Fálkinn - 01.06.1945, Blaðsíða 9

P Á L K I N N
9
að stórum í augum Knúts. Auk
þess sem hann var skrambi við-
feldinn maður — blátt áfram
og viðræðugóður — hafði hann
búið til þennan líka Ijómandi
mat, er þeir komu á náttstað.
Þeir höfðu fengið steikt flesk
og egg — sex egg hafði hann
steikt á pönnunni. Og svo dró
liann heilmikið af niðursuðu
upp úr bakpokanum sínum. —
Knúti fannst liann aldrei hafa
bragðað annan eins mat áður.
Hreppstjórinn hafði skoðað
staðinn, þar sem þeir fundu
Ajax á nýjan leik, þumlung eftir
þumlung, og Knútur liafði fund-
ið far eftir stórt stigvél ofar
í mýrinni. Auðvitað gat það
liafa verið eftir seljamann, en
hreppstjórinn var nú á annari
skoðun. Hann hafði rannsakað
farið vel og lengi og teiknað
það á pappírsblað í eðlilegri
stærð. Síðan höfðu þeir komið
í tvö sel, og á morgun áttu þeir
að skoða alla kofana þarna i
kring, hafði hann sagt.
Hreppstjórinn tottaði pípuna
og' skrafaði. Hann hlés stóra
hringi frá sér. En svo varð
hann liugsi. Hver veit nema
að hann eigi stúlku, sem hann
er að hugsa um, datt Knúti i
hug, Svona bráðmyndarlegur
maður hlaut að geta fengið
nvaða stúlku, sem honum datt
í hug.
Eftir skannna stund liafði
lfann vafið sig inn í brekánið
sitt og var steinsofnaður.
P KKI er hann kulvís hrepp-
stjórinn, liugsaði Ivnútur
þegar liann vaknaði morgun-
inn eftir. Hann nuddaði stýr-
urnar úr augunum og glað-
vaknaði á svipstundu.
„Góðan daginn, Knútur!“ —
Þarna stóð Berg hreppstjóri
allsnakinn uppi á steini, tvo
til þrjá metra yfir vatnshorð-
inu í tjörninni, hár og sólbak-
aður á hörund. Hárið var mik-
ið og skein á það eins og gull
i sólskininu. Ilann steig nokk-
ur skref aftur á bak, hljóp til
og steypti sér fallega og livarf
með hausinn á undan ofan i
vatnið. Nokkrum metrum utar
skaut honum upp aftur, svo
synti hann í land og klæddi
sig í flýti.
„Jæja, þá er það kaffið!“
Hann kveikti bál og eftir dá-
litla stund var farið að krauma
i katlinum.
Síðan héldu þeir upp í Rauð-
ásselið og hittu fólkið þar
heima. Hreppstjórinn spurði
hvort það hefði orðið vart við
nokkra ókunnuga á flakki upp
á síðkastið, en svarið var neit-
andi. Á Limaseli var svarið
það sama. Kofi Bakka-Óla uppi
við Svörtutjörn var læslur, þar
hafði auðsjáanlega enginn ver-
ið lengi. Eftir tveggja tíma
gang komu þeir upp að Köldu-
kinnarkofanum og Mýrarkot-
inu. Þar sáu þeir heldur ekki
nein lifsmerki. Auðsjáanlega
höfðu engir verið þar í sumar.
Það var auðheyrt að hrepp-
stjórinn þóttist vonsvikinn. Svo
sagði hann að þeir yrðu að
athuga kofann hans Péturs á
Hauksási.
Hann var alveg upp við sel-
ásbergið og' ofurlítil tjörn fvr-
ir neðan, en greniskógur var
fyrir ofan kofann. Eftir dálitla
stund voru þeir komnir upp að
kofanum. Þarna var jarðveg-
urinn mosavaxinn, svo að fóta-
tak heyrðist ekki, og þegar
hreppstjórinn, sem gekk á und-
an, beygði fyrir kofahornið,
spratt svartskeggjaður dólgur
upp af steini á hlaðinu. Það
verður ekki sagt hvorum brá
meira i brún, hreppstjóranum
eða hinum. En Berg var ekki
lengi að taka eftir hve fljótur
maðurinn var að hera liönd að
hnífnum, sem hann liafði við
belti sér.
„Hver eruð þér?“ spurði
hreppstjórinn.
„Það kemur engum við!“
svaraði maðurinn. Hann hafði
rétt úr sér og gerðist ferlegur
ásýndum þar sem liann stóð
við dyrnar.
„Eg er Berg lireppstjóri!“
sagði hinn og sýndi lögreglu-
einkennið. „Mig langar til að
líta á þennan kofa.“
Þá þrýfur sá ókunni alll i
einu langan hníf úr slíðrum.
„Hér skal ekki sjálfur djöfull-
inn komast inn lifandi!“ livæsli
hann.
Hreppstjórinn fleygði af sér
bakpokanum, án þess að hafa
augun af þorparanum, sem
fyrir framan hann stóð. Svo
var eins og hann hugsaði sig
um. Hvernig var þetta, var það
ekki í „Lögreglublaðinu“, sem
hann liafði séð þetta andlil
áður? Jú, það var áreiðanlegt.
Jóhann Friðrik Jónssen, „Naðr-
an“. Víst var það hann. Glæpa-
maður, sem lögreglan hafði
auglýst eftir báðumegin Kjal-
ar. Hnífstungumaður og þjóf-
ur. Þetta var enginn annar en
hann.
„Farðu dálítið frá,“ livíslaði
hreppstjórinn til Knúts. Taug-
ar drengsins voru þandar eins
og bogastrengur. Þarna var nú
viðburður að gerast. Nú vrði
eitthvað til að segja frá þegar
heim kæmi —■ ef þeir þá kæm-
ust lifandi úr því. Þarna stóð
þessi dólgslegi, skeggjaði fant-
ur með hnífinn á lol'ti og morð-
fýsnin skein út úr augunum á
honum. Og þarna var hrepp-
stjórinn rólegur og máske of-
urlítið fölari en hann átli vanda
til. En með hvöss, hlá augu,
sem smugu inn í augu þorpar-
ans.
„Eg tek yður fastan í laganna
nafni!“ Berg hrepþstjóri laut
ofurlítið áfram. Hann liafði
verið hesti hnefaleikamaðurinn
á Lögregluskólanum. Að vísu
hafði hann skammhyssuna i
vasanum, en hann langaði
meira til að sigrast á bófanum
með linefunum.
„Naðran“ hafði ekki fyrr
heyrt orðin að „taka fastan“
en hann sveiflaði hnífnum og
öskraði: „Komdu svínið, ég
hefi fengist við lireppstjóra
áður. Hann vatt sér að lirepp-
sljóranum og ætlaði að leggja
lil lians. Ivnútur gat nú varla
eygt hvað gerðist næstu augna-
blikin. En hreppstjórinn vatt
sér til hliðar eins og köttur og
um leið og hnífur bófans blik-
aði þar sem hann hafði slaðið
áður, skall vinstri hnúi Bergs
á kinnbeininu á þorparanum
svo að liann lippaðist niður.
„Komdu strax með bakpok-
ann, Knútur!“ Hreppstjórinn
dró upp úr lionimi handjárn,
hem liann smelti að úlfliðnum á
meðvitundarlausum þorparan-
um. Svo opnaði liann kofadvrn-
ar og fór inn.
„Hérna er þýfið!“ sagði liann
og' dró tvo poka undan bælinu.
l^TiLS Petter Berg var sam-
þykktur hreppstjóri í einu
hljóði. Eins og oddvitinn sagði
sjálfur: „Það er gott að liafa
hreppstjóra með krafta í köggl-
um, og við liöfum sjálfir reynt,
að hann liefir það.“
Öll hlöðin í landinu liöfðu
sagt frá þesjsari sögulegu hand-
töku „Nöðrunnar“, sem með
gekk þjófnaðina tvo og liest-
drápið. En hófinn liafði haldið
að hesturinn væri frá Árstað,
en bóndinn þar liafði neitað
honum um að fá að sofa í lilöð-
unni, svo að hinn ætlaði að
liefna sín svona.
Það þarf víst ekki að taka
það fram, að fáir fögnuðu meir
hreppstjóraskipuninni en Knút-
ur litli.
„Eg er alveg' handviss um,
að hreppstjórinn gæti slegið
liann Dempsey niður,“ sagði
hann.
< >
Mynd þessi af Fredric March'og fjölskyldu hans var tekin skömmu\[
dðnr en hann lagði af stað i nxargra vikna ferðalag um vígstöðvarnar] J
i Asíu, þar sem hann skemmti ame rikönskum hermönnnm eftir hestw>