Fálkinn - 17.01.1947, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
KRISTIAN KRISTIANSEN!
KJUKLINGARNIR
NORSKUR maður hafði
flutst inn í stofuna henn-
ar Önnu-Stínu niður við
sögunarmylluna. Hún liafði
staðið auð 'síðan sögunarmyllan
fór á hausinn eftir fyrri heims-
styrjöldina, og bæði garðyrkju-
mannsstrákurinn og hann Per-
Olof á ferjunni höfðu hrotið
heilann um, að ef þeir færu
eitthvert kvöldið til Önnu-Stínu,
og hún segði já.... Og liver
veit nema það hafi verið fleiri,
sem komu það i hug, að minnsta
kosti viðvíkjandi stofunni. En
nú höfðu þeir fengið langt nef.
Því að Norðmaðurinn liafði
leigt stofuna af sjálfum sýslu-
manninum.
Það vildi til að það var Stína
sjálf, sem fylgdi honum niður
í stofuna. Hún stóð úti i vor-
sólinni og var að liengja upp
kvöldþvottinn, og þá stóð mað-
urinn allt í einu hjá henni.
Hann var langur og renglulegur,
fötin gauðslitin, andlitið sól-
brunnið, en það var lítið og
meinleysislegt, og augun eins og
í fulgsunga. Og röddin liás og
ryðguð.
. Stína hélt fyrst að sér liefði
misheyrst. Því að hvað átti
þessi útlendingur að vilja nið-
ur í tóma stofuna hennar.
— Eg ætla að húa þar, skrækli
hann.
Og siðan, þegar liún hafði
hent honum á götuna niður á
milli berghleinanna, spurði
hann hvort hann mundi geta
fengið kepta mjólk á bænum.
Og kartöflur, kartöflur!
— Jó, það mundu verða ein-
hver ráð með það, ef hann
sjiyrði liúsmóðurina sagði Stína.
Hann var með bakpoka, og í
iiendinni hélt hann á öskju.
En hann hafði ekki gengið
mörg skref þegar fór að tísta
í öskjunni. Hann sá að Stína
hrökk við, þvi að litla smettið
á honum varð að einu brosi.
— Það eru kjúklingar, sagði
hann. Kjúldingar!
Stofan sneri andlitinu í suð-
ur og bakið vissi upp að kletli.
Gamalt grindverk var í kring-
um svolítinn túnblett, og úthús-
kofi i einu horninu. Grasið var
þegar orðið eins og grænn krans
kringum stofuna, en úti á sund-
inu var ennþá is, sem var nú
að bráðna í vorsólinni.
Undir eins og liann kom inn
fyrir grindina leysti hann utan
af öskjunni og hleypti kjúkling-
unum út. Það væri ekki ama-
legt fyrir þá þarna i grasinu,
hugsaði liann með sér. En
þessir tiu, snöggu aumingjar
stóðu hara og tístu og riðuðu
á veikum löppunum. Tipp, tipp!
lokkaði liann og fleygði hnefa
af grási yíir þá. En þeir tístu
bara. Stóðu þarna kyrrir og'
nenntu ekki einu sinni að hrista
slráin af bakinu á sér. Einn
þeirra gat elcki staðið á löppun-
um. Hann lagðist og skalf eins
og honum væri kalt. Maðurinn
lagðist á magann pg andaði á
hann. Pipp, pipp, pipp! tísli
hann. Hann vonaði að unginn
væri þó ekki að drepast. Hann
borgaði lieila krónu fyrir stykk-
ið, meira að segja sænskar krón-
ur.
Inni í bænum voru tvær stof-
ur, loftið þar inni var velrar-
kalt, og þar var sætukenndur
þefur af músaskít. I annari stof-
unni var íyðguð eldavél og
veggfast rúmstæði. Hin stofan
var alveg tóm, hann lieyrði
hljóðið af sínu eigin fótataki
milli veggjanna. Svo ralc hann
hausinn upp um lúkuna i loft-
inu og sá þar öxi og skóflu,
og hólfagrind úr tré, með rúmi
fyrir 300 egg.
Jæja, nú var um að gera að
spjara sig. Fyrst var nú að lag-
færa úthúsið, svo að hann gæti
haft ungana þar. Svo reytti
liann saman sinu til þess að
hafa í rúmið sitt. Nóg var þarna
af eldivið, það voru hrúgur af
rekatimbri í fjörunni. Og svo
yrði hann að hringja á rafstöð-
ina til þess að fá straum. Þvi
að bæði var það, að ekki var
neitt gaman að sitja þarna í
myrkrinu á kvöldin, en þó
skifti það enn meira máli að
fá rafmagn handa útungunar-
vélinni. — Því það að reka
hænsnarækt og kaupa dægur-
gamla kjúklinga fyrir eina kr.
stykkið — það gat aldrei lán-
ast, enginn flóttamaður gat lif-
að af því. Hann smíðaði útung-
unarvélarnar sjálfur. Þrjár kist-
ur, með einum raflampa hverja,
til að ylja. Eftir þrjár vikur átti
hann 119 unga, auk þeirra, sem
liann hafði komið með i pappa-
öskjunni. Þeir voru nú farnir
að stækka og komu hlaupandi
á móti honum eins og strútar
í hvert skifti sem liann kom út.
En var ekki einmanalegt hjá
honum þarna niðri í stofunni?
Það spurði hann að þvi fólkið
uppi í bænurn eitt kvöldið, þeg-
ar hann kom að sækja mjólkur-
líterinn sinn. Ilann svaraði því
til, að liann hefði að svo stöddu
ekki liaft neinn tíma til að láta
sér leiðast.
En svo þegar hann var kom-
inn niður í stofuna aftur og
hafði helt mjólkinni i skál niðri
i kjallaralrolunni, fór liann að
liugsa um |ressi orð. Hann var
skelfing einmana. Hversvegna
kom aldrei neinn til lians? Pyr-
ir utan grindina lá stigur -—
en hversvegna gekk aldrei nokk
ur maður þann stig? Það hefði
ekki verið amalegt fyrir Stínu
að ganga þarna á kvöldin eftir
vinnu, að létta sér dálítið upp
eftir þvottana og þrældóminn!
En þennan mánuð sem hann
hafði átt heima þarna, hafði
hann ekki séð nokkra lifandi
sál ganga þar lijá. Ekki nokkra
lifandi veru. Hann hafði ekki
séð neitt lifandi nema kjúk-
lingana 119. — Það var eilthvert
óþol í honum þetta kvöld. Hann
var á sífelldum fyrirgangi og
horfði óþreyjufullur upp á berg-
kollana, eins og hann byggist
við að einliver mundi koma.
Annars var andkalt í kvöld. Það
mundi fara að breyta um veður.
Stína mundi ekki fara neitt út
í kvöld.
Hann fór og gægðist inn til
unganna sinna áður en liann fór
að liátta. í rökkrinu sá liann
ekki annað en stóran, loðinn
linoðra, lengst inni i liorni. Þeir
höfðu lmappað sig, saman þar,
til þess að lialda betur á sér
liita.
Þegar leið á nóttina vaknaði
hann við að hann skalf af kulda.
Attin hafði gengið i austur, og
austanáttin drepur Vorið, segja
Svíar. Yindurinn kom frá rek-
ísnnm norður í Botnavík. Ilann
gróf sig niður i lieyið og hugs-
aði um kjúklingana. Hann liafði
lengi liugsað sér a,ð setja ofn
inn til þeirra, en það hafði ekki
komist lengra. En þeir mundn
hnipra sig betur saman og balda
á sér liitanum, vonaði hann.
Þegar fór að birta af degi
gal hann ekki legið lengur.
Það hafði snjóað — livit snjó-
breiða alveg niður að svörtu
vatninu. Ilonum var svo kalt
að hann skalf, þegar hann
liljóp út til kjúklinganna. Þeir
lágu enn í stórum, kringlóttum
haug, lágu og tístu og kvein-
uðu í svefni. Hann stóð þarna
um stund og' vorkenndi þeim,
þangað til angistin greip liann
og liann lagðist á lmé við hrúg-
una, og fór að tína þá hvern
frá öðrum. Þeir skulfu af kulda
en voru lifandi og börmuðu
sér. Jú, víst voru þeir lifandi,
en þeir urðu votari og votari
því lengra sem kom ofan í
hrúguna. Votari og kaldari. —
En svo má lengi vona, sem vott-
ur er lífs, liugsaði hann. —
Þangað til að hann lcom að
þeim neðstu og hendurnar grófu
upp* stirnaða og dauða unga,
sem höfðu marist i hel og kaf'n-
að undir hinum.
Þeim varð ekki við hjálp-
andi. Hann tók þá á skóflu og'
fór með þá út og þeytti þeim
út í vatnið. Þeir ílutu burt á ,
bárunni, eins og votir snjó-
hnoðrar.
Á meðan skriðu hinir ung-
arnir i hnapp aftur. Það byrj-
aði svo meinleysislega með því
að nokkrir lögðust liver upp
að öðrum lil að lialda á sér
hila. Svo komu aðrir og reyndu
að skríða undir þá fyrstu og
svo liækkaði hrúgan. Sumir
skriðu undir, aðrir bröltu ofan
á. Hann kom alveg mátulega til
að dreifa þeim aftur. Svo hil-
aði liann' múrsteina í eldavél-
inni og bar út til þeirra. Ilann
hélt vörð um þá allan daginn.
Aldrei fór það svo að hún
Stína kæmi ekki niður í stofu.
Hún kom einn daginn og hafði
með sér mjólkurlíterinn, þó að
húsmóðir hennar hefði sagt, að
það gæti hún sparað sér, ]jví
að hann. þes'si Norðmaður
mundi vist hypja sig á burt
þegar kuldinn kæmi. Það voru
liðnir þrír dagar síðan liann
hafði komið heim á bæinn til
að sækja mjólk.
Hún stóð dálitla stund og
svipaðist um kringum sig, þeg-
ar hún kom inn fyrir grindina.
Hún hafði þá víst haft rétt fyrir
sér, liún húsmóðir hennar. —
Þarna var hvergi lífsmark að
sjá. Enginn reykur úr strompin-