Fálkinn - 01.06.1945, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGATA NR. 542
Lárétt skýring:
1. Áfenglsílátín, 12. vellíðan, 13.
með tölu, 14. guðir, 16. gælunafn,
18. þak, 20. skyldmenni, 21. liljóð,
22. korn, 24. dreif, 26. leikur, 27.
sleipra, 29. trés, 30. dreifa, 32. illur,
34. dýramál, 35. busl, 37. hreyfing,
38. tala, 39. veisla, 40. skortur, 41.
hár, 42. neitun, 43. konu, 44. gort,
45. frumefni, 47. tala, 49. þræll,
50. tveir ósainstæðir, 51. ferðalög,
55. einkennisstafir, 56. liundsnafn,
57. suðar, 58. á fæti, 60. meiðsli,
62. á hjóli, 63. skáld, 64. ekki, 66.
bylur, 68. niðja, 69. kona, 71. fugl,
73. tæma, 74. eggjárns.
Lóörétt skýri.ng:
1. Fals, 2. rómv. tala, 3. fall, 4. tónn,
5. drylckjar, 6. væta, 7. ungviði, 8.
ending, 9. öðlast, 10. flýti, 11. minka
12. lagið, 15. skáldanna, 17. hleðsla,
19. skeiðar, 22. renna, 23. aðlaðandi,
24. óveðrið, 25. ílát, 28. samenging,
29. tveir eins, 31. kind, 33. hvíldh
34. fægir, 36. geym, 39. rökkur, 45.
elur, 46. stansa, 48. skipar niður,
51. hund, 52. einkennisstafir, 53.
tveir eins, 54. efni, 59. efni, 61.
stúlka, 63. atlot, 65. greinir, 66. sár,
67. skip, 68. vökvi, 70. keyr, 71.
efni, 72. aðgæt, 73. tónn.
LAUSN KROSSGÁTU NR.541
Lárétt ráðning:
1. Múrbrjóturinn, 12. Kára, 13.
óasar, 14. lúir, 16. asi, 18. gap, 20.
ani, 21. fa, 22. máf, 24. góm, 26. Ab,
27. marra, 29. hamar, 30. ár, 32.
Rauðhólar, 34. MA, 35. tal, 37. RM,
38. LR, 39. kór, 40. amar, 41. et,
42. óa, 43. færa, 44. gos, 45. FF,
47. LE, 49. rak, 50. in, 51. Ránar-
gata, 55. LL, 56. eirir, 57. Sunna,
58. Dl, 60. mið, 62. SÍS, 63. DÐ,
64. rós, 66. Búa, 68. liái, 69. auka,
71. langa, 73. húm, 74. rotvarnar-
efni.
Lóðrétt ráöning:
1. Mása, 2. úri, 3. Ra, 4. ró, 5. jag,
6. ósar, 7. tap, 8. úr, 9. il, 10. núa,
11. Nina, 12. kafbátagildra, 15. ridd-
araklæðin, 17. Márar, 19. lómar, 22.
mar, 23. frumefnið, 24. gallalaus,
25. mar, 2<8. að, 29. hó, 31. Ramon,
33. há, 34. móral, 36. las, 39. kær,
45. fárið, 46. ær, 48. etnir, 51. rim, aga# 68. hún, 70. at, 71. la, 72. ar,
52. ar, 53. GS, 54. ans, 59. lóur, 61. 73. h.f.
dúnn, 63. dáni, 65. sko 60. bar, 67.
vangi stúlkunnar sást sem snöggvast vi'ð
hið voldug:a Ijóshaf.
Ungfrú Westingliouse hikaði lítið eitt
við.
Að haki h'enni var ylurinn og birtan,
en framundan kuldi og ömurleiki. En
eitthvað undarlegt afl rak liana áfram,
og hún skildi ekki sjálfa sig. Eins og í
svefni gekk liún á milli liinna rauðeygðu
manna, sem létu liana sleppa framhjá.
Hún heyrði pískur þeirra að haki sér,
en sinnti því engu. Það var enginn ólti
í hug hennar — en einmitt á þessari stund
var eins og hin lieilhrigða sál hennar herð-
ist gegn einhverju, sem væri í nánd —
einhverju slysi, einhverri leyndri skelf-
ingu. Óþekktar ógnir þess liugboðs, sem
liún lét stjórnast af, lögðusl eins og farg
á hug hennar. Hún framkvæmdi ekkert
lengur í krafti vilja síns eða ákvörðunar,
heldur af eðlisávísun, sem var svo sterk,
að henni fannst hún kalla til sín aðvörun
við einhverjum skelfilegum viðhurði, sem
nornir örlaganna kvntu undir, á seyð-
katli sinum.
Þegar hún var komin fram á mitt skip-
ið stansaði hún. Ilún sá ekki lianda sinna
skil, en nú var eins og hún vaknaði skyndi-
lega af þessari svefngöngu sinni. Hún
néri augun og leit undrandi í kringum
sig.
„The Eagle“ var aftur hætt að hrevf-
ast.
Ungfrú Westinghouse gekk úl að horð-
stokknum og stór augu hennar — sem
höfðu töfrað svo margan — störðu út
í geiminn.
— Ilvers óskið þér, ungfrú? spurði ein-
hver við lilið hennar, og það var rudda-
legur og ógnandi myndugleiki i röddinni,
sem kom henni til að lirökkva við, Og
nú sá liún með skarpleika liins ófreska, að
einhver hætta vofði yfir hinu tígulega
skipi.
Það hafði aldrei nokkurntíma verið hlut-
skifti ungfrú Westinghouse, að glima við
hættur og þrautir. Foreldrar hennar dóu,
áður en hún vissi hvað sorg var. Og þau
arfleiddu liana af geysilegum auðæfum og
að ágætri þjóðfélagslegri aðstöðu á með-
al miljónamæringanna í Fimmta-stræti.
Hún hafði fengið frjálslegt uppeldi og
hún hafði vanist á að' ráða yfir hæði fjár-
haldsmönnum sínum og aðdáendum. Bikar
skemmtanalifsins liafði hún drukkið í
hotn í höllum New York og Parísar. Hún
var löngu húin að dansa sig uppgefna og
tilbreytingaleysið í lífi hennar, sem virt-
ist svo gleðiríkt, hafði orsakað hjá henni
það þunglyndi, sem oft dylst á hak við
ytri ljóma og auðæfi.
Og þó var Evy Westinghouse fædd til
þess að lifa æfintýri. Hana liungraði i
viðburði — i allar hinar marghreytilegu
ákvarðanir í líTi mannanna, sem eru
svo mikils virði í lífi hinnar lirifnæmu
konu. Hinn mikli athurður heið hennar
nú, það vissi hún og liún titraði af eftir-
væntingu.
Það er mjög líklegt að unga stúlkan
hefði ekki verið jafn óttalaus eins og hún
var, ef henni hefði verið kunnugt um hvað
heið hennar, næstu 48 ldukkustundirnar.
En hvað sem um það er, þá lét liún elcki
ógnunina, sem fólst í rödd ókunna manns-
ins hræða sig.
Nú fyrst i hálfrökkrinu, tók hún eftir
þessu einkennilega fosfor-skini frá aug-
um mannsins. Hún leit undan, því að í
sama hili kom hún auga á kaðalstigann
sem lá út yfir borðstokkinn, og fyrir ein-
hverja duttlunga þokunnar birtist toppur-
inn á siglútré lystisnekkjunnar.
Maðurinn, sem stóð fyrir framan hana,
tók eitt skref áfram til þess að grípa hana,
en liún hopaði í skyndi til haka og stakk
liendinni niður i hina stóru tösku sem
liékk um arm hennar..
Maðurinn sá hreyfingu hennar og steypti
sér yfir hana, en hin liðuga Ameríku-
stúlka beygði sig snöggt og lítil silfúr-
skammhyssa glitraði í hægri liendi lienn-
ar. Það varð hans síðasti lilátur, því að Evy
Westinghouse hóf skammhyssuna á loft og
skaut beint í andlit lians. Glerhrotin þeylt-
ust um hana og rauða fosförhlikið frá
augum hans fölnaði skyndilega. Þegjandi
og hljóðalaust, hneig liann niður. Nokkur
augnahlik lá hann á hnjánum, en svo and-
varpaði hann og lagðist á hliðina, með
kreppta fætur eins og syfjaður og þreytt-
ur maður,. sem legst til livíldar.
Unga stúlkan stóð hreyfingarlaus, lömuð
af ótla. Hún hafði lært að fara með skamm
hyssu í Lacombes Salles d’armes í París
og hún hafði vakið undrun liinna frægu
kennara sinna, með því hversu leikin liún
var í að hitta miðdepilinn, en hún hafði
aldrei haft mannsaugu að marki fyrr.
Það kom einhver hlaupandi eftir þilfar-
inu, en hún gat ekki séð liver það var fyr-
ir þokunni, og flutti liún sig því í skyndi
yfir að öldustokknum.
Nú var komið ógnandi haráttuhlik í hin
stóru augu hennar og líkast því sem öll
þreyta væri strokin af henni. Með álútu
höfði og fingurinn á gikknum heið hún
þess er verða vildi. Þrír menn fóru fram-
hjá henni.
— Hver djöfullinn er að skjóta? spurði
einn þeirra. Það var greinilega einn af
lægra settu yfirmönnum skipsins.
Hún ætlaði að fara að svara. En þá varð
hún vitni að því sem hún aldrei glevmdi.
Fjórir menn, með rauð gleraugu, læddust
fram úr myrkrinu og steyptu sér orðalaust
yfir þessa þrjá af áhöfninni. Hún heyrði
nokkur hálfkæfð hlótsyrði og óp. Það var
sýnilegt að sjómennirnir voru minnimátt-
ar í þessari viðureign. Það heyrðist hrot-
hljóð, nokkrar stunur og sársaukaóp, svo