Fálkinn - 17.01.1947, Blaðsíða 5

FÁLKINN
5
hús, sem nú er setuliðsskáli í
Monaco-Ville. Eftir að þessi eig-
andi var farinn á hausinn fékk
4»
M. Lefebvre sérleyfið. Hann setti
upp spilavíti í Villa Garborini,
rétt við stjórnarráðshúsið.
Carl III. sá þegar í öndverðu
að ef spilabankinn ætti að geta
orðið gróðalind, yrði að flytja
liann á fallegan stað, þar sem
rúm væri fyrir lúxusgistiliús,
fallega garða og annað sem aug-
að girntist. Var því afráðið að
reisa glæsilega höll fyrir spila-
vítið og var Albert erfðaprins,
sem þá var barn að aldri, látinn
leggja hornsteininn að henni.
llöllin kostaði vitanlega of fjár,
og sjóður bankans var tæmdur
þegar Lefebvre fékk heimsókn
manns, sem kynnti sig og sagðist
lieita Francois Blanc, og vera
eigandi hins fræga spilavítis í
Homburg í Hessen-Nassau.
„Eg býð yður 1.700.000 franka
fyrir sérlevfi yðar,“ sagði þessi
litli gestur, „en þér verðið að
liafa svarað af eða á áður en
skipið fer til Nizza síðdegis í
dag!“
Lefehvre * hugsaði málið um
stund og afréð að ganga að boð-
inu. Svo fóru þeir báðir tveir
á fund furstans, sem vissi deili
á Blanc og að liann var mikil
aflakló. Og hann samþiykkti eig-
enrdaskiptin strax.
Blanc hafði ekki gerl tilhoð
sitt af því að liann vissi að Le-
febvre væri í kreppu, heldur
hafði hann séð að þarna var
hægt að græða peninga, og hins-
vegar hafði það lagst i hann,
að innan skamms yrði hann að
leggja niður spilahankann í
Homburg, enda kom það á dág-
inn. Daginn eftir stofnaði bann
svo nýtt hlutafélag með löngu
nafni, nfl. „Le Société Anonyme
des Bains de Mer et du Cercle
des Étrangers á Monaco“. —
Einn af fyrstu hluthöfunum var
maður er nokkru síðar varð páfi
undir nafninu Leo XIII. En hann
var þá lcardínáli.
Nú tók Francois Blanc til ó-
spilltra málanna með dæmafárri
framsýni og dugnaði. Spilabanki
Lefebvre var rifinh til grunna
og í staðinn reist bygging, sem
þótti gimsteinn á þeim tímum,
og sem stendur enn, þó að bæði
hafi verið bætt við liana og
henni breytt að ýmsu leyti. Um-
bverfis höllina var gerður ljóm-
andi fallegur skrúðgarður og
kringum þessa stofnun risu nú
upp minni skrauthýsi, gistihús
og einbýlishús. Og á bagbeitar-
klettinum „les Spelugues“ reis
nú upp nýtísku bær, Monte Carlo
— Karls-f jall. Blanc dó árið 1877,
en Camille sonur hans varð þá
forstjóri fyrirtækisins og sat i
þeirri stöðu i 45 ár. Siðan hefir
sérstök nefnd stjórnað spilabank-
anum.
Starfslið spilabankans er um
3000 manns. Þar eru forstjórar,
undirforstjórar, fulltrúar, ritar-
ar, umsjónarmenn, einkennis-
búnir varðstjórar og leynilög-
reglumenn — en þá síðastnefndu
þekkja ekki nema fáir útvaldir.
Þegar maður kemur sem gestur
í þessa stofnun er manni vísað á
„kommissariatið“. Þar sýnir
maður vegabréfið sitt, fær —
oftast nær — aðgöngumiða og
borgar gjaldið, og eftir það get-
ur maður farið sinna ferða um
spilabankann. Og livar sem mað-
ur fer á þessum slóðum verður
maður þess áskynja, að það er
haft gát á manni. Lögi'eglan
verður nefnilega að hafa vak-
andi auga á öllum þeim, sem
hafast þarna við, og ekki síst
á vissri tegund kvenna, sem eigi
fá að leika of lausum liala.
Starfsmenn spilabankanna
sjálfra, fyrst og fremst croupier-
arnir, eru undir eftirliti leyni-
lögreglumanna, sem 'þeir vita
eikkert hverjir eru*. Annars er
það mjög sjaldgæft að croupier
sé staðinn að nokkru refsiverðu,
þó að hann taki á hverjum diegi
við uppliæðum, sem nemi hundr-
uðum þúsunda, og borgi að heita
má jafnmikið út.
Ef einhver spilarinn, sem ekki
virðist vera vel fjáður, er í ó-
heppni lengi, fær hann vinsam-
lega áminningu um að steypa
sér elcki í voða. Og ef hann
gegnir ekki þessari aðvörun þá
er aðgöngumiði hans tekinn af
honum. Lögreglan hefir nefni-
lega þá skyldu, að neita þeim
mönnum aðgang að spilasölun-
um, sem ekki mega spila eða
hafa ekki efni á að spila. 1 fyrr-
nefnda flokknum eru allir Mone-
gassar og útlendingar sem eiga
fast heimili i Monaco og allir
embættismenn og starfsmenn í
franska amtinu Alpes Maritimes,
sem liggm- næst spilavítinu, all-
ir umboðsmenn, sem hætta er
á að freistist til að nota fé er
þeir liafa undir höndum frá
öðrum, til þess að reyna gæfuna,
og allir fátældr menn.
Það kemur ósjaldan fyrir að
spilari verður „decove“ — rú-
inn — og þá fær bann „viatiqueá
eða rentulaust lán, en þó ekki
i peningum heldur farmiða heim
til sín og ávísun fyrir gistihúsi
og mat á leiðinni. En ekki er
hirt um að innlieimta þetta lán
nema því aðeins að sami maður
vilji fá aðgang að spilabankan-
um siðar.
Gestirnir í Monte Carlo eru af
öllum kynþáttum, þjóðum, trú-
málaflokkum, atvinnustéttum —
frá indverskum furstum til mið-
evrópeiskra hótelsvindlara.
Spilasalirnir eru í tveimur
byggingum, nefnilega í Casino-
inu sjálfu og í Sporting Club,
en þar bafa ekki aðgang nema
þeir, sem eru meðlimir þekktra
klúbba. En í sjálfu Casino-spila-
vítinu — er líka sérstakur stað-
ur, „Cercle privé“, sem borga
verður aðgangseyri að sérstalc-
lega. Þessi spil eru spiluð: „Tren-
te et Quarante", sem líka er kall-
að „Svart og rautt“, „RouIette“
og „Baccara“. „Baccara“ ef spil-
að á vetrum í Sporting Club og
er það spil, sem auðmennirnir
hafa mestar mætur á.
Spilamennirnir spila eins og
ástfanginn maður elskar og allcó-
holisti drelckur — af nauðsyn,
blint og undir yfirráðum óstjórn-
legrar fiknar.
Og livað er spilið annað en
það að hrúga saman í einu vet-
fangi því, sem maður hefir þráð
lengi, segir Anatole France. —
Spilið er einvígi við örlögin.
Það er Jakob, sem berst við eng-
ilinn, það er samningur Faust
við djöfulinn. Það er spilað um
peninga. Ivannske gefur spilið,
sem slegið er upp, eða kúlan
sem endasendist á kringlunni
spilaranum það, sem hann þráir.
Spilið gefur og tekur. Það er
þögult og blint. Spilið getur allt.
Það er goð. Það á sína dýrkend-
ur, sem elska það sjálfs þess
vegna. Ekki fyrir það sem það
lofar. Ef það gerir spilarann
öreiga þá kennir bann sjálfum
sér um en ekki spilinu. Eg spil-
aði vitlaust, segir hann og sakar
sjálfan sig um allt....
Lífi svallarans má oft skifta
í þrjá kafla. Á þeim fyrsta tign-
ar hann Venus, öðrum Bakkus
og þriðja slembilukkuna. Spilið
er fyrst og fremst ástríða þeirra
fullorðnu — ekki síst fullorð-
inna lcvenna.
Sá, sem í fyrsta sinn sér ve-
sæla, kengbogna menn og konur,
sem staulast við staf eða hækju,
eða eru leiddir af lijálpsömu
fólki inn í spilavítið, heldur að
hann sé kominn á sjúkrahæli.
Maður sér einkennilega sjón
ef maður kemur inn í spilavítið
nokkrum mínútum fyrir klukk-
an tiu. Við hverjar dyr að spila-
salnum stendur löng kös af körl-
um og konum, sem bíður þeirr-
ar mínútu að geta fengið sér
stað við spilaborðið. Timinn er
dýrmætur, því að salurinn er
ekki opinn nema — 14 tíma! í
þessum þungbúnu, sljóvu and-
litum er ómögulegt að sjá neina
tilhlökkun eftir æfintýrinu, sem
framundan ei' — það er eins
og fólkið ætli að fara að gegna
leiðinlegu skyldustarfi, sem ó-
mögulegt sé að komast hjá.
Það tekur talsverðan tíma að
gera sér ljóst liverskonar fólk
þetta sé, sem situr þarna kring-
um borðið. Allir eru svo alvar-
legir og hátíðlegir en þykjast
vera glaðlegir. Enginn opnar
munninn. Allir eru að skrifa eitt-
hvað hjá sér.
Þarna situr kona á sjötugs-
aldi’i, virðuleg og skrautbúin.
Hún talar aldrei við neinn,
hvorki i spilasalnum né á gisti-
húsinu. Hún spilar ofur rólcga,
talsvert hátt, vinnur og tapar án
þess að breyta svip. Henni virðist
standa alveg á sama um allt.
Hverju er hún að reyna að
gleyma?
Við annað borð sitja margar
konur, sem teljast til „gömlu
fylkingarinnar“. Þær eiga heima
i Mentone eða Nizza og koma
að morgni en fara heim aftur að
kvöldi. Þetta liafa þær gei't í
mörg ár. Spilið er eina áhuga-
mál þeirra í veröldinni og eina
tekjugrein þeirra flestra. Þær
spila mjög varlega, leggja máske
Framhald á bls. 11.
O
Spilasalurinn er sópaður að morgni, áður en bgrjað er að spila. —