Fálkinn - 10.05.1946, Blaðsíða 9

F Á L K 1 N N
9
Fyrsta barnið í Lichie. — Villimenska hvítra manna á 20. öldinni hefir stundiim (/eiu/ið svo langt, að her-
sveitir þjóða, sem til skamm-s tíma vora taldar sæmilega siðaðar, hafa gjöregtt heilum þorpum og bæjum
og drepið ibúana á liinn ógeðslegasta hátt i beinii einasta eina tilgangi að svala hefndarþorsta síiium.
Venjulega hafa slikir atburðir vakið viðbjóð og hrylling með hugsandi niönnnm, eða svo mun að minnsta
kosti hafa verið, þegar Þjáðverjar jöfnaðu við jörðu jiorpið Lichice í Tékkóslóvakiu, drápu alla karl-
menn og fliittu konur og börn á brott. — En þannig vildi til, að einn ibúanna, Antoni Kuifra, komst
hjá þessum ofsóknum og nú hefir hann eignast barn, sem bannig er fyrsta barn Lichice. — Á myndinni
sést barnið i fangi Jan Masaryk, sem hcldur þvi undir skirn, en kona fíenes, forseta, er guðmóðir.
sinnis blessuð, sagði gauksi.
Auðvitað fór ég á fundinn.
Eg hafði raunar ákveðið að fara
hvergi, að sitja heima og lesa
eina sínásögu eða tvær, meðan
Dússi ellist við draugana og
allt, sem þeim er samfara. En
þið vitið, hvernig þetta er:
Maður sest niður og kveikir í
pípunni sinni og hlaðar i góðri
bók og reynir að telja sjálfum
sér trú um, að slílct sem þetta
sé það eina rétta; og svo stend-
ur maður upp og slekkur i píp-
unni sinni og lokar góðu bók-
inni og segir við sjálfan sig:
Æ, góði, láttu ekki svona,
þér hundleiðist í raun og veru.
Svo auðvitað fór ég á fundinn.
Dússi tók á móti mér i dyr-
unum. Hann var heldur fölari
en liann átti venju til næpii-
legur er sjálfsagt rétta orðið
en hann var stilltur og liátíð-
legur, hafði sett upp gleraugu,
sem minntu óþægilega á augun
í páfagauknum, og var í svört-
um, þröngum fötum. Hann
kynnti mig fvrir fundarmönn-
um:
Petra Ahrahamsdóltir.
Smávaxin kona, hökumikil og
hörkuleg um sexiugt.
— Bjartur Fransson cand.
llieol. LítiII, þrevtulegur, augn
hrostin.
-— Svana Anna Friðriksdótt-
ir. Um þrítugt, feitlagin, fávita-
leg.
Dúlla Kalla. Tvítug eðg
svo.
- Örn Hlöðversson skipstjóri.
Hár, þrekvaxinn maður, einarð-
legur á svip, stór varta á nefinu.
Á vörtunni voru tvö hár.
Dússi sneri sér að mér.
Og þetta er. . . . bvrjaði
liann.
Við þekkjum hann kölluðu
hin í kór.
()g svo liófst miðilsfundur-
inn. Við sátum i hálfhring í
herherginu, Dússi fyrir miðju,
ég ystur til hægri, nálægt glugg-
anum og náttborðinu. Glugga-
tjöldin voru dregin fyrir, og
svo dinnnt var í herberginu,
að andlit skipstjórans, en hann
sat andspænis mér, var eins og
draugaleg, grá dula; þar mótaði
hvorki fvrir munni, nefj, né
augum, livað þá vörtunni og
hárunum tveimur.
Við héldumst í hendur og sát-
um þögul og hreyfingarlaus.
Út úr myrkrinu harst óreglu-
legur og ískrandi andardrátt-
ur Diissa, regnið lék létt lög á
gluggarúðurnar, annars ekkert
hljóð. Mínúturnar liðu ein af
annari, og ég var farinn að
vella þvi fyrir mér, livort verið
gæti, að Dússi hefði sofnað i
stólnum, þegar....
Er nokkur hérna? sagði
Dússi.
Löng' þögn.
Ei’ nokkur hérna?
Lengri þögn.
Er nokkur hérna? Dússi
ræskti sig.
Friður sé með yður. Farið
heim og hiðjið. Verið ])ið marg-
sinnis hlessuð, kvað við skræk-
róma rödd utan úr myrkrinu.
Þung og langdregið andvarp
fór um herhergið. Það hrak-
aði í stólunum og skrjáfaði i
flíkum, er fundargestir færðu
sig til í sætum sínum. Svo var
ljós kveikt í herherginu og augu
allra störðu á Dússa, þar sem
hann hallaði sér fölur og písl-
arvættislegur upp að dyrastafn-
um.
— Herrar minir og frúr, sagði
hann hátíðlega og einblíndi út
í loftið, lílct og hann vænti þess
þá og þegar, að himneskur
sendiboði hirtist yfir ljösakrón-
unni, „lierrar mínir og frúr,
gestur okkar úr hinum dular-
fulla heimi andanna hefir vfir-
gefið okkur. I kvöld verður
ekkert meira aðliafst.
Fundarmenn hópuðust nú í
kringum hann. Lofsvrðin létu
hátt i munnum þeirra.
Stórlcostlegt! sagði frú
Petra.
—■ Alla malla, sagði Dúlla
Kalla.
— Skrattinn sjáfur, sagði Örn
skipstjóri og ræskti sig.
— Friður sé með yður. Farið
heim og hiðjið. Verið þið marg-
sinnis hlessuð, sagði andinn
hans Dússa.
Eg veit ekki livorl það hefir
nokkurntíma lient ykkur, en
það liefir, að mig minnir, tvis-
var komið fyrir mig, að ég liefi
verið á samkomu, þar sem
húrrahrópið hefir mistekist. Það
sem ég á við, er að einhver i
hópnum hefir mistalið húrra-
hrópin og rekið upp fimmta
hrópið einn og vfirgefinn, þeg-
ar gætnari menn hafa látið sér
nægja hin venjulegu fjögur.
Þögnin, sem jafnan fvlgir ó-
höppum sem þessum, er venju-
lega löng og heldur þvingandi.
Svo var í þetta skifti. Alger
þögn hvíldi yfir herberginu.
Fundarmenn störðii, göptu og
góndu Petra skalf og' nötr-
aði, Bjartur horfði lnigfanginn
upp i loftið og' Svana og Dúlla
héldu sér dauðalialdi í Örn
Hlöðversson, sem var dimmur á
svip og horfði rannsakandi
angnaráði á Dússa.
Hver skrattinn var þetta?
spui’ði Örn slcipstjóri.
Alll í kringum okkur,
byrjaði Dússi og brosli veiklu-
lega, eru ósýnilegar, dularfull-
ar verur, sem. . . .
Ilver skrattinn var þetta?
endurtók Örn skipstjóri.
— Sem....
Hvað var þetta? Örn gelclc
fast að Dússa og þreif utanum
axlir hans.
ög þá skeði það. Hvað orsak-
aði það, veit ég ekki — hvort
það hefir verið angistarveinið,
sem Dúlla rak upp, eða tanna-
glamrið i Dússa, eða bara sér-
lega illkvitnislegt uppátæki páfa
gauksins sjálfs - en svo mikið
er vist, að úli á gólfi stóð hann
alll i einu, lamdi áhreiðuna reiði-
lega með vængjunum, sagði:
Friður sé með yður. Farið
heim og hiðjið. Verið þið marg-
sinnis hlessuð, og flaug svo lil
um gluggann, út i rigninguna
og raunveruleikann.
Hér er litlu við að hæta. Diissi
slapp með lífi og limum úr þess-
um óhappaleik. Frú Petra liæfði
liann að vísu i hnakkann með
postulínsvasa, um leið og hann
skaust lit úr dyrunum, og hon-
um skrikaði fótur í stiganum og
féll niður í kjallara. En liann
lætur þetla litið á sig fá. Eins
og hann segir: Það er ekki að
vita nema ég væri orðinn einn
af þessum dularfullu öndum ó-
sýnilega heimsins, ef Petra,
Bjartur, Svana, Dúlla og Örn
Hlöðversson, skipstjóri, hefðu
haft hendur í liári'mér. — Alla
malla!