Fálkinn - 01.06.1945, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Jens Bolstad:
Nýi hreppstjórinn.
MÉR finnst við eiga lieimtingu
á að eitthvað verði að-
hafst!“ Þorkell Laufstad stóð
liár og digur á gólfinu inni
hjá lireppstjóranum. „Þeir eru
margir hér í sveitinni, sem vilja
meina, að þetta hefði elcki ver-
ið látið lialdast uppi i tíð hans
Trandbergs hreppstjóra." Það
var ekki laust við meinsemi i
rödd Laufstads, enda fór það
ekki framhjá setta hreppstjór-
anum, honum Nils Petter Berg.
Hann liafði ekki verið nema
sex vikur i sveitinni, liafði ver-
ið settur í embættið þegar
gamli hreppstjórinn féll frá,
en gert hafði hann sér vonir um
að hann fengi skipun í embætt-
ið. En nú fannst honum eins
og dómur liefði verið kveðinn
upp yfir sér þeg'ar oddvitiuu
sagði: „Þetta liefði ekki verið
látið haldast uppi í tíð Trand-
bergs gamla hreppstjóra.“
Meiningin málsins var sú, að
þennan stutta tíma sem Berg
hafði verið setlur í emhættið
liafði þjófnaður verið framinn
tvívegis, og þrátt fyrir ítarlega
eftirgrennslan hafði engin vís-
hending fengist um liver þjóf-
urinn væri. — Fyrst var það
hnuplið í Þveitarseli um há-
hjartan daginn, eftir að þau
höfðu flutt þaðan um Jóns-
messuleytið. Stjáui i Þveit hafði
liaft með sér þungar nestis-
klyfjar í selið og komið upp-
eftir fyrrihluta dags og sett
pokana inn í búrið, en skropp-
ið svo frá upp að Selási, þar
sem hann liélt að hann mundi
hitta hana Ásu selbústýru. -
Þegar liann kom aftur, eftir
klukkutíma eða svo, voru báðir
pokarnir horfnir. Dyrnar opn-
ar upp á gátt, svo að það var
auðséð að þjófurinn hafði haft
hraðan á. Fallegur, silfurbúinn
tygilhnífur, sem Stjáni hafði
skilið eftir á borðinu, var líka
horfinn.
Tæpri viku siðar tilkynnti
bóndinn á Eiðum, sem ' var
heiðarbýli um ldukkutíma leið
frá byggð, að stolið Jiefði verið
frá honum þremur brauðum,
kvartili með nýju sméri og 65
krónum í peningum, sem hann
liafði geymt í skattliolinu. —
Eiðafólkið liafði verið niðri í
hyggð við jarðarförina lians Ey-
vindar, bróður konunnar á Eið-
um, þennan dag. Rúðan í eld-
liúsglugganuin liafði verið brot-
in, óhreinindi á eldliúsborðinu
sýndu, að þjófurinn liafði farið
þá leiðina inn. Önnur verksum-
merk sáust engin.
En livernig sem Berg lirepp-
stjóri Jiafði rannsakað málin
var liann jafnnær og sá enga
von til að ráða gátuna. Verst
þótti honum að liann fann, að
fólkið í sveitinni krafðist þess
að liann kæmi með þjófana
undir eins.
En versti glæpurinn liafði þó
verið diýgður síðustu dagana.
Það var Laufstad oddviti, sem
Jiafði verið að tilkynna hrepp-
stjóranum þetta í lcvöld.
Tveir elstu drengirnir lians
Lárusar Hogga höfðu farið inn
á lieiðar í veiðiferð, en síðdegis
liöfðu þeir komið aftur sveittir
og með öndina i hálsinum nið-
ur að Laufstad og sagt að þeir
liefðu fundið liann Ajax, einn
af hestunum lians Þorkels Lauf-
stad uppi í keldudragi í Djúpa-
dal. Hann lá þar dauður með
hnífstungu í annari siðúnni.
Níls Petter Berg stóð upp úr
stólnum og liallaði sér fram á
Jjorðið til oddvitans. „Þér skul-
uð vera viss um það, Laufstad,
að allt slcal verða gert, sem í
mannlegu valdi stendur, til þess
að komast fyrir þetta mál. Eruð
þér búinn til að koma með
mér upp í Djúpadal þegar i
stað?“
„Já, hann Sveinn bíður eftir
mér héma úti á hlaði. Hann
kemur líka.“
„Jæja, ég verð tilbúinn eftir
fimm mínútur.“ Berg fór fram
til að setja á sig ferðastígvél,
setti smádót í bakpolcann sinn,
staltk sexlilaðinni slcammbyssu
i vasann. Svo fór liann út til
Þorkels og drengsins lians. —
Þeir ætluðu að koma við i
Hogga og fá drengina með sér
til að sýna sér staðinn, sem
hesturinn væri á.
AÐ var röskur tveggja tíma
gangur upp í Djúpadal. —
Þeir liöfðu gengið liratt, og eru
nú komnir þangað sem liest-
urinn lians Þorkels liggur stein-
dauður. Rétt við lijartað er
gapandi sár með dökku storlui-
uðu blóði í kring. Lyngið var
líka rautt af blóði. Jú, það var
eklvi um að villast, að liestur-
inn Iiafði verið drepinn með
linífstungu. — Berg rannsakaði
allt, líka umhverfið í kring. Á
einum stað fann hann far eftir
stígvélahæl, en það var líka
allt og sumt.
Þorkell Laufstad beygði sig
og strauk hendinni um svartan,
gljáandi makkann á Ajax. —
Þetta var tryggasti og besti liest-
urinn, sem hann liafði nokkurn-
tíma átt, en nú lá hann þarna
með brostin augu og mundi
aldrei aftur draga vagn upp
Laufstaðarbrekkuna. Það liefði
ekki verið sárara þó að Þor-
kell liefði misst góðan vin. —
Hann hafði fallið fyrir morð-
ingjaliendi, já, samviskulausu
manndýri! Veslings Ajax. Tvö
þung tár runnu niður kinnar
Þorkels. Hann gat ekki að þvi
gert, en þurrkaði þau að vörmu
spori með liandarbakinu.
Það var orðið áliðið þegar
þeir komu heim. Þorkell var
fölur.
„Hreppstjóri, mér er það
meira virði en yður getur dott-
ið í hug, að komist verði að
því, hver getur fengið sig til
að vinna svona hrotta- og níð-
ingsverk!“ Röddin titraði.
„Eg skal ekki linna látum
fyrr en ég hefi komist að þvi
rétta í málinu. — Þér megið
treysta því, Laufstad. Eg vona
að ég verði orðinn einhvers
vísari innan fárra daga,“ hélt
hann áfram hughreystandi. —
En því fór fjarri að' liann væri
bjartsýnn er liann gekk heim
afleggjarann að hreppsjóra-
húsinu. Þetla var eflaust sami
maðurinn, sem liafði verið
valdur að þessum glæpum. En
það varð að finna þennan mann!
Þetta reið á svo miklu fyrir
Berg hreppstjóra. Sveitarstjórn-
in átti nefnilega að ræða um
hreppstjóravalið á næsta fundi
sínum, og ef Berg gæti ekki
vaxið í áliti hjá Laufstad með
því að ráða gátuna, var senni-
legt að hann mundi leggjast
á móti honum. Eitt var víst:
hann mátti ekki linna látum
fyrr en málið væri ráðið.
AÐ var snemma dags, morg-
uninn eftir. Knútur Hogga,
sá eldri af bræðrunum, sem
höfðu íundið hestinn, sat inni
hjá lireppstjóranum. Hann var
bjartur yfirlitum, augun snör
og blá, vatnsgreitt hár. Þrettán
ára gamall.
Hreppstjórinn sat beint á
móti honum og var snögg-
klæddur. Honum gast vel að
þessum dreng, og í gær hafði
hann, án þess að liugsa nánar
út í það, beðið hann um að
líta inn til sín á skrifstofuna
i dag. Og Knútur liafði staðið
á hlaðinii þegar fólkið vaknaði.
Það var spennandi, þetta, og
Knútur var ólmur i æfintýri.
Hreppstjórinn tók stórt, hvítt
pappírsblað og lagði á borðið
fyrir framan sig.
„Þú ert þaulkunnugur þarna
uppi á lieiði, Knútur, og getur
kanske sagt mér frá ýmsu? —
Segjum nú að I>veitarsel sé
hérna.“ — Hreppstjórinn setur
mark á hlaðið. „Og Eiði hérna,
er það ekki ? Hvar er þá Djúpi-
dalur?“
Knútur hrifsaði blýantinn af
hreppstjóranum. „Þá ætti liann
að vera hérumbil hérna, hrepp-
stjóri.“ Hann setti mark til
vinstri liandar við selið.
„Nú jæja.“ Hreppstjórinn dró
stóran liring kringum öll merk-
im „Geturðu uú sagt mér hvort
nokkur fleiri sel eða skógar-
mannakofar eru innan við
þennan hring?“
„Já, hérumbil hérna er Lima-
sel, og þarna uppi er Rauðás-
sel. Og þarna er Svartatjörn.
Þar hefir Bakka-Óli kofa. Efst
þarna uppi er Köldukinn og
þarna Mýrarkot. Og þarna efst
til hægri er lítill kofi, sem liann
Pétur á Haukási byggði einu
sinni. En liann er víst kominn
að hruni. Og' svo lield ég ekki
að það s,éu fleiri kofar þarna.“
„Þakka þér fyrir, Knútur. Þú
nennir víst ekki að verða með
mér nokkra daga þarna uppi
í lieiði? Auðvitað borga ég þér
fyrir.“
Knútur spratt upp af stóln-
um af eintómum áhuga. „Það
langar mig að gera, hrepp-
stjóri.“
„Jæja, vertu þá ferðbúinn
eftir klukkutíma. Þú verður að
taka með þér brekán og klæða
þig vel. En ég skal hafa mat
handa okkur báðum.“
AÐ var langt liðið á kvöld
en hlýtt var enn í veðrinu.
Sólin var gengin til viðar bak
við Rauðás, og mýið var á
sveimi við tjörnina, þar sem
Berg hreppstjóri og Knútur
höfðu búið um sig undir nótt-
ina. Hreppstjórinn liafði hækk-