galgopinn kom inn aftur, var
Skipstjórinn þar að skýra það fyrir Zep-
hyrine hversvegna liann hefði verið svona
Iengi burtu.
— Svo er mái með vexti, sagði hann
og skifti um umræðuefni þegar Galgop-
inn kom inn, að jeg er orðinn staurblank-
ur.
— Já, við þurfum að tala margt sainan,
sagði Galgopinn. — Fanfan þú mátt fara
út að leika þjer, en farðu saint ekki langt
i burtu. Við þurfum á þjer að halda innan
skamms. Segðu okkur til ef einhver kemur.
Drengurinn fór.
Galgopinn gætti að hvort nokkur stæði
á hleri og settist síðan við hlið skipstjór-
ans.
— Nú gerum við áætlun.
— Hvaða náungi var það, sem var að
snuðra hjerna í kring með lögregluþjón-
unum? Er einhver fjandinn á sevði?
M Sei, sei nei, Við höfum orðið að neita
okkur um þá ánægju að hafa Claudinet
hjá okkur um tíma.
Galgopinn sagði nú vini sínum frá þvi
í fáum orðum, sem gerst hafði.
— Bölvaður óþokki er stráksvínið, hann
Fanfan, sagði Skipstjórinn.
— Jeg slcal jafna um gúluna á lionum,
sagði Zephyrine æst.
Nei, nei! Við skulum einmitt vera elsku-
leg við hann, sagði Galgopinn.
— Hversvegna?
— Af því að jeg held að hann sje orð-
inn svo deigur að við getum komið tauti
við hanm Við verðum að gera hann með-
sekan okkur. Jeg ætla að ræða um eina
fyrirætlun við þig, og hann verður að
taka þátt í henni.
— Fyrirætlun! Leystu frá skjóðunni.
— Nei, hlustaðu nú fyrst á annað, sem
jeg þarf að segja þjer. Þú hefir svikið okk-
ur dálítið i seini tíð. — Við vorum svo
samrýmd þegar við vorum i Brest.
— Við skulum ekki eyða timanum i
það að rifja upp gamlar væringar, sagði
Skipstjórinn. — Áður fyrr varst þú talinn
sá snjallasti í því að snuðra uppi eithvað
nýtt. En jeg hefi ekki orðið var við að
þú fyndir neitt, nema þetta í Moisdon.
Það varl líka ágætt, það játa jeg, En
síðan hefir þú verið svo sljór að jeg hefi
sleptp afþ jer liendinni. Þessvegna hefi
jeg lagt stund á veðreiðarnar. Það er
þó alltaf hægt %ð græða svolítiþ á þvi að
hafa veðbanka, og sje heppnin með, getur
maður krækt sjer í eithvað á heimleið-
inni.
— Svei! sagði Galgopinn fyrirlitlega.
— Held jeg þekki þau vinnubrögð, þau
erg bráðónýt. Jeg vil heldur eitthvað
traust fyrirtæki*
— Eins jeg, en hvar er það?
— Eigum við að vera saman?
— Sjálfsagt út með það!
Þeir fóru að hvislast á. Fanfan hlust-
aði með eftirvæntingu fyrir utan og heyrði
flest sem þeir sögðu.
Ilann hafði orðið dauðhræddur, þegar
Galgopinn hafði orðið svona skyndilega
mildur við liann eftir að hann liafði sagt
sannleikann. Ifonum fannst alltaf eitthvað
dularfullt í slikum fleðulátum. Allt, sem
hann liafði fengið refsingu fyrir, fram
að þessu, var smámunir einir á móts við
þetta, og' samt lögðu þau sig fram til að
vinna hann með góðu.
Galgopinn hafði sagt við Skipstjórann.
— Við þurfum að tala um alvarlegt
mál.
Voru þeir að undirbúa nýjau glæp?
Fanfan skreið inn undir vagninn og lagð-
ist í stóra kassann, sem hundurinn lá
venjulega í. Ilann lagði eyrað upp undir
vagngólfið en það var svo gisið. að hann
heyrði allt samtalið. .
Þau ráðgerðu þjófnað, ef lil vill morð,
og Fanfan átti að vera meðselcur.
Drengurinn átti að fara til læknis nokk-
urs, fá hann til að yfirgefa húsið undir
því yfirskini að sjúklingur þvrfti hans
með. En Galgopinn og Skipstjórinn ætl-
uðu að brjótast inn í íbúð hans á meðan.
Þar var aðeins gamall þjónn.
Fanfan skreið náfölur útúr kassanum