Fálkinn - 17.01.1947, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
DREXELL DRAKE:
3
»HAUKURINN«
— Eg hefi alls ekki hugsað neitt um það,
svaraði „húsbóndinn“ rólega og með kulda.
— Þér lialdið kannske ekki að ég hafi
vitað frá því fyrsta, að þér eruð „Haukur-
inn“?
Það var eins og þetta eina orð rafmagn-
aði loftið kringum þá. Það var þyngslafull
þögn í eina mínútu. Unga stúlkan starði á
„húsbóndann" og gapti. Dyravörðurinn
dólgslegi dinglaði höndunum og einblíndi
kvíðinn á hægri jakkavasa Sarges, því að
þar mótaði greinilega fyrir skammbyssu.
Og nú, eftir að Kolnik hafði leyst frá skjóð-
unni, var eins og hann skelfdist yfir afleið-
ingunum. „Haukurinn“ — við getum eins
vel notað þetta nafn eftirleiðis á mannin-
um, sem Sarge hafði kallað „húsbóndann“
— starði á Kolnik eins og hann væri að dá-
leiða hann.
— Það eru ýmsir sem tala um „Haukinn“,
sagði hann. — En þér, Kolnik, eruð sá fyrsti
sem nefnið nafn hans svo ég heyri. Jæja,
hvemig fer þetta. Á dyravörðurinn að opna.
Kolnik var á báðum áttum. Kannske
þekkti Ballard lautinant Haukinn og átti að
hitta hann í „Hálfmánanum"? Lautinant-
inn hafði ekki upp á siðkastið látið hann
fylgjast með því sem hann hafði fyrir stafni
En það mundi liklega hafa verið gert til
þess að leika á hann. Og ef svo væri —
hversvegna átti hann þá að láta Haulcinn
sleppa? Hann mundi hafa upp úr þessu há
verðlaun handa sér og hinni séðu fata-
geymslustúlku Hálfmánans. Bara að hann
gæti náð i skammbyssuna sína. Eða lcom-
ast fram í eldhús og gefa mönnum sínum
í kjallaranum merki. Af því tvennu var auð-
veldara að ná í skammhyssuna á skrifstof-
unni.
— Þér skiljið víst spaug, sagði hann og
kvaldi sig til að brosa. — En það var Ball-
ard liðsforingi. Eg veit að hann vill liafa tal
af yður, svo að ef þér viljið liinkra ofur-
litið við, get ég símað til hans af skrifstof-
unni minni, og þá kemur liann að vörmu
spori.
Hann var kominn á leið inn í skrifstofuna
Haukurinn vissi, að hann þurfti ekki annað
en gefa Sarge bendingu, þá mundi hann
gefa dyraverðinum það sem liann þurfti, og
þeir komast báðir leiðar sinnar út. En hann
vildi helst vera laus við allt uppistand. Það
var betra að komast á burt í kyrrþei..
— Heyrið þér, Kolnik, sagði hann, og
gestgjafinn nam staðar. — tveir af þjónum
yðar liggja víst frammi i snyrtiklefanum.
Eg ætlaði þangað áðan, en gat ekki þverfót-
að fyrir þjónum í yfirliði.
Kolnik þaut eins og eldibrandur fram í
snyrtiklefann án þess að spyrja nokkurs
frekar, og Haukurinn var fljótur i vöfunum.
Hann fleygði hálfum dollar á borðið til
stúlkunnar, þannig að hann valt niður á
gólfið fyx-ir innan borðið.
— Þetta megið þér eiga fyrir að við höf-
um lialdið svona lengi vöku fyrir yður,
ungfrú, sagði hann.
Sarge liafði þrýst byssuhlaupinu að rifj-
um dyravarðarins. Og með titrandi fingrum
tók liann öryggiskeðjuna af hespunni og
og sneri stóra lyklinum í skránni. Haukur-
inn þreif af honum lykilinn og skipaði hon-
um að snúa að þilinu. Stúlkan var enn
á hnjánum fyrir innan boi'ðið og leitaði að
hálfdollaranum.
Þeir voru nú komnir út fyrir og höfðu
snúið lyklinum i læsingunni utan frá, og
lieyrðu þá ragnið i Kolnik inni í anddyrinu.
Gestgjafinn og dyravöi'ðux’inn létu höggin
bylja á hurðinni að innanverðu, en Kolnik
hafði tryggt sig betur en svo gegn óvæntum
heimsóknuin að honum tældst að mölva
sinar eigin hurðir með handaflinu einu.
En Haukurinn og Sarge voi’u ekki frjáls-
ir menn ennþá. Því að enn var gangurinn,
lagður þykkum dúk* útað götuhurðinni, og
hún var einnig læst. Þarna í ganginum var
dimmt svo að Haukurinn kveikti á vasa-
ljósinu.
Niðri í stiganum heyrðust þrjár stuttar
hringingar. Haukui'inn vissi hvað þær
þýddu. Þær voru merki til varðmannsins
úti á götunni um að hann ælti að koma og
opna. Á þessum tíma nætur gerði Kolnik
gestum sínum jafn erfitl fyrir að komast
út sem að komast inn.
Haukurinn hugleiddi með sér livað ger-
ast mundi næst. Líklega mundi Kolnik ná
í menn sína neðan úr kjallaranum. Svo
mundu þeir reyna að lifga við þá tvo, sem
lágu í snyrtiklefanum. Og þar næst ínundi
líklega verða reynt að þrífa dálílið til á
borðinu eftir ljósgræna kvendið, taka burt
blóðblettótta dúkinn og afmá öll merki
þess, að þarna hefði verið skotið. Til þess
mundu ganga nokkrar mínútur.
Breitt bakið á Sai’ge var framundan hin-
um í stiganum Og hann taldi sig sæmilega
öruggan.
V. Ellefu mínútur.
Jereniah Ballard lögreglulautinant vakn-
aði við hringinu í símanum á náttboi'ðinu.
Hann var forseti útrásarlögreglunnar og
vanur því að vera vakinn svona. Hann var
glaðvakandi þegar hann heyi-ði æsta rödd
Joe Kolnik í símanum:
— Hafið þér Haukinn í gildru, segið þér?
— Já, það er dagsatt, Ballard. Hann er
í gildru eins og rotta, milli læstra dyra á
bak og fyrir.
— Og þér haldið að hann geti ekki slopp-
ið?
— Þér þekkið liurðirnar mínar, lautin-
ant. Þó að dólgurinn, sem hann hefir með
sér, sé sterkur eins og naut, þá komast þeir
hvorki fram eða aftur.
— Hvaða dólgur er það?
— Það veit ég ekki. En hann drap fýrir
mér einn þjóninn minn og annan hafði
hann keflað og bundið, svo að við ætluð-
um varla að geta lífgað hann við aftur.
— Hvemig vitið þér að þetta er Haukur-
inn?
— Af því að nafnið hans stóð i liattinum
lians, — meira að segja með gylltu letri.
— Það var einkennilegt!
— Já, en mér finnst að þér ættuð ekki
að slóra of lengi við að hugsa um það.
Komið þér heldur hingað í snatri og hirðið
Ilaukinn.
— Hefir Brady verið þarna í nótt, Joe?
— Já, en hann er ekki hérna núna. Hér
hefir vei'ið allskonar uppsteitui', Ballard,
en ég hefi engan tíma til að segja yður frá
þvi núna.
— Gott og vel, Joe. Eg skal koma eins
og elding.
— Vöiðurinn er ennþá við dyrnar og
hann getur hleypt yður inn. Það er dimmt
í stiganum en ég skal kveikja þegar þér
komið.
— Eg verð að ná mér i mannafla fyi'st.
— Engin þörf á því. Þér getið fengið
nóg af mönnum hérna.
— Jú, en þetta verður að fara fram með
skipulegum hætti. Eg verð að gera húsleit
í „Hálfmánanum“, skiljið þér?
Það var merkilegt þetta, að Haukurinn
slcyldi liafa nafnið sitt letrað innan i hatt-
inn sinn, hugsaði lögreglufulltrúinn með
sér, rneðan hann var að tygja sig. En flestir
glæpamenn eru lialdnir einhverri ski'ítinni
firru.
Þarna gafst gott tækifæri, hugsaði hann
áfram. Hvað gæti hugsast kæi'komnara, ein-
mitt fyrir hann sem forstöðumann útrás-
ai'lögreglunnar, en ef honum gæfist fæi'i á
að handsama Haukinn sjálfur? Blöðin
höfðu látið sér tíðrætt um þennan dulai'-
fulla mann, sem talinn var eiga þátt i fjöl-
mörgum glæpum, er ekki liöfðu komist upp
i New York i síðustu þrjá-fjóra mánuðina.
Og sjálfum liafði honum hugsast að setja
Haukinn í samband við ýms kynleg fyrir-
brigði.
Hann liringdi til aðalstöðvanna, bað um
að senda sér bifreiðina sína, og að þrír
menn yrðu látnir bíða sín á tilteknum stað
skammt fi’á „Hálfmánanum“.
Fi'á íbúð hans á Riverside Drive var
fimm mínútna alcstur til „Hálfmánans“.
Honum taldist til að hann gæti verið kom-
inn þangað eftir tólf mínútur — i mesla
lagi. Bara að það yrði ekki of seint? Hugs-
um okkur ef bráðin gengi honum úr greip-
um á meðan?
Hann hneppti axlaböndin meðan hann
hljóp niður stigann með jakkann á hand-
leggnum. Bifreiðin stóð tilbúin fyrir utan
og hann settist fram í hjá bílstjóranum.
— Akið þér fljótt, Gerk! Á Broadway og
svo niðureftir. Við eigum að taka þrjá menn
frá aðalstöðinni á horninu á 53. götu. Það
stendur til að gera húsleit í „Hálfmánan-
um“.
— „Hálfmánanum"? Eg hélt .............