Fálkinn - 17.01.1947, Blaðsíða 11

F Á L K I N N
11
Vesti með kringluhálsmáli
Efni: 200 gr. þríþætt ullargarn.
Prjónar: 2 prj. nr. 2og 2 prj. nr.
3. Fimm sokkaprjónar nr. 8.
Prjón: Brugðið (1 sl. 1 br.). Slétt:
(Slétt brugðið til baka).
20 1. á prjória-nr. 3 gjöra prjónið
7 cm. brcitt.
BakiS:
Fitja upp 130 1. á prj. nr. 2 og
prjóna 10. cm. brugðið. Tak þá
prjóna nr. 3 og prjóna slétt. Þegar
komnir eru 35 cm. er byrjað á hantl-
veginum. Byrja 4 næstu prjóna
þannig að fella 7 1. af í byrjun hvers
prjóns (102 1.). Prjóna þar til hand-
vegurinn er 21 cm. Þá eru axlirnar
prjónaðar þannig: Fell 10 ]. af í
uppliafi hvers prjóns 6 fyrstu prjón-
ana. Fell af 42 J. sem eftir eru í
hálsmálinu.
Framstykkið:
Fitja upp 130 1. á prjóna nr. 2 og
prjóna brugðið 10 cm. Prjóna svo
slétt og auk út á fyrsta prjóni 12 1.
þannig: Prjóna 52 1. auk út í hverri
*—10 -M---- 16--H—10 -*
1. af næstu 12 lykkjum og prjóna
svo prjóninn út (142 1.). Tak prjón
nr. 3 og hald áfram þar til komnir
eru 35 cm. Þá byrjar handvegurinn:
Fell 6 1. af i byrjun Iivers prjóns
4 fyrstu prjónana og svo 1 1. þar
til eftir eru 112 1. Prjóna þar til
handvegurinn er orðinn 8 cm. þá
byrjar liálsmálið þannig: Prjóna 47
]. fær næstu 18 1. upp á band og
prjóna svo liverja öxl (47 1.) íyrir
sig. Tak úr á hverjum prjóni sem
byrjar við hálsmálið, fyrstu 4 1.,
þá 3 ]. og aö lokum 1 1. á hvorum
prjóni, liálsmegin þar til eftir eru
30 1. Fell af öxlinni í 3 lagi (10 1.
í einu), þegar handvegurinn er
orðinn 22 cm.
Stykkin leggist niilli blautra dag-
blaða og þurrkist svo. Tak svo upp
lykkjurnar á baki og að framan og
á öxlunum svo að þær verði í allt 140
lykkjur og prjóna brugðið (1 sl.
1 br.) 4% cm. Fell ekki af en brjót
líninguna út á við og sauma hana
niður við upptökin svo að hún verði
*—jo-+ *—10-*
tvöföld. Á handveginum skal taka
upp 120 1. og prjóna 2 cm. breiðan
bekk. Fell laust af, brugðið. Legg
handveg og kraga milli blautra blaða
jafna þau svo með höndunum og
iát svo þorna. Sauma saman.
KJÚKLINGARNIR.
Framh. af bls. 9. ja. Hún hafði
víst verið að hugsa eitthvað um
það, en nú væri hún hætt við
það, því að hún væri búin að
eignast unnusta.
— Unnusta?
— Ja-á, hann Per-Olof á ferj-
unni. Það var hami, sem hafði
keypt útungunarvélarnar.
Þá sneri hann sér liægt frá
þeim og gekk inn. Hann varð
að standa kyrr lengi, áður en
hann gat hugsað í samhengi. Úti
við grindina stóðu enn ýmsir
kaupendur með kjúklingana
sína. Og þar stóð hann líka,
pilturinn, sem liafði keypt út-
ungunarvélarnar. — Jœja, nú
skildi hann liversvegna hún
liafði alltaf verið á hlaupum
þarna allan daginn. Honum
varð litið upp á ldettana, og þá
kom lnin lilaupandi þar aftur.
Hann hrökk við og fór frá
glugganum. En það var sama
hvar hann stóð, hann lieyrði
jafnt fyrir því, livað karlarnir
voru að tala saman um og nú
heyrði hann líka rödd Stínu.
Hann stóð í dimmasta skotinu
og hélt háðum höndum fyrir
eyrun, en hann heyrði til lienn-
ar samt.
Hann heyrði líka að grind-
inni var skellt. Kannske var
hún að koma inn? Til þess að
sjá livernig hann tæki þessu.
Hvort hann væri orðinn rugl-
aður.... Hann stóð og heyrði
fótatakið færast nær, og allt í
einu datt honum nokkuð i liug:
Hvernig væri að hræða hana
dálitið? Hvernig væri að látast
vera orðinn brjálaður?
Hann fleygði sér á gólfið með
bakið að dyrunum og kross-
lagði lappirnar og þeytli kring-
um sig öllum seðlunum, sexlán
hundruð og fimmtíu krónum í
fimm og' tíu króna seðlum. Nú
heyrði hann að gengið var inn
í forstofuna.
í sama bili og hún tólc í lás-
inn þeytti hann öllum seðlun-
um upp í loft, svo að þeim
rigndi yfir hann eins og skæða-
drífa,og um leið fór hann að
kyrja ámátlegan negrasöng. —
Hann tíndi seðlana saman hvað
eftir annað og þeytti þeim upp
í loft. Hoialaho! öskraði hann.
Hann tók eftir að hurðin hafði
verið opnuð, en hann heyrði
ekkert hljóð. Hún mundi víst
standa þarna og liorfa á hann,
og hafa misst málið af undrun.
Já, hún mátti það svo sem fyr-
ir honum. Og enn hélt hann á-
fram um stund að öskra og
leika vitfirring.
Loks leit hann við.
Þar stóð maður. Gerókunn-
ugur maður. Og spurði ótta-
sleginn hvort hann hefði fleiri
kjúklinga til sölu.
MONACO. Frli. af bls. 5.
5 franka á rautt þegar svart
liefir gefið vinning 5-6 sinnum.
Falleg, prúðhúin dama, leggur
mikið undir og tapar nærri því
alltaf. Maðurinn hennar, fölgrár
og órór, situr við hliðina á henni
og reykir hvern vindlinginn eftir
annan. Hann reynir að fá hana
til að hælta. Hún lítur fyrírlit-
lega til lians, stendur upp og
flytur sig að öðru spilaborði.
Sköllóttur og kafrjóður mað-
ur á sextugsaldi’i er frámuna-
lega heppinn. Hver þúsundfranka
seðillinn eftir annan hverfur of-
an i vasabókina hans. Hamingju-
dísin er honum holl. Daginn eftir
situr liann á sama stað, önnum
kafinn. En nú hefir lukkan skil-
ið við liann. í dag tínast þúsund-
franka seðlarnir úr vasabókinni
enn hraðar en þeir komu í liana
i gær. Andlit lians hefir breytt
lit og svip. Brosið er dáutt.
Herðahreiður Ameríkumaður
með digran vindil í munninum
spilar hált og vinnur nærri allt-
af. Allt í éinu fer hann að öðz'U
borði, tekur upp linefafylli af
seðlum og heldur þeim á rautt.
Svart kemur upp með vinning-
inn. Amerikumaðurinn hrosir og
fer að nýju borði.
Croudierinn hrópar: „Faites
vous jeux, messieurs!“ —leggið
undir herrar mínir. Og þegar
kúlan hefir hringsnúist nokkr-
um sinnum, lirópar hann: „Rien
ne va plus!“ — nú má enginn
leggja undir.
Og svo veltist kúlan áfram og
ræður örlögum margra og ævi
margra, þvi að það her stundum
við að spilarinn sem missir al-
eigu sína gengur út, sest á heklc
i garðinum fagra og fitlar við
skammbyssuna áður en liann
miðar henni að gagnauganu. —
Enginn fær að vita um „slysið“
nema forstjóri spilabankans. —
Blöðin minnast aldrei á slíkt.
Reglur bankans eru prentaðar
á bakhliðina á aðgöngumiðan-
um. En það ætti að standa eftir-
fai’andi ráð lianda gestunum:
Spilið aldrei! En ef þér spilið
þá græðið! Og ef þér græðið þá
hættið spilinu sem fljótast, þvi
annars missið þér allt!
í Drekkiö Egils-fil J