Fálkinn - 17.01.1947, Blaðsíða 9

F Á L Ií I N N
9
um og hvergi spor í snjónum.
En hvað liafði maðurinn verið
að gera í allt vor? Hún gat elcki
séð að þarna hefði verið stung-
ið niður reku. Hann var með
nokkra kjúklinga í ciskju þcg-
ar hann kom, en þá liói’ðu krák-
urnar víst étið upp til agna.
Hún leit inn í úthúsið um leið
og liún gekk hjá. Þar var sllt
tómt og kalt. Nokkrir múrslein-
ar lágu heingaddaðir ofan í
gólfið, það var allt og sumt. En
úr því að hún var komin svona
langt var hest að hún lili inn í
hæinn. Hún tók í klinkuna. - -
Hurðin var ólæst. Hún lædd-
ist inn í anddyrið og opnaði
næstu liurð.
Ifún heyrði klið af tísti þeg-
ar hún kom inn og hópur af
kjúklingum kom a m<ui henni
en sneri hið hráðasla við þeg-
ar þeir sáu að þelta var ókunn-
ug manneskja og tættust út !
horn eins og' skæðadrífa. Sumír
liurfu í myrkrið undir rúmið
en aðrir flögruðu upp i það.
Þeir tístu í sífellu, lnmdrað
hræddir kjúklingar, sem tístu
og skræktu og flögruðu lil og
frá.
Hún stóð þarna og vissi elcki
hvað liún átti af sér að gera
eða hvað hún átli að segja.
Enda heyrðist ekki mannsins
mál í þessum klið. Maðurinn
lá sjálfur i sinubingnum og
liafði hitasótt og var svo veik-
ur að hann talaði óráð. Og bygg
og heyrusl og kjúklingaskítur
hvar sem litið var. En verst var
þó ólyktin.
Ilún kveikti upp í eldavél-
inni og opnaði gluggann upp
á gátt. Síðan lokkaði hún kjúk-
lingana inn í hina stofuna. Þá
fyrst var hægt að tala við mann-
inn. —,Góði, besti, réttu úr þér!
sagði liún, þvi að hann lá svo
illa. — Nei, liann þorði ekki
að rétta úr sér, þorði ekki að
liggja öðru vísi, því að þá gæti
hann kramið kjúklingana til
liana, ruglaði hann i óráðinu.
Eftir þennan dag kallaði hún
liann ungamóðurina og nú urðu
margir til þess að ganga stíg-
inn framhjá stofunni, hara til
að sjá hvernig hann færi að
hirða um kjúklingana. Sjálfum
fannst honum lífið vera orðið
allt öðruvísi en áður. Allt réð-
ist vel. Hann var að vísu tals-
vert fölur og magur eftir veik-
indin en hann fann að hann
styrktist dag frá degi. Og nú
var vorið komið, fyrir alvöru.
Sundið var islaust og spegil-
blátt í sólinni, og kjúklingarnir
döfnuðu ágætlega. Sögunarmyll-
an var farin að starfa. En liann
stakk ekki skóflu í mold, og
gömlu j arðarber j aplönturnar
fengu að standa óhreyfðar og
umhirðulausar. Eitt kvöldið
gátu þeir, seni stóðu fyrir utan
^rindina lijá honum, ekki á sér
setið og spurðu liann hvort hann
tælaði ekki að fara að eiga við
garðyrkjuna. Hann stóð þarna
langur og liengslislegur ogskildi
ekki hvað þeir voru að segja.
Nei, hann var ekki bóndi. Hann
ól upp kjúklinga en ekki jarð-
arber.
Þeir stóðu þarna og voru að
tala við hann þangað til Stína
kom trítlandi niður á milli klett
ana. Þá fóru þeir — þarna kom
húsmóðirin, sögðu þeir og
brostu út í annað munnvikið.
Hefði hann nú verið maður
fyrir sinn hatt, þá mundi hann
líklega liafa stungið upjj í þá,
en í raun og veru þótti honum
vænt um að þeir liöfðu gefið
Önnu-Stínu þetta nafn. Honum
fannst það binda' þau hvort
öðru. Hún kom tríllandi til lians
livenær sem hún átti tómstund,
en hann varð aldrei klókur á
henni. Hversvegna var hún nú
eiginlega að koma? Hún hafði
hjúkrað honum eins og móðir,
meðan hann var veikur* Nú var
hann frískur, en það var eins
og þau hefðu fjarlægst livort
annað siðan.
Oft hafði hann boðið henni
að koma inn og fá kaffisopa.
Hann langaði til að fá að tala
við hana í einrúmi og hún mund
eflaust geta sagt honum eitt-
livað af sjálfri sér líka. En hún
var feimin, og liann átti bágt
með að finna orð. En honum
datt í hug', að lcaffitár mundi
geta brúað djúpið á milli þeirra.
Nei, þökk, hún mátti ekki
staldra svo lengi við. Svo setti
hún mjólkina niður í kjallara-
lioluna og fór svo að líta á
kjúklingana. Og liann horfði á
hana þangað til allar hans hugs-
anir voru komnar á ringulreið.
Hvað gat liann teldð til bragðs,
svo að liún staldraði dálítið leng
ur? Ilann liafði áður sagt henni
frá stríðinu i Noregi og frá flótt-
anum austur yfir landamærin,
en það virtist ekki liafa sérstak-
lega mikil áhrif á liana, hún
stóð barav og tvísteig og virtist
vera að bíða eftir því að liann
yrði búinn með söguna. Og
undir eins og hann var búinn
minnti hún liann á, að nú yrðu
þau að fara og viðra útungun-
arvélarnar. Það var það sama
upp aftur á hverju kvöldi,
— hún hugsði ekki um annað
en egg og kjúklinga. Svo fóru
þau inn og sneru eggjunum í
útungunarvélinni. Hún sat á
hækjum fyrir framan kassana
og varð svo gljáandi i augunum.
Hún varð eins og barn, sem
lilustar á sögu, undir eins og
hnú fékk að sjá þessi einföldu
tæki, sem unguðu út kjúkling-
um fjórðu hverja viku.
Hann stóð bak við hana og
reyndi að minna hana á, að
liann væri líka til. Hann lióstaði,
tók urn brjóstið á sér og lét eins
og hann kenndi til. Hóstaði al’t-
ur og stundi dálítið. Bara að
hann yrði nú ekki veikur aftur,
sagði liann. Hún svaraði elcki
— lieyrði víst ekki hvað liann
sagði.
En þegar liann minntist á
það eitt kvöldið, að fimm eða
sex af kjúklingunum liefðu
fengið slæmsku i lappirnar, þá
heýrði liún það undir eins. Hún
vildi endilega fara út í unga-
húsið strax og skoða þá, þó að
þeir væru sestir upp á prik og
sofnaðir. Og hún lét sig ekki
fyrr en liann tók einn ungann
og sýdi henni hve gildir og
bólgnir fæturnir á honum voru.
Daginn eftir kom liún með
flösku af bórvatni og nú fóru
þau bæði að lækna veiku kjúk-
lingana. Sátu hlið við hlið á
þröskuldinum og gáfu sér ekki
einu sinni tíma til að lita upp.
Sumir þeirra sem gengu fram-
hjá niður stíginn, kölluðu góð-
an daginn til þeirra, en fengu
varla svar. Þetta var fallegt
kvöld, hugsaði hann með sér
og óskaði þess að allir ungarn-
ir yrðu veikir i löppunum.
Siðan gekk sú saga um sveit-
ina, að hann mundi ekki vera
með öllum mjalla, þessi Norð-
maður. Hann þvoði kjúklingun-
um sínum um fæturna á hverju
kvöldi.
Einn daginn var Stína venju
fremur liugsandi þegar liún
kom. Ungarnir komu hlaupandi
á móti henni þegar hún kom,
en hún tók ekkert eftir þeim.
Hún gekk bara eins og hún var
vön beint í kjallarann með
mjólkina, og sýndi svo á sér
snið til að fara undir eins lil
baka. — Nei, hún rnátti ekki
vera að stansa. Hún varð að
fara heim og skrifa henni systur
sinni, sem átti lieima i kaup-
staðnum. Og svo ætlaði hún að
tala við húsmóður sína og segja
upp vistinni. Því að það var
engin framtíð í því að vera í
víst í sveit og ganga sér til liú'ð-
ar fyrir aðra. Nú ætlaði hún að
flytjast í kaupstaðinn. Og það
væri best að hætta hérna fyrir
sláttinn.
Meira var ekki sagt. Hún sat
bara með dreymandi svip dá-
litla stund, fyrir framan út-
ungunarvélina áður en hún fór.
Tveimur dögum síðar var aug
lýsing í blaðinu. „Kjúklingar
til sölu. Verð kr. 2,50 stykkið. ..“
Sú fyrsta sem kom var Stína.
Hún veifaði blaðinu.
— Er það satt? kalaði hún
áður en hún komst inn fyrir
grindina.
Hann stóð þarna langur og
renglulegur og tók á móti henni
með fuglsaugunum sínum, eins
og faðir, sem vildi gera fyrir
telpuna sína allt sem liún bæði
um. Jú, víst var það satt, sagði
hann.
— Ætlarðu að selja þá alla?
— Já, hvern einasta, sagði
hann.
— Og fara burt? Flytja úr
stofunni?
Hann kinkaði kolli til heniiar.
Augun gljáðu í lionum, alveg
eins og' honum liefði sinnast. —
Jú, hann hafði fyrir löngu liugs-
að sér að flytjast inn í bæinn.
Hún þagði um stund og hugs-
aði sig um. Svo sagði liún:
— Tvær og' fimmtíu stykkið.
Og hve marga kjúklinga áttu?
—- Sex liundruð og fjörutíu
og eitthvað.
— En livað þú verður ríkur!
Þú gengur alveg af göflunum
þegar þú færð alla ])essa pen-
inga!
Nei, ekki bjóst hann við því.
En hann svimaði þegar hann
hugsaði um peningana, sem
hann mundi fá.
Á tveimur dögum seldi hann
allt sem liann átti. Fólk kom
gangandi, lijólandi og róandi.
Sumir keyptu ekki nema fáeina
aðrir vildu heila tylft, en sum-
ir margar tylftir. Þeir töldu
saman peningana og stungu
þeim i lófann á honum og fóru
svo burt með ungana. En það
komu alltaf aðrir nýir í stað-
inn.
Sjálfur var hann ofur alvar-
legur og sagði lítið. Hann var
orðinn svo dauðleiður á öllu
þessu kjúklingaskrafi, en hon-
um þótti lika leilt að skilja við
kjúldingana sina. Slina var að
koma við og við en hún talaði
bara við gestina, og áður en
hann gat snúið sér við var hún
þotin á burt aftur. Kannske var
hún að líta eftir hvort hann
væri ekki genginn af göflunum.
Sá, sem keypti síðasta kjúk-
linginn spurði hann hvað liann
ætlaði nú að taka fyrir. Hvort
það væri salt að liann ætlaði
að setjast að í bænum?
— Já, það mundi víst verða
út, svaraði hann og renndi aug-
unum upp áð klettinum. Og
eftir því sem hann hafði lieyrt,
væri liann ekki sá eini, sem það
gerði. Hún Slina, uppi í bæn-
um, ætlaði víst að fara líka.
— Stína, huhim, Frh. á bls. lt