Fálkinn - 17.01.1947, Blaðsíða 14

14
FÁLKINN
í ÚTVERI.
Framháld af bls. 3.
nafnið „Hekla“, til þess að ekki
væri um að villast, hvaðan við vær-
um. Fyrsta verkefni félagsins var
að eignast bát, og kusum við að fá
okkur nýtískif kappróðrabát — fer-
æring, fremur en færeyskan tíær-
ing, sem líka kom til mála. En slík-
ur bátur kostaði á þriðja þúsund
krónur, og ekkert var í kassanum.
Stofnuðum við þá til liappdrættis
og liétum á landa okkar og danska
vini um alla Danmörku að bregð-
ast nú vel við, með þeim árangri,
að eftir örfáa mánuði áttum við
„Ingólf Arnarson“ skuldlausan. —
Síðan eignuðumst við annan bát
„Hjörleif Hróðmarsson“, og er hann
öllu vandaðri en hinn. Hann fengum
við með þeim hætti, að einn landi
okkar gaf okkur bátinn. Að íslensk-
um liöfðingjasið vildi hann ekki,
að það færi hámælum.
Báðir þessir bátar voru smíðaðir
lianda okkur og eru hinir vönduð-
ustu, annar úr furu, en hinn úr
maliogny, með rennisætum o. s.
frv. Er ekki vandalaust að róa þeim
og stýra, enda sóttu nokkrir félags-
manna af báðum kynjum námskeið
til þess að læra listina og kenndu
svo hinum. Var áhuginn mikill,
þrátt fyrir ýmsar tafir, "því að
stundum bönnuðu Þjóðverjar allan
róður um lengri eða skemmri tíma.
Sóttu þessa róðra konur og karlar
á öllum aldri og úr öllum stéttum
sér til skemmtunar og fengu um
leið krafta í köggla og hressandi
sjóloft i lungun.
En íslenskar saumakonur og stúd-
entar þeirra tíma gátu ekki greitt
cins hátt ársgjald og krafist er í
slíkum félögum. Urðum við því að
afla tekna á annan hátt. T. d. héld-
um við eina þá stærstu íslendinga-
skemmtun, sem hefir verið haldin
liér, og voru þar um 400 manns.
Skemmtikraftar voru heldur ekki af
lakara trýpnu: Eise Brems, Axel
Arnfjörð, Poul Reumert, Stefán Is-
landi og íslenski söngkórinn. Þau
tóku ekki einn eyri fyrir það, og
var því mikill ágóði. Síðan spilaði
5 manna hljómsveit undir dansin-
um og var það með sorg og sút að
við skildum kl. 11, en engar sam-
komur máttu vera lengur. Munaði
minnstu, að skemmtunin færist fyr-
ir, því að svo var þoka svört þenn-
an dag, að ekki grillti yfir götu,
öil umfreð hjólhesta, bíla, sporvagna
og járnbrauta lagðist niður. En bæði
þeir, sem skemmtu og þeir, sem
höfðu keypt aðgöngumiða, voguðu
sér gangandi nema örfáir, sem bjuggu
fyrir utan borgina.
En ekki voru allar skemmtanir
bara í gróðaskyni. Einu sinni liöfð-
um við hóf með Söngfélaginu, og
kom þangað á þriðja liundrað
manns. Var þar framreitt hangi-
kjöt með kartöflujafningi og laufa-
brauði, síðan kaffi og geysistórar
kleinur. Það, sem menn gátu ekki
látið í sig af kjöti og kleinum, létu
þeir í töskur og vasa, til þess að
gæða á öllum þeim, sem ekki höfðu
komist vegna jirengsla. Erfitt var
þá um alla aðdrætti og kom sér
því vel, live sundurleitur hópurinn
var í félögunum, því að ekkert var
hægt að fá nema gegnum kunnings-
skap og með frekju. Þessvegna var
hægt að útvega lambakjöt, láta reykja
það, útvega tólg og annað, sem með
þurfti. Eldsneyti var þá sama og
ekkert, en einn piparsveinn var í
félaginu, sem hafði íbúð og svo
mikið gas afgangs af sínum skammti
að liægt var að elda þar og steikja.
Ætli það sé ekki sjaldgæft að sjá
roskinn stórkaupmann, framkvæmda-
stjóra og magister standa bullsveitta
við að steikja á annað þúsund klein-
ur og á þriðja liundrað laufabrauð
með listaútskurði?
Lítið var þá um brennivin, svo
að við báðum gesti að taka pytluna
með og liöfðu margir lumað lengi
á lögginni, til þess að njóta hennar
við þetta tækifæri. Söngkórinn sá
um sönginn og fór því ekki hjá því
að öllu samanlögðu, að glatt yrði á
hjalla. En nú megið þið ekki lialda
lesendur góðir að alt lenti í rysk-
ingum og menn yru dauðadrukkn-
ir. Slíkt skeði alls ekki, lieldur var
bara kátínan geysimikil — svo mikil
að þegar ég sá tvær gamlar systur,
sem hafa dvalið hér um 50 ár og
aldrei komið heim á þeim tima,
sitja úti í horni eftir átveisluna og
horfa þöglar á þennan dansandi
og syngjandi hóp, fór ég til þeirra
og spurði áhyggjufullur, hvort þeim
þætti galsinn ekki of mikill. „Mikil
skelfing er að heyra þetta“, svöruðu
þær á óbjagaðri isensku, „við ósk-
um þess bara að svona skemmtun
verði lialdin aftur á laugardaginn
kemur og skal þá ekkert aftra okk-
ur frá því að koma þangað“.
Það gat ekki lijá því farið, að
afturkippur kæmi í félagið eftir
stríðslokin því að flestir hinna 70
félagsmanna ’fluttu þá búferlum
heim. En sem betur fer ekki allir.
Jón Helgason, stórkaupmaður, sem
hefir verið formaður félagsins frá
upphafi og stoð þess og stytta, hefir
lialdið áhuganum við, svo að nýir
félagar liafa komið í staðinn úr
hópi stúdenta og annarra, sem koma
liingað til dvalar.
Einu erfiðleikarnir, sem há fé-
laginu, eru húsnæðisvandræðin. —
Þegar við eignuðumst bátana, áttum
við hvergi inni, því að Færeyingar
gátu ekki hýst okkur, og urðu þeir
seinna húsnæðislausir Hka. Eftir
ýmsar umleitanir fengum við húsa-
skjól lijá Róðrarfélagi verkamanna,
og höfum við verið þar síðan. Tóku
þeir okkur með kostum og kynjum,
kenndu okkur í byrjun og liafa
síðan allt viljað fyrir okkur gera.
Var eins og þeir ættu i okkur hvert
bein, en það er þröngt hjá þeim,
og því ekki útlit fyrir, að við get-
um verið þar til lengdar. Er þvi
mikill áhugi fyrir því að eignast
eigið naust, en fjárhagurinn heldur
bágborinn að vanda. En ekki er
ég hræddur um, að ekki verði hægt
að kljúfa það, ef íslendingar lialda
áfram að koma hingað og taka þátt
í félagslífinu eða að minnsta kosti
að sýna þessu félagi jafn mikla sam-
úð og skilning og hingað til hefir
verið. Enda er róðurinn holl og
fögur íþrótt auk þess sem liún er
geipiskemmtileg.
Höfn, á gormánuöi 1946
Bílaskortur í Bandaríkjunum. Það
er ekki alltaf, sem framleiðslan full-
nægir eftirspurninni, jafnvel ekki
í hinu mikla framleiðslulandi
Bandaríkjunum. Þeir sem hafa gert
sér vonir um bifr.eiðir þaðan verða
að taka á þolinmæðinni, því að
framleiðslan í ár hefir ekki orðið
„VERIÐ AÐLAÐANDI
í ÚTLITI “
Jafnvel fegursti litarháttur krefst slööugrar umönnunar veru-
lega góörar sápu, svo aö hörundiö hatdist mjúkt og fagurt. —
Þessvegna nola 9 filmstjörnur af hverjum 10 LUX handsápn
lil viðhalds fegurðinni.
IUX TOILET SOAP
Notaö af 9 filmstjörnum af hverjum 10
X- LTo «76 923
Orðsending
frá Verslunarráði íslands:
Með skírskotun til tilkynningar Viðskiptaráðsins
dagsettri þann 30. des. 1946, óskar Verslunarráð Is-
lands, að vekja athygli allra kaupsýslumanna utan
Reykjavíkur á því, að með tilliti til þess, að Versl-
unarráðið telur tilkynningu þessa torvelda aðstöðu
utanbæjarmanna meir en áður, þá liefir það ákveð-
ið, að skrifstofa þess taki að sér, ef þess verður
óskað að gerasl umboðsmaður meðlima sinna til
þess að koma á frámfæri og taka á móti gjaldeyris-
og innflutningsleyfum, og mun ráðið reiðubúið að
leggja út leyfisgjöldin fyrir þá gegn endurgreiðslu.
Verslunarráð íslands.
Rafvélaverkstæði
Halidórs Ólafssonar
Njálsgötu 112 — Sími 4775 Ö
Framkvæmir: ö
Allar viðgerðir á rafmagns- o
vélum og tækjum. ”
Rafmagnslagnir í verksm.
og hús.
nærri eins milcil og gert var ráð venjulegra bifreiða hafi orðið tveim
fyrir. En eftirspurnin liinsvegar miljónum minni en ráðgert var, á
meiri. Það er áætlað að framleiðsla árinu 1946.