Fálkinn - 10.05.1946, Blaðsíða 10

10
F Á L K 1 N N
é
VNG/ftf
bE/fiNbURNIR
Ella og gullpeninganiír
Einu sinni var litil telpa, sem
hét Ella. Hún var óþæg og leiöin-
leg, en verst var þó að hún vildi
ómögulega læra að reikna. Það
dugði ekkert, hvernig sem kennslu-
konan reyndi við hana. Leiðin í
skólann lá gegnum þéttan, dimman
skóg. Einu sinni þegar Ella var
að fara lieim var hún svo leið á
reikningnum og allri tilverunni að
hún fleygði skólatöskunni sinni eitt-
hvað út i buskann og svo lagðist
hún. Þarna lá lnin og góndi upp í
loftið og hugsaði um stórræði. Hún
ætlaði aldrei að fara heim framar,
• því að þá losnaði hún við að fara
í skólann! En nú sá hún gamla
konu koma gangandi. Hún varð
hrædd og spratt upp, því að svona
Ijóta kerlingu liafði hún aldrei
fyrr séð. Hún var svo tötraleg að
það var hræðilegt, og nefið svo
langt og freknótt. En samt sá hún
eitthvað sem líktist brosi í andlit-
inu á kerlingunni þegar liún sagði:
— Eg sé að þér líður illa, Ella.
Hvað gengur að þér?
Og kerlingin gerði ráma rödd-
ina eins blíða og hún gat.
— Mér leiðist svo í skólanum og
get aldrei lært að reikna því að
það er svo erfitt, sagði Ella. Og í
morgun skammaði hún mamma mig
fyrir að ég væri óþæg, en nú ætla
ég ekki heim aftur, sagði Ella
þrjóskulega. Þá studdi kerlingin
löngum vísifingri á Ellu og sagði:
— Eg veit ráð, telpa mín. Þú
skalt koma með mér heim, og þar
getur þú fengið að telja gullpen-
inga, og ef þú getur tekið marga,
þá skaltu fá þá alla. Röddin var
svo blíðleg og smeðjuleg. Ella vildi
það, og áður en hún vissi af var
hún komin inn í stóran lielli, og
allt í kringum hana voru stórir
haugar af gulum, visnum laufhlöð-
um.
— Hvar eru gullpeningarnir?
spurði Ella, hún var orðin hrædd.
Kerlingin benti á laufhrúguna og
hló. Og nú sá Ella sér til mikillar
skelfingar, að jsetta var tröllkerling,
sem hafði narrað liana i burt frá
pabba og mömmu af jiví að hún
hafið verið óhlýðin! Og nú varð
hún að setjast við að telja laufblöð,
því að kerlingin passaði upp á hana
eins og saumnál. Ella var með grát-
stafina í kverkunum:
101, 102, 103.... Hún hét
sjálfri sér því, að ef hún kæmisl
úr þesari prísund, þá skyldi liún
alltaf verða þæg þaðan af og skyldi
læra að reikna. En það var ekki -
að sjá að kerlingin yrði ánægð, hve
mikið sem Ella taldi. Verst þótti
lienni hvað hún var svöng. Þegar
hún hafði talið alla nóttina og fram
á næsta dag gafst liún upp. Hún
lognaðist út af á gólfinu.
En þá stóð liann brúsi, hundur-
inn liennar, allt í einu hjá henni
og var að sleikja á lienni nefið.
Ella leit í kringum sig. Hún lá þarna
í skóginum, þar sem hún hafði sest.
Það var orðið dimmt, og nú rann
það upp fyrir henni að liún liafði
sofnað, og að þetta liafði allt verið
draumur, þetta um ljótu kerlinguna
og laufblöðin. Hún varð svo glöð
að lnin spratt upp og þrýsti Brúsa
að sér. En nú varð hún að flýta
sér lieim, því að fólkið var eflaust
farið að verða hrætt um hana. En
loforðið, sem liún hafði gefið tröll-
kerlingunni í draumnum, hélt hún
upp frá jiví.
—■ Stendur nokkuð um nýju Ijóða-
bókina þína í blaðinu?
— Já, einhver mannskratti, sem
heitir Tobias eins og ég, gefur opin-
bera yfirlýsingu um, að tjóðin séu
ékki eftir hann!
Á útvarpsstöðinni.
— Hjálpi okkur! Ef það er aðal-
rofinn, þá hefir ekki nokkur lifandi
sál heyrt útvarpsdagskrána þessi
þrjú ár, senv ég er búinn að vera
hér!
){c ${c $ $ $
Adamson
f V
; / X
•• ' y c
, . Á 9
Skrítlur
— Eigið þér ekki höfuffskammta,
Jóhann?
c{c i{c i}c :{c ;{c
— Miðstöð! tíefið nvér 1806, ur-
ustuna við Jena!
— Hvað segið þér um nýju baö-
fötin min, gamli sjómaður?
— Það veit ég svei,.... ég liefi
aldrei farið í svona ómyndarflík.
Kímniskáldið: — tíurt með allt
grín! Nú á að vinna!
Boisrobert, klerkur og rithöf-
undur, var talinn einna helstur
menntamaður Frakka á tímum Ric-
helieu kardínála. Eitt sinn var það
í samsæti þar sem hann var stadd-
ur, að ungur „andans maður“ gort-
aði af trúleysi sínu. Kvaðst hann
neita tilveru Guðs, því að hann
hefði aldrei séð liann.
Jæja, sagði Boisrobert hvass.
— Af söinu ástæðu neita ég ]>ví
að þér séuð greindur maður. Eg
hefi aldrei séð greindina í yður.
$$$$$