Fálkinn - 17.01.1947, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
KROSSGÁTA NR. 616
Lárétt skýring:
1. Réttur, 6. húsgögn, 12. stólpa,
13. málspartar, 15. ósamstæðir, 16.
ræfill, 18. ílátið, 19. fangamark, 20.
ættingja, 22. steigst, 24. ekki beint,
25. röð, 27. sullið, 28. verð, 29.
stilla, 31. kyrr, 32. sjaldgæfa, 33.
endir útl., 35. hljómar, 36. hál, 38.
býli, 39. grunir, 42. vanir, 44. gin,
46. fenna, 48. tvílar, 49. kona, 51.
tón, 52. sonur, 53. ungviði, 55. á
frakka, 56. fangamark, 57. flugbát-
ur, 58. samtals, 60. ósamstæðir, 61.
sjá eftir, 63. ýttir, 65. í hvert skipti,
66. svifið.
Lóörétt skýring:
1. Merki, 2. ósamstæðir, 3. svað,
4. raun, 5. borðvið, 7. vanið, 8. vit-
skertar, 9. mjúk, 10. verkfæri, 11.
fært úr skorðum, 12. vinna, 14. fálm-
ar, 17. ólireinkar, 18. livíldist, 21.
efni, 23. lyfsala, 24. hreinn, 26.
heiðraðir, 28. fuglinn, 30. peningar,
32. mannsnafn, 34. forsetning, 35.
úrþvætti, 37. gælunafn, 38. hljómar,
40. tóbak, 41. bragðlitlir, 43. t. d.
kjöts, 44. liljóða, 45. ör, 47. ósagt,
49. fyrir dyrum, 50. næturklúbbur,
53. bundið, 54. súrefni, útl. 57. sár,
59. hvíldist. 62. fangamark, 64. ó-
samstæðir.
*****
Refur í klæðaskápnum. Norskur
bóndi fékk óvænta heimsókn eitt
kvöldið er hann var að hátta. í
dimmunni sá liann hvar glórði í
augun á einhverju kvikindi og hélt
fyrst að þetta væri köttur. En það
var refur, og undir eins og hann
varð mannsins var þaut hann —
inn i klæðaskáp. þar tókst bónda
að veiða rebba, og síðan lætur hann
dyrnar standa i hálfa gátt á nótt-
inni — i von um betri veiði.
— Ekki að halda neitt, Gerk. Akið þér
bara áfram!
Bifreiðin sveigði á tveim hjólum inn á
Broadway. Hún snerti hjólhlífarnar á stór-
um, svörtum bíl, sem kom á móti þeim
á miðri götunni.
— Hvert í heitasta! tautaði Gerk.
Minni bifreið kom svo sem hundrað
metrum á eftir stóra vagninum. Hún ók
ljósalaust.
— Sáuð þér þessa, lautinant?
— Já, fari hún til fjandans!
— Ellefu mínútur, tautaði hann.
Hann grunaði ekki þá, að hann ætti bráð-
lega að komast að raun um, að margt getur
skeð á ellefu mínútum.
VI. Fyrir utan „Hálfmánann“
í dimmum ganginum stóðu félagarnir
tveir og hleruðu við dyrnar. Ekki heyrðist
nokkurt hljóð utan af götunni. Haukurinn
drap þrjú högg á dyrnar, þrjú stutt og þétt
liögg. Þeir lilustuðu og heyrðu nú að þetta
merki var endurtekið fyrir utan. Það
marraði í læsingunni er lyklinum var
snúið, og svo mjakaðist hurðin frá stöf-
um, en aðeins nokkra sentimetra. Hár
maður i skósíðum einkennisfrakka sást
i gættinni.
— Sarge!
— Allt í lagi, Mulkey. Littu ekki kring-
um þig. „Húsbóndinn,, er hérna.
Sarge vék til hliðar svo að Haukurinn
gæti lcomist fram í gættina.
— Við höfum nauman tíma til stefnu,
sagði hann.
— Hér er allt til reiðu, sagði sá sem úti
var. Hann hafði staðnæmst þannig, að
ekki var hægt að sjá frá götunni að dyrn-
ar væru opnar. Það varð ekki annað séð
en hann stæði kyrr á verðinum.
Það lagði raka þoku á móti Hauknum
í gegnum gættina. En þokan var eigi þétt-
ari en svo, að vel var hægt að sjá húsin
fyrir liandan götuna.
— Þú heyrðir merkið frá Kolnik? spurði
hann. — Þeir halda að þeir hafi náð okk-
ur í gildru. En hvernig er því háttað með
bifreiðaverkstæðið. Eru dyrnar opnar?
— Nei, þær eru lokaðar, en ég hefi séð
ljós þar inni.
— Hve lengi hefir þú staðið hérna?
— 1 tvo tíma. Mér gekk ágætlega með
varðmanninn. Eg lamdi hann á hnakkann
með kylfunni, svo að hann sofnaði. Og
bílstjórinn fór á burt með hann undir eins
og ég hafði náð í frakkann hans og húf-
una og fært mig í skrúðann.
— Hafa nokkrir komið hingað annars?
— Það kom náungi út úr bílaverkstæð-
inu áðan. Hann heilsaði mér og' ég lieils-
aði á móti, og svo fór hann inn í port
hinumegin við götuna. Allir gestirnir, sem
hafa komið út héðan, hafa ekið burt.
Nema kona og tveir karlmenn, sem komu
út fyrir skömmu. Þau náðu í vagn, en
námu svo staðar við sjötta hús héðan.
Vagninn stendur þar ennþá. Konan og
mennirnir tveir fóru inn í port þar, og
lconan hefir tvívegis komið út til að tala
við bílstjórann.
Haukurinn skildi. Þessir þremenning-
ar mundu vera að bíða eftir honum. Það
var einstefnuakstur vestur á bóginn í
þeirri götu, til liægri við 7. breiðgötu. Þau
gerðu sjálfsagt ráð fyrir að hann kæmi
gangandi, þvi að erfitt mundi verða að
fá leiguvagn þarna. Og svo höfðu þau
kannske líka tekið eftir litlu gráu bif-
reiðinni, sem stóð við hina gangstéttina,
nær 6. breiðstræti. Bæði hann og Sarge
höfðu lykil að þeirri bifreið.
— Er gatan auð að öðru leyti?
— Aldi’ei dauð. Það er svo framorðið.
— Þá er best að við hypjum okkur.
Það voru ekki liðnar nema fimm mín-
útur síðan Haulcurinn hafði læst Kolnilc
inni í hans eigin veitingahúsi, en það gat
liafa orðið nógu langt. Gestgjafinn gat feng-
ið hjálp á hverri studu.
— Eg geng áleiðis að 7. breiðgötu, held
mig á gangstéttinni og fer hægt, sagði
hann. — Mulkey kemur tiu skrefum á
eftir mér og gengur fast upp að húsröð-
inni. En þér, Sarge, standið hérna um
stund, og hafið gát á mannnum, sem
Mulkey sá fara inn í portið þarna fyrir
handan.
— En þau í fyrirsátinni geta skotið
yður niður aftan frá? sagði Sarge.
— Eg geri ekki ráð fyrir að hér verði
nein skotvopnanotkunn. Þau fara varla
að hleypa öllu í uppnám fyrr en þau liafa
náð i mig og lieimtað af mér demantinn.
Kvendið mun stöðva mig, og ég hefi ekk-
ert á móti að koma inn í bifreiðina henn-
ar ogi tala dálítið við hana.
— Eg skal annast um fylgifiska lienn-
ar, sagði Mulkey.
— En ekki að skjóta! Og Sarge, þegar
við erum komin að vagninum þá takið
þér minn bíl og eltið okkur.
Sarge þrýsti að handlegg „húsbóndans"
og Haukurinn skildi livað undir því bjó.
Sarge skildi lika hevrsvegna liann átti
að vera eftir við dyrnar í stað þess að fara
með „húsbóndanum“. Mulkey mundi ekki
vekja neina athygli, þvi að hann var i
lögreglubúningi. Hitt var öllu líldegra að
að þremenningarnir mundu leita á náð-
ir hans um hjálp.
Haukurinn smeygði sér út úr gættinni og
fór að labba niður götuna, með liendurn-
ar í frakkavösunum. Þegar hann fór fram-
hjá bílaverkstæðinu tók liann eftir að
ljós var á glugganum vfir dyrunum.
Hann hafði ekki farið nema fimmtiu
metra þegar kona í loðkápu kom hröðum
skrefum yfir götuna, að bifreið, sem stóð
þar. Að öðru leyti var hvergi lífsmark
að sjá.
Konan nam staðar við hifreiðina og
Haukurinn varð a!ð beygja ofurlítið til
hægri til þess að komast framlijá henni.
Hann leit forvitnislaust á hana en þeklcti
strax að þarna var komin sú ljósgræna úr
„Hálfmánanum“. Hún gekk í veg fyrir
hann og tólc í frakkaermi hans:
— Jæja, gæskan. Eg hefi verið að bíða
eftir yður, sagði hún.
— Það var fallega gert, sagði hann og
horfði fast í augu henni. Honum var ljóst
að þegar hún stöðvaði hann þá var það
merki til bófana, sem með henni voru.