Fálkinn - 10.05.1946, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Ragnhild Breinholt Nörgaard:
• •
Oldur örlaganna
26
— Eg er búin að missa drenginn minn,
sagði Inga og tár komu í augu hennar.
Eg . . ég vil helst ekkert minnast á það
en það er mér svo erfitt umtalsefni —
þér skiljið það ef til vill.
— Já, guð minn góður, það get ég
sett mig inn í. Þetta voru leiðinlegar
fréttir. Nú Iiita ég í skyndi góðan kaffi-
sopa fyrir yður, þér styrkist við að drekka
það. Maðurinn minn er ekki heima, svo
að við getum notið þess einar. Bíðið þér
nú hara stundarkorn!
Hún gekk fram í eldhúsið og stuttu
síðar kom hún með rjúkandi kaffi og
kökur á disk inn i stofuna. Eg ætlaði
einmitt að fara að hita mér sopa þegar
þér komuð, sagði sú gamla ánægjulega.
— Gerið þér nú svo vel og drekkið mér
til samlætis. Það var hræðileg ógæfa að
þér skylduð ekki koma fyrr en þetta,
sagði gamla konan er lnin hafði sest
á móti gesti sínum. Það hefir komið
liingað bunki af hréfum til yðar, það
fyrsta kom nokkrum dögum eftir að
þér voruð hérna síðast, og ég mundi
liafa sent þau til yðar, en miðinn sem
þér skrifuðuð heimilisfang yðar á fyrir
mig, glataðist, og ég gat með engu móti
munað Jiverl það var sem þér fluttuð.
Eg leitaði að miðanum um allt húsið
en hreingerningarkonan sem ég fékk tii
að hjálpa mér, liefir sjálfsagl glatað
honum. Mér leiðist þetta mjög, en tiversu
mikið sem ég reyndi til þess að hafa upp
á heimilisfangi vðar var mér það ekki
unnt.
— Ó, — er þá virkileg'a komið bréf
til mín! sagði Inga áköf, og hún heyrði
sinn eigin hjartslátt. — Komin hréf! Ó,
live ég er glöð! Hve mörg eru þau?
spurði hún með eftirvæntingu.
— Nokkur stykki — ég held ein fimm
eða sex, eða ef til vill fleiri, ég liéll ekki
svo nákvæma tölu yfir þau, sagði gamla
konan hikandi. —- Mér dalt í hug að
geyma þau, í þeirri von að þér munduð
koma, en . . . .
- En þér geymið þau.... Ó, þér Jiafið
þó varla farið að glata þeim, sagði Inga
skjálfandi röddu.
-— Nei, ég fleygði þeim ekki, en þegar
ég var orðin vonlaus um að þér munduð
koma, sendi ég þau aftur til sendanda
— til mannsins yðar á ég við Það eru
nokkrar vikur síðan. Og ég skrifaði með
þeim, og sagði að þér væruð fluttar frá
mér, og að ég vissi ekki hvar þér
væruð niðurkomnar. Gerið það nokkuð
til? Ef til vill var það heimska af mér
að gera þetta?
— Nei, þér gátuð vitanlega ekki gert
annað, sagði Inga og gat ekki leynt von-
hrj'gðum sínum, en brátt náði hún sér
þó aftur. Nú vissi hún þó að Erik liafði
skrifað henni, og því mundi hann ef-
laust svara síðasta bréfi hennar, og nú
vissi hann um Iiið nýja heimilisfang henn-
ar, hún liafði skrifað það í bréfið. Hún
óskaði heitt með sjálfri sér, að hún hefði
heimsótt gömlu konuna fyrr. Hversu marg-
ar þjáningarstundir hefði hún þá sparað
sér? Og hvað mundi Erik liafa hugsað
allan þann tíma, sem hún lagði niður
hréfaskriftir, og hverju gat hann ekki
verið farinn að trúa um liana? Ef til vill
hafið hann verið veikur, hara að hún
hefði skrifað fyrr, og hara að hún liefði
alltaf treyst honum.
Ilún gat ekki fest athygli sína við orð
gömlu konunnar, hugur hennar var langt
í burtu, en nokkru síðar vaknaði hún
upp af leiðslu sinni og lagði af stað
heimleiðis.
Nú hlaut liún að fá fréttir frá Erik,
bara ef hréf hennar hefði komist til lians,
og það lilaut nú að vera komið honum í
hendur. Ö'rlögin gátu varla veríð svo
liörð, að skilja þau lengur að. Allt í einu
hrosti lnin ánægjuldga. Nei, lífið var
ekki svo vont, sem hún hafði haldið.
Það krafðist að vísu mikilla fórna, en
það gaf líka dýrar gjafir, og nú mundi
hún vafalaust fá Erik til sin aftur áður
en langl um liði eða að minsta kosti
frétta eitthvað al' honum.
Næstu dagar voru Ingu næstum kvala-
fullir, sökum hinnar hrennandi eftirvænt-
ingar. Á morgnanna áður en liún fór í
vinnu sína, hjóst hún alltaf við því, að
hréfberi dræpi á dyr hjá sér, og á kvöld-
in ldjóp hún næstum heim eftir vinnuna,
fullviss í því, að nú lægi hréf til hennar
heima.
En á hverjum degi varð hún fyrir
vonbrigðum.
Ilvers vegna skrifaði hann ekki? spurði
liún með sjálfri sér. Hann lilaut þó að
vera húinn að fá hréf hennar, með frétt-
inni um dauða Pers. Hversu lengi mátti
hún híða þess augnabliks, að Jjau liittust
aftur? Það hlaut að koma að þeirri stundu.
Þegar óskirnar miða að einu marki,
og allar hænir hníga í sömu átt einlægar
og heitar, liljóta Jiær að verða heyrðar.
Hún ællaði að vera Jiolinmóð, og ekki
láta efan fá yfirhöndina i annað sinni.
í hréfinu til Eriks, hafði hún lofað Jiví,
að hlekkja sjálfa sig aldrei framar, hversu
lengi sem hún þyrfti að bíða, og hún
var staðráðin í því að halda Jietta loforð.
Iívöld nokkurt þegar hún kom í síðara
lagi lieim, mætti hún ungfrú Violetu í
stiganum. Henni var auðsjáanlega mikið
niðri fyrir.
— Það er kominn gestur til yðar, stam-
aði hún. — Eg heyrði að liann var að
hanka á dyrnar hjá vður, og' þegar ég vissi
hver liann var, sagðist ég hafa lvkil að
herberginu og svo opnaði ég fyrir lionum.
Eg' .... Nei, ég ætla ekki að segja meira.
Eg ætla að lála yður liregða. Þér verðið
áreiðanlega glöð. Flýtið yður nú upp!
Inga stóð kyrr eins og hún væri negld
við stigann. Von, sem hún Jjorði Jjó ekki
að viðurkenna með sjálfri sér, skaut upp
hjá henni, og hún varð náföl.
Hjartað barðist órótt í hrjósti hennar.
Ungfrú Violeta, liver er l)að, spurði hún
svo full eftirvæntingar. Þér verðið að segja
mér Jiað, ég. . . . En þrátt fyrir eftirvænt-
inguna gaf hún sér ekki tíma til Jæss að
l;iða svarsins, en snaraðist upp stigann,
og Jjegar hún var komin að dvrum sínum
titraði hún af spenningi.
Það hlaut að vera Erik! hugsaði lnin
með sér. Violeta hefði eldci liagað orðum
á þennan liátt, ef um annan liefði verið
að ræða — til dæmis þótl það væri Egiíl
StiIIer. En ef það væri nú ekki Erik, myndi
hún Jiá geta tekið vonhrigðunum? Ó,
Guð minn góður, bað hún, gefi að það
sé Erik, sem bíður mín. Legðu eklci meira
raunir og vonbrigði á mig. Eg er ekki eins
sterk og ég þyrfti að vera. Fyrirgel', allar
mínar vondu og heisku hugsanir, refsaðu
mér ekki fyrir þær núj
Hún lagði höndina hikandi á hurðarhún-
inn svo opnaði hún gætilega luirðina, og
sá að Jjað var Erik, sem inni í herherginu
var. Ósegjanlegur fögnuður fór um sál
hcnnar.
Ilann liafði ekki orðið þess var er dvrnar
opnuðust, en sal kyrr við horðið með liömi
undir kinn, og horfði á leikfang, sem liann
liafði sett fvrir framan sig á hörðið,
J)að var gúmmíhestur, sem hann hafði
sjálfur gefið Per eitt sinn, og sem var Jjað
einasta af leikföngum lians, sem Inga hafði
lialdið eftir, tit minningar um fyrslu ár
drengsins.
— Erik! Inga næstum livíslaði Jjessi orð,
og vissi varla hvort hánn mundi lieyra til
sín, en í Jiví sneri hann sér á móti lienni.
- Inga! hrópaði liann og' greip hana í
fang sér. — Inga, elskan mín, elsku dug-
lega konan mín. Guð fyrirgefi mér a'ð ég
skyldi nokkurntíma skilja J)ig eftir. Ástin
mín mildð hlýtur J)ú að hafa liðið.
Hún strauk hlíðlega yfir hár hans, og
horfði í tárvot augu hans, en svaraði engu.
Þannig voru þau i faðmlögum um stund og
nutu endurfundanna i ósegjanlegri lirifni
og fögnuði.
— Per, andvarpaði Erik loks. Lilli dreng-
urinn okkar, dáinn — horfinn hurtu!
Hún kinkaði kolli. Hann lifir alltai'
hjá okkur í endurminningunum, sagði hún
svo — „alltaf, Erik! Hann talaði um J)ig
lil síðustu stundar, og hið slóra skip, sem
liann ætlaði með til þín, og urn J)á stund
þegar við liittumst öll aftur. Erik, getur þú
fvrirgefið mér, að traust mitt skvldi ekki
vera jafn óbrotgjarnt sem hans, og' að ég
skyldi um tíma draga það i efa, að Jni
vildir koma til mín aftur.
Þú hafðir fulla ástæðu til Jjess að vera