Fálkinn - 01.06.1945, Blaðsíða 10

10
P Á L K I N N
□
YNC/tU
LL/&NQURNIR
Flóðhesturinn filmar.
„Nei, nú tekur útyfir!“ Herra
Flóðhestur var a'ð lesa í blaðinu
„Filmtíðindi Dýralands“ og varð
reiður.
„Hvað gengur að þér?“ spurði
herra Fíll vinur hans.
„Þeir eru í vandræðum með að
finna góðan leikara i aðalhlutverk-
ið í myndinni „Dýrið og dýrðar-
ljóminn“, og hafa loks ákveðið, að
mjóninn hann Tigrís skuli leika
það — livað finnst þér?“
„Eg veit ekki,“ svaraði herra
Fíll, sem var ósköp friðsamur og
vildi ekki eiga neitt útistandandi
við neinn.
„En é|3 veit það!“ svaraði herra
Flóðhestur. „Nú fer ég' og ræð mig
hjá kvikmyndafélaginu.“
Svo fór hann, en ekki langt. Hann
minnist þess að allar filmhetjur,
sem hann liafði séð voru skraut-
búnar, og ]iað m,undi liollara að
hann duhhaði sig vel upp áður en
hann færi. Og þessvegna flýlti hann
sér til lierra Héra klæðskera, barði
að dyrum og hrópaði. ,
„Komdu fljótt út, Héri klæðskeri.
Eg þarf að fá mér ný föt!“
Héri og allir sveinarnir hans,
sem líka voru hérar, komu hlaup-
andi ofan af borðunum og flýttu
sér út, því að þetta var stór við-
skiftavinur í orðsins fyllstu merk-
ingu. *
„Saumaðu mér föt úr besta efninu
sem þú átt!“ sagði Flórían Flóð-
hestur. „Og fljótt. Eg kem á morg-
un og m,áta.“
Nú varð nóg að gera lijá skradd-
aranum. Þeir þyrptust allir kring-
um Flórían, sveinarnir, og urðu
að nota stiga meðan þeir voru að
taka málið, en Héri sat sjálfur og
skrifaði. Því miður hellti yngsti
lærlingurinn bleki á málbókina og
það skvettist líka á dúkinn, sem
átti að nota í fötin.
En það var mælt og skrifað á
ný og sýndar allskonar dúkateg-
undir frá Gefjun og Alafossi. Svo
labbaði lierra Flóðhestur heim,
svo að undir tók í grundinni, og
sat allt kvöldið og var að hugsa
um hve ágætur leikari hann mundi
verða.
Daginn eftir kom hann til að
m.áta, en þó að sveinarnir ynnu
alla nóttina af kappi á voru þeir
ekki búnir, svo að Flóðheslur varð
að biða annan dag. Og hann hélt
áfram að hugsa um leikinn og sím-
aði til kvikmyndarans og spurði
live langt væri komið myndinni.
„Við erum ekki húin enn, á morg-
un á að taka brúðkaupið,“ var
svarað þar.
„Já bíðið þið endilega þangað
til á morgun, þá kem ég — og þá
skuluð þið fá að sjá filinhetju, sem
segir sex,“ svaraði Florian.
Morguninn eftir var Héri meist-
ari búinn með fötin, en hann og
allir sveinarnir voru dasaðir eftir
erfiðið, og nú hafði Héri skrifað
langan reikning til lir. Flóðhests.
En hann svaraði þegar liann sá
reikninginn:
„Bíðið með hann Jiangað til film-
an er tilbúin. Þó verð ég orðinn
miljónamæringur og kanske giftur
henni Mary Pickford.“
„Eg verð að fá peningana áður
en ég afhendi fötin,“ sagði Héri,
því að hann langaði ekki til að
eiga hjá Flóðhesti. En liann jiorði
ekki ,að segja meira, því að hann
var liræddur um að þá mundi Flóð-
liestur merja hann til bana, og þá
gæti liann aldrei notað peningana.
Flórían Flóðhestur þrammaði víga-
mannlegur á kvikmyndastöðina. Það
var komið að brúðkaupssýningunni
og brúðurin var ungfrú Álft, þvi
að hún var alltaf svo fallega hvít-
klædd.
„Þá vil ég verða brúðguminn,“
sagði Flórían og bauð henni arm-
inn.
En nú fór illa, því að ungfrú
Alft gat ómögulega tekið vængnum
undir framfótinn á Flóðhesti —
hún náði honum ekki nema í hné.
Og það stoðaði ekki að Flóðhestur
reyndi að lyfta henni, því þá hékk
hún i lausu lofti.
Allir hinir, sem léku í myndinni,
hlóu og sögðu: „Þetta dugir ekki —
það er ómögulegt að notast við
herra Flóðhest.“
Ungfrú Álft, sem, var mjög fin
dama og vön því að dáðst væri
að henni, hótaði að fara til Holly-
wood ef Flóðhestur væri ekki rek-
inn burt undir eins — hún vildi
ekki leika á móti neinum nema
herra Tígris.
Loks varð Flórían Flóðhestur að
draga sig í hlé, en reiður var liann.
„Eg skal segja ykkur það,“ mælti
hann að lokum, „að þetta kemur
allt til af því að þið liafið vanið
áliorfendurna á að sjá svona veimil-
títur eins og hana ungfrú Álft, ung-
frú Tófu og ungfrú Hind, og fleiri
af sama tagi. En nú ætla ég að taka
kvikmynd með öðruvísi persónum
—- sein fylla út í hlutverkin, eins
og sagt er í blöðunum.
Svo náði hann í ungfrú ’Birnu,
alla fjölskylduna Svín — þau voru
vön að filma; herra Nashyrningur
félst á að leika þrælmennið, af því
að hann gat orðið svo illilegur,
en sjálfur var Flóðhestur kjörinn
til að vera hetjan í myndinni. Svo
byrjaði taka þessarar myndar, sem
átti að taka öllum öðrum myndum
fram. Var nú leikið í daga og vik-
ur, og eftir hvern dag fannst Flóð-
hesti árangurinn betri en daginn
áður. Hann hafði fengið herra
Sjimpansa til að taka myndina með
nýju vélinni sinni, og það varð ekki
annað séð en að Sjimpansi skemti
sér prýðilega, því að hann var sí-
hlæjandi.
„Við skulum sýna myndina á
morgun!“ sagði Flórian Flóðhest-
ur einn daginn. „Allir sem vilja,
mega koma og sjá hana, við tökum
enga peninga f-yrir þessa sýningu."
Daginn eftir komu allar skepnur
í Dýralandi og bíóið var troðfullt.
Allir voru fullir örvæntingar,
Ungfrú Álft var farin að efast um
hvort liún hefði hagað sér rétt
forðum, er hún neitaði Flóðhesti
að leika á móti lionum — jæja, nú
fékk maður að sjá!
Jú, það fékk að sjá mynd, sem
allir hlóu svo mikið að, að húsið
nötraði. Það var nefnilega eltki
rúm í myndinni fyrir alla þessa
stóru leikendur. Sjimpansi hafði
— Eg þakka yöar kærleffa fyrir
fataef.nasýnishornin sem þér senduö
mér.
gabbað Flóðhest herfilega — það
sáust ekki nema bútar af leikend-
nnum — haus og lappir, svo að
þetta var mein hlægilegt.
Allir hlóu og hlóu sig þreytla,
jafnvel Flórían Flóðhestur gat ekki
á sér setið að lilægja líka, og svo
fyrirgaf honuni Sjimpansa. En ung-
trú Birna var ráðin í kvenhetju-
hlutverkið hjá gaiiila, kvikmynda-
félaginu, svo að jiað stoðaði ekkert,
að frú Hind liótaði að fara heim,
eða ungfrú Álft til Hollywood.
„Fólk vill fá tilbreytingu!" sagði
leikstjórinn. „Og nú reynum við
liana ungfrú Birnu, þó að liún sé feil
og klunnaleg."
—- Vertu róleg, Amalía, þeir hittu
mig eklci. Eg beygði mig í tima.
— Iivað sagði ég? Getur tréð svo
sem ekki slaðið hérna?
Hjú handasalamim: — Eruð þér
alveg viss am að hundurinn sé úr-
vakur?
— Tvímælalaust. Eg verð að g.efa
honum svefnskamt við og við, þvi
annars sefar hann aldrei.
— Yðar þýðir ekkert að lala við
n:dg, gúði inaður, því að ég er al-
veg vita heyrnarlaus•!
— Eg er ekki að tata. Eg er að
tyggja.
—- fíúðan daginn, frændi. Eg hefi
reynt að finna þig útta sinnum i
dag — árangurslaust.
— Jú, og ná finnur þii mig —
árangurslaust.