Fálkinn - 01.06.1945, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Övve ^icbtev-Tricty:
Samtimis lutu þjónarnir til að skýla sér
og létu kræsingarnar, sem þeir stóSu með
í höndunum renna niður á Brvsselgólfá-
breiðuna. Margar af konunum féllu í ó-
megin.
Þá heyrðist aftur röddin i hátalaranum.
— Gætið yðar, Mac Clellan ofursti. Þér er-
uð gamall hermaður og þér vitið að öll
mótspyrna er til einiskis. Það þýðir ekkert
að ætla sér að berjast með linífum og
göfflum, á móti þeim, sem kunna að nota
skotvopn. Það þýðir ekkert annað en vera
þolinmóður og sætta sig við það að verða
rændur. Yiði getum fullvissað yður um það,
lierra ofursti að við erum ekki bræddir við
að skjóta.
Hái maðurinn, sem kallaður var Mac
Clellan fölnaði af bræði og sneri sér við
og sagði:
— Við erum hér 600 menn. Gerum á-
blaup á ræningjahyskið. Margir okkar
bafa áður séð byssuhlaup ....
Hinn ágæti ofursti fékk ekki tækifæri til
að segja fleira. Það kvað við skot, eins og'
þegar livín í svipu. Hann færði hönd
að hjartastað, snéri sér snöggt við og bneig
niður. Augu hans stækkuðu og urðu fjar-
ræn og það breiddist eins og litlaus móða
yfir liarða og skarpa andlitsdrætti lians.
Höfuð bans féll máttlaust til annarar blið-
arinnar, og án þess að gefa frá sér nokkurt
hljóð gaf hann upp andann.
Allra augu störðu á þennan eina mann,
sem lét líf sitt án þess að nokkur áræddi
að iireyfa hönd til hefnda. Skelfingu losín-
ir horfðu þeir á bláleitan, daufan reykjar
linoðra liverfa í liina miklu glerlivelfingu
við einar dyrnar.
Þá lieyrðist aftur liin miskunarlausa
rödd í liátalaranum. — Eg ræð ykkur
til að vera rólegir, þvi að hver einasta
tilraun til mótþróa mun verða bæld niður
með blýi, og við hittum eins vel og þið
Iiafið þegar séð. Og jafnframt vil ég mæl-
ast til þess að allir framselji skartgripi
sína, seðlaveslci, úr og gimsteina eins fljótt
og auðið er. Og ef við verðum varir við
að einhver stingi einliverju undan, hlýtur
sá, sem lilut á að máli samstundis sömu
örlög og MacClellan. Má ég svo biðja
þann síðliærða á hljómsveitarpallinum að
stjórna Iéttum og leikandi valsi....
Hinn aumingjalegi hljómsveitarstjóri,
stóð upp, með erfiðismunum. Honum
fannst hann sjá í gegnum döggvot gull-
spangagleraugun byssuhlaup, sem beint
væri að sér og það gaf hljómstaf lians
vængi. Hljóðfæraleikararnir gripu hljóð-
færin með skjálfandi höndum og byrjuðu
á binum yndislega valsi úr „Hoffmanns
æfintýri“ en andi Offenbacbs var ekki i
honum. Þegar minnst varði orgaði fiðlan
í allt öðrum tón. Það hljómaði eins og
neyðaróp. Lúðraleikararnir blésu óvissir
og skjálfandi, eins og þeir stæðu með
öndina í hálsinum og ættu erfitt með að
lialda áfram.
I næstu andránni stukku 10 grímu-
menn á meðal farþeganna, með netpoka
í annari liendinni og stóra skammbyssu
í hinni.
Menn voru í einkennilegu skapi meðan
þessu fór fram og geðhrif manna þarna
befðu áreiðanlega vakið fiðring í sál
Mark Twains. Undir dynjandi lijóðfalli
hins leikandi vals, voru menn rændir öllu
verðmætum, með undraverðum liraða. —
Demantarnir drupu i hina þéttriðnu net-
poka, ásamt einlægnistárum. Og seðlavesk-
in troðin út með 1000 dollaraseðlum runnu
inn í brúguna og' hrærðust saman við ekta
perlur, grátfagra ópala, bjarteyga ljós-
bláa gimsteina og ástrauða roðasteina. —
Enginn vogaði að malda i móinn. Hinir
liræðilegu sjóræningjar liandléku skamm-
byssurnar á þann bátt, sem ekki var bein-
línis uppörvandi á þessaiá grátbroslegu
stundu. Það hefði þó vissulega verið enn-
þá hörmulegra ef farþegarnir befðu vitað,
að þjónarnir á fyrsta farrými voru allir
lokaðir inni í reykingasalnum og farang-
ur þeirra rannsakaður af mikilli nákvæmni.
Lánið bafði í öllu leikið við James Morton.
Að undanskildum morðunum á stjórn-
pallinum bafði allt farið rólega og skipu-
lega fram. Og hér voru ógrynni af verð-
mætum saman komin. Allir vissu að bin
fag'ra ráðherrafrú Clarks liafði demanla,
sem voru yfir miljón dollara virði. Og
það voru ekki margar af hinum ágælu kon-
uín, sem áttu skartgripi fyrir minna en
hundrað þúsund dollara.
1 hinuni mikla og fríða lióp, var einn
maður sem tók hlutina með stillingu, og
það var Stockton major. Hann virtist ó-
snortinn, af þvi sem var að gerast og borð-
aði súpuna sína með gremjulegu seinlæti.
Og er hann hafði lokið þvi, sökkti liann
sér niður í matseðlinn. Hann fór yfir liann
af mikilli nákvæmni, síðan leit hann með
megnri vanþóknun á tvo þjónana, sem
höfðu gleymt sínum fyrra virðuleik og
skriðu kófsveittir af angisl á gólfinu.
En maðurinn með skipandi röddina liélt
ótrauður áfram fyrirskipunum sínum. Hann
stjórnaði allri ránsförinni með lierkænsku
sem hefði verið Napoleon samboðin. Það
var eins og hann héldi öllum í skák. Háa
veran, með svörtu grímuna, var ískyggi-
leg á að líta, þar sem liún rétti út stóra,
magra og lcræklótta hönd sem var eins og
risavaxin griptöng og aðeins við að líta
á Iiana, féllu konurnar i ómegin við borðið.
Það liðu tíu mínútur og lengri mínút-
ur liafði enginn lifað. Það var eins og
sekúndurnar snígluðust áfram í skefldri
vitund fólksins.
Hvað mundi nú gerast? Aí' bverju kom
■ekki áhöfn skipsins til hjálpar? Hvað
bafði komið fvrir, og' hvaða örlög biðu
þeirra? Það vissi enginn. Og nöðrur ang-
istarinnar læddust að þeim og störðu á
þau blindum örlagaaugum.
Þei — hvað var þetta?
Tryllt og skerandi kvennmannsóp kvað
við allt í einu. Sem snöggvast heyrðist
það um alll, svo þagnaði það í stunum.
Var það ekki rödd Geraldine Farrar?
Þá stóð Stockton major upp, þerraði
sér enbeittur um munninn, drakk úr stóru
rauðvínsglasi, hneigði sig fyrir þeim, sem
næst slóðu, g'eklc rólegur i áttina að dyr-
unum óg leit hvorki til liægri né vinstri.
Og það' merkilega var, að það hindraði
liann enginn.
IX. Skelfilegt hugboð.
Þokan lá yfir þilfari „Tbe Eagles“, þélt
eins og veggur. Þó að úrsvalur, bitur
andvarinn sviði í andlit manns, eins og
stungið væri með ísnálum. Það sást ekki
ein einasta smuga í liinni gráu blæju, sem
lnddi heimsins stærsta skip þennan ör-
lagaríká dag.
En mitt i þessu víti þrömmuðu grímu-
ldæddir menn fram og aftur, öruggir og
rólegir. Það leit ekki út fyrir að þokan
væri þeim til óþæginda á nokkurn liátt.
Það var eitthvað einkennilegt við þess-
ar draugalegu verur. Það liefði sjálf-
sagt engan langað til að mæta þeim á
haustdegi á afskekktum vegi. Undarlegu
leiftri stafaði frá augum þeirra, það var
eins og rauðglóandi þokulmoðrar döns-
uðu fyrir framan augnatóftir þeirra. —
Ekkert ljós gat logað svo rólega og glatt.
Það var eittlivað yfignáttúrlegt við þenn-
an rauða ljóma sem stafaði úr augum
þeirra og kastaði frá sér purpuralitum
geislum langt út í þokuhafið.
Þarna gengu þeir fram og aftur eins
og varðmenn og fótatak þeirra hljóm-
aði eins og þegar köttur læðist eftir mal-
bornum vegi. Að öðru leyti var þetta
risaskip eins ogj dautt og yfirgefið.
Allt i einu truflaðist bið háttbundna
fótatak varðmannanna. Hurð var opnuð og
Ijóshafið frá ofánganginum til borðsals-
ins barðist augnablik við að rjúfa þok-
una og myrkrið úti fyrir. í dyragættinni
mótaði fyrir bárri kvenveru í dragsíðri
kápu. Það var eins og' þokan seildist eftir
lienni til þess að taka liana i hinn vola
faðm sinn, en hún var hrakin til haka
af hitanum og ljósinu að innan. Pagur